English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Απόστολος: Β΄ Κορ. δ΄ 6-15
Ευαγγέλιο: Ματθ. κβ΄ 35-46
5 Σεπτεμβρίου 2010
 
«Τι υμίν δοκείπερί του Χριστού;» (Ματθ. 22, 42)
 
            Μέσα από την σημερινή ευαγγελική περικοπή βλέπουμε πρώτα τον Χριστό να τονίζει ότι η μεγαλύτερη εντολή είναι αυτή της αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Μετά τον βλέπουμε, αφού βρίσκεται ήδη στο τέλος τηςεπίγειας ζωής του και αφού έκαμε πολλά θαύματα και παρέθεσε πολλές διδασκαλίες, να ρωτά τους Φαρισαίους, που ήσαν γνώστες του Νόμου και τωνπροφητειών, τι γνώμη έχουν για τον Χριστό. Χρησιμοποιώντας την απάντησή τους προσπαθεί μέσα από τη Γραφή να τους οδηγήσει στη θεογνωσία. Επειδή, όμως, δεν ήσαν διατεθειμένοι να ομολογήσουν τη θεότητα του Ιησού Χριστού, οδηγούνται στη σιγή.
            Αν έθετε την ίδια ερώτηση στον καθένα από εμάς τι θα απαντούσαμε; Γιατί, ακόμα και σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που έχουν άγνοια περί του προσώπου του Χριστού. Άλλοι τον ονομάζουν προφήτη, άλλοι ιδεολόγο, άλλοι ένα σπουδαίο άνδρα που μετέβαλε τον ρουν της ιστορίας και άλλοι πολλά άλλα.
            Μέσα από την Αγία Γραφή, θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε το πρόσωπό Του, δίνοντας απάντηση στο ερώτημα που υπέβαλε σήμερα.
·         Υπάρχει μια παραδοξότητα γύρω από το πρόσωποτου Χριστού. Παρουσιάζεται, πρώτα να έχει δυνάμεις ανυπέρβλητες: Να ανιστά νεκρούς, να θεραπεύειανίατες για την εποχήασθένειες, να επιβάλλεται στους ανέμους και στα κύματα, να γνωρίζει τα κρύφια των ανθρώπων. Σε σημείο που να ομολογούν οι πάντες ότι «ουδέποτε εφάνη ούτως εν τω Ισραήλ». Και άλλοι να αποφαίνονται «αληθώς Υιός Θεού ήν ούτος» Είναι Υιός Θεού, και άρα τέλειος Θεός. Από την άλλη παρουσιάζεται να έχει και όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά ,χωρίς αμαρτία.Τον βλέπουμε να κουράζεται, ναδιψά, να πεινά, να κοιμάται, να αγωνιά μπροστά στο θάνατο. Είναι υιός ανθρώπου, και άρα τέλειος άνθρωπος. Έτσι βλέπουμε ξεκάθαρα να συνυπάρχουν δύο φύσεις στον Χριστό∙ η Θεία και η ανθρώπινη.
·                     Σύμφωνα   με την πίστη μας, την πίστη της Εκκλησίας, ο Χριστός είναι «τέλειος εν Θεότητι και τέλειος εν ανθρωπότητι». Είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Υπήρχε «προ πάντων των αιώνων», ο Υιός του Θεού, ο Θεός Λόγος πουενώθηκε «επ’ εσχάτων των χρόνων» στην άχραντη γαστέρα της Θεοτόκου, με την ανθρώπινη φύση. Προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και ενώνοντάς την στο ένα πρόσωπο του Θεού Λόγου μένει για πάντα αχώριστος με αυτή. Αυτή η ένωση έγινε χωρίς μετατροπή της θείας ή της ανθρώπινης φύσης και χωρίς να υπάρχει σύγχυση των δύο φύσεων. Ταυτόχρονα παραμένει αδιαίρετη η θεία και η ανθρώπινη φύση. Και αυτό για να μπορέσει ο άνθρωπος να θεωθεί. «Ενηνθρώπησεν ίνα ημείς θεοποιηθώμεν». Έγινε άνθρωπος για να μπορέσουμε εμείς να θεωθούμε. Να γίνουμε Θεοί κατά χάρη.
·         Οι συνέπειες της «ασυγχύτου, ατρέπτου, αχωρίστου και αδιαιρέτου» συνυπάρξεως των δύο φύσεων του Χριστού στο ένα και μοναδικό πρόσωπό Του, είναι πολλές και θεμελιώδεις:
Πρώτον: η Παναγία είναι πράγματι Θεοτόκος. Καλείται Θεοτόκος γιατί δεν γέννησε ένα απλό άνθρωπο, αλλά τον «Θεόν Λόγον εν σαρκί». Δεν υπήρξε ούτε για μια στιγμή αυθύπαρκτη η ανθρώπινη φύση του Χριστού. Από τη στιγμή του Ευαγγελισμού αυτή προσλήφθηκε στην προϋπάρξασα, προ πάντων των αιώνων, θεία φύση του Ιησού Χριστού. Έτσι η Παναγία κυοφόρησε τον Θεόν Λόγον και τον γέννησε στη γη.
Όταν κοινωνούμε, ύστερα, κατά τη Θεία Ευχαριστία, δεν κοινωνούμε σώματος ενός απλού ανθρώπου αλλά κοινωνούμε σώματος και αίματος Θεού. Γιατί με τον άνθρωπο Ιησού Χριστό ήταν και είναι πάντα ενωμένος και ο Θεός Λόγος. Έτσι κοινωνώντας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού μπορούμε να ενωθούμε με τον ίδιο τον Θεό.
Όταν προσκυνούμε την εικόνα του Χριστού δεν προσκυνούμε απλάαπεικόνισμα ανθρώπου, αλλά του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Απεικονίζουμε τον άνθρωπο Ιησού που όμως δεν είναι ξεχωριστός από τον ίδιο Θεό Λόγο. Έτσι προσκυνούμε διά του εικονίσματος , που μας βοηθά να αναγόμαστε στο πρωτότυπο, τον ίδιο το Θεό Λόγο που ενανθρώπησε.
            Συμπερασματικά, λοιπόν, όταν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ερωτώνται ποια είναι η πίστη τους στο πρόσωπο του Χριστού, «Τι υμίν δοκεί περί του Χριστού; Τίνος υιός εστι;», η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Είναι Υιός Θεού που έγινε για μας και άνθρωπος. Και έγινε άνθρωπος όχι από ανάγκη ή βία αλλά από αγάπη κινούμενος προς τα πλάσματά του, τον άνθρωπο.
            Ας μη φοβόμαστε κι ας μη ντρεπόμαστε να Τον ομολογούμε, κάτι που δεν έκαναν οι Φαρισαίοι, όπως ακούσαμε σήμερα. Ας μιμηθούμε τον Δαβίδ, που παρόλο ότι επρόκειτο για έναν απόγονό του, κατά σάρκα, τον ομολόγησε Κύριον λέγοντας: «Είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου κάθου εκ δεξιών μου, έως αν θω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου». Κι όπως τον ομολόγησε ο Απόστολος Θωμάςλέγοντας «ο Κύριός μου και ο Θεός μου»!
 
 
Αρχιμανδρίτης Τυχικός
 


ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
Απόστολος: Γαλ. στ΄ 11-18
Ευαγγέλιο: Ιωάν. γ΄ 13-17
12 Σεπτεμβρίου 2010
 
«Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον».
Ο Θεός Πατέρας «δεν απέστειλε τον Υιό Αυτού στον κόσμο για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ Αυτού». Αυτόν τον λόγο ακούμε στην ευαγγελική περικοπή που διαβάζεται μέσα στη Θεία Λειτουργία, κατά την Κυριακή προ της Υψώσεως. Ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου είναι το μέγα μυστήριο της θείας φιλανθρωπίας, το ενέχυρο της θείας ευσπλαχνίας και σωτηρίας, η πιο γήινη και ψηλαφητή εικόνα του ουράνιου σταυρού της αγάπης. Το κήρυγμα της Εκκλησίας, που δεν είναι μια ιδεολογία ή μια φιλοσοφία, αλλά μια πραγματική ιστορία, είναι ο πραγματικός και ιστορικός θάνατος του Θεού, που φέρνει ακριβώς την πραγματική και ιστορική ανάσταση του ανθρώπου.
«Ιδού γαρ διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω». Για τούτο ο Απόστολος Παύλος «κηρύσσει Χριστόν εσταυρωμένον» (Α΄ Κορ. 2,2·1,23) και καυχάται «εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ. 6,14).
Έτσι, για να δείξουμε την αγάπη μας στον Κύριο, κάνουμε το σημείο του Σταυρού. Υμνούμε και δοξάζουμε «το μακάριον ξύλον», το ξύλον της ζωής το καινό, που επάνω σ’ αυτό απέθανε ο Βασιλεύς της Δόξης, για να σκορπίσει αιώνια ζωή σ’ ολόκληρη την κτίση. Ο Σταυρός του Χριστού είναι το κορύφωμα μαζί και το κλειδί της ευαγγελικής ιστορίας. Η Εκκλησία ψάλλει τη δύναμη του Σταυρού: «η αήττητος και ακατάλυτος και θεία δύναμις του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού μη εγκαταλείπεις με τον αμαρτωλόν».
Ο σταυρικός θάνατος είναι το Πάσχα της Καινής Διαθήκης. Ο σταυρικός θάνατος είχε αποτέλεσμα όχι γιατί απέθανε κάποιος αθώος, αλλά γιατί εκείνος που απέθανε ήταν ο σαρκωμένος Κύριος. «Χρειασθήκαμε ένα σαρκωμένο Θεό· απέθανε ο Θεός για να μπορέσουμε να ζήσουμε εμείς», για να χρησιμοποιήσουμε μια τολμηρή φράση του αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού (Λόγος 45,28).
Όλοι οι άνθρωποι βρισκόμαστε γύρω από τον Χριστό επάνω στον σταυρό μας, στον σταυρό των δοκιμασιών και του πόνου μας. Εκείνο όμως που διακρίνει τους ανθρώπους δεν είναι η αμαρτωλότητα και η καθαρότητα, αλλά η σχέση με τον Χριστό και τον Σταυρό του Χριστού.Έτσι ο Σταυρός του Κυρίου γίνεται ζυγός δικαιοσύνης, όπως θαυμάσια ψάλλει η Εκκλησία μας.
«Ο Πατήρ… την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω Υιώ… ότι Υιός Ανθρώπου εστί» (Ιωάν. 5.22 και 27). Σε τι όμως συνίσταται η κρίση αυτή; Συνίσταται στο ότι Αυτός κατέδειξε ότι η τήρηση των εντολών του Πατρός είναι δυνατή για τον άνθρωπο, και τούτο μάλιστα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, τις οποίες μόνο στον κόσμο αυτό δυνάμεθα να συναντήσουμε. Επί αιώνες επαναλαμβάνονται οι λόγοι του Κυρίου, αλλά δεν βρίσκουν την οφειλόμενη απήχηση στις απολιθωμένες καρδιές, στην αδιάφορη για τα πνευματικά σκέψη. Και όμως οι λόγοι αυτοί είναι σωτήρια αποκάλυψη της αγάπης του Θεού προς εμάς.
Ο άνθρωπος κρίνεται από τη στάση του απέναντι στον σταυρό του Χριστού, τη φιλία ή τη βλασφημία του. Ένα τροπάριο της Ενάτης Ώρας γράφει θαυμάσια: «Εν μέσω δυο ληστών ζυγός δικαιοσύνης ευρέθη ο σταυρός Σου· του μεν καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων εις γνώσιν θεολογίας».
Ο Σταυρός του Κυρίου υπενθυμίζει σε όλο τον κόσμο και σ’ εμάς ότι, όταν διαλέξουμε τον Σταυρό ως τρόπο της ζωής μας, ως πολίτευμα του εκκλησιαστικού μας βίου, τότε έχουμε και την Ανάσταση. Τότε έχουμε την αληθινή μας ελευθερία, την αληθινή ανάπαυση μας μέσα στην αγάπη του Θεού και την αγάπη των αδελφών μας, την αληθινή ειρήνη της ψυχής. Και όταν περιστάσεις και θλίψεις και ανάγκες μας κυκλώνουν, υψώνουμε τα μάτια της ψυχής μας και ατενίζουμε με πίστη τον Σταυρό του Χριστού μας. Και με ελπίδα προχωράμε. Σταυρωμένοι και αναστημένοι. Συσταυρωμένοι και συναναστημένοι με τον Ιησού Χριστό.
Πορευόμενοι προς την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ας υψώσουμε και τα δικά μας βλέμματα επάνω στον Γολγοθά και ας αναφωνήσουμε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία Σου».
 
                                                                                Γιώργος Σαββίδης


ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ                                                
Απόστολος: Γαλ. β' 16 - 20 
Ευαγγέλιο: Μαρκ. η΄ 34 –θ’ 1
19 Σεπτεμβρίου  2010                                              
   
«Όστις θέλει οπίσω ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι»
 
Απευθύνεται ο Κύριος στους μαθητές Του, αλλά και στο πλήθος, που Τον ακολουθεί και συνάπτει μια συμφωνία μαζί τους. Όποιος από σας θέλει να Με ακολουθεί ως μαθητής μου, πιστός στη συμφωνία μας, πρέπει να δέχεται τις εντολές μου και να τις εφαρμόζει στη ζωή του, και φυσικά είναι ανάγκη να παραμερίσει τις προσωπικές του επιθυμίες. Βέβαια αυτό δεν είναι εύκολο. Θα αντιμετωπίσει πιθανόν δυσκολίες, θα χρειαστεί να σηκώσει σταυρό, όπως άλλωστε συνηθίζουμε να λέμε.
Το πρώτο που παρατήρησα στην περικοπή αυτή, αγαπητοί μου αδελφοί, που συνήθως δεν δίνουμε την ανάλογη σημασία στο περιεχόμενό του, είναι αυτό το «όστις θέλει». Στις σχέσεις των ανθρώπων εκείνος που έχει επάνω μας κάποια εξουσία, μικρή ή μεγάλη, επιβάλλει τη θέλησή του και τις επιθυμίες του με απόλυτο τρόπο. Τις πιο πολλές φορές δεν δέχεται, όχι αντίρρηση, αλλά ούτε και κάποια συζήτηση ή απορία. Αντίθετα ακούμε τον Κύριο, τον Δημιουργό μας, αυτόν στον οποίο ανήκουμε και μας έχει δώσει τα πάντα, να μας επιτρέπει να κάνουμε την επιλογή μας. Άλλωστε γι’ αυτό όταν μάς δημιούργησε, μάς προίκισε με την λογική, και το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής με έμφυτο το κριτήριο αξιολόγησης των πράξεων. Συνεπώς δικαιούμαστε να ρυθμίσουμε τη ζωή μας όπως κρίνουμε καλύτερα, ανεξάρτητα από έξωθεν επιταγές. Λογικό όμως είναι, εφόσον αποφασίζουμε ελεύθερα με δική μας επιλογή, να έχουμε και την απόλυτη προσωπική ευθύνη για το αποτέλεσμα. Έχουμε όμως και το δικαίωμα να δεχθούμε τις εντολές του Θεού και να τις εφαρμόσουμε στη ζωή μας, αλλά μπορούμε και να τις αγνοήσουμε και να κάνουμε ό,τι νομίζουμε. Η αναγνώριση της ελεύθερης βούλησης είναι απόλυτη από τον Θεό και δεν πρόκειται να την παραβιάσει, Αυτός που μάς την έδωσε. Δεν παρεμβαίνει κι όταν ακόμη βλέπει τον κατήφορο που είναι πιθανό να ακολουθούμε στη ζωή μας. Με τον τρόπο αυτό λοιπόν κάθε πράξη μας αποκτά ιδιαίτερη προσωπική αξία. Με τον τρόπο αυτό μια πράξη μας μπορεί να χαρακτηρίζεται καλή ή κακή και τότε προστίθεται αντίστοιχα στο ενεργητικό μας ή το παθητικό μας. Όταν οι περισσότερες πράξεις μας θεωρούνται, και είναι και με τη βοήθεια του Θεού καλές, τότε δημιουργούμε ένα καλό όνομα στην κοινωνία που ζούμε. Κι όταν οι ενέργειές μας είναι σύμφωνες με τον νόμο του Θεού και η ζωή είναι συνεπής προς τα πιστεύω μας τότε έχουμε ήρεμη συνείδηση και είμαστε ευχάριστοι στον Δημιουργό μας. Και όχι μόνο γινόμαστε ευχάριστοι στον Θεό, αλλά διαπιστώνουμε επίσης και την καθημερινή παρουσία Του στη ζωή μας, γιατί είναι ο Πατέρας μας. Αντίθετα το έχουμε παρατηρήσει άλλωστε, ότι όταν έλθουμε σε σύγκρουση με την συνείδησή μας, όταν διαπράξουμε κάποια παρανομία, όταν παραλείψουμε να φέρουμε εις πέρας κάποια υποχρέωσή μας, τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Διαταράσσεται η ηρεμία μας, γινόμαστε δύσκολοι στις σχέσεις μας με τους άλλους. Κάποτε εξαιτίας των προβλημάτων μας αδικούμε, χωρίς λόγο, με λόγια ή και με έργα και γενικότερα με τη συμπεριφορά μας τους άλλους και μάλιστα τους οικείους μας, στους οποίους ξεσπούμε. Κι αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα και στην υγεία μας. Φυσικά είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι θέλουμε στη ζωή μας. Μπορούμε να συμπεριφερόμαστε όπως θέλουμε στους άλλους. Είμαστε ελεύθεροι, αγαπητοί μου, να ακολουθούμε τις εντολές του Θεού, ή και όχι. Γι’ αυτό όταν τονίζει στην σημερινή περικοπή ό Κύριος «όστις θέλει», κάνει μια γενική υπόμνηση σε όλους μας, δεν το επιβάλλει. Είναι αλήθεια ότι προτιμούμε συνήθως τα εύκολα. Και αυτό δεν ισχύει μόνο στις σοβαρές και μεγάλες αποφάσεις μας αλλά και σε οποιαδήποτε εργασία που καταπιανόμαστε. Κι αν δεν υπάρχει κάποιος να μας επιβλέπει, ή κάποιος που πιθανόν να μας τιμωρήσει, διαλέγουμε την ευκολία μας. Είναι αλήθεια επίσης ότι η τήρηση των εντολών του Θεού, βασισμένη και στην πίστη μας σ’ Εκείνον, δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη. Ασφαλώς όμως γίνεται ευκολότερη όταν συμβαδίζει με την ειλικρινή μας αγάπη σ’ Εκείνον. Αλλά αξίζει τον κόπο η απάρνηση κακών επιθυμιών και συνηθειών όταν σκεφτούμε την ηρεμία της συνείδησής μας, την ειρήνευση της ψυχής μας. Με καθαρό μυαλό θα αντιμετωπίσουμε καθημερινές δυσκολίες της ζωής, τα προβλήματα της οικογένειάς μας, τις αντιξοότητες στις δουλειές μας. Από κάποιο σημείο και μετά γίνεται και η τήρηση των εντολών του Θεού και η επιλογή τους μια συνήθεια που μπορεί με μεγαλύτερη ευκολία να τις εφαρμόζουμε. Νοιώθουμε ιδιαίτερα άσχημα κάνοντας μια κακή επιλογή, μια απαράδεκτη πράξη, ένα σκληρό λόγο. Το έμφυτο κριτήριό μας είναι αλάνθαστο και η απόφασή μας δυνατή και η βοήθεια του Θεού πολύ μεγάλη, όταν με ειλικρίνεια και επιμονή φροντίζουμε να τηρούμε τον νόμο Του. Τότε θα έχουμε και τον Χριστό μέσα μας, μόνιμο κάτοικο, ασφαλή προστάτη από κάποιους που πιθανόν μας υποβλέπουν, βοηθό στις δυσκολίες και καθοδηγητή για τις ορθές αποφάσεις. Και αυτό όταν, όπως σημειώσει ο απόστολος Παύλος στους Γαλάτες, παραμέρισα κάθε προσωπική μου επιθυμία και ζει μέσα μου ο Χριστός, «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δ’ εν εμοί Χριστός». Αξίζει άραγε να λησμονήσουμε την ειρήνη της ψυχής μας, τον ίδιο τον Κύριό μας, για κάτι που δεν αξίζει, για κάτι που θα ζημιώσει την ψυχή μας, θα αναστατώσει την συνείδησή μας και τη ζωή μας. Γι’ αυτό και σημειώνει ο Κύριος στη σημερινή περικοπή «τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;». Είναι δυνατό ποτέ, να κάνει κανείς μια επιλογή, επειδή έχει ελευθερία να επιλέγει ο.τιδήποτε θέλει, ενώ ωστόσο μπορεί να ζημιώσει την ψυχή του; Τι θα απαντήσουμε στο ερώτημα;
Δ.Γ.Σ.


ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
Απόστολος: Α΄ Ιωάν. δ΄ 12 – 19
Ευαγγέλιο: Ιωάν. ιθ΄ 25 – 27, κα΄ 24 – 25
26 Σεπτεμβρίου 2010
 
«Ιησούς ουν ιδών την μητέρα και τον μαθητήν παρεστώτα ον ηγάπα, λέγει τη μητρί αυτού· γύναι, ίδε ο υιός σου. Είτα λέγει τω μαθητή· ιδού η μήτηρ σου» (Ιωάν. ιθ΄ 26 – 27).
 
Από τον κύκλο των μαθητών του Κυρίου ξεχώριζαν τρεις, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Τρεις μαθητές οι οποίοι μέσα από την όλη στάση και συμπεριφορά τους φαίνεται ότι ανταποκρίνονταν περισσότερο στην υψηλή αποστολή για την οποία τους είχε καλέσει. Έτσι τους βλέπουμε να παρευρίσκονται σε δυο σημαντικά γεγονότα της επίγειας ζωής του Κυρίου, όπως η Μεταμόρφωση στο όρος Θαβώρ και η προσευχή του Ιησού στη Γεθσημανή.
Όμως, ανάμεσα στους τρεις ξεχώριζε ο Ιωάννης, του οποίου τη μνήμη τιμούμε σήμερα. Ξεχώριζε για την αγάπη του Ιησού προς αυτόν και την αγάπη του Ιωάννη προς το Διδάσκαλό του. Έτσι, βλέπουμε τον Ιησού να εμπιστεύεται τη μητέρα του στον Ιωάννη κατά τη σταύρωση, ενώ ο Ιωάννης παρευρίσκεται σε όλες τις φάσεις του Πάθους του Κυρίου.
Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο Ιωάννης χαρακτηρίζεται μαθητής της αγάπης, γιατί περισσότερο από όλους βίωσε αυτή την αγάπη και κατέγραψε μέσα από τη διδασκαλία και τις επιστολές του την ουσία της αγάπης. Πρώτον, ότι ο «Θεός αγάπη εστί» (Α΄ Ιωάν. δ΄ 16), ο Θεός είναι αγάπη. Δεύτερον, η αγάπη είναι αμφίδρομη: «Ημείς αγαπώμεν αυτόν ότι πρώτος αυτός ηγάπησεν ημάς» (Α΄ Ιωάν. δ΄ 19). Εμείς αγαπάμε το Θεό, γιατί εκείνος πρώτος μας αγάπησε. Τρίτον, η αγάπη είναι τρόπος ζωής. Είναι η αληθινή θεογνωσία. Είναι η σύνδεση του ανθρώπου με το Θεό. «Ο Θεός αγάπη εστί και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α΄ Ιωάν. δ΄ 16). Ο Θεός είναι αγάπη· κι όποιος ζει μέσα στην αγάπη, ζει μέσα στο Θεό, κι ο Θεός μέσα σ’ αυτόν. Και ζωή μέσα στην αγάπη δε σημαίνει μόνο αγάπη προς το Θεό, αλλά σημαίνει και επιβεβαίωση αυτής της αγάπης, μέσα από την αγάπη προς το συνάνθρωπο. «Αγαπητοί μου, τονίζει ο Ιωάννης, ας αγαπάμε ο ένας τον άλλον, γιατί η αγάπη προέρχεται από το Θεό. Όποιος αγαπάει, δείχνει ότι έχει αναγεννηθεί από το Θεό και ότι γνωρίζει το Θεό. Όποιος δεν αγαπάει, δε γνώρισε το Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη» (Α΄ Ιωάν. δ΄ 7 – 8).
Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο Ιωάννης απέσπασε το ζηλευτό τίτλο του μαθητή της αγάπης, γιατί συνέλαβε σωστά την ουσία και την έννοια της αγάπης. Αυτή τη διδασκαλία της αγάπης είχε σαν κυρίαρχο στοιχείο στο κήρυγμά του. λέγεται ότι στα βαθιά γεράματά του επαναλάμβανε «τεκνία, αγαπάτε αλλήλους», παιδιά μου να αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Μάλιστα, όταν κάποτε του είπαν: «Πες μας και τίποτα άλλο», ο Ιωάννης απάντησε: «Δε χρειάζεστε τίποτα άλλο. Εφαρμόστε το αυτό και είναι σαν να τα εφαρμόζετε όλα».
Ιδιαίτερα σημαντική αυτή η προτροπή διαχρονικά για τους Χριστιανούς όλων των εποχών. Άρα, σημαντική και για μας τους σημερινούς Χριστιανούς, αν θέλουμε να τιμήσουμε πραγματικά τη μνήμη του, θα πρέπει να εφαρμόσουμε την προτροπή: «Τιμή μάρτυρος μίμησης μάρτυρος». Δηλαδή ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσεις ένα μάρτυρα, έναν Άγιο, είναι να μιμηθείς τη ζωή του. Και η ζωή του Ιωάννη είναι ζωή αγάπης. Μιας αγάπης την οποία έζησε εμπειρικά και στη συνέχεια κατέστησε τρόπο ζωής. Δηλαδή την αγάπη που οδήγησε το Θεό στην ενανθρώπηση και της οποίας ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Είναι χαρακτηριστικές οι λέξεις που χρησιμοποιεί, όπως, «οίδαμεν», «ευρήκαμεν», «ακηκόαμεν», «εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν» (Α΄ Ιωάν. α΄ 1)
Έζησε, λοιπόν, την αγάπη μέσα από το γεγονός της Ενανθρώπησης αλλά και την αγάπη σαν κατάσταση, σαν γεγονός που οδηγεί τον άνθρωπο στη θέωση. Γράφει στην πρώτη καθολική επιστολή του «Ό εοράκαμεν και ακηκόαμεν, απαγγέλλομεν υμίν, ίνα και υμείς κοινωνίαν έχητε μεθ’ ημών, και η κοινωνία δε η ημετέρα μετά του Πατρός και μετά του Υιού αυτού Ιησού Χριστού. Και τάυτα γράφομεν υμίν, ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη» (Α΄ Ιωάν. α΄ 3 – 4). Δηλαδή, αυτό που είδαμε κι ακούσαμε, το αναγγέλλουμε και σε σας, για να συμμετάσχετε κι εσείς μ’ εμάς, στην ίδια κοινωνία, που είναι η κοινωνία με τον Πατέρα και τον Ιησού Χριστό. Κι αυτά σας τα γράφουμε για να είναι ολοκληρωμένη η χαρά σας.
Ο Ιωάννης, πέραν από «Απόστολος της αγάπης» είναι γνωστός και σαν «θεολόγος» γιατί στη διδασκαλία του κυριαρχεί η πίστη στη θεότητα του Ιησού Χριστού. Μάλιστα, αυτή την πίστη, αυτή τη διδασκαλία παρουσιάζει σαν κυρίαρχο στόχο της συγγραφής του Ευαγγελίου του. «Ταύτα δε γέγραπται ίνα πιστεύσητε ότι Ιησούς εστιν ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και ίνα πιστεύοντες ζωήν έχητε εν τω ονόματι αυτού» (Ιωάν. κ΄ 31). Αυτά όμως γράφτηκαν για να πιστέψετε πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντας να έχετε δι’ αυτού τη ζωή.
Ιδιαίτερα σημαντικό και το συγγραφικό έργο του Ιωάννη. Έγραψε το τέταρτο Ευαγγέλιο, το βιβλίο της Αποκάλυψης, καθώς και τις τρεις καθολικές επιστολές (λέγονται καθολικές επειδή απευθύνονται στους Χριστιανούς όλου του κόσμου). Μάλιστα μέσα από τα συγγράμματά του υπάρχει ξεκάθαρο μήνυμα, ξεκάθαρη διδασκαλία. Στο Ευαγγέλιο αποκαλύπτεται ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού και ότι η Ενανθρώπηση, η Σταύρωση και η Ανάσταση είναι έκφραση της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, καθώς και τη σωτηρία του Ανθρώπου. Στην «Αποκάλυψη» αποκαλύπτονται οι δύσκολες μέρες που ακολουθούν καθώς και το ελπιδοφόρο μήνυμα του θριάμβου της πίστεως και της Εκκλησίας. Στην Αποκάλυψη γίνεται λόγος για τους διωγμούς που θα ακολουθήσουν. Συστήνεται πίστη και υπομονή και προαναγγέλλεται ο θρίαμβος των πιστών και της Εκκλησίας. Τέλος, στις επιστολές του, περιγράφει την ουσία και τη θεολογία της αγάπης. Όπως «ο Θεός είναι αγάπη». Εκείνος που μας αγάπησε πρώτος είναι ο Θεός. Έτσι, η δική μας αγάπη είναι επιστροφή και απάντηση στην αγάπη του Θεού. Όμως, η πραγματική αγάπη του ανθρώπου προς το Θεό εκφράζεται μέσα από την αγάπη προς το συνάνθρωπο. «Όποιος μισεί τον αδερφό του είναι ανθρωποκτόνος και ξέρετε πως κανένας φονιάς δεν έχει συμμετοχή στην αιώνια ζωή. Να πως μάθαμε τι είναι αγάπη· Εκείνος πρόσφερε τη ζωή του για χάρη μας. Έτσι οφείλουμε κι εμείς να προσφέρουμε τη ζωή μας για χάρη των συνανθρώπων μας... Παιδιά μου, ας μην αγαπάμε με λόγια και ωραίες φράσεις, αλλά με έργα και αγάπη αληθινή» (Α΄ Ιωάν. γ΄ 15 – 18).
Αδελφοί μου, η αγάπη του Θεού σε μας τους ανθρώπους, που τόσο πολύ εξύμνησε ο Απόστολος της αγάπης, ο Ιωάννης, και του οποίου τη μνήμη τιμούμε σήμερα, δε σταμάτησε με τη Σταύρωση. Συνεχίζεται καθημερινά είτε με την ανοχή, είτε με την προσφορά των αγαθών του. Εμείς ανταποκρινόμαστε σ’ αυτή την αγάπη και πώς; Ο Κύριος περιμένει να δει και τη δική μας αγάπη. Μια αγάπη που υπομένει, που ανέχεται, που δίνει χωρίς να ζητά να πάρει και τέλος μια αγάπη που να ευεργετεί όσους μας έβλαψαν. Ας αναζητήσουμε αυτή την αγάπη. Αμήν.
Θεόδωρος Αντωνιάδης


ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΣΚΟΠΟΥ
 
«...Αυτά ως εδώ. Για τα μέρη τώρα της αρετής ποιο πρέπει να θεωρούμε ανώτερο και να φροντίζομε γι’ αυτό πριν από τα άλλα, και ποιο έρχεται έπειτα κι ένα ένα τα άλλα όσα ακολουθούν, δεν είναι δυνατό να πω. Γιατί συνδέονται ισότιμα μεταξύ τους και το ένα με το άλλο οδηγούν στην κορυφή όσους τα έχουν. Η απλότη­τα δίνει τη σκυτάλη στην υπακοή, η υπακοή στην πίστη, αυτή στην ελπίδα και η ελπίδα στη δικαιοσύνη κι εκείνη στη διακονία κι αυτή στην ταπεινοφροσύνη. Απ’ αυτήν πάλι παίρνοντας τη συ­νέχεια η πραότητα την παραδίδει στη χαρά, η χαρά στην αγάπη και η αγάπη στην προσευχή. Και έτσι εξαρτώντας και εξαρτημένη η μία από την άλλη ανεβάζουν αυτόν που έχει τις αρετές αυτές στην κορυφή αυτού που ποθεί, όπως από το άλλο μέρος η πονηρία κατεβάζει τους φίλους της με τις δικές της υποδιαιρέσεις στην έσχατη κακία. Εμείς όμως πρέπει να επιμένομε περισσότερο στην προσευχή. Η προσευχή είναι η κορυφαία του χορού των αρετών και μέσω αυτής ζητούμε και τις άλλες αρετές από το Θεό, με τον οποίο όποιος προσεύχεται συνεχώς ενώνεται και συνάπτεται με μυστική αγιότητα κι ενέργεια πνευματική και ανέκφραστη διάθε­ση. Από αυτήν παίρνει οδηγό και σύμμαχο του το Πνεύμα και νιώθει τη φλόγα της αγάπης του Κυρίου και ανάβει από τον πόθο και δε χορταίνει την προσευχή, αλλά τον καίει πάντοτε ο πόθος του αγαθού τρέφοντας με την προθυμία την ψυχή, όπως έχει λε­χθεί· «όσοι με τρώνε θα πεινάσουν κι άλλο κι όσοι με πίνουν θα διψάσουν περισσότερο». Και αλλού λέει «γέμισες την καρδιά μου από αγαλλίαση». Ενώ ο Κύριος λέει «η βασιλεία των ουρα­νών είναι μέσα σας».
Ποια όμως βασιλεία λέει ότι είναι μέσα μας; Ποια άλλη από την αγαλλίαση που φέρνει στις ψυχές μας το Πνεύμα από τον ου­ρανό; Αυτή είναι ένα είδος εικόνας και αρραβώνα και δείγμα της αιώνιας χαράς, που θ’ απολαύσουν οι ψυχές των αγίων στη ζωή που προσδοκούμε. Μας ενισχύει λοιπόν ο Κύριος με την ενέργεια του Πνεύματος σε κάθε θλίψη μας, για να μας σώσει και να μας μεταδώσει τα πνευματικά αγαθά και τα χαρίσματά του. Γιατί λέει, «Αυτός που μας ενισχύει σε κάθε θλίψη μας, για να μπορούμε να παρηγορούμε όσους περνούν κάθε είδους θλίψεις»· και «η καρ­διά μου και η σάρκα μου ένιωσαν αγαλλίαση για το Θεό που ζει»· και επίσης «η ψυχή θα χορτάσει, όπως το σώμα από φαΐ και πιοτό». Αυτά όλα δηλώνουν με τρόπο αινιγματικό την αγαλ­λίαση και την ενίσχυση μας από το Πνεύμα.
Επειδή λοιπόν έχομε δείξει ποιος είναι ο σκοπός της ευσέ­βειας, τον οποίο πρέπει να έχουν μπροστά τους όσοι διαλέγουν να ζουν τον θεάρεστο βίο, κι αυτός είναι η κάθαρση της ψυχής και η ενοίκηση μέσα σ' αυτήν του Πνεύματος με τα αγαθά έργα της πνευματικής προκοπής μας, καθένας από μας, αφού προετοιμάσει την ψυχή του με τον τρόπο που υπέδειξα κι αφού την πλημμυρίσει με τον θείο έρωτα, ας παραδοθεί στις προσευχές και στις νηστείες κατά το θέλημα εκείνου και ας έχει στο νου του εκείνον που μας προτρέπει «προσεύχεστε αδιάκοπα» και «προσεύχεστε με καρτε­ρία» και την υπόσχεση του Κυρίου που λέει «πόσο μάλλον ο Θεός θ’ αποδώσει το δίκαιο σ’ αυτούς που φωνάζουν προς αυτόν μέρα και νύχτα;». Γιατί λέει «τους έλεγε και παραβολή για το ότι πρέπει να προσεύχονται πάντοτε και να μην αποθαρρύνονται». Ότι ο ζήλος της προσευχής χαρίζει μεγάλες δωρεές και κάνει το Πνεύμα να ενοικήσει μέσα στις ψυχές, το φανερώνει με σαφήνεια η προτροπή που κάνει σ’ εμάς ο Απόστολος· «να προσεύχεστε συ­νεχώς και να του απευθύνετε τα αιτήματά σας σε κάθε περίσταση με τη βοήθεια του Πνεύματος, αγρυπνώντας στο έργο αυτό με καρτερία και κάθε παράκληση». Ώστε, αν κάποιος από τους αδελφούς παραδίδει τον εαυτό του σ' αυτό το μέρος της αρετής, εννοώ την προσευχή, θησαυρίζει καλό θησαυρό και είναι εραστής του πιο μεγάλου αγαθού. Μόνο ας το κάνει αυτό ο καθένας με δυ­νατή και ορθή συνείδηση χωρίς να αφήνει θέλοντας τη διάνοια του να περιπλανιέται πουθενά, ούτε σα να είναι αναγκασμένη ν' αποδώσει κάποιο ακούσιο χρέος, αλλά εκπληρώνοντας έρωτα και πόθο της ψυχής και παρουσιάζοντας σε όλους τους αγαθούς καρ­πούς της σταθερότητάς του. Αλλά πρέπει και οι άλλοι να δίνουν σ' αυτόν την ευκαιρία και να του εκδηλώνουν τη χαρά τους επειδή επιμένει στην προσευχή, για να απλωθούν και σ’ αυτούς τα αγαθά αποτελέσματα, γιατί με τη συμμετοχή στη χαρά έχουν γίνει μέτο­χοι της ζωής αυτής. Και θα δώσει σ' αυτούς που ζητούν ο ίδιος ο Κύριος τον τρόπο που πρέπει να προσεύχονται σύμφωνα με το λόγο: «Αυτός που δίνει τι να προσευχηθεί εκείνος που προσεύχε­ται». Πρέπει λοιπόν να ζητεί και να γνωρίζει όποιος επιμένει στην προσευχή, μια πράξη τόσο σημαντική, με πολύ ζήλο και όλη του τη δύναμη να επιδίδεται στον αγώνα του. Τα μεγάλα βραβεία απαιτούν και μεγάλους αγώνες, γιατί εκεί κατεξοχήν ενεδρεύει η κακία, εξετάζοντας από παντού και τριγυρίζοντας και ζητώντας να μεταφέρει αλλού το ενδιαφέρον. Από εκεί προέρχεται ο ύπνος, η σωματική αδράνεια, η αδυναμία της ψυχής και η αδιαφορία και η απροσεξία και η ανυπομονησία και τα λοιπά πάθη και πράξεις της κακίας. Αυτά οδηγούν στην απώλεια την ψυχή αρπάζοντάς την από παντού και κάνοντάς την ν’ αυτομολήσει στον εχθρό της.
Πρέπει λοιπόν ο λογισμός, σαν το σοφό κυβερνήτη, να επιστατεί στην ψυχή χωρίς καθόλου να υποχωρεί στο σάλο του πο­νηρού πνεύματος ούτε να συμπαρασύρεται από τα κύματά του, αλλά να βλέπει ατενώς προς τον ουράνιο λιμένα και ν' αποδίδει ακέραια την ψυχή του στο Θεό που του την εμπιστεύθηκε και την απαιτεί. Δεν είναι για τη Γραφή σημαντικό και ευάρεστο το να πέ­σει κανένας στα γόνατα και να πάρει τη στάση εκείνων που πέ­φτουν στο χώμα για να προσευχηθούν, ενώ η σκέψη τους περιπλα­νιέται μακριά από το Θεό, αλλά, αφού διώξει από τους λογισμούς κάθε ραθυμία και μαζί κάθε άδικη σκέψη, να αφιερώσει όλη την ψυχή μαζί με το σώμα στην προσευχή.
Και οι προϊστάμενοι πρέπει να συμμερίζονται την προσπάθεια του προσευχόμενου και με κάθε προσοχή και συμβουλή να αναρριπίζουν την επιθυμία του για την προσευχή και να καθαιρούν προσεκτικά την ψυχή του. Γιατί ο καρπός των αρετών εκείνων που προσεύχονται μ' αυτόν τον τρόπο όταν παρουσιάζεται στους συντρόφους τους γίνεται ωφέλιμος όχι μόνο σ' αυτόν που πρόκο­ψε αλλά και σ' εκείνους που είναι ακόμα νήπια και έχουν ανάγκη από διδασκαλία, γιατί τους ενθαρρύνει και τους προτρέπει να μι­μηθούν όσα βλέπουν. Ο καρπός της γνήσιας προσευχής είναι η απλότητα, η αγάπη, η ταπεινοφροσύνη, η καρτερία, η ακακία και τα παρόμοια. Αυτά είναι τα φυτά που κάνει να βλαστήσουν στη ζωή αυτή πριν από τους αιώνιους καρπούς ο αγώνας εκείνου που προσεύχεται με όλη την προθυμία του. Αυτοί οι καρποί αποτελούν τα καλλωπίσματα της προσευχής και δίχως αυτούς ο κόπος της πήγε χαμένος. Κι όχι μόνο η προσευχή, άλλα και κάθε δρόμος της ενάρετης ζωής, αν παρουσιάζει τέτοια βλάστηση, είναι αληθινός δρόμος δικαιοσύνης και οδηγεί στο σωστό τέρμα. Αν όμως της λείπουν αυτά καταντά ένα κούφιο όνομα που μοιάζει με τις μωρές παρθένες, που όταν τους χρειαζόταν δεν είχαν στη διάθεσή τους το λάδι μέσα στο νυφικό θάλαμο. Γιατί δεν είχαν μέσα στην ψυχή τους το φως, τον καρπό της αρετής, ούτε μέσα στη διάνοια τους το λυχνάρι του Πνεύματος. Γι' αυτό σωστά τις ονόμασε η Γραφή μωρές, αφού έσβησε η αρετή τους προτού φτάσει ο νυμφίος και γι' αυτό απέκλεισε τις δυστυχισμένες από τον ουράνιο νυμφώνα. Δεν έλαβε υπόψη του το ζήλο τους για την παρθενία, αφού δε διέθεταν την ενεργητικότητα του πνεύματος, και πολύ σωστά. Τι το όφελος να καλλιεργηθεί κοπιαστικά το αμπέλι και να μη δώσει καρπούς, που για χάρη τους κοπίασε ο γεωργός; Και ποιο είναι το κέρδος της νηστείας, της προσευχής, της αγρυπνίας, αν απουσιάζει η ει­ρήνη και η χαρά και η αγάπη και οι άλλοι καρποί της χάριτος που απαριθμεί ο άγιος Απόστολος; Όλους τους κόπους είναι γι' αυτά που τους υπομένει ο εραστής της ουράνιας χαράς, με τα οποία έλ­κεται το Πνεύμα, και αποσπώντας από αυτό τη χάρη παράγει καρ­πούς κι απολαμβάνει με χαρά τους κόπους της καλλιέργειας, που τους καλλιέργησε η χάρη του Πνεύματος στον αγρό της ταπεινο­φροσύνης του και της όλης προθυμίας του στα έργα».
 
 
ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
«ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ»
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ ΕΡΓΑ
ΤΟΜΟΣ 8ος Σελ. 337 – 345)
 

 

 

 

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
 
ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ.κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Πέμπτη                 2 Σεπτεμβρίου                                 ΜΗΛΙΑ
Κυριακή                5 Σεπτεμβρίου                                 ΑΓΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Κυριακή                5 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)                ΛΕΜΩΝΑ
Tρίτη                    7 Σεπτεμβρίου                                 ΚΟΙΛΗ
Τετάρτη                 8 Σεπτεμβρίου                                 ΜΑΛΛΙΑ
Κυριακή                12 Σεπτεμβρίου                                ΚΑΘΗΚΑΣ
Δευτέρα                13 Σεπτεμβρίου(Εσπερινός)                ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΙΝΘΗΣ
Τρίτη                    14 Σεπτεμβρίου                                ΟΜΟΔΟΣ
Κυριακή                19 Σεπτεμβρίου                                ΔΡΟΥΣΙΑ
Κυριακή                19 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)               ΠΙΣΣΟΥΡΙ
                                                                                                                                 
ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΧΩΡΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Τετάρτη                1 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)                ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Πέμπτη                 2 Σεπτεμβρίου                                  ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Κυριακή                5 Σεπτεμβρίου                                  ΜΕΣΑ ΧΩΡΙΟ
Τετάρτη                8 Σεπτεμβρίου                                   ΣΙΜΟΥ
Κυριακή                12 Σεπτεμβρίου                                ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΝΟΣ
Δευτέρα                13 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)               ΦΟΙΝΙ
Τρίτη                    14 Σεπτεμβρίου                                ΣΤΑΥΡΟΣ ΨΩΚΑΣ
Κυριακή                19 Σεπτεμβρίου                                 ΔΡΥΝΙΑ
Δευτέρα                20 Σεπτεμβρίου                                ΠΙΣΣΟΥΡΙ
Κυριακή                26 Σεπτεμβρίου                                ΠΡΑΣΤΕΙΟ
Τρίτη                    28 Σεπτεμβρίου                                ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΥ
Τετάρτη                29 Σεπτεμβρίου                                 ΛΑΡΝΑΚΑ, Κίτι 
 
 
ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ κ. ΤΥΧΙΚΟΥ
Κυριακή                5 Σεπτεμβρίου                                  ΑΡΣΟΣ
Τρίτη                    7 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)                ΔΟΡΑ
Τετάρτη                 8 Σεπτεμβρίου                                 ΓΑΛΑΤΑΡΙΑ
Κυριακή                12 Σεπτεμβρίου                                ΚΕΛΟΚΕΔΑΡΑ
Τρίτη                    14 Σεπτεμβρίου                                ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΙΝΘΗΣ
Κυριακή                19 Σεπτεμβρίου                                ΠΟΛΕΜΙ
Κυριακή                26 Σεπτεμβρίου                                ΠΑΝΑΓΙΑ 
 
                          
 
 
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου: ΚΟΛΩΝΗ
Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου: ΜΑΝΔΡΙΑ
Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου: ΚΟΥΚΛΙΑ
Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου  : ΛΕΜΩΝΑ

 

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Θεόδωρος Αντωνιάδης Θεολόγος, Γεώργιος Σαββίδης, Θεολόγος, Δημήτριος Σμυρλής Θεολόγος, Φιλόλογος.
 
Όλο το περιεχόμενο του παρόντος δελτίου κηρυγμάτων μπορείτε να το βρείτε και στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου: www.impaphou.org