English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ  ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2011

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ                            

Απόστολος: Α΄ Κορ. ιε΄ 1 – 11

Ευαγγέλιο: Ματθ. ιθ΄ 16 – 26  

4 Σεπτεμβρίου 2011   

                                  

«Ει θέλεις εισελθείν εις την ζωήν, τήρησον τας εντολάς» (Ματθ. ιθ΄ 17).

 

Ο πόθος για τελείωση είναι έμφυτος στον άνθρωπο. Όμως, πώς αντιλαμβάνεται τον όρο «τελείωση» ο άνθρωπος και πώς ο Θεός; Και οι δύο θεωρούν ότι η τελείωση είναι ολοκλήρωση του σκοπού της δημιουργίας του ανθρώπου. Δηλαδή, της μετάβασης του ανθρώπου από το «κατ’ εικόνα Θεού» στο «καθ’ ομοίωσιν Θεού». Είναι ένας αγώνας και μια συνεχής πορεία για να γίνει ο άνθρωπος τέλειος και άρα όμοιος με το Θεό.

Αφού λοιπόν, η τελειότητα είναι υπαρκτή, όπως και ο Θεός, εκείνο που χρειάζεται να γίνει από την πλευρά του ανθρώπου, είναι να θελήσει να γίνει όμοιος με το Θεό. Στη συνέχεια θα πρέπει να βρει τον τρόπο που θα τον βοηθήσει να φτάσει στην τελειότητα. Και ο Ιησούς μάς αποκαλύπτει σήμερα αυτό τον τρόπο: «Ει θέλεις εισελθείν εις την ζωήν, τήρησον τας εντολάς». Αν θέλεις πάντως να μπεις στη ζωή, τήρησε τις εντολές.

Χρειάζονται, λοιπόν, δύο πράγματα. Πρώτον, η θέληση του ανθρώπου και δεύτερον, η εφαρμογή των εντολών του Θεού. Η τελείωση δεν είναι αναγκαστική, για τούτο για να έχει αξία θα πρέπει να στηρίζεται στην ελεύθερη θέληση του ανθρώπου. Στη συνέχεια χρειάζεται να γίνει από την πλευρά του ανθρώπου η επόμενη κίνηση, που είναι η υπακοή στις εντολές του Θεού. Όπως ο πρωτόπλαστος πήρε το «κατ’ εικόνα», αλλά για να φτάσει στο «καθ’ ομοίωσιν» έπρεπε να υπακούσει στις εντολές του Θεού και να τις εφαρμόσει, έτσι και ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να προχωρήσει από τη θέληση στην υπακοή με την εφαρμογή των εντολών του Θεού. Με τον τρόπο αυτό η αιώνια ζωή από δώρο μεταβάλλεται σε αγώνισμα και κατάκτηση. Η αιώνια ζωή, η οποία ταυτίζεται με το Θεό, δεν είναι απλή επιθυμία. Θα πρέπει να μετουσιωθεί σε τρόπο ζωής, δηλαδή να γίνει βίωμα με τη συμμετοχή ολόκληρης της ύπαρξης του ανθρώπου. Και ο τρόπος ζωής εκφράζεται μέσα από την έκταση της εφαρμογής του θελήματος του Θεού.

Όμως, η εφαρμογή του θελήματος του Θεού κινείται σε δύο κατευθύνσεις, την αρνητική, αλλά και τη θετική. Δηλαδή, αποφεύγω το κακό, αλλά και κάνω το καλό. Και στις δύο περιπτώσεις η υπακοή στο θέλημα του Θεού δεν εξαντλείται σε μια τυπική διαδικασία. Το θέλημα του ανθρώπου που γίνεται ταυτόσημο με το θέλημα του Θεού, περνά μέσα από την προσφορά και τη θυσία. Περνά μέσα από την ανιδιοτελή αγάπη.

Αν ο άνθρωπος παραμείνει στα πλαίσια μιας τυπικής εφαρμογής του θελήματος του Θεού, τότε, ή θα νιώθει μέσα του ένα κενό, όπως ένιωσε και ο πλούσιος του σημερινού Ευαγγελίου, ή θα έχει την ψευδαίσθηση της τελειότητας, όπως και ο Φαρισαίος.

Η τελειότητα δεν εξαντλείται με την απλή, ή και την τυπική αποφυγή του κακού. Η τελειότητα είναι ενεργοποίηση καλού. Είπε σήμερα ο Ιησούς: «Αν θέλεις να γίνεις τέλειος, πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου, δώσε τα χρήματα στους φτωχούς και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό, κι έλα να με ακολουθήσεις». Η τελειότητα, λοιπόν, είναι ποιότητα ζωής που εκφράζεται μέσα από την έμπρακτη εφαρμογή του συνόλου των εντολών του Θεού, με αφετηρία, αλλά και τέρμα την ελεύθερη θέληση του ανθρώπου. Η αλυσίδα που ενώνει το σύνολο των εντολών είναι η αγάπη. Η ανιδιοτελής αγάπη. Αυτή η αγάπη που εκδηλώνεται μέσα από την προσφορά απελευθερώνει τον άνθρωπο από τη δύναμη των υλικών αγαθών καθώς και την αυταπάτη του εγωϊσμού. Ο πειρασμός του πλούτου στρεβλώνει τη συνείδηση και αυξάνει την επιθυμία για απόκτηση υλικών αγαθών. Η προσήλωση σ’ αυτά είναι τόσο μεγάλη που αδρανοποιεί το νου, νεκρώνει το συναίσθημα και κλείει την καρδιά στον άνθρωπο που υποφέρει. Τα πλούτη δημιουργούν αρχικά στον άνθρωπο μια αυτοπεποίθηση, που στην πορεία εξελίσσεται σε αλαζονεία και επιδειξιομανία και καταλήγει σε αδιαφορία για τα συμφέροντα των άλλων.

Αυτού του είδους η συμπεριφορά, πέραν από το ότι ανατρέπει την κοινωνική ισορροπία και ισονομία, στο τέλος καταλήγει στην κοινωνική έκρηξη με απρόβλεπτες διαστάσεις τόσο για εκείνον που αδικεί, όσο και για εκείνους που αδικούνται. Η καλλιέργεια του ατομικισμού αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε πισωγύρισμα την κοινωνία, αφού δε θα έχουμε πλέον κοινωνία ανθρώπων, αλλά αγέλη ζώων!

Αυτή την δραματική εικόνα θέλει να προλάβει ο Ιησούς και η οποία θα καταστήσει «περίλυπον» τον κάθε ένα από τους ανθρώπους, ο οποίος θα απομακρύνεται από τους άλλους. Η κοινωνική συμβίωση αντί να είναι πηγή χαράς, αντίθετα θα είναι πηγή θλίψης. Η λύπη για το ακατόρθωτο θα τρέπει σε φυγή τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να καταστρέφεται και το ελάχιστο καλό που έκαμε στη ζωή του. ιδιαίτερα θα αποτραπεί η δυνατότητα να αναζητήσει το καλό, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρει ο ίδιος τη σωτηρία. Και τούτο, γιατί ο άνθρωπος στήριξε την ευτυχία του στα υλικά αγαθά τα οποία και δεν μπορούσε να αποχωρισθεί. Ο πλούτος από μόνος του δεν είναι καλός ή κακός. Ο τρόπος που θα χρησιμοποιηθεί από τον άνθρωπο του προσφέρει τη δυνατότητα να γίνει πηγή καλού ή κακού. Δυστυχώς, ζούμε σε μια εποχή κρίσης, όχι μόνο οικονομική, αλλά ιδιαίτερα κρίσης αξιών. Όλοι φέρουμε ευθύνη, άλλοι ως δημιουργοί της κρίσης και άλλοι γιατί την ανεχθήκαμε μέσα από την αδιαφορία μας, με αποτέλεσμα όταν η κρίση επηρεάσει τον εαυτό μας να μην μπορούμε να αντιδράσουμε. Μέσα από πράξεις ή παραλείψεις γίναμε συνδημιουργοί της κρίσης. Υπάρχει δυνατότητα εξόδου από το αδιέξοδο που δημιουργήσαμε; Η απάντηση είναι ναι, με τη βοήθεια του Θεού και τη δική μας θέληση για αλλαγή.

Αδελφοί μου, είπε σήμερα ο Ιησούς: «Ει θέλεις εισελθείν εις την ζωήν, τήρησον τας εντολάς». Θέληση, λοιπόν, για είσοδο στη ζωή και εφαρμογή των εντολών του Θεού. Αυτή είναι η συνταγή της εξόδου από το αδιέξοδο. Η ζωή, είτε η παρούσα, είτε η αιώνια, αν και είναι δώρα του Θεού σε μας τους ανθρώπους, εν τούτοις μας προσφέρει τη δυνατότητα να οδηγηθούμε στην καταξίωση ή την κατάκτηση αντίστοιχα και με τη δική μας συμβολή. Αρκεί να αντιληφθούμε ότι η τελειότητα είναι κατάσταση συνειδητής αφοσίωσης στο θέλημα του Θεού. Κι αυτή η αφοσίωση ας μην εκλαμβάνεται ως καθήκον, ως υποχρέωση, αλλά ως αγάπη που επιστρέφει στο Θεό σαν «ευχαριστώ» στην άπειρη αγάπη του. Είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε αυτή την αγάπη ή θα φύγουμε κι εμείς «περίλυποι» όπως τον πλούσιο του Ευαγγελίου; Ας φροντίσουμε η απάντησή μας να είναι θετική. Αμήν.

 

Θεόδωρος Αντωνιάδης


ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ                                                                             

Απόστολος: Γαλ. στ΄ 11 – 18  

Ευαγγέλιο: Ιωάν. γ΄ 13 – 17 

11 Σεπτεμβρίου 2011    

«Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν...» (Ιωάν. γ', 16 )

 

   Τα βαρυσήμαντα και κοσμοσωτήρια αυτά λόγια του Κυρίου μας, αγαπητοί μου αδελφοί, φανερώνουν το ύψος και το μέγεθος της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Της αγάπης που ήταν και είναι πάντοτε μεγάλη, και εφανερώθη ιδιαίτερα τρανή και συγκλονιστική, με τη σταυρική θυσία του μονογενούς Υιού Του. Ο Σταυρός, το σύμβολο αυτό της ατιμώσεως και της καταδίκης, που προκαλούσε φρίκη στους αρχαίους λαούς, με το θάνατο του Σωτήρος πάνω σ' Αυτόν, απέβη η πηγή της χαράς, της δύναμης και της δόξας και έγινε το κλειδί με το οποίο ο εξωσμένος Αδάμ, ξανάνοιξε τις πύλες του Παραδείσου. Έγινε το καύχημα της χριστιανοσύνης και το πανάκριβο κόσμημα που έλαβε σαν δώρο και σαν απόδειξη της αγάπης Του, από το Θείο Νυμφίο της, η Εκκλησία. Γι' αυτό και στο σημερινό Ευαγγέλιο, για να μας καταστήσει πιο ζωηρή την έννοια της αγάπης Του, μας παρουσιάζει την κυριότερή της εκδήλωση, την πλέον συγκινητική και άγια πράξη της Θείας Του αγάπης. Δηλαδή τη σταυρική θυσία του Υιού Του, που έγινε για τη σωτηρία του πεσόντος αμαρτωλού ανθρώπου. Με αφορμή την άπειρη αυτή αγάπη του Θεού που έχει σαν θέμα η σημερινή περικοπή, ας δούμε πόσο μεγάλη υπήρξε η αγάπη του Θεού σ' εμάς και ποιο είναι το δικό μας χρέος, απέναντι στην αγάπη αυτή.

Είναι αλήθεια ότι ο Θεός, σαν ο δημιουργός της ζωής, μας αγαπά πολύ, επειδή είμαστε έργα των χειρών Του. «Αι χείρες σου εποίησαν με και έπλασαν με», λέει με ευγνωμοσύνη ο Ψαλμωδός Δαβίδ. Δηλαδή ο Θεός μας έπλασε «κατ' εικόνα αυτού», και μας επροίκισε με θαυμάσια προσόντα και χαρίσματα. Και μας προόρισε να γίνουμε όμοιοι με Αυτόν. Όμως ο άνθρωπος, παρασυρθείς από τον διάβολο, έπεσε στην αμαρτία. Κι ο Θεός αντί να τον τιμωρήσει και να απομακρυνθεί από τον αποστάτη άνθρωπο, σαν στοργικός πατέρας, συνέχισε και συνεχίζει να τον αγαπά. Όπως ο πατέρας της γνωστής παραβολής του ασώτου υιού, δεν έπαυσε ποτέ να αγαπά τον άσωτο υιό του και να σκέπτεται γι' αυτόν, έτσι εξακολούθησε και εξακολουθεί ο Πλάστης και Δημιουργός μας να μας αγαπά. Γιατί στόχος και επιδίωξή του ήταν και είναι ο αμαρτωλός, ο ασεβής και ένοχος άνθρωπος, αυτός ο φαύλος κόσμος να μη χαθεί, να μη ριφθεί στην απώλεια, αλλά να σωθεί και να γίνει μέλος της Ουρανίου βασιλείας Του.

Κι ενώ εμείς παρανομούμε και παραβαίνουμε καθημερινά τις εντολές του Θεού, και περιφρονούμε με την όλη συμπεριφορά μας τα Θεία και Ιερά, που σε μια τέτοια περίπτωση μας αξίζει η καταδίκη και η τιμωρία, ο Πανάγαθος Θεός σε κάθε εποχή έκαμε πλείστα όσα για την σωτηρία μας. Και ενώ είμαστε άνθρωποι βλάσφημοι, άπιστοι, υβριστές, αμαρτωλοί και φαύλοι, ο Θεός δε μας εγκατέλειψε. Μας έδωσε το Νόμο Του σαν οδηγό και φύλακα της ζωής μας και μας έστειλε Προφήτες και απεσταλμένους, για να φανερώσουν το Θέλημα Του και στο τέλος απέστειλε το Μονογενή Υιό Του για τη σωτηρία μας. Και ήλθε στη γη σαν άνθρωπος. Μας έδωσε νέο τέλειο ηθικό Νόμο και μας πρόσφερε τέλειο πρότυπο ηθικότητας και αρετής με την αγία ζωή Του. Τέλος δε υψώθηκε πάνω στο σταυρό και πέθανε για τη σωτηρία και λύτρωσή μας.

 

Αυτή την κορυφαία εκδήλωση της αγάπης του Θεού, θα μας υπενθυμίσει ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου, την ύψωση του οποίου θα γιορτάσουμε σε τρεις μέρες. Η γιορτή αυτή θα μας υπενθυμίσει τη Σταυρωμένη αγάπη, το οδυνηρό Πάθος, το ατίμητο Αίμα και τον Πόνο του Μεγάλου Λυτρωτή μας. Θα μας υπενθυμίσει επίσης την ανερμήνευτη αγάπη και τη συγκλονιστική θυσία που μας έσωσε και μας σώζει από την αμαρτία και μας αναδεικνύει και πάλιν υιούς του Θεού, αγαπητούς. Αυτή η αγάπη είναι που μας άνοιξε και πάλιν τον Παράδεισο.

Ποιο είναι όμως το χρέος μας απέναντι στο Θεό; Όταν αναλογισθεί ο χριστιανός όλα όσα του εχάρισεν ο Θεός μέσω του Υιού Του, αισθάνεται πολύ μεγαλύτερη την αμηχανία και απορία που αισθανόταν ο Ψαλμωδός, που έζησε πριν την εποχή της χάριτος. «Τι ανταποδώσω τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκέ μοι;».(Ψαλμ. 115,3). Πράγματι, εμείς οι μικροί και αμαρτωλοί, δεν έχουμε τίποτε ισάξιο της Θείας αγάπης, για να αντισταθμίσουμε την ύψιστη δωρεά της σωτηρίας που ο Κύριος μας πρόσφερε με το Σταυρό του. Έτσι, με τη θυσία της αγάπης του Θεού, εδόθη σα δώρο στον αμαρτωλό η άφεση, η αιώνιος ζωή και σωτηρία.

Για να ολοκληρωθεί όμως το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου θα πρέπει να δώσει κάτι και ο άνθρωπος. Ο Θεός έδωσε την αγάπη του, τη θυσία του Υιού Του. Ο άνθρωπος θα πρέπει να δώσει και αυτός την αγάπη του. Δηλαδή την πλήρη αφοσίωσή του στο Θεό με την πίστη του. Χωρίς την πίστη είναι αδύνατον να ευαρεστήσουμε στο Θεό και να εξασφαλίσουμε την σωτηρία. Γιατί χωρίς πίστη από μέρους μας, η θυσία του Χριστού μένει  ένα ιστορικό γεγονός άσχετο μ' εμάς. Γι' αυτό θα πρέπει να πιστέψουμε ότι για μας εσταυρώθη ο Υιός του Θεού. Για μας έχυσε το Αίμα του. Για μας πέθανε ως κακούργος ο Κύριος της δόξης. Κι αυτό πρέπει να το πιστέψουμε. Να το παραδεχθούμε με όλη μας την ψυχή. Να το ενστερνισθούμε, να το ζήσουμε και να το ζούμε. Με αυτή την πίστη να ζούμε και με αυτή να πεθαίνουμε. Αυτό θα πει πίστη.

Αλλά μαζί με την πίστη χρειάζεται και η έμπρακτη αγάπη προς τον Κύριο. Πρώτη αγάπη μας να γίνει ο Κύριος και μόνο Αυτός. Και η αγάπη αυτή να λάβει πρακτική μορφή. Να γίνει συστηματική προσπάθεια εφαρμογής των εντολών Του. Ο καθένας από μας να γίνει «καινή κτίση». Νέοι άνθρωποι, αναγεννημένοι πνευματικά. Πιστοί, δίκαιοι, ειλικρινείς, τίμιοι, αγνοί και σώφρονες, συγχωρητικοί και υποχωρητικοί. Να θερμάνουμε την ψυχή μας με τα δάκρυα της ειλικρινούς μετανοίας, για να επανέλθει κοντά στον Κύριο. Να μη ζούμε πλέον για τον αμαρτωλό εαυτό μας και τα ένοχα θελήματά μας. Αλλά να πράττουμε τα αρεστά σ' Εκείνον, που πέθανε πάνω στο σταυρό και αναστήθηκε για τη δική μας σωτηρία και ευτυχία. Έτσι θα πετύχουμε την ομοίωσή μας μ' Εκείνον, που είναι ο μεγάλος προορισμός μας που μας έταξε ο Πλάστης και Δημιουργός μας.

Αδελφοί μου, ο Ουράνιος Πατέρας μας παρέδωσε τον Μονογενή Υιό Του στο θάνατο, για να κερδίσουμε εμείς τη ζωή και την αθανασία. Και η δωρεά αυτή του Θεού, αλλά και ο καρπός της, είναι χαρίσματα ασύλληπτης αξίας. Ας πιστέψουμε, λοιπόν, ολόψυχα στον Κύριο και Λυτρωτή μας. Ας πιστέψουμε και ας Τον αγαπήσουμε. Ας Τον αγαπήσουμε και ας ζήσουμε κατά το άγιο θέλημά Του. Και τότε θα μας δοθεί ο μεγάλος και άγιος καρπός της πίστεως και ενάρετης ζωής μας, που δεν είναι άλλη από την αιώνια ζωή και μακαριότητα.

Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος


ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

Απόστολος: Γαλ. β΄ 16 – 20

Ευαγγέλιο: Μαρκ. η΄ 34 – θ΄ ι

18 Σεπτεμβρίου 2011

«Αράτω τον σταυρόν αυτού»

 

Το Ευαγγέλιο το οποίο ακούσαμε σήμερα, αλλά και το Ευαγγέλιο της προηγούμενης Κυριακής, είναι διαλεγμένα από τους Θεοφώτιστους Πατέρες της Εκκλησίας να συνοδεύσουν την εορτή της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

Μας υπενθυμίζουν, ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε, έγινε άνθρωπος. δίδαξε, μας έδειξε με το παράδειγμα Του πως πρέπει να ζει ο άνθρωπος. Σταυρώθηκε από αγάπη για μας, με ένα και μόνο σκοπό, την σωτηρία μας. Την σωτηρία μας, όχι από κίνδυνο προσωρινής, σωματικής βλάβης, αλλά από τον κίνδυνο να χάσουμε, να καταστρέψουμε την ψυχή μας με τον απώτερο, τον τελικό κίνδυνο να χάσουμε την αιώνια ζωή.

Κατέβηκε Εκείνος στη γη, για να ανεβάσει ημάς στους Ουρανούς. Δεν το καταλάβαμε ακόμη, ότι ο Θεός από αγάπη μας θέλει κοντά του για πάντα, όταν θα φύγουμε από τη ζωή αυτή. Μας θέλει παιδιά του γνήσια και άξια να ζούμε μαζί του, κοντά του στην άλλη ζωή, στην Βασιλεία των Ουρανών.

Ως Θεός παντογνώστης, έβλεπε και βλέπει ότι δεν σκεπτόμαστε αυτό το αιώνιο συμφέρον μας. Βλέπει ότι παρασυρόμαστε και κάνουμε πράγματα που νομίζουμε ότι εξυπηρετούν το συμφέρον μας, ενώ απεναντίας, αυτά είναι ζημιά και θάνατος για τη ψυχή μας. Μας υπενθυμίζει, λοιπόν, σήμερα το Ευαγγέλιο που ακούσαμε τα λόγια του Κυρίου: «Τι ωφελήσει άνθρωπος εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού»: Η απάντηση είναι φανερή, όχι μόνο δεν θα κερδίσει αλλά και θα χάσει τα πάντα.

Για τούτο ξεκαθαρίζει ο Ιησούς Χριστός τα πράγματα και λέγει: «Αν πραγματικά νοιώθετε το αιώνιο συμφέρον σας και θέλετε (όχι υποχρεωτικά) να ακολουθήσετε την γραμμή που σας δείχνει το δρόμο που οδηγεί σε μένα και στη σωτηρία σας, πρέπει να απαρνηθείτε, να σταματήσετε, να διακόψετε, κάθε κακό και αμαρτωλό, κάθε τι που καταστρέφει την αγνότητα, την καθαρότητα της ψυχής σας, όσο και αν έχει συνηθίσει σ’ αυτή ο εαυτός σας. Θα αρνηθείτε αυτόν τον αμαρτωλό εαυτό σας με όλα του τα κακά έργα, ακόμα και τις σκέψεις τις κακές και τις επιθυμίες που ζημιώνουν την ψυχή σας.

Θα σας είναι δύσκολο· και  όμως, πρέπει να αρνηθείτε την αμαρτία. Αυτό σημαίνει το «αράτω τον σταυρόν αυτού» ο καθένας σας. Όπως εγώ σήκωσα τον δικό μου σταυρό στον Γολγοθά, για να σταυρώσω τις δικές σας αμαρτίες, είναι λογικό να κάμετε κι εσείς αυτή την προσπάθεια. Να συμβάλετε κι εσείς κατά κάποιο τρόπο στη σωτηρία σας. Να νοιώθετε ότι έχετε υποχρέωση γι’ αυτή την ψυχή που εγώ σας έδωκα και θέλω και πρέπει να κάνετε τα πάντα για να την διατηρήσετε σαν θεϊκό δώρο, όπως σας την παρέδωσα. Αυτό είναι το συμφέρον σας».

Από την ποιότητα της ψυχής του κρίνεται και χαρακτηρίζεται ο καλός ή κακός ο άνθρωπος. Αυτή συνδέει τον άνθρωπο με το Θεό. Αυτή προσεύχεται, αυτή η ίδια γνωρίζει ότι είναι αθάνατη και ότι σαν αθάνατη προορίζεται να ζήσει στην άλλη, την αιώνια ζωή με το Θεό.

Ίσως να πει κάποιος: Μα δεν αρκεί, Κύριε, το ότι βαφτιστήκαμε; Ότι έχουμε το όνομα σου, λεγόμαστε Χριστιανοί; Πηγαίναμε κάποτε-κάποτε στην Εκκλησία. Δεν είναι αρκετό αυτό;

Όχι μόνον δεν είναι αρκετό, αλλά είναι και κακό και επιζήμιο. Κάνει ζημιά και στον εαυτό σου και στους άλλους. Στον εαυτό σου, διότι ξεγελιέσαι ότι είσαι εντάξει και δεν καταβάλλεις προσπάθεια για κάτι καλύτερο, ζημιά και στους άλλους που θέλεις να φαίνεσαι και να λέγεσαι Χριστιανός, ότι έρχεσαι και στην Εκκλησία, όταν η ζωή σου, η συμπεριφορά σου στην κοινωνία φανερώνει το αντίθετο. Κάνεις καλό ίσως σε πολλούς, που αν ήθελαν να πλησιάσουν την Εκκλησία, να γίνουν καλύτεροι, να σωθούν είναι φυσικό να λέγουν: «Βλέπω κι αυτούς που πηγαίνουν στην Εκκλησία». Κατακρίνονται όλοι οι Χριστιανοί από τη δική μας χλιαρότητα, και κατακρίνεται η Εκκλησία μας, η πίστη μας, σαν ανίκανη να σώσει τον άνθρωποι και κατά την έκφραση του Αποστόλου Παύλου «βλασφημείται ο Θεός».

Τι το όφελος αν πηγαίνεις στην Εκκλησία, αλλά εξαπατάς τον πελάτη σου, εάν εκμεταλλεύεται τον εργάτη σου, εάν χαρτοπαίζεις, εάν αφήνεις την πλεονεξία να κυβερνά τις σκέψεις σου και τις πράξεις σου. Πλήθος άλλων παθών και αδυναμιών πρέπει να προσέξουμε να απομακρύνουμε από τις ψυχές μας, προτιμώντας το αιώνιο συμφέρον μας.

Ας μείνει στη σκέψη, στη ψυχή μας ο λόγος του Κυρίου «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι… Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;»

Ο Σταυρός του Κυρίου, όπου και αν τον βλέπουμε αυτό το μήνυμα μάς απευθύνει, το μήνυμα που αποβλέπει στο αιώνιο συμφέρον μας, στην σωτηρία μας.

Γιώργος Σαββίδης

 


ΚΥΡΙΑΚΗ  Α΄ ΛΟΥΚΑ                                                            

Απόστολος: Β΄ Κορ. δ΄ 6 – 15

Ευαγγέλιο: Λουκά  ε’ 1 – 11

25 Σεπτεμβρίου 2011                                 

 

Από την πρώτη στιγμή που θα νοιώσει ο άνθρωπος τον εαυτό του, αγαπητοί μου αδελφοί, αρχίζει να αγωνίζεται, να προσπαθεί, να φτάσει στην επιτυχία. Θέτει συνεπείς λοιπόν στόχους, μακρινούς και κάποτε απροσδιόριστους,  στη ζωή του ο άνθρωπος. Ή ίσως και κάποιοι άλλοι, συνήθως οι γονείς μας, συνθέτουν και καταρτίζουν προγράμματα για μας, και υποχρεωνόμαστε να προσβλέπουμε συστηματικά και κάποτε με άγχος προς αυτά. Γενικά είναι φυσικό, έμφυτο από τον Θεό, να επιζητούμε την επιτυχία, πνευματική αλλά και υλική, την κατάκτηση, την αναγνώριση και καταξίωση από τους γύρω μας, την ανάπτυξή μας μέσα κοινωνία στην οποία ζούμε. «Πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής», είπε ο Θεός στους πρωτόπλαστους. Είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από τα άλλα δημιουργήματα του Θεού. Για τα ζώα, όλη η προσπάθεια και ο αγώνας τους περιορίζεται στην επιβίωσή τους και είναι αποτέλεσμα του έμφυτου ενστίκτου τους, που τα καθοδηγεί χωρίς παρεκκλίσεις και διαφοροποιήσεις. ενστίκτου τους που τα καθοδηγεί χωρίς παρεκκλίσεις και διαφοροποιήσεις. Αυτό όμως το διαφορετικό, το πέραν του ζωώδους ενστίκτου, είναι αυτό που επιβάλλει και υποχρεώσεις. Υποχρεώσεις προσφοράς, γιατί «Θεού το δώρον» ό,τι έχουμε και διαθέτουμε από Εκείνον προέρχεται. Έχουμε υποχρεώσεις προς τον εαυτό μας και την γενική ανάπτυξή του. Οφείλουμε ωστόσο να προσφέρουμε και στους άλλους. Τους δικούς μας, πρώτα και φυσικά, αλλά και σε όσους άλλους έχουμε τη δυνατότητα, υλική ή πνευματική, να δώσουμε αφειδώλευτα, να προσφέρουμε απλόχερα με ειλικρίνεια και αγάπη. Έτσι ο αρχικός στόχος της ανάπτυξής μας, της επιτυχίας μας, αποκτά νόημα, έχει σκοπιμότητα, γίνεται υπηρετικός και κοινωνικός. Αλλά φυσικά τίποτε δεν επιτυγχάνεται χωρίς προσπάθεια, χωρίς κόπο. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι μας. Πόσες όμως φορές δεν συμβαίνει, ενώ έχουμε κοπιάσει, έχουμε ματώσει αγωνιζόμενοι να πετύχουμε κάτι σπουδαίο ή ακόμη και κάτι ασήμαντο, να γευόμαστε απελπισμένοι την αποτυχία; Άλλοτε πάλι φτάνουμε, με πολλή μας λύπη, σε φτωχικά αποτελέσματα, που απέχουν από τις επιθυμίες μας. Πόσες φορές νοιώθουμε ότι χανόμαστε, γιατί είχαμε επενδύσει σ’ αυτή μας την προσπάθεια, όλο μας το είναι, κάθε δύναμη και μέσο που διαθέταμε; Και τότε δυσανασχετούμε, διαμαρτυρόμαστε. Υπάρχει όμως και άλλος τρόπος αντιμετώπισης.

«Επιστάτα, δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν· επί δε τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον». Ο Πέτρος και οι σύντροφοί του, από την ψαρόβαρκά τους, κουρασμένοι και απογοητευμένοι από νυχτερινή αποτυχία τους, καθαρίζουν και πλένουν τα δίχτυα τους στην άκρη της λίμνης, όταν ο Κύριος του ζητεί να ξαναρίξουν τα δίχτυα τους για ψάρεμα. Και ο Πέτρος, χωρίς να δυσανασχετεί, με απόλυτη ηρεμία: Δάσκαλε, όλη τη νύχτα κοπιάσαμε και δεν πιάσαμε τίποτε. Ωστόσο, υπακούοντας στην εντολή Σου, θα ρίξω τα δίχτυα και πάλι. Είναι γνωστή η συνέχεια. Αν και ακατάλληλη η ώρα του ψαρέματος, δέχεται και ακολουθεί την εντολή του Κυρίου.  Αυτό που χρειάζεται να  συμπληρώσουμε είναι ότι μετά από τη συνάντηση αυτή και την κλήση του Κυρίου, γίνεται ψαράς ψυχών προς σωτηρία. Αλλά αυτό που θα έπρεπε να παρατηρήσουμε εδώ, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι μια άλλη παράμετρος, που συνήθως λησμονούμε ή παραβλέπουμε. Λέγαμε λίγο πριν για τις ποικίλες προσπάθειες που καταβάλλουμε και τους σκληρούς αγώνες που νυχθημερόν διεξάγουμε. Και λέγαμε ακόμη, ότι κάποτε, αντί της επιτυχίας, δεχόμαστε αναπάντεχες αποτυχίες που σημαδεύουν τη ζωή μας ακόμη. Είδαμε ότι απογοητευμένος ο Πέτρος, γιατί άμεσα και χωρίς αντίρρηση, δέχεται την υπόδειξη του Κυρίου και αμείβεται πλουσιοπάροχα. Πόσο συχνά λοιπόν, ζητούμε και τη βοήθεια του Θεού, όταν ξεκινούμε ένα έργο, όταν θέτουμε ένα στόχο; Εμπιστευόμαστε συνήθως και αποκλειστικά τις δυνάμεις και δυνατότητές μας, θεωρώντας ότι επαρκούν αυτές και μόνον. Γινόμαστε σαν τα μικρά παιδιά, που όταν προσπαθούμε να τα βοηθήσουμε, διαμαρτύρονται φωνάζοντας «μόνο μου». Και σκεφτόμαστε πόσο γελοία είναι η απαίτησή τους. Γιατί είναι φανερό ότι χωρίς τη βοήθειά μας, σχεδόν τίποτε δεν μπορούν να πετύχουν. Κι όμως εμείς φερόμαστε σαν μικρά παιδιά, μπροστά στην παντοδυναμία του Θεού. Δύσκολα αφηνόμαστε στην πρόνοιά Του και την απέραντη αγάπη Του. Φυσικά δεν είναι επειδή αμφιβάλλουμε ότι η βοήθεια του Θεού είναι αναγκαία. Αλλά τις πιο πολλές φορές το λησμονούμε, γιατί έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Παλιός ψαράς ο Πέτρος και όμως αμέσως και χωρίς συζήτηση άκουσε το Δάσκαλο, που δεν ήταν ψαράς. Ένοιωσε ενδόμυχα ότι δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος όπως φαινόταν και όπως κάποιοι άλλοι τον υπολόγιζαν. Εμπιστεύτηκε στο λόγο Του, ένοιωσε να τον διαπερνά η δύναμή Του.      

«Επί δε τω ρήματι». Υπακούοντας στην εντολή Σου, Κύριε, θα κάνω ό,τι μου ζητάς. Σε κάθε περίπτωση να επιζητούμε τι είναι του θέλημα του Θεού και να το ακολουθούμε. Είναι το άλλο δίδαγμα που μας αφήνει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Αποδοχή των εντολών του Θεού. Ρύθμιση της ζωής μας με οδηγό το θέλημά Του. Αυτό θα εξασφαλίσει εκτός την απαλλαγή από τα άγχη που κατατρίβουν την καθημερινή μας ζωή, την ηρεμία και την επιτυχία με τη βοήθεια του Κυρίου μας. Γένοιτο.

 

Δ.Γ.Σ.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ

ΣΤΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΥΣ. ΛΟΓΟΣ Ε΄.

Τι λοιπόν θα είναι αξιότερο για μακαρισμό, από το να είναι η ζωή μας έτσι, να μην εμπιστευόμαστε την ασφάλειά της σε πέτρες μεγάλες και μάνταλα, άλλα να την επιτυγχάνομε μεταξύ μας; Όπως δηλαδή ο σκληρός και άγριος διαθέτει εχθρικά εναντίον του όσους δοκίμασαν τη θηριωδία του, έτσι από την αντίθετη άποψη, αγαπούμε όλοι αυτόν που ελεεί, γιατί φυσικά το έλεος γεννά μέσα μας την αγάπη. Όπως λοιπόν έδειξε ο λόγος μας η ευσπλαχνία είναι η μητέρα της συμπάθειας, η εγγύηση της αγάπης, ο σύνδεσμος κάθε φιλικής διάθεσης. Από την ασφάλεια αυτή ποιο ασφαλέστερο οχύρωμα μπορεί να επινοηθεί; Ώστε δίκαια ο Λόγος μακαρίζει τον ελεήμονα, αφού το όνομα αυτό μας φανερώνει τόσα αγαθά. Άλλα ότι η συμβουλή αυτή είναι ωφέλιμη στη ζωή μπορεί ν' αντιληφθεί ο καθένας, εγώ όμως νομίζω ότι κάτι περισσότερο από αυτά που πρόχειρα σκεφτόμαστε παραδηλώνει αινιγματικά η έννοια με τη χρήση του μέλλοντος. Γιατί λέει, «μακάριοι είναι οι ελεήμονες, γιατί αυτοί θα ελεηθούν». Επιφυλάσσεται δηλαδή γι' αργότερα σε όσους ελεούν η ανταπόδοση του ελέους τους.

Αφού λοιπόν αφήσομε, όσο μπορούμε, την εύκολη αύτη ερ¬μηνεία που με την πρώτη ματιά βρίσκουν οι πολλοί, ας προσπαθήσομε να σκύψομε στα εσώτερα του καταπετάσματος με το λόγο και κατά τη δύναμή μας. «Μακάριοι είναι οι ελεήμονες, γιατί αυ¬τοί θα ελεηθούν». Στο λόγο αυτόν μπορούμε να διδαχτούμε κι ένα υψηλότερο δίδαγμα, ότι αυτός που έπλασε τον άνθρωπο σύμφωνα με την εικόνα του εναπόθεσε μέσα στο πλάσμα του τις αφορμές όλων των αγαθών, ώστε να μην επεισάγεται μέσα μας κανένα από τα καλά απέξω, αλλά να είναι στην εξουσία μας ό,τι θέλομε, και να παίρνομε το αγαθό από τον εαυτό μας ως από ένα θησαυροφυ-λάκιο. Από το μερικό συμπεραίνομε για το γενικό, ότι δεν υπάρ¬χει άλλος τρόπος να επιτύχομε ό,τι επιθυμούμε, αν δε χαρίσομε το αγαθό οι ίδιοι στον εαυτό μας. Γι' αυτό λέει κάπου ο Κύριος στους ακροατές του, «η βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας», και «ο καθένας που ζητά λαμβάνει, κι όποιος ψάχνει βρίσκει, και σ' όποιον χτυπά θα του ανοίξουν». Ώστε και το να λάβομε αυτό που ποθούμε και το να βρούμε αυτό που ζητούμε και να επιτύχομε ό,τι επιθυμούμε, είναι, όταν θέλομε, στην εξουσία μας κι εξαρτάται από τη γνώμη μας. Μαζί με αυτό κατά λογικήν ακολουθία αποδεικνύεται και το αντίθετο νόημα, ότι δηλαδή και η ροπή προς το χειρότερο δε δημιουργείται μέσα μας από κανένα εξωτερικό καταναγκασμό, αλλά το κακό παίρνει ύπαρξη μαζί με την εκλογή του, τότε δηλαδή πραγματοποιεί τη γένεσή του, όταν το εκλέξομε. Ενώ καθ' εαυτό με δική του υπόσταση έξω από την προαίρεσή μας δε βρίσκεται το κακό πουθενά.

Από αυτά αποδεικνύεται σαφώς η αυτοκυρίαρχη και αυτεξού¬σια δύναμη, που κατασκεύασε μέσα στη φύση των ανθρώπων ο Κύριος της φύσεως, από το ότι δηλαδή όλα εξαρτώνται από την προαίρεσή μας, είτε αγαθά είτε χειρότερα. Και η θεία κρίση με αδέκαστη και δίκαιη ψήφο που ακολουθεί την πρόθεσή μας απονέμει στον καθένα εκείνο, που ο ίδιος παρέχει τυχόν στον εαυτό του. Σε όποιους ζητούν, καθώς λέει ο Απόστολος, δόξα και τιμή, επειδή έχουν επιμείνει στα αγαθά έργα, δίνει ζωή αιώνια, σε όσους δεν υπακούουν στην αλήθεια, αλλά ακολουθούν την αδικία, δίνει οργή και θλίψη και όπως αλλιώς αποκαλούμε την πικρή ανταπόδοση. Όπως οι πιστοί καθρέφτες δείχνουν τις εικόνες των προσώπων, όπως είναι τα πρόσωπα στην πραγματικότητα, γελαστά όσα χαίρονται και σκυθρωπά όσα λυπούνται και δε θα κατη¬γορούσε βέβαια κανείς τη σύσταση του καθρέφτη, αν φανεί η εικόνα σκυθρωπή επειδή το πρωτότυπο είναι αφανισμένο από την κατήφεια, έτσι και η δίκαιη κρίση του Θεού εξομοιώνεται με τις δικές μας διαθέσεις και ό,τι έχομε εμείς μέσα μας, αυτά μας παρέχει από το δικό μας περιεχόμενο. «Ελάτε», λέει, «οι ευλογημένοι» και «φύγετε οι καταραμένοι». Μήπως υπάρχει καμιά εξωτε¬ρική ανάγκη γι' αυτούς που επιβάλλει σε όσους είναι δεξιά τη γλυκιά πρόσκληση και σε όσους είναι αριστερά την αυστηρή αποπομπή; Δεν είναι που αυτοί κέρδισαν την ευσπλαχνία με όσα έπρα¬ξαν, ενώ οι άλλοι με τη σκληρότητα προς τους ανθρώπους τους τράβηξαν εναντίον τους τη σκληρότητα της θεότητας; Δεν έδειξε ο πλούσιος, εκείνος ο παραλυμένος από τις ηδονές, ευσπλαχνία στο φτωχό που σερνόταν στις πόρτες του και γι' αυτό αποκρούει από τον εαυτό του το έλεος κι ενώ ζητά ευσπλαχνία, δεν εισακούεται. Όχι γιατί θα έκανε ζημία μια σταγόνα στη μεγάλη πηγή του παραδείσου, αλλά γιατί η σταγόνα της ελεημοσύνης δεν έχει σχέ¬ση με τη σκληρότητα. «Τι σχέση έχει το φως με το σκοτάδι;» «Ό,τι σπείρει ο άνθρωπος», λέει, «αυτό και θα θερίσει». Όποιος σπέρνει στον αγρό της σάρκας, από τη σάρκα θα θερίσει φθορά, όποιος σπείρει στο Πνεύμα, θα θερίσει από το Πνεύμα ζωή αιώνια. Σπορά είναι, νομίζω, η προαίρεση του ανθρώπου και θέρος η ανταμοιβή της προαίρεσης. Το στάχυ των αγαθών είναι μεστό για όποιους έχουν διαλέξει τη σπορά αυτή. Είναι οδυνηρό το θέρισμα των αγκαθιών για όσους έσπειραν αγκαθιών σπόρους στη ζωή τους. Πρέπει λοιπόν ο καθένας οπωσδήποτε να θερίσει ό,τι έσπειρε, δε γίνεται αλλιώς.

«Μακάριοι είναι οι ελεήμονες, γιατί αυτοί θα ελεηθούν». Ποιος άνθρωπος θα εκθέσει το βάθος των νοημάτων που κρύβει ο λόγος αυτός; Ο γενικός και αόριστος τρόπος της διατύπωσης μας επιτρέπει να αναζητήσομε και κάτι επιπλέον όσων είπαμε, επειδή δεν όρισε ποιοι πρέπει να δεχτούν την ευσπλαχνία, αλλά είπε γε-νικά, «μακάριοι είναι οι ελεήμονες», Ίσως ο λόγος αυτός με όσα περιέχει υπαινίσσεται σ' εμάς ότι η έννοια του ελέους είναι επα¬κόλουθο του μακάριου πένθους. Γιατί κι εκεί μακαριζόταν αυτός που περνά με λύπη την εδώ ζωή και νομίζω κι εδώ διδάσκει το ίδιο ο λόγος. Όποια δηλαδή διάθεση αισθανόμαστε από τις ξένες συμφορές, όταν μερικοί γνωστοί μας βρεθούν σ' αθέλητες λύπες ή χάσουν το πατρικό τους σπίτι ή σωθούν γυμνοί από ναυάγιο ή πέ¬σουν στα χέρια πειρατών και ληστών, ή καταντήσουν δούλοι από ελεύθεροι ή αιχμάλωτοι από ευτυχισμένοι ή πάθουν κανένα άλλο τέτοιο κακό, αυτοί που ως τότε τους έβλεπαν να ευτυχούν στη ζωή τους. Όπως λοιπόν γι' αυτούς γεννιέται μια βαθιά συμπόνια στην ψυχή μας, πολύ περισσότερο ίσως για μας τους ίδιους θα ήταν κατάλληλο να νιώθουμε τέτοιο συναίσθημα για το αντίθετο από ό,τι αξίζομε χτύπημα της ζωής. Όταν δηλαδή αναλογιστούμε ποιο είναι το λαμπρό σπίτι από το οποίο ξεπέσαμε, πώς πέσαμε στα χέρια των ληστών, πώς μείναμε γυμνοί βουλιάζοντας στο βυθό της ζωής αυτής, πόσους και τι σκληρούς αφέντες βάλαμε επάνω μας στη θέση της ελευθερίας και της αυτόνομης προαίρεσής μας, πώς διακόψαμε με το θάνατο και τη φθορά την άξια μακαρισμού ζωή, άραγε είναι δυνατό, όταν αναλογιστούμε αυτά τα πράγματα, να στρέφεται η ψυχή στην συμπάθεια των άλλων που υποφέρουν και να μη σκέφτεται τη δική της αθλιότητα αναλογιζόμενη τι είχε και τι έχασε;

 

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

«ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ»

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ ΕΡΓΑ

ΤΟΜΟΣ 8ος Σελ. 215 – 221)

 

 
 
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
 
ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ.κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Κυριακή                4 Σεπτεμβρίου                          ΑΝΑΒΑΡΓΟΣ
Δευτέρα                5 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)       ΛΕΜΟΝΑ
Τετάρτη                 7 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)       ΚΡΗΤΟΥ ΤΕΡΡΑ
Πέμπτη                  8 Σεπτεμβρίου                          ΘΕΛΕΤΡΑ
Κυριακή                11 Σεπτεμβρίου                        ΤΙΜΗ
Τρίτη                    13 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)      ΤΟΞΕΥΤΡΑ
Τετάρτη                 14 Σεπτεμβρίου                       ΟΜΟΔΟΣ               
Κυριακή                 18 Σεπτεμβρίου                        ΑΡΜΙΝΟΥ
Δευτέρα                 19 Σεπτεμβρίου(Εσπερινός)      ΠΙΣΣΟΥΡΙ
Κυριακή                 25 Σεπτεμβρίου                        ΚΑΛΛΕΠΕΙΑ      
Κυριακή                 25 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)      ΠΡΑΣΤΕΙΟ
                                                                                                                                 
ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΧΩΡΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Πέμπτη                  1 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)        ΜΗΛΙΑ
Παρασκευή            2 Σεπτεμβρίου                           ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Κυριακή                 4 Σεπτεμβρίου                           ΑΡΓΑΚΑ
Τετάρτη                 7 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)        ΛΥΣΟΣ
Πέμπτη                   8 Σεπτεμβρίου                          ΣΙΜΟΥ
Κυριακή                 11 Σεπτεμβρίου                         ΠΟΛΙΣ ΧΡΥΣΟΧΟΥΣ
Τετάρτη                  14 Σεπτεμβρίου                        ΣΤΑΥΡΟΣ ΨΩΚΑΣ
Κυριακή                  18 Σεπτεμβρίου                        ΣΤΕΝΗ
Κυριακή                  25 Σεπτεμβρίου                        ΕΜΠΑ  
Τετάρτη                  28 Σεπτεμβρίου                        ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΥ
               
 
ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ κ. ΤΥΧΙΚΟΥ

Παρασκευή            2 Σεπτεμβρίου                           ΜΗΛΙΑ
Δευτέρα                 5 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)        ΧΟΛΙ
Τρίτη                      6 Σεπτεμβρίου                          ΛΕΜΟΝΑ
Τρίτη                      6 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)       ΑΣΠΡΟΓΙΑ, Αγ. Σώζοντας
Τετάρτη                  7 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)       ΚΟΙΛΗ
Πέμπτη                   8 Σεπτεμβρίου                          ΜΑΡΑΘΟΥΝΤΑ, Παναγία
Τρίτη                      13 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)      ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΙΝΘΗΣ
Τετάρτη                  14 Σεπτεμβρίου                         ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΙΝΘΗΣ
Σάββατο                 17 Σεπτεμβρίου                         ΜΟΥΣΕΡΕ, Αγ. Σοφία
Σάββατο                 24 Σεπτεμβρίου                         ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΑΛΑΜΙΩΤΙΣΣΗΣ   
 
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ  ΘΕΟΛΟΓΟΥ
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή  4 Σεπτεμβρίου : ΑΧΕΛΕΙΑ
 
Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου: ΚΟΛΩΝΗ
 
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου: ΚΟΥΚΛΙΑ
 
 
 
 
 
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Θεόδωρος Αντωνιάδης Θεολόγος, Γεώργιος Σαββίδης, Θεολόγος, Δημήτριος Σμυρλής Θεολόγος, Φιλόλογος.
 
Όλο το περιεχόμενο του παρόντος δελτίου κηρυγμάτων μπορείτε να το βρείτε και στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου: www.impaphou.org