English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
στην παρουσίαση του βιβλίου «Η Πάφος της Αντίστασης»
των Πανίκου Καννάουρου – Ανδρέα Φυλακτού.
Πάφος 19.2.2011
Του Μητροπολίτη Πάφου Γεωργίου
 
 
 
Χαιρετίζω με ιδιαίτερη συγκίνηση την αποψινή συγκέντρωση που γίνεται για την παρουσίαση του βιβλίου «Η Πάφος της Αντίστασης – Μαρτυρίες», των Πανίκου Καννάουρου και Ανδρέα Φυλακτού.
        Αν οι συνέπειες της προδοσίας του 1974 ήταν δυνατό να είχαν παρέλθει, θα νιώθαμε καθαρή περηφάνεια για την ηρωική αντίσταση της Πάφου, που έσωσε την αξιοπρέπεια του Κυπριακού Ελληνισμού. Μα τώρα η περηφάνεια εκείνη συμφύρεται με τη λύπη και το άγχος για το μέλλον της πατρίδος. Γι’ αυτό κι αναπολούμε με συγκίνηση και θλίψη εκείνες τις μέρες.
        Η πρόνοια του Θεού χάρισε στην Κύπρο, σε καιρούς δύσκολους, λίγα χρόνια μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την ανεπανάληπτη μορφή του Εθνάρχη Μακαρίου, ο οποίος ηγήθηκε, σαν άλλος Μωϋσής, της εξόδου του λαού του από την αποικιοκρατία στην ελευθερία. Ο λαός τον περιέβαλε με αγάπη που έφτασε, σε πολλές περιπτώσεις, τα όρια της λατρείας.
        Είναι πράγματι προνομιούχοι όσοι συνεργάστηκαν μαζί του. Και θα νιώθουν περήφανοι όσοι, είτε τον γνώρισαν προσωπικά, είτε όχι, τον στήριξαν στις δυσκολίες που συνάντησε στον πολυκύμαντο βίο του. Θεωρώ και τον εαυτό μου και όλους τους συνομήλικούς μου ευτυχείς, γιατί ζήσαμε, τουλάχιστον, στην εποχή του, μεγαλώσαμε κάτω από τη βαριά σκιά του, διαμορφώσαμε τον χαρακτήρα μας από την έντονη παρουσία του.         Υπάρχουν όμως πάντα και οι περιθωριακοί. Αυτοί που δεν αντέχουν να δουν κατάματα τους άλλους γιατί τους θαμπώνει η αίγλη τους. Υπήρχαν και αυτοί που είχαν εξαγοραστεί από τους ξένους. Υπήρχαν και αυτοί, ελάχιστοι, έστω, που παραπλανήθηκαν. Κι οι ξένοι που υποδαύλιζαν. Ο Μακάριος ήταν αναγκασμένος, συνεχώς, μετά την ανεξαρτησία, να οδηγεί το σκάφος της Κυπριακής Δημοκρατίας ανάμεσα στην Σκύλλα των Τουρκικών και άλλων ξένων επιβουλών και στη Χάρυβδη της εσωτερικής υπόσκαψης.
        Ανυποχώρητος καθώς ήταν στις πιέσεις, κι απρόθυμος να προδώσει τον εαυτό του και τις αρχές του, βρέθηκε συχνά αντιμέτωπος με δυνάμεις υπέρτερες που απειλούσαν απροκάλυπτα τη ζωή του. Έγιναν, κατά καιρούς, πολλές απόπειρες εναντίον του. Δεν πίστευε, όμως, - κι αυτό ήταν το μεγάλο λάθος του – ότι θα υπήρχαν άνθρωποι, με ελληνικά ονόματα, που θα έφταναν στην προδοσία του Πραξικοπήματος. Γιατί ήταν ξεκάθαρο, και το είχε πολλές φορές ερμηνεύσει ο Μακάριος, πως η κατάλυση της έννομης τάξης θα ήταν το καλύτερο πρόσχημα της Τουρκίας για να επέμβει.
        Ομολογώ πως στις άλλες επαρχίες οι Μακαριακοί εφησυχάζαμε. Ξέραμε πως υπήρχε στην Πάφο η Ένωση Αγωνιστών κι ο Μίκης Τεμβριώτης και πιστεύαμε ότι οποιαδήποτε επιβουλή εναντίον του εθνάρχη δεν θα περνούσε. Νιώθουμε και ένοχοι αφού αρκεστήκαμε στο ρόλο του θεατή. Στο στάδιο κονταροκτυπιόταν ο Μακάριος με την πολύμορφη παρανομία κι εμείς παρακολουθούσαμε από τις κερκίδες. Εκ των υστέρων βλέπουμε πως αν ενεργοποιούμασταν κι αλλού, όπως στην Πάφο, δεν θα κλαίαμε σήμερα επί των ερειπίων και δεν θα αγωνιούσαμε για τη διαφαινόμενη τουρκοποίηση της Κύπρου.
        Η αποψινή παρουσίαση του βιβλίου του Πανίκου Καννάουρου και Ανδρέα Φυλακτού «Η Πάφος της Αντίστασης» ξυπνά επώδυνες μνήμες αλλά θυμίζει και ηρωικές πράξεις που διαδραματίστηκαν κυρίως στην πόλη μας. Δίνει την ευκαιρία, όμως, και για αποτίμηση εκείνης της ηρωικής αντίστασης του Παφιακού λαού. Αν δεν υπήρχε η αντίσταση, την οποία εξέφραζε η Ένωση Αγωνιστών Πάφου, πώς θα κατελαμβάνονταν σε χρόνο αστραπή τα στρατόπεδα, πώς θα εξουδετερώνονταν οι χουντικοί αξιωματικοί, για να μπορέσει με ασφάλεια να έλθει στην Πάφο ο Μακάριος και να σωθεί; Αν δεν υπήρχε ο Ελεύθερος Ραδιοφωνικός σταθμός της Πάφου – αυτοί που τον έστησαν κι αυτοί που εργάστηκαν σ’ αυτόν – πώς θα επληροφορείτο ο Κυπριακός λαός πρώτα, και ο έξω κόσμος ύστερα, για τη διάσωση του Εθνάρχη; Πώς, ακόμα και ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος θα επληροφορείτο για την κατάσταση στην Πάφο και θα κατευθυνόταν εδώ;
        Μεγάλη η σημασία της Αντίστασης στην Πάφο, έστω κι αν στο τέλος ο εχθρός πέρασε και η καταστροφή δεν απεσοβήθη. Δόθηκε χρόνος για την ασφαλή μετάβαση στο εξωτερικό του Προέδρου Μακαρίου για να μπορέσει από εκεί, αγωνιζόμενος, να σώσει ό,τι μπορούσε να σωθεί.
        Το βιβλίο, όπως και ο τίτλος του δηλώνει, αναφέρεται σε μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα. Αυτό μπορεί να έχει το πλεονέκτημα της παρουσίασης όλων των απόψεων. Στερεί όμως το βιβλίο, μιας καθαρής τοποθέτησης. Κι από την άλλη, στερεί, πολλές φορές, την αυστηρή αντικειμενικότητα στα γραφόμενα. Η πραγματικότητα εξαρτάται από τον συγκεκριμένο παρατηρητή και την οπτική γωνία υπό την οποία βλέπει τα γεγονότα. Μπορεί, ο παρατηρητής, κάτι να υπερτιμήσει και κάτι να υποτιμήσει, κι αυτό όχι εκ προθέσεως. Μπορεί κάποιοι που διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στα γεγονότα να μην ρωτήθηκαν ή να παρέλειψαν να δώσουν τη μαρτυρία τους.
        Είναι γι’ αυτό το λόγο, νομίζω, που ακούστηκαν και κάποιες φωνές διαμαρτυρίας από πρόσωπα που έζησαν τα γεγονότα της 15ης και 16ης Ιουλίου 1974.
        Δεν παύει, όμως, το βιβλίο να αποτελεί μια αξιόλογη προσπάθεια καταγραφής των ηρωικών γεγονότων της Αντίστασης της Πάφου. Συγχαίρουμε, για το λόγο αυτό, ιδιαίτερα τους συγγραφείς.
        Συγκεντρώσεις σαν την αποψινή, πέραν από την συντήρηση της ιστορικής μνήμης, πρέπει να δίνουν ένα μήνυμα. Και το μήνυμα απόψε, θα πρέπει να είναι η συνειδητοποίηση του χρέους μας προς την πατρίδα, στους οριακούς καιρούς που φτάσαμε. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε αγωνιστικό σύμβολο, εθνικό καθοδηγητή. Κι είναι ανάγκη να αφουγκραστούμε τη φωνή του Μακαρίου που ήταν η συνισταμένη της φωνής όλων των προγόνων μας. Ο Μακάριος δήλωνε κατηγορηματικά πως δεν υπάρχουν περιθώρια άλλων υποχωρήσεων. Γιατί οι υποχωρήσεις φτάνουν κάποτε σ’ ένα σημείο, που αν το υπερβούμε, ναρκοθετούμε το εθνικό μας μέλλον.
        Μόνη διέξοδος από τα φοβερά αδιέξοδα που μας κυκλώνουν είναι η επανατοποθέτηση του προβλήματός μας ως προβλήματος εισβολής και κατοχής και η λήψη της απόφασης για αγώνα. Αν εμείς δεν αγωνιστούμε και δεν εμμείνουμε στο δίκαιό μας, ουδείς ξένος θα το πράξει για μας.
        Όσοι απόψε θυμούμαστε και τιμούμε τον μεγάλο ηγέτη μας, ας ενωτιστούμε τις προτροπές και τα παραγγέλματά του. Και προπάντων ας υπερασπιστούμε τη μνήμη του μπροστά σε πολλούς, που, άλλοι διαχρονικά, και άλλοι πρόσφατα, προσπαθούν να αποδώσουν σ’ αυτόν τα δικά τους ατοπήματα και τις δικές τους υποχωρήσεις.
        Και πάλιν συγχαρητήρια στους συγγραφείς.