English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ ΘΩΜΑ)                                       
Απόστολος: Πράξ. ε΄ 12 – 20    
Ευαγγέλιο: Ιωάν. κ΄ 19 – 31  
1 Μαΐου 2011                                                                      
 
«Ότι εώρακάς με πεπίστευκας· μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιωάν. κ΄ 20).
 
Κυριακή του Αντίπασχα ή του Θωμά η σημερινή Κυριακή. Κυριακή του Αντίπασχα, γιατί και σήμερα δεσπόζει το γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου. Μάλιστα το πρώτο μέρος του Ευαγγελίου είναι επανάληψη του Ευαγγελίου της Κυριακής του Πάσχα. Όμως, η σημερινή Κυριακή λέγεται και Κυριακή του Θωμά, γιατί σ’ αυτήν δεσπόζει όχι μόνο η απιστία του Θωμά, αλλά και η θαυμαστή ομολογία του ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος και Θεός του. Μια ομολογία η οποία θεραπεύει την απιστία του Θωμά και ισχυροποιεί στο εξής την πίστη των ανθρώπων στο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου.
Ο Κύριος, λοιπόν, θέλοντας να τιμήσει την πρώτη ημέρα της εβδομάδος, οικονομεί, συγκαταβαίνει, ούτως ώστε η Ανάσταση, αλλά και οι δύο εμφανίσεις του στους μαθητές του, να γίνουν αυτή την ημέρα. Με τον τρόπο αυτό ευλογεί και αγιάζει αυτή την ημέρα. Έτσι, «η μιά των σαββάτων» θα γίνει στο εξής ημέρα «κλητή και αγία ... εορτών εορτή και πανήγυρις πανηγύρεων», κατά την οποία θα ευλογούμε και θα δοξολογούμε το Χριστό δια μέσου των αιώνων. Για τούτο και στο εξής η ημέρα αυτή θα ονομαστεί Κυριακή, προς τιμήν αλλά και ανάμνηση της Αναστάσεως του Κυρίου.
Ιδιαίτερα σημαντική η σημερινή ημέρα, γιατί δια της Αναστάσεως του Κυρίου έχουμε νέκρωση του θανάτου, καθαίρεση του Άδου και την απαρχή της αιώνιας ζωής. Ιδιαίτερα σημαντική, γιατί σήμερα ο Κύριος μεταφέρει στους ανθρώπους τους καρπούς και τα αποτελέσματα του θανάτου και της Αναστάσεώς του. Μέσα από το χαιρετισμό «ειρήνη υμίν» ο Ιησούς μεταφέρει στους μαθητές του, και μέσω αυτών σε όλους τους ανθρώπους, το μήνυμα της συμφιλίωσης με το Θεό και τους ανθρώπους, καθώς και με την ίδια τη συνείδησή τους.
Η Ανάσταση του Κυρίου, η παρουσία του «των θυρών κεκλεισμένων» και ο χαιρετισμός «ειρήνη υμίν», γίνονται πρόξενος μεγάλης χαράς. Χαράς για το ίδιο το γεγονός της Αναστάσεως και της παρουσίας του Κυρίου. Χαράς για το γεγονός της συμφιλίωσής του με το Θεό. Χαράς, γιατί δεν τους ελέγχει για λάθη τους, για το φόβο τους ή για την ολιγοπιστία τους και το διασκορπισμό τους την ώρα του πάθους του.
Όλα διαγράφονται με τον χαιρετισμό «ειρήνη υμίν». Και όχι μόνο αλλά, επαναλαμβάνοντας αυτό το χαιρετισμό, προχωρεί σε νέες δωρεές στους μαθητές του. Πρώτον, τους καλεί να γίνουν συνεχιστές του έργου του για τη σωτηρία των ανθρώπων. Δεύτερον, τους προσφέρει το Άγιο Πνεύμα και όχι απλά τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Και τρίτον, τους προσφέρει την εξουσία που έχει ο ίδιος ως Θεός «αφιέναι αμαρτίαις» να συγχωρούν αμαρτίες.
Επειδή δε κατά την πρώτη, μετά την Ανάσταση, εμφάνιση στους μαθητές του απουσίαζε ο Θωμάς, ο Ιησούς, οκτώ μέρες μετά, εμφανίζεται και πάλιν ενώπιον των μαθητών του, παρόντος τώρα και του Θωμά, επαναλαμβάνοντας τον ίδιο χαιρετισμό, «ειρήνη υμίν». Τόσο η νέα εμφάνιση, όσο και η επανάληψη του χαιρετισμού της ειρήνης, ήταν η ένδειξη ότι πρόσφερε και στο Θωμά τη συγχώρηση, καθώς και τη συμφιλίωση με το Θεό, παρά τη δυσπιστία του. Παράλληλα με τη συγκατάβασή του στο Θωμά, του προσφέρει και τη δυνατότητα της αποκατάστασης μέσα από μια δυνατή ομολογία: «ο Κύριός μου και ο Θεός μου».
Υποκλινόμαστε με θαυμασμό στον Κύριο για τις δωρεές του προς τους μαθητές Του. Υποκλινόμαστε με θαυμασμό στο έργο της Θείας Οικονομίας, της Θείας συγκατάβασης. Δηλαδή, η απομάκρυνση του Θωμά κατά την πρώτη εμφάνιση, με στόχο να του προξενήσει περισσότερη ασφάλεια και βεβαιότητα, «Γιατί, κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, αν ήταν μαζί ο Θωμάς, δε θα είχε βέβαιη αμφιβολία· κι αν δεν είχε αμφιβολία, δε θα ζητούσε μ’ επιμονή. Και αν δε ζητούσε, δε θα ψηλαφούσε· Αν όμως δεν ψηλαφούσε, δε θα ομολογούσε τον Κύριο και Θεό, κι αν δεν ομολογούσε Κύριο και Θεό, το Χριστό, δε θα είχαμε εμείς διδαχθεί να τον δοξολογούμε μ’ αυτό τον τρόπο. Ώστε με την απουσία του μας ποδηγέτησε προς την αλήθεια κι όταν ήρθε σταθεροποίησε την πίστη μας».
Ο Θωμάς, λοιπόν, μέσα από την επίμονη άρνησή του να δεχθεί ότι ο Διδάσκαλός του Αναστήθηκε, και μάλιστα για τη διάλυση και της πιο μικρής αμφιβολίας του, ότι θα έπρεπε να δει με τα μάτια του τις πληγές από τα καρφιά και να βάλει το χέρι στη λογχισμένη πλευρά, ζει ένα δράμα για οχτώ ημέρες. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα παλεύει ανάμεσα στην αμφιβολία και την πίστη. Σ’ αυτό το μαρτύριο των οκτώ ημερών φαίνεται ότι η ζυγαριά έκλινε προς την πλευρά της πίστης. Έτσι, με τη νέα εμφάνιση του Ιησού, και ιδιαίτερα με την προτροπή «φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός», ο Θωμάς αντέδρασε με τη θαυμαστή ομολογία: «ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Ω Κύριε και Θεέ μου. Πιστεύω στην οικονομία και τη συγκατάβασή σου. Και όχι απλά πιστεύω στην Ανάστασή σου, αλλά αναγνωρίζω ότι Εσύ είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου.
Η ομολογία του Θωμά ξεπερνά την ομολογία του Ναθαναήλ ο οποίος είχε πει: «Ραββί συ ει ο Υιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ» (Ιωάν. α΄ 49). Η ομολογία του Θωμά εκφράζει μια από τις σημαντικότερες αλήθειες του Χριστιανισμού, που είναι η πίστη στη θεότητα του Ιησού και την οποία επιβεβαιώνει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, λέγοντας στην αρχή του Ευαγγελίου «και Θεός ην ο λόγος» (Ιωάν. α΄ 1).
Ιδιαίτερα σημαντική η ομολογία του Θωμά γιατί προέρχεται από δύσπιστα χείλη στα οποία προσφέρθηκαν όλες οι αποδείξεις που ζητούσαν. Αυτή την ομολογία οφείλουμε να εκφράζουμε κι εμείς για το Χριστό. Ότι δηλαδή είναι ο Θεός μας που έγινε άνθρωπος για τη δική μας σωτηρία και όχι άνθρωπος που έγινε Θεός.
Αδελφοί μου, μεγάλη η δύναμη της πίστης. Η πίστη ανυψώνει τον άνθρωπο στον ουρανό και τον κάνει να βλέπει ξεκάθαρα όχι μόνο τα ορατά, αλλά και τα αόρατα. Για τούτο λέει σήμερα ο Κύριος στο Θωμά: «Ότι εώρακάς με πεπίστευκας· μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Πείστηκες επειδή με είδες με τα μάτια σου. Μακάριοι εκείνοι που χωρίς να με έχουν δει πιστεύουν. Ιδιαίτερα σημαντική η προτροπή του Κυρίου και για μας σήμερα. Αν θέλουμε να προβάλει μέσα μας η ανάσταση, θα πρέπει να μας διακρίνει η βαθιά και ξεκάθαρη πίστη που θα μας συνδέσει προσωπικά με το Χριστό. Αν αναζητούμε την πληρότητα, αυτή βρίσκεται στη συνειδητή ομολογία στο πρόσωπο του Ιησού: «Εσύ είσαι ο Κύριος και ο Θεός μου». Ας αναζητήσουμε αυτή την πληρότητα. Αμήν.
Θεόδωρος Αντωνιάδης


 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ                                                       
Απόστολος: Α΄ Καθ Ιωάν. α΄ 1 – 7  
Ευαγγέλιο: Μάρκ. ιε΄ 43 – ιστ΄ 8 
8 Μαΐου 2011                   
                                                   
«Ελθών Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ... τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού» (Μάρκ. ιε΄ 43).
Τιμώντας διαχρονικά κάποια πρόσωπα, σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε την προσφορά τους. Σημαίνει ακόμα ότι αποδεχόμαστε τη διδασκαλία τους και τέλος δεσμευόμαστε να τους μιμηθούμε. Τα πρόσωπα που τιμούμε σήμερα ήταν αυτόπτες μάρτυρες της παρουσίας «του λόγου της ζωής», κατά το σημερινό «Απόστολο». Αυτοί «είσαν, άκουσαν και εψηλάφησαν τη ζωή όπως αυτή φανερώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού». Αυτοί έγιναν κοινωνοί και συμμέτοχοι αυτής της χαράς της κοινωνίας με τον Πατέρα και τον Υιό και αργότερα με το Άγιο Πνεύμα. Αυτής δε της «κοινωνίας» θέλουν να μας καταστήσουν κοινωνούς και εμάς, για να είναι και η δική μας χαρά ολοκληρωμένη.
Κατά τη σημερινή Κυριακή των Μυροφόρων τιμούμε τα «μυροφόρα» πρόσωπα, άντρες και γυναίκες, όπως τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία και το Νικόδημο, καθώς και τις γυναίκες, Μαρία τη Μαγδαληνή, τη Μαρία τη μητέρα του Ιακώβου και τη Σαλώμη. Τέλος, τιμούμε σήμερα, 8 Μαΐου, και τη μνήμη του Ευαγγελιστού Ιωάννου. Όλοι τους, άντρες και γυναίκες, οδήγησαν τη φύση μας στην καταξίωση, ξεπερνώντας τα όρια του «φύλου». Όλοι τους επιβεβαίωσαν τη βασική διδασκαλία του Χριστιανισμού, ότι «ουκ ένι άρσεν και θήλυ» (Γαλ. γ΄ 28) και ότι όλοι είναι «κληρονόμοι της ζωής», η οποία προσφέρθηκε ξανά στους ανθρώπους δια του θανάτου και της Αναστάσεως του Χριστού.
Όλοι τους επιβεβαίωσαν με τις πράξεις τους ότι η ισότητα ανδρός και γυναικός δεν είναι ούτε ευκαιριακό σύνθημα, αλλά ούτε και μαθηματική πράξη. Η ισότητα είναι τρόπος ζωής που πηγάζει από την ένωση του ανθρώπου με την πηγή της ζωής, το Θεό. Η ισότητα είναι στάση ζωής απέναντι σε καταστάσεις, απέναντι στους ανθρώπους και τέλος στάση ζωής απέναντι στο Θεό.
Τόσο στο σημερινό «Απόστολο», που είναι από την πρώτη καθολική επιστολή του Ευαγγελιστού Ιωάννου, όσο και στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, καταγράφονται οι «μαγικές» λέξεις που οδήγησαν σ’ αυτή τη στάση ζωής όλα τα πρόσωπα που τιμούμε σήμερα. Λέξεις όπως, «ακηκόαμεν», «εωράκαμεν», «εθεασάμεθα» και «αι χείρες ημών εψηλάφησαν», και που ακούσαμε στο σημερινό «Απόστολο». Λέξεις που αποτελούν όχι απλά μαρτυρία, αλλά βεβαιότητα η αίσθηση της παρουσίας της αιώνιας ζωής, καθώς και της συμμετοχής σ’ αυτήν.
Αυτή ακριβώς η βιωματική ζωή τους οδήγησε σε τολμηρές αποφάσεις, που είχαν σαν αποτέλεσμα να γίνουν συμμέτοχοι της κοινωνίας με το Θεό. Οι λέξεις «τολμήσας» και «εδωρήσατο», του σημερινού Ευαγγελίου, εκφράζουν όλο το δυναμισμό της πίστεως, αλλά και τη χαρά της δικαίωσης, κατ’ αρχάς με την παράδοση του σώματος του Ιησού από τον Πιλάτο και στη συνέχεια με το να ακούσουν το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως του Ιησού. «Μη εκθαμβείσθε», τους είπε ο Άγγελος και συνέχισε: «Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον· ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε· ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν». Μην τρομάζετε. Ψάχνετε για τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, το σταυρωμένο. Αναστήθηκε. Δεν είναι εδώ. Να και το μέρος όπου τον είχαν βάλει.
Η πίστη στο πρόσωπο του Ιησού τους έκαμε όλους να πάρουν, για τα δεδομένα των ημερών, τολμηρές αποφάσεις. Ο Ιωάννης, του οποίου τιμούμε σήμερα τη μνήμη, παρευρίσκετο στη δίκη του Ιησού, άκουσε με τα ίδια του τα αυτιά την καταδίκη του Διδασκάλου του και τέλος ήταν ο μοναδικός από τους δώδεκα Μαθητές που παρακολούθησε τη σταύρωση του Ιησού. Μέσα από αυτή την οδυνηρή εμπειρία μπόρεσε, σαν αυτόπτης μάρτυρας, να μας αποκαλύψει αυτά που ακούσαμε στο σημερινό «Απόστολο»: «Όταν η ζωή φανερώθηκε, την είδαμε με τα μάτια μας. καταθέτουμε, λοιπόν, τη μαρτυρία μας και σας μιλάμε για την αιώνια ζωή που ήταν με τον Πατέρα, φανερώθηκε όμως σ’ εμάς. Αυτό που είδαμε κι ακούσαμε το αναγγέλλουμε και σ’ εσάς, για να συμμετάσχετε κι εσείς μ’ εμάς, στην ίδια κοινωνία, που είναι η κοινωνία με τον Πατέρα και τον Υιό του τον Ιησού Χριστό. Κι αυτά σας τα γράφουμε για να είναι ολοκληρωμένη η χαρά σας».
Τόλμησε ο Ιωάννης. Τόλμησαν και ο Ιωσήφ με το Νικόδημο καθώς και οι Μυροφόρες γυναίκες. Τόλμησαν και αντιπαρατάχθηκαν, τόσο με τους θρησκευτικούς και πολιτικούς άρχοντες, όσο και με τον Ιουδαϊκό λαό. Τόλμησαν, ξεπερνώντας φόβο και υπολογισμούς. Τόλμησαν, παίρνοντας το δρόμο της ελευθερίας, αφού προηγουμένως ξεπέρασαν και τον ίδιο τον εαυτό τους. Πήραν το δρόμο της ελευθερίας, ένα δρόμο που κατά τον ποιητή «θέλει αρετήν και τόλμη». Τόλμησε ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία. Παραμέρισε το φόβο και ζήτησε από τον Πιλάτο το σώμα του Ιησού, μαζί δε με τον Νικόδημο το έθαψαν σε λαξευμένο βράχο. Τόλμησαν και νίκησαν. Τόλμησαν την ώρα που οι μαθητές του, εκτός του Ιωάννη, τον είχαν προδώσει, αρνηθεί και εγκαταλείψει. Τόλμησαν κυριαρχημένοι από την αγάπη. Και η τόλμη αυτή τους δικαίωσε, γιατί ο Πιλάτος «εδωρήσατο το σώμα τω Ιωσήφ».
Αυτή την τόλμη, κι αυτή την αγάπη διακρίνουμε και στις μυροφόρες που ξεπέρασαν «τον φόβον των Ιουδαίων», ξεπέρασαν το φόβο της παρουσίας των Ρωμαίων στρατιωτών και τέλος ξεπέρασαν το φόβο της απομάκρυνσης του λίθου από την είσοδο του τάφου. Και οι τρεις τους απέδειξαν ότι δεν υπάρχει «ασθενές» και «ισχυρό» φύλο, αλλά αντίστοιχη αδυναμία, ή δύναμη της ψυχής. Και όλα τα πρόσωπα που τιμούμε σήμερα είχαν αυτή την ψυχική δύναμη, χάρις στην οποία θυσίασαν το ατομικό συμφέρον και υπερασπίστηκαν με αποφασιστικότητα την πίστη τους. γιατί, το πνεύμα που μας έδωσε ο Θεός, είναι πνεύμα δύναμης και αγάπης και όχι πνεύμα δειλίας.
Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, χρειαζόμαστε, αδελφοί μου, αυτό το πνεύμα της δύναμης της πίστεως και της ηθικής που θα προτάξουμε στον επιχειρούμενο αποχρωματισμό μας ως Χριστιανών. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος βρίσκεται στο δικό μας συμβιβασμό, ή τη δική μας αδιαφορία. Σε εποχές δύσκολες ή εύκολες χρειάζεται μια δυναμική στους Χριστιανούς που θα προβάλουν τη δύναμη της πίστεως μέσα από τη ζωή και τη συμπεριφορά τους. στο χώρο της πίστεως δεν υπάρχει χώρος για συμβιβασμούς ή λιποταξίες. Αν θεωρηθεί ότι η Χριστιανική ζωή είναι σταυρική, αφού, όπως προέτρεψε και ο ίδιος ο Κύριος ότι «όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθήσει» (Ματθ. ιστ΄ 24), τότε, να ξέρουμε ότι όσοι βρίσκονται στο σταυρό δεν κατεβαίνουν από μόνοι τους. Μένουν εκεί, όπως έκανε και ο Χριστός. Μένουν στις επάλξεις του αγώνα, όπως έκαναν όλα τα πρόσωπα που τιμούμε σήμερα και μέσα από την τόλμη τους γίνονται οι ζωντανοί μάρτυρες της πίστεως και της αγάπης προς το Θεό. Ας τους μιμηθούμε. Αμήν.
Θεόδωρος Αντωνιάδης
 
 
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ                                           
Απόστολος: Πράξ. θ' 32 - 42
Ευαγγέλιο: Ιωαν. ε΄ 1 – 15
15 Μαίου 2011                                                                  
 
 
Τρία θαύματα μας παρουσιάζουν τα σημερινά αναγνώσματα που ακούσαμε. Δύο παραλυτικοί θεραπεύονται, ο ένας από τον Ιησού. Μας το αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Ο άλλος θεραπεύεται από τον απόστολο Πέτρο. Αξιόλογη είναι η ανάσταση της Ταβιθά, από τον Πέτρο, που όπως σημειώνεται στις Πράξεις, «ην πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών» , αλλά και πολύ αγαπητή από το πλήθος των πιστών. Πολύ σημαντικά και τα τρία αυτά θαύματα, που μας διέσωσαν οι συγγραφείς της Αγίας Γραφής. Ενώ φανερώνουν την γνωστή σε μας δύναμη που έχει ο Κύριός μας, να χαρίζει την σωματική και ψυχική υγεία σ’ όσους με πίστη την ζητούν, δείχνουν επιπλέον και την δυνατότητα που έχουν και οι πιστοί να θαυματοποιούν, στο όνομά Του και με την βοήθειά Του. Αυτό όπως που ιδιαίτερα προσέχουμε, στην ευαγγελική περικοπή, είναι ο λόγος που απευθύνει ο Κύριος στον πρώην παραλυτικό: «Ίδε υγιής γέγονας. Μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρόν σοί τι γένηται»
Η χαρά που ένοιωσε ο παραλυτικός όταν θεραπεύτηκε δεν τον άφησε να σκεφτεί, εκείνη τη στιγμή, και να ευχαριστήσει Αυτόν που του χάρισε την υγεία. Μια ολόκληρη ζωή, καθηλωμένος μπροστά στην κολυμβήθρα, περίμενε αυτό, που είναι πλέον γεγονός. Μόνον όταν τελικά συνειδητοποίησε πως σε μια στιγμή άλλαξε η ζωή του, μετά πολλές αναζητήσεις, βρίσκει τον Ιησού προφανώς για να Τον ευχαριστήσει για τη σωματική του αποκατάσταση. Έκπληκτος, ωστόσο, ακούει τον Κύριο να του λέγει: Βλέπεις, είσαι τώρα υγιής. Και επειδή δεν του χάρισε μόνο τη σωματική υγεία αλλά τον απάλλαξε και από τις αμαρτίες του, συνεχίζει: Πρόσεξε λοιπόν να μην αμαρτάνεις πλέον, για να μην πάθεις κάτι χειρότερο από την αναπηρία που είχες πριν. Συνήθως, αγαπητοί μου αδελφοί, χαρακτηρίζουμε την αμαρτωλή και έκλυτη ζωή, ως ηθική παραλυσία. Και είναι, γιατί δεν αφήνουμε τη συνείδησή μας να αντιδράσει στα λάθη και τις αμαρτίες μας. Θεωρούμε ηθικά και πνευματικά παράλυτο, δηλαδή ανάπηρο, ηθικά ανήμπορο, τον άνθρωπο που είναι έκλυτος στην αμαρτία, την παρανομία, την ανηθικότητα.
Ο Κύριος γνώριζε την προηγούμενη ζωή του παραλυτικού και γι’ αυτό του συνιστά να φροντίσει, από δω και πέρα, να αποφεύγει την αμαρτία. Να αποφεύγει την αμαρτία που μπορεί να τον οδηγήσει σε χειρότερες καταστάσεις. Συνέπειες που ασφαλώς θα επηρεάσουν κυρίως την ψυχή του, που είναι ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει ο άνθρωπος, αλλά και την σωματική του υγεία και αρτιότητα. Την ειρήνη της ψυχής του. Είναι γνωστό και παρατηρημένο από την προσωπική μας πείρα πόσο άσχημα νοιώθουμε όταν κάνουμε κάποιο λάθος, όταν ενοχλήσουμε ή αδικήσουμε κάποιον, όταν παραβούμε τον νόμο του Θεού. Χάνουμε το κέφι μας, ή και τον ύπνο μας. Συμπεριφερόμαστε δύστροπα στους δικούς μας και σε άλλους με τους οποίους έχουμε σχέσεις. Γινόμαστε απρόσεχτοι και κάνουμε λάθη. Δυσκολεύουμε γενικά τη ζωή μας με αποτέλεσμα να διαταράσσεται και η ψυχική μας ηρεμία και η ομαλή αντιμετώπιση των καθημερινών μας προβλημάτων. Είναι βέβαια πρώτα απ’ όλα, καθήκον μας να ακολουθούμε τον νόμο του Θεού στη ζωή μας, αλλά δεν μπορεί να μας αφήνουν αδιάφορους τα γενικότερα επακόλουθα στην ζωή μας.
«Μηκέτι αμάρτανε» θα επαναλάβει ο Κύριος, «ίνα μη χείρόν σοί τι γένηται». Πολλά τα ευεργετήματα που δεχόμαστε συνεχώς στη ζωή μας. Πολλά είναι εκείνα που ούτε τα υπολογίζουμε, θεωρώντας τα δεδομένα. Σκεφτήκαμε ποτέ, να συνέβαινε κάποια στιγμή να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε ή να μην υπάρχει αέρας. Να χαθεί το φως του ήλιου, το νερό που πίνουμε. Να σταματήσουν οι διάφορες λειτουργίες του σώματος και της ψυχής μας; Δεδομένα, όλα αυτά. Καθημερινές πραγματικότητες για όλους μας. Φυσικές συνέπειες και φαινόμενα καθορισμένα τα θεωρούμε. Κι όμως Κάποιος τα δημιούργησε, τα επέτρεψε να υπάρχουν, να τα χρησιμοποιούμε ως όργανα ύπαρξης. Αλλά μας δίνει ακόμη η Εκκλησία μας και την δυνατότητα να καθαρίσουμε την ψυχή μας από την αμαρτία, ώστε απελευθερωμένοι από τις συνέπειές της, να απολαμβάνουμε τα δώρα της πρόσκαιρης αλλά ευτυχισμένης επίγειας ζωής. Γιατί ο Θεός θέλει τα δημιουργήματά Του να απολαμβάνουν τα αγαθά της ζωής που μας χάρισε.       
 
Δ.Γ.Σ.


 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
Απόστολος: Πραξ. ια΄ 19-30
Ευαγγέλιο: Ιωαν. δ΄ 5-42
22 Μαΐου 2011
 
«Και έδωκεν αν σοι ύδωρ ζων»
 
Ο Ιησούς Χριστός έφθασε στα μέρη της Σαμάρειας. Έξω από το χωριό Συχάρ κάθισε σε ένα πηγάδι, ενώ οι μαθητές Του πήγαν στο χωριό να αγοράσουν τρόφιμα. Εκεί συνάντησε ο Κύριος μια γυναίκα Σαμαρείτισσα που ήρθε να πάρει νερό και βρήκε την ευκαιρία να της μιλήσει για το άλλο εκείνο νερό, που δροσίζει και καθαρίζει τις ψυχές. Της μίλησε για την Θεία Χάρη, παίρνοντας σαν παράδειγμα το νερό του πηγαδιού. Και ποια σχέση μπορεί να έχει το νερό με την Χάρη του Θεού; Δεν έχει σχέση, αλλά έχει ομοιότητες και διαφορές που μας διευκολύνουν να καταλάβουμε τις ιδιότητες και τα χαρίσματα της θείας Χάριτος.
 
Το νερό καθαρίζει, βγάζει και διώχνει κάθε ακαθαρσία. Η Θεία Χάρις διώχνει από τις ψυχές την αμαρτία και τις καθαρίζει και τις κάνει λευκότερες από το χιόνι. Το νερό είναι απαραίτητο για την ζωή των ανθρώπων, των ζώων, των φυτών και όλης της φύσεως. Χωρίς νερό δεν υπάρχει ζωή, αλλά και χωρίς την Χάρη του Θεού δεν υπάρχει πνευματική ζωή και σωτηρία. Το νερό διώχνει τη δίψα του σώματος που είναι τόσο βασανιστική και τόσο επικίνδυνη, ώστε περισσότερο αντέχει ο άνθρωπος από στέρηση τροφής και ολιγότερο από έλλειψη νερού.
 
Το νερό κάνει τους σπόρους να μαλακώνουν στην γη και να φυτρώνουν και να δίνουν ζωή στον άνθρωπο και η θεία Χάρις κάνει να φυτρώνουν στην ψυχή οι αρετές, που δίνουν χαρά στον άνθρωπο και ευλογία στην κοινωνία. Το νερό σβήνει τη φωτιά, όπως και η θεία Χάρις σβήνει τις φωτιές των παθών, που καίνε και καταστρέφουν ψυχές και σώματα.
 
Το νερό παίρνει το σχήμα του δοχείου στο οποίο το βάζουμε, όπως το βλέπουμε και παγωμένο που παίρνει διάφορα σχήματα. Αλλά και η Θεία Χάρις αλλάζει μορφή ανάλογα με τις ανάγκες του ανθρώπου. Στον ένα εμφανίζεται σαν συγχώρεση αμαρτιών, στον άλλο σαν φωτισμός του Θεού, σε άλλο ευσπλαχνία και μακροθυμία του Θεού. Η ίδια Θεία Χάρις διαφορετικά εμφανίζεται κατά την ώρα του Βαπτίσματος, διαφορετικά κατά την ώρα της χειροτονίας, διαφορετικά κατά την ώρα του γάμου και ιδιαιτέρως κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας.
 
Και όπως ο Θεός βρέχει «επι δικαίους και αδίκους», δίδει και την χάρη Του σε όλους. Για τούτο γράφει και ο απόστολος Παύλος «ενί εκάστω ημών εδόθη η χάρις κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού». Και η ποικιλία των εκδηλώσεων της Θείας Χάριτος φανερώνει την αγάπη του Θεού που θέλει όλους να τους βοηθήσει, όλους να τους σώσει.
 
Αλλά υπάρχουν και διαφορές· και μια ουσιώδης διαφορά είναι αυτή την οποία επισημαίνει ο Κύριος, όπως ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο. Είπε στην Σαμαρείτισσα: «Πας ο πίνων εκ του ύδατος τούτου διψήσει πάλιν·ος δ’αν πίη εκ του ύδατος ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση εις τον αιώνα». Το φυσικό νερό, όσο κι αν πιεις θα ξαναδιψάσεις, αλλά αυτός που θα ξεδιψάσει την ψυχή του με την Θεία Χάρη δεν πρόκειται να ξαναδιψάσει στον αιώνα. Το ένα φυσικό, υλικό, προσωρινὀ, το άλλο θεϊκό, πνευματικό, αιώνιο. Δίκαια είχε να πει η Σαμαρείτισσα, «Κύρια δος μου αυτό το νερό, για να μην έρχομαι κάθε τόσο στο πηγάδι και κοπιάζω».
 
«Κύριε, δος μοι το ύδωρ, το ύδωρ της Θείας Χάριτος», θέλουμε να πούμε και εμείς, παρακαλώντας τον Κύριο να μας το δόση. Και όμως, μας το έχει δώσει το ύδωρ της ζωής ο Κύριος. Το έχουμε στην διάθεση μας. Υπάρχει άφθονο νερό στο φρέαρ, στο πηγάδι που λέγεται Εκκλησία.
 
Πηγή της Θείας Χάριτος είναι ο Σταυρός του Χριστού. Και άντλημα, με το οποίο μπορούμε να πάρουμε το νερό αυτό της Θείας Χάριτος, είναι το κάθε Μυστήριο της Εκκλησίας. Το Βάπτισμα, το Χρίσμα, η Θεία Κοινωνία, η Εξομολόγηση, η Ιεροσύνη, ο Γάμος, το Ευχέλαιο. Αλλά και η προσευχή και η μελέτη του λόγου του Θεού και η νηστεία και η τήρηση των εντολών του Θεού και μάλιστα της αγάπης, της ταπεινώσεως, της πραότητας, της συγχωρήσεως των άλλων, διευκολύνουν να έλθει η Χάρις του Θεού στην ψυχή μας. Η Χάρις του θεού ανέδειξε αυτήν την Σαμαρείτισσα Αγία της Εκκλησίας μας. Είναι η Αγία Φωτεινή, την οποία εορτάζουμε την 26η Φεβρουαρίου.
 
Αλλά και όλο το χωριό εκείνο της Σαμαρείας ξεδίψασε με την Χάρι του Θεού. Έτρεξαν και είδαν και γνωρίσαν τον Ιησού Χριστό. Και δήλωσαν ότι πιστεύουν όχι γιατί τους μίλησε η συγχωριανή τους Σαμαρείτισσα, αλλά γιατί οι ίδιοι, όπως είπαν, άκουσαν τον Ιησού, τον είδαν και πίστεψαν: «αυτοί γαρ ακηκόαμεν, και οίδαμεν ότι ούτος εστιν αληθώς ο σωτήρ του κόσμου, ο Χριστός» και παρακάλεσαν τον Κύριο να μείνει στο χωριό τους και ο Κύριος δέχθηκε «και έμεινεν εκεί δύο ημέρας». Από εμάς εξαρτάτε να ζητήσουμε το νερό της Θείας Χάριτος να καθαρίσει και να ξεδιψάσει την ψυχή μας. Το φρέαρ της Εκκλησίας είναι πάντοτε στην διάθεση μας.
Γιώργος Σαββίδης



 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
Απόστολος: Πράξ. στ΄16 – 34 
Ευαγγέλιο: Ιωάν. θ΄1 – 38
29 Μαΐου 2011
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
Του Μητροπολίτη Πάφου Γεωργίου για τη διεξαγωγή εράνου υπέρ των τυφλών.
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Το φως είναι από τις μεγαλύτερες ευεργεσίες του Θεού προς τον άνθρωπο. Η δημιουργική προσταγή του Θεού «γενηθήτω φως» έφερε σε τάξη τη δημιουργία κι έδωσε τις προϋποθέσεις, τόσο για τη φυσική ζωή, όσο και για τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Και πράγματι! Χωρίς φως δεν μπορεί να υπάρξει ζωή, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει φωτοσύνθεση, ούτε και, επομένως, οξυγόνο. Μα, έστω κι αν υπήρχε οξυγόνο με άλλο τρόπο, χωρίς το φως δεν θα μπορούσαν να γραφούν και να διαβαστούν βιβλία, δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν σχολεία και πανεπιστήμια, δεν θα μπορούσε να υπάρξει πνευματική ζωή.
Ως εκ τούτου η όραση θεωρήθηκε ως ανεκτίμητος θησαυρός για τον άνθρωπο. Μπορεί μ' αυτήν ο άνθρωπος όχι απλώς να απολαμβάνει τη θέα του κόσμου τούτου, αλλά και να εργάζεται και να δημιουργεί. Αντίθετα η στέρηση της θεωρήθηκε ανέκαθεν μια μεγάλη έλλειψη για τον άνθρωπο. Γι' αυτό κι όσοι είχαν στερηθεί το φως τους ετύγχαναν πάντοτε της συμπάθειας των άλλων ανθρώπων. Όπως ακριβώς συνέβη και με τον εκ γενετής τυφλό της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Αυτός δεν προκαλεί μόνο την συμπάθεια των ανθρώπων που τον ελεούν, αλλά και των Αποστόλων, που προβληματίζονται για το ποιος φταίει για να γεννηθεί τυφλός.
Όσο κι αν η τύφλωση είναι μια σοβαρή έλλειψη, που προκαλεί μεγάλη θλίψη στον άνθρωπο, αυτή εντάσσεται μέσα στο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του καθενός μας. Κάποιοι συναντούν στη ζωή τους φτώχεια, άλλοι ανίατες ασθένειες, άλλοι πολλά άλλα. Ως παιδαγωγία από το Θεό μερικοί συναντούν την τύφλωση. Δεν είναι όμως τούτο το μεγαλύτερο κακό. Για ένα πιστό τούτο δεν θεωρείται καν κακό. Κακό, και μάλιστα μέγιστο κακό, είναι η ψυχική τύφλωση. Το να είναι κανείς ψυχικά τυφλός, «σκοτεινός περί το φως» του Χριστού. Λέει χαρακτηριστικά ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος: «Εάν το σώμα τυφλωθή υπό της ψυχής κινείται. Η ψυχή δε τυφλωθείσα, ποίαν κίνησιν ευρήσει;»
Ο Χριστός, κατά την επίγεια παρουσία του, χρησιμοποίησε τους όρους «φως» και «σκότος» με αυτή την μεταφορική έννοια. Πριν τη σημερινή θεραπεία διακήρυξε: «Όταν εν τω κόσμω ω, φως ειμί του κόσμου», εννοώντας το πνευματικό φως, αυτό που σχετίζεται με τους ψυχικούς οφθαλμούς. Και σ' άλλη περίπτωση διαβεβαιώνει: «Ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία αλλ' έξει το φως της ζωής». Κι αλλού, πάλιν, αποκάλυψε το σκοπό της έλευσής του στον κόσμο: « Εγώ φως εις τον κόσμον ελήλυθα, ίνα πας ο πιστεύων εις εμέ εν τη σκοτία μη μείνη». Ήλθα, λέει ο Χριστός, για να φέρω τον θείο φωτισμό, ώστε κάθε ένας, που θα πιστεύει σ' εμένα, να μην παραμείνει στο σκοτάδι του σατανά.
Ο Προφήτης Ησαΐας μιλώντας για τον Μεσσία λέει ότι έργο Του θα ήταν «κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν», δηλ να κηρύξει στους αιχμαλώτους απελευθέρωση και στους τυφλούς ανάβλεψη. Η ανάβλεψη θα παρέχεται διά του κηρύγματος κι είναι πρόδηλο ότι αναφέρεται στη διάνοιξη των ψυχικών οφθαλμών. Και ψες, στον εσπερινό, η υμνολογία μας ανεφέρθη στο Χριστό ως «το ανέσπερο φως, το επί τέλει των αιώνων ως εν εσόπτρω διά σαρκός λάμψαν τω κόσμω και μέχρις Άδου κατελθόν και το εκείσε σκότος λύσαν». Είναι προφανές ότι το φως, που διαλύει τα σκοτάδια του Άδου, δεν είναι το αισθητό φως αλλά το θεϊκό.
Ο σημερινός τυφλός εκ γενετής, απέκτησε με το θαύμα του Χριστού, πρώτιστα το θείο φωτισμό, που ήταν και μεγαλύτερη ευεργεσία από την σωματική όραση. Γι' αυτό και τον βλέπουμε να υπερασπίζεται με πάθος τη θεότητα του Χριστού μπροστά στους Φαρισαίους. Εκείνοι τον περιφρονούν σκαιότατα. Του λεν ξεδιάντροπα, ότι γεννήθηκε ολόκληρος μέσα στην αμαρτία κι όμως, επιμένει στη θεότητα του Χριστού: «Ει μη ην ούτος παρά Θεού, ουκ ηδύνατο ποιείν ουδέν». Τον έβγαλαν έξω, κι όμως επιμένει στις θέσεις του. Αποκορύφωμα ήταν η ομολογία του στην ερώτηση του Χριστού εάν πιστεύει εις τον Υιό του Θεού. «Πιστεύω Κύριε. Και προσεκύνησεν αυτόν».
Τι ωφέλησε τους Φαρισαίους η φυσική όραση; Έβλεπαν και το Χριστό και τα θαύματά Του κι όμως απιστούσαν. Ζητούσαν να διαστρεβλώσουν κάθε του λόγο και κάθε του ενέργεια. Εφαρμόστηκε έτσι στο πρόσωπο τους το ψαλμικό «οφθαλμούς έχουσι και ουκ όψονται». Έχουν μάτια αλλά δεν μπορούν να δουν.
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Χαρακτηριστικό των ανθρώπων με τον θείο φωτισμό είναι και η συμπάθεια κι η αλληλεγγύη προς τους έχοντας ανάγκη. Κατανοούν πλήρως πως, αφού όλοι είμαστε ενιαίο σύνολο, ως μέλη του Σώματος του Χριστού, δεν είναι δυνατόν κάποιοι να πάσχουν κι αυτοί να μένουν αδιάφοροι. Μπορεί η σωματική τύφλωση να μην συνιστά πνευματικό μειονέκτημα για τους τυφλούς. Είναι όμως μια αναπηρία, για την αντιμετώπιση της οποίας απαιτούνται αυξημένες δαπάνες και ως εκ τούτου χρειάζονται και τη δική μας βοήθεια.
Καλούμαστε κι εμείς, σήμερα που διεξάγεται ο καθιερωμένος έρανος υπέρ των τυφλών, να συνεισφέρουμε κατά τη δυνατότητα μας. Όσοι μπορούν να συνεισφέρουν πολλά, ας το κάνουν. Εφαρμόζουν έτσι τη προτροπή του Απ. Παύλου: «το υμών περίσσευμα εις το εκείνο υστέρημα, ίνα γένηται ισότης». Όσοι αδυνατούν, ας προσφέρουν το «δίλεπτον της χήρας». Ο Χριστός, ως γνωστόν, επαίνεσε την μικρή αυτή προσφορά περισσότερο από τα μεγάλα ποσά άλλων, γιατί δινόταν από το υστέρημα.
Είμαστε σίγουροι ότι όλοι θα συμβάλετε με την εισφορά σας, όσο μπορείτε, στην απάμβλυνση των αναγκών αυτής της ομάδας των συνανθρώπων μας. Εύχομαι ο Θεός να ανταποδώσει στον καθένα πολλαπλάσια τις ευλογίες Του.
 
Μετ' ευχών
 
   Ο Πάφου Γεώργιος
 
 
 
Σημείωση: Το ποσόν που θα συγκεντρωθεί να παραδοθεί, με ευθύνη της Εκκλησιαστικής Επιτροπής, έναντι αποδείξεως, στην Ιερά Μητρόπολη Πάφου, ή στην Επισκοπή Αρσινόης μέχρι το Σάββατο 4 Ιουνίου 2011, απ' όπου θα σταλεί στον προορισμό του.
 
 
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
 
 
 
 
ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ.κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
 
 
   
 
Κυριακή                  1 Μαΐου                             ΑΓΙΟΣ ΘΩΜΑΣ
Τετάρτη                   4 Μαΐου (Εσπερινός)           ΑΓΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Πέμπτη                    5 Μαΐου                             ΤΙΜΗ
Κυριακή                  8 Μαΐου                             ΕΜΠΑ
Τετάρτη                  11 Μαΐου (Εσπερινός)          ΑΣΠΡΟΓΙΑ
Κυριακή                  15 Μαΐου                            ΠΟΤΑΜΙΟΥ
Παρασκευή              20 Μαΐου (Εσπερινός)          ΑΚΟΥΡΣΟΣ
Κυριακή                  22 Μαΐου                            ΠΑΦΟΣ, Άγιος Θεόδωρος
Κυριακή                  29 Μαΐου                            ΛΕΥΚΩΣΙΑ
 
 
 
 
 
ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΧΩΡΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
 
Κυριακή                   1 Μαΐου                             ΠΑΦΟΣ, Άγιος Δημήτριος
Τετάρτη                    4 Μαΐου (Εσπερινός)           ΕΛΕΔΙΩ
Κυριακή                   8 Μαΐου                             ΛΑΡΝΑΚΑ
Πέμπτη                    12 Μαΐου                            ΔΡΟΥΣΙΑ
Κυριακή                   15 Μαΐου                            ΛΕΥΚΩΣΙΑ
Κυριακή                   22 Μαΐου                            ΓΕΡΟΣΚΗΠΟΥ, Αγία Παρασκευή
Κυριακή                   29 Μαΐου                            ΠΑΝΩ ΑΚΟΥΡΔΑΛΙΑ
 
 
 
ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ κ. ΤΥΧΙΚΟΥ
 
Κυριακή                   1 Μαΐου                               ΚΟΛΩΝΗ
Τετάρτη                    4 Μαΐου (Εσπερινός)             ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ
Πέμπτη                     5 Μαΐου                               ΕΛΕΔΙΩ
Κυριακή                    8 Μαΐου                              ΠΑΦΟΣ, Παναγία Παντάνασσα
Τετάρτη                    11 Μαΐου (Εσπερινός)           ΔΡΟΥΣΙΑ
Πέμπτη                     12 Μαΐου                             ΑΝΑΡΙΤΑ
Παρασκευή                20 Μαΐου                             ΜΕΛΑΝΤΡΑ
Παρασκευή                20 Μαΐου (Εσπερινός)           ΤΣΑΔΑ
Σάββατο                    21 Μαΐου                             ΑΚΟΥΡΣΟΣ
Κυριακή                    22 Μαΐου                             ΣΑΛΑΜΙΟΥ
Τετάρτη                    25 Μαΐου                             ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Κυριακή                    29 Μαΐου                             ΣΙΜΟΥ
 
 
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ
 
 
 
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑ
Κυριακή 8 Μαΐου : ΜΕΣΟΓΗ
Κυριακή 22 Μαΐου : ΜΑΡΑΘΟΥΝΤΑ
ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ
Κυριακή 8 Μαΐου : ΑΡΜΟΥ
Κυριακή 15 Μαΐου : ΚΟΝΙΑ
Κυριακή 22 Μαΐου : ΜΕΣΑ ΧΩΡΙΟ
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή 15 Μαΐου : ΧΟΛΕΤΡΙΑ
Κυριακή 22 Μαΐου : ΜΑΝΔΡΙΑ
Κυριακή 29 Μαΐου : ΤΡΕΜΙΘΟΥΣΑ
                                    
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΙΤΣΙΟΥΝΗΣ                                    
Κυριακή 8 Μαΐου : ΚΑΤΩ ΠΛΑΤΡΕΣ
Κυριακή 15 Μαΐου: ΠΕΝΤΑΛΙΑ
Κυριακή 22 Μαΐου: ΜΕΣΑΝΑ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ                                    
Κυριακή 8 Μαΐου : ΑΧΕΛΕΙΑ
Κυριακή 22 Μαΐου : ΕΜΠΑ
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΚΑΝΗΣ                                
Κυριακή 15 Μαΐου: ΠΑΦΟΣ, Άγ. Δημήτριος
Κυριακή 22 Μαΐου: ΠΑΦΟΣ, Άγ. Θεόδωρος
Κυριακή 29 Μαΐου: ΠΑΦΟΣ, Παντάνασσα                                 
 
 
 
 
 
 
 
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Θεόδωρος Αντωνιάδης Θεολόγος, Γεώργιος Σαββίδης, Θεολόγος, Δημήτριος Σμυρλής Θεολόγος, Φιλόλογος.
 
Το περιεχόμενο του παρόντος