English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 
ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2012
 
ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Απόστολος: Κολοσ. β΄ 8-12
Ευαγγέλιο: Λουκ. β΄20-21, 40-52
1η Ιανουαρίου 2012 

Οκτώ μέρες μετά τη γέννηση του Χριστού, την πρώτη του πρώτου μηνός, η Εκκλησία μας γιορτάζει την περιτομή του Χριστού. Μια εβραϊκή τελετουργική διάταξη, την οποία εκπλήρωσε ο Ιησούς, όπως όλοι οι Ισραηλίτες, αλλά η οποία καταργήθηκε με το κήρυγμα του ευαγγελίου, τι νόημα έχει πράγματι να την γιορτάζει η ορθόδοξη καθολική Εκκλησία; Είναι ένα ερώτημα, όπου αυθόρμητα γεννιέται λίγο – πολύ σε όλους μας – όσοι δεν έχουμε τη βαθειά γνώση των ιερών πραγμάτων.    

Βέβαια, υπάρχει η απλή απάντηση, που μπορούμε αμέσως να σκεφτούμε. Με τη γιορτή τιμούμε, ένα γεγονός της ζωής του Χριστού, σημαντικό κατά το ότι ανήκει στη θρησκευτική του πολιτεία και κατά το ότι σημαίνει την ώρα της ονομασίας του, τότε πήρε το όνομα Ιησούς και επαληθεύτηκε η προφητεία του αγγέλου ότι ο γιος, που θα γεννήσει η Μαρία θα ονομαστεί έτσι. Όταν αγαπούμε ένα πρόσωπο – πολύ περισσότερο – όταν λατρεύουμε τον Θεό, η κάθε στιγμή της ιστορίας του εύλογα γίνεται αντικείμενο προσοχής και αφορμή ευφροσύνης. Στην Εκκλησία μας, όμως, το κάθε γεγονός του Θεού μεταποιείται σε γεγονός του ανθρώπου κι η κάθε γιορταστική πράξη μεταφέρει τον άνθρωπο στη θεϊκή πράξη. Στη γιορτή της Περιτομής πως μπορεί να νοηθεί αυτό;

Οι θεοφώτιστοι πατέρες μας διαπιστώνουν ένα σπουδαίο μήνυμα, το μήνυμα της υπακοής. Ο Χριστός περιτέμνεται, υφίσταται δηλαδή ένα ταπεινωτικό πάθημα, επώδυνο και αποκρουστικό, όπως είναι η περιτομή, για να υπακούσει στο νόμο, για να δηλώσει υποταγή στο θέλημα του Θεού, έστω κι αν  ο Υιός του Θεού, δεν χρειάζεται ούτε το πάθημα να υποστεί ούτε την υποταγή να δηλώσει. Κι εμείς, οι Χριστιανοί του, μαθαίνουμε ότι έχουμε χρέος να υπακούμε στο νόμο του Θεού, όχι κατά τη λογική μας αλλά κατά την εντολή του, ακόμη κι αν φαίνεται παράδοξη στον κόσμο μας και στις συνήθειες μας. Ο Κύριος μας υπακούοντας κατά πάντα ως άνθρωπος δικαιωματικά μπορούσε να καταργήσει τα του νόμου, και οι πιστοί του μιμούμενοι την υπακοή του χαρισματικά μπορούμε να ελευθερωθούμε από την αμαρτία. Έτσι ψάλλει ο υμνωδός, «Ουκ επησχύνθη ο πανάγαθος Θεός, της σαρκός την περιτομήν αποτμηθήναι, αλλ’ έδωκεν εαυτόν, τύπον και υπογραμμόν, πάσι προς σωτηρίαν « (ιδιόμελο του Εσπερινού).

Εν τούτοις,  η ίδια η ιστορία του γεγονότος της περιτομής, όταν θεωρηθεί κατά το πνεύμα της, αποκαλύπτει μια υψηλή πνευματική απάντηση στο ερώτημα μας, γιατί γιορτάζουμε την Περιτομή. Με την τελετουργία αυτή όρισε ο Θεός στον Αβραάμ κατά τη διαθήκη και τη συμφωνία, που συνήψε μαζί του, έβαλε ένα ορατό και ανεξάλειπτο σημάδι πάνω στο ίδιο το σώμα των πιστών του, για να τους θυμίζει διαρκώς τη σχέση τους με τον Κύριό τους. Όπως εκείνος, που θέλει να ασφαλίσει την περιουσία του βάζει την προσωπική του σφραγίδα, ένα δικό του σημάδι πάνω σε όσα του ανήκουν, έτσι ο Θεός σημάδεψε τον περιούσιο λαό του με την περιτομή, για να δείξει σ’ αυτόν και στους άλλους λαούς ότι είναι ιδιοκτησία του. Φανερώνει, λοιπόν, η περιτομή παρουσία Θεού, δηλώνει υπακοή του ανθρώπου και προϋποθέτει πίστη, σύνδεσμο απόλυτης εμπιστοσύνης μεταξύ Κυρίου και πιστού. Αυτές οι άγιες έννοιες δεν ήταν δυνατόν να καταργηθούν με την κατάργηση του τύπου.

Η εβραϊκή περιτομή έπαυσε να ισχύει για την Εκκλησία του Χριστού. Από τη στιγμή, που περιετμήθη ο Χριστός, όλοι οι Χριστιανοί, που είμαστε μέλη Του είμαστε πλέον περιτμημένοι εν τω ονόματι Του και η περιτομή ως σημάδι πάνω στη σάρκα μας δεν μας χρειάζεται. Μας χρειάζεται, όμως η αχειροποίητη περιτομή, ως συνείδηση και ως βίωμα μέσα στην καρδιά μας, ως γεγονός μέσα στο είναι μας. Μας χρειάζεται μια νοοτροπία, που θα κόβει και θα διώχνει μακριά μας το θέλημα του κόσμου και θα κρατά ζωντανό στη ζωή μας το θέλημα του Θεού. Αυτή την αχειροποίητη περιτομή την παίρνουμε με τα μυστήρια του βαπτίσματος και του χρίσματος και την ανανεώνουμε με το μυστήριο της μετάνοιας και της εξομολογήσεως. Σ’ αυτά τα μυστήρια ο καθένας μας κάνει μια συμφωνία με το Θεό, συνάπτει μια διαθήκη, δηλώνει δούλος του Κυρίου και ο Κύριος τον σφραγίζει με τη χάρη του, για να είναι δικός του, ομολογεί υποταγή και δέχεται υιοθεσία, αποτάσσεται τον σατανά και συντάσσεται με τον Χριστό.

Ζούμε, λοιπόν, και σήμερα, μέσα στην Εκκλησία την περιτομή μας γιορτάζοντας την περιτομή του Χριστού. Ανανεώνουμε την απόφαση μας να ανήκουμε στον Κύριο και να τηρούμε τους όρους της σχέσεως μας μαζί του. Η συναίσθηση ότι είμαστε κτήμα Του και περιουσία Του μας βοηθά να κρατούμε καθαρό τον εαυτό μας από τα αντίθετα και αντίχριστα μιάσματα. Η πεποίθηση ότι είμαστε εκούσιοι δούλοι Του μας σπρώχνει να κάνουμε αβίαστα το θέλημά Του. Έτσι νιώθουμε ότι μας αναγνωρίζει και εκείνος για δικούς Του και βιώνουμε την προστασία και την παρηγοριά Του κάθε στιγμή. Αλλά έτσι μας γνωρίζει και ο κόσμος για δούλους Χριστού, για παιδιά του Θεού και της Εκκλησίας και μας ξεχωρίζει. Χωρίς να έχουμε πάνω μας το σημάδι της εβραϊκής περιτομής, σημαδευόμαστε από την περιτομή των παθών, από την αποκοπή των κακών, από την εκκοπή του φίλαυτου και εγωιστικού μας θελήματος. Κι αν δεν γίνεται αυτό ποτέ στην εντέλεια για την ανθρώπινη αδυναμία μας, ευλογείται, όμως πάντοτε η διάθεση και η προσπάθεια μας από τη θεία χάρη.

Μια πολύ ωραία παράσταση του περιτμημένου Χριστιανού μπορούμε να διακρίνουμε σε ένα λόγο του αποστόλου Παύλου, που γράφει προς τον Τιμόθεο μιλώντας για εκείνους, που θέλουν να ανήκουν στο Κύριο και δεν παρασύρονται από πλάνες διδασκαλίες. Ο πιστός παρομοιάζετε σαν ένα ασάλευτο αγκωνάρι, που έχει γραμμένο στη μια πλευρά του τον αφορισμό. «Γνωρίζει πολύ καλά ο Κύριος τους δικούς του» και στην άλλη πλευρά την προτροπή, «Μακριά από την αδικία όποιος αναγνωρίζει τον Κύριο»! Είναι ακριβώς οι δυο όψεις του γεγονότος της Περιτομής, που απηχούν και το νόημα της, να είμαστε  του Θεού και να είναι ο Θεός δικός μας!  Αποτελεί ίσως την καλλίτερη ευχή και την καταλληλότερη προσευχή για την καινούργια χρονιά, που έκανε και πάλι την αρχή της, με τη γιορτή της Περιτομής.

 

Γιώργος Σαββίδης

 


ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ
Απόστολος: Εφες. δ΄ 7-13
Ευαγγέλιο: Ματθ. δ΄12-17
8 Ιανουαρίου 2012

 

«Από τότε ήρξατο ο Ιησούς κηρύσσειν και λέγειν· μετανοείτε ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. δ΄17). 

Δυο σημαντικά γεγονότα κυριαρχούν στο σημερινό Ευαγγέλιο. Πρώτον η έναρξη της δημόσιας δράσης του Ιησού και δεύτερον, η ουσία και το περιεχόμενο του κηρύγματος του Ιησού. Και τα δυο γεγονότα συμπίπτουν χρονικά μετά τη βάπτιση του Ιησού, τη φυγή στην έρημο και την αποτελεσματική αντιμετώπιση του διαβόλου κατά τους γνωστούς πειρασμούς και τέλος τη φυλάκιση του Ιωάννη του βαπτιστή.   

Όταν λοιπόν, έμαθε ο Ιησούς πως συνέλαβαν τον Ιωάννη, έφυγε για τη Γαλιλαία και πήγε και έμεινε στην Καπερναούμ. Ιδιαίτερα συμβολικός ο χώρος, γιατί κατοικείται τόσο από ειδωλολάτρες, όσο και Ιουδαίους. Και τα κήρυγμα του Ιησού είναι παγκόσμιο, αφού κατά τον Προφήτη Ησαΐα «στο όνομά του θα στηρίξουν τα έθνη, την ελπίδα τους» (Ματθ. ιβ΄21).

Οι δυο αυτοί κόσμοι, ειδωλολατρικός και Ιουδαϊκός, παρά το ότι έχουν βασική θρησκευτική διαφορά, αφού οι πρώτοι λατρεύουν τα είδωλα, οι δε δεύτεροι λατρεύουν το ένα Θεό, εντούτοις και οι δυο έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα. Και οι δυο ζουν στο σκοτάδι. Οι μεν πρώτοι λόγω της ειδωλολατρίας και της ασυδοσίας και οι δεύτεροι λόγω του σκότους της αμαρτίας.

Όλη, λοιπόν, η «Γαλιλαία των εθνών» ζει στη σκιά του θανάτου εξ’ αιτίας της αμαρτίας. Μάλιστα λόγω της τύφλωσης της αμαρτίας όλοι τους αδυνατούσαν να δουν το φως της σωτηρίας. Για τούτο εφανερώθη σ’ αυτούς ο Θεός και ως «φως μέγα» ανέτειλε για χάρη τους. Επειδή όλοι, ανεξαρτήτως από τη θρησκευτική τους αντίληψη, είναι αμαρτωλοί, ο Ιησούς απευθύνεται σε όλους με τα ίδια λόγια: «Μετανοείτε ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών». Μετανοείτε γιατί έφτασε η βασιλεία του Θεού.

Επειδή δε η ειδωλολατρία και η αμαρτία ήταν πράξεις συνειδητές για τούτο και συνειδητά θα έπρεπε να ξεφύγουν από αυτές και ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουν ήταν η μετάνοια. Δηλαδή, η αλλαγή σκέψης, τρόπου ζωής και συμπεριφοράς. Η μετάνοια ήταν και είναι η μοναδική προϋπόθεση για επιστροφή και σωτηρία. Έφτασε η βασιλεία του Θεού, «ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών».

Αποδέκτες αυτής της πρόσκλησης είναι όλα τα έθνη. Για τούτο και η «Γαλιλαία των εθνών» ήταν ο καταλληλότερος χώρος για την έναρξη του κηρύγματος του Ιησού. Και αυτό το κήρυγμα έρχεται σαν σωστικό φως για να φωτίσει τα σκοτάδια της ζωής και της ψυχής των ανθρώπων. Άνθρωποι κάθε έθνους που αδυνάτησαν και αδυνατούν να κατανοήσουν τον υψηλό προορισμό τους, άνθρωποι που εγκλωβίστηκαν στη σκιά της ηθικής αναρχίας ή και αναλγησίας, τώρα έχουν τη δυνατότητα να δουν με τα μάτια της ψυχής το σωτήριο φως.

«Φως ανέτειλεν αυτοίς», κατά τον προφήτη Ησαΐα. και αυτό το φως είναι ο ίδιος ο Ιησούς. Είναι αυτός που είπε: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής» (Ιωάν. η΄12). Εγώ είμαι το φως του κόσμου, εκείνος που θα με ακολουθεί δε θα πλανιέται μέσα στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως που φέρνει στη ζωή. Όμως, πόσοι άνθρωποι αποδεχόμαστε αυτό το φως; Πόσοι πάλι απαρνούνται αυτό το φως για χάρη των «λυχναριών»; Αλλά το μεγαλύτερο δράμα μας ως ανθρώπων είναι ότι συνειδητά προτιμούμε το σκοτάδι παρά το φως. Κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη «Το φως ήρθε στον κόσμο, οι άνθρωποι όμως αγάπησαν περισσότερο το σκοτάδι παρά το φως, γιατί οι πράξεις τους ήταν πονηρές».

Κάθε άνθρωπος που πράττει έργα φαύλα μισεί το φως και δεν έρχεται στο φως, γιατί φοβάται μήπως φανούν τα έργα του και κριθούν» (Ιωάν. γ΄19-20). Όμως ο Χριστός φωτίζει τους ανθρώπους, τόσο με το ευαγγέλιο Του όσο και με τη Χάρη Του όσους προσπαθούν να τον πλησιάσουν. Για τούτο, όσοι βρίσκονται στη σωστή πορεία με πράξεις που είναι σύμφωνες με την αλήθεια του θεού, αυτοί έρχονται προς φως για να φανεί πως οι πράξεις τους έχουν γίνει από υπακοή στο θέλημα του Θεού και όχι λόγω κάποιας υστεροβουλίας.

Θεός, φως, αλήθεια, αγάπη είναι έννοιες που συνυπάρχουν. Κατ’ επέκταση και ο άνθρωπος που αγαπά το θεό, αγαπά και το συνάνθρωπο «Όποιος όμως μισεί τον αδερφό του βρίσκεται στο σκοτάδι και πορεύεται μέσα στο σκοτάδι και δεν ξέρει που πάει, γιατί το σκοτάδι έχει τυφλώσει τα μάτια του». Και συνεχίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Α΄ καθολική επιστολή του: «μην αγαπάτε τον κόσμο, μήτε όσα είναι του κόσμου. Αν κάποιος αγαπάει τον κόσμο, δεν έχει μέσα του την αγάπη για τον πατέρα. Γιατί όλα όσα είναι του κόσμου – οι αμαρτωλές επιθυμίες του εγώ, η λαχτάρα ν’ αποχτήσουμε ό,τι βλέπουν τα μάτια μας, και η υπεροψία πως κατέχουμε γήινα αγαθά – δεν προέρχονται από τον πατέρα αλλά από τον αμαρτωλό κόσμο! Ο κόσμος όμως παρέρχεται και μαζί του όλα όσα επιθυμούν οι άνθρωποι, να κατέχουν μέσα σ’ αυτόν, ενώ όποιος εκτελεί το θέλημα Του Θεού θα ζήσει αιώνια» (Α΄Ιωάν. β΄11 και 15-17).

Στη μακραίωνη ιστορία της ανθρωπότητας πολλοί ήταν οι μεγάλοι που φώτισαν με τη σοφία τους τον κόσμο. Όμως, κανένας από αυτούς δεν τόλμησε να χαρακτηρίσει τον εαυτό του ως «φως του κόσμου». Μόνο ο Ιησούς, που είναι «το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον», τόλμησε, όχι μόνο να πει ότι είναι «το φως του κόσμου», αλλά και να διαβεβαιώσει ότι όποιος τον ακολουθήσει δε θα βρεθεί ποτέ στο σκοτάδι. Για τούτο και ο Προφήτης Ησαΐας, οκτώ αιώνες πριν τον ερχομό του, τον είχε προαναγγείλει ως «φως μέγα».

Είναι πάντως χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, ενώ ο Προφήτης Ησαΐας μιλά για «Γαλιλαία των εθνών», στο τέλος κάνει λόγο για «λαό» που κάθεται στο σκοτάδι. Μέσα από τη λέξη «λαός» μας οδηγεί στην ενότητα του ανθρώπινου γένους. Κατά συνέπεια οι άνθρωποι, είτε βρίσκονται στην πλάνη ως ειδωλολάτρες, είτε βρίσκονται σε κατάσταση «ασέβειας» ως αμαρτωλοί, όλοι τους βρίσκονται μακριά από το φως και άρα όλοι βρίσκονται στο σκοτάδι.

Αδελφοί μου, σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε εμείς οι άνθρωποι της τρίτης χιλιετίας; Έχουμε δει το «μέγα φως» ή σαν νέα «Γαλιλαία των εθνών» ζούμε τη δική μας πλάνη και ασέβεια; Αν παρ’ ελπίδα βρισκόμαστε στη σύγχρονη «Γαλιλαία των εθνών» υπάρχει ακόμα περιθώριο να αντιδράσουμε θετικά. Ο Ιησούς μας δίνει σήμερα αυτή τη δυνατότητα να το πράξουμε μέσα από τη δύναμη της μετάνοιας και της επιστροφής. Μας προτρέπει σήμερα ο Ιησούς «μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών». Αλήθεια αυτή η βασιλεία του Θεού ήρθε για μας και το περιβάλλον μας; Αν όχι τι κάνουμε ο καθένας μας για να έρθει ή να επεκταθεί η βασιλεία των ουρανών, η βασιλεία του Χριστού. Ας ευχηθούμε να είναι θετική η προσφορά του καθενός μας. Αμήν.

 

Θεόδωρος Αντωνιάδης.

 


ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ
Απόστολος: Κολ.γ΄4-11
Ευαγγέλιο: Λουκ. Ιζ΄ 12-19
15 Ιανουαρίου 2012  

«Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα που;» (Λουκ. ΙΖ΄,17)   

 

Βαθύτατα συγκινητική είναι, αγαπητοί μου αδελφοί, η σκηνή που μας περιγράφει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Δέκα σκελετωμένοι λεπροί, αργοπεθαίνουν απελπισμένοι, μακριά από τον κόσμο. Και καθώς ο Κύριος πλησιάζει σε κάποιο χωριό, προτού ακόμα εισέλθει σ’ αυτό, τρέχουν να Τον συναντήσουν όλοι μαζί.  Πρόκειται για δέκα πλάσματα πονεμένα και ταλαιπωρημένα, που ζουν μόνα τους χωρίς καμιά κοινωνική σχέση. Και τρέχουν με ελπίδα προς τον Κύριο, φωνάζοντας ικετευτικά με όλη τη δύναμη που τους έχει απομείνει: «Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς». Και όλα αυτά συμβαίνουν λίγα λεπτά προτού θεραπευτούν. Μόλις όμως θεραπεύονται από τη φοβερή αρρώστια τους και γιατρεύονται οι πληγές τους και ανακουφίζονται από τους πόνους τους, όλα ξεχνιούνται. Λυτρωμένοι από το μαρτύριο και την απομόνωσή τους, εξαφανίζονται σχεδόν όλοι. Μόνο ένας απ’ αυτούς και μάλιστα Σαμαρείτης, αισθάνεται την ανάγκη να επιστρέψει για να ευχαριστήσει με όλη τη δύναμη της ψυχής του τον Κύριο. Και ο Κύριος, τότε, βλέποντας την φοβερή αχαριστία των άλλων εννέα, εκφράζει το μεγάλο παράπονο, λέγοντας: «Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα που; » Με αφορμή το μεγάλο αυτό παράπονο του Ιησού, καλό είναι να δούμε κι εμείς πως εκδηλώνεται στη σύγχρονη κοινωνία το πάθος αυτό της αχαριστίας και πως το καταπολεμούμε.  

Είναι αλήθεια ότι η αχαριστία και η μαύρη αγνωμοσύνη, προς κάθε ευεργέτη, αλλά κυρίως προς το Μεγάλο Ευεργέτη και Σωτήρα μας, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, είναι φοβερό κακό. Αντίθετα η ευγνωμοσύνη είναι μεγάλη, λαμπρή, υπέροχη και άγια αρετή. Η πρώτη αποδεικνύει τον άνθρωπο, κατώτερο και από τα κτήνη, αφού πολλά και από τα ζώα και από αυτά τα άγρια θηρία ακόμα, ευγνωμονούν τους ευεργέτες τους. Η δεύτερη υψώνει ως τους αγγέλους τους ανθρώπους. Η αχαριστία καθιστά τον αχάριστο άνθρωπο, ανάξιο των δωρεών του Θεού. Η ευγνωμοσύνη του εξασφαλίζει και μεγαλύτερες δωρεές και ευεργεσίες. Συνηθισμένο κακό η αχαριστία που είναι κακία θεομίσητος και ελεεινή. Σπάνια η αρετή της ευγνωμοσύνης. Γιατί οι άνθρωποι εύκολα ζητούμε  και ευκολότερα λησμονούμε.

Η καταφυγή στον Κύριο, όπως είδαμε πιο πάνω, δεν υπήρξε μάταιη. Κοντά Του οι δέκα λεπροί βρήκαν, όπως το πίστεψαν, την θεραπεία τους. Κι έδειξαν έτσι και σε μας τι πρέπει να κάμνουμε στις ποικίλες ασθένειές μας. Τόσο στις δικές μας όσο και  των προσφιλών μας προσώπων. Όλοι υποκείμεθα στην ασθένεια. Την ελαφρότερη ή την σοβαρότερη.  Όταν λοιπόν μας επισκέπτεται η ασθένεια το πρώτο που πρέπει να κάμνουμε είναι να προσφεύγουμε στον Κύριο που είναι ο γιατρός των ψυχών και των σωμάτων. Και να ζητούμε από Αυτόν που είναι Παντοδύναμος και Πανάγαθος την θεραπεία. Και να προσευχόμαστε και να Τον παρακαλούμε να διώξει την ασθένεια. Και αν η προσευχή και η παράκληση καρποφορήσει να Τον ευχαριστήσουμε για το καλό που μας έχει κάμει.

 Δυστυχώς, όμως σε πάρα πολλούς από εμάς δεν συμβαίνει αυτό, γιατί αρκετοί από εμάς εύκολα λησμονούμε τις ευεργεσίες του Θεού. Μόλις περάσει η ασθένεια, για την οποία είχαμε παρακαλέσει τον Κύριο, ξαναγυρίζουμε στις καθημερινές μας φροντίδες και ξεχνούμε να ευχαριστήσουμε για την θεραπεία μας και για την απαλλαγή μας από τον πόνο μας. Ίσως είχαμε παρακαλέσει πολύ τον Θεό, για την θεραπεία του παιδιού μας, της συζύγου μας, του εαυτού μας. Τότε ζητούσαμε πολύ. Όταν όμως ο Κύριος έδιωξε το κακό, τότε ξεχάσαμε να Τον ευχαριστήσουμε ή το ευχαριστώ μας  ήταν πολύ φτωχό. Κι ενώ εμείς αμαρτήσαμε και αμαρτάνουμε αμέτρητες φορές, Αυτός ποτέ δεν μας απαρνήθηκε. Τουναντίον, ξεκούρασε και ξεκουράζει σε κάθε εξομολόγηση την ψυχή μας στο πετραχήλι του πνευματικού και στη Θεία Λειτουργία. Πολλές και πάλι  φορές μας μετάγγισε και μας μεταγγίζει Ζωή με το Τίμιο Σώμα Του και το Τίμιο Αίμα Του.

Κι έτσι το ίδιο παράπονο που εξέφρασε ο Κύριος για την αχαριστία των δέκα λεπρών, τούτο μπορεί να εκφρασθεί και σε πολλούς από μας. Γιατί κι εμείς στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας, όταν μας κυκλώνουν πειρασμοί, θλίψεις, αρρώστιες, προβλήματα, στρεφόμαστε με πίστη στο Θεό, τρέχουμε στις εκκλησίες, προσευχόμαστε θερμά, κάνουμε τάματα, ανάβουμε λαμπάδες και με προσευχές ζητούμε το έλεος του Θεού. Και μόλις ο Θεός δώσει λύση στο πρόβλημά μας, μέσα στον πυρετό της ευτυχίας μας, παθαίνουμε αμνησία. Ξεχνούμε ότι ο Θεός μας έλυσε το πρόβλημα και ότι μας ευεργέτησε με άπειρες ευεργεσίες. Η φιλαυτία και ο ατομισμός μαζί με το πνεύμα επιδίωξης των ανέσεών μας κατάντησαν ξερό και άγονο χώμα, χωρίς πνευματικούς χυμούς και ψυχική δροσερότητα. Φίλαυτες και εγωιστικές ψυχές είναι αδύνατο ν’ ανοίξουν χώρο μέσα τους για να φυτρώσει, να ανθίσει και να καρποφορήσει η ευγνωμοσύνη προς τον Θείον Ευεργέτη.

Το ίδιο δυστυχώς κάνουμε κάποτε και προς τους ευεργέτες μας ανθρώπους. Κτυπούμε την πόρτα τους μόνο όταν τους έχουμε ανάγκη. Μόλις όμως πετύχουμε αυτό που θέλουμε, γινόμαστε ψυχροί και αδιάφοροι και κάνουμε πως δεν τους γνωρίζουμε. Αυτοί στέκονται δίπλα μας και με θυσίες ακόμη κι  εμείς δεν γνωρίζουμε να τους πούμε ούτε ένα ευχαριστώ. Παρερμηνεύουμε τα γεγονότα και καταπιέζουμε τα αισθήματα. Δεν θέλουμε να ταπεινωθούμε και να αναγνωρίσουμε την αξία τους. Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε είναι να μιμηθούμε τον πρώην λεπρό στο δρόμο της επιστροφής. Να αναγνωρίσουμε τις ευεργεσίες που μας γίνονται και να εκδηλώσουμε την ευγνωμοσύνη μας γι’ αυτές. Όχι επιτελώντας ψυχρά ένα καθήκον, αλλά εκδηλώνοντας μια ανάγκη της ψυχής μας και μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας να ευχαριστούμε τους ευεργέτες μας.

Αλήθεια, σκεπτόμαστε κάποτε, πόσο μας ευεργετεί πλουσιοπάροχα πάνω σε καθημερινή βάση ο Δωροδότης Θεός; Κάθε αγαθό που έχουμε από Αυτόν προέρχεται. Πλέουμε μέσα στις ευεργεσίες Του. Το φώς, ο ήλιος, ο αέρας, οι ομορφιές της γης και του Ουρανού. Αλλά και η υγεία και τα χαρίσματα που έχουμε. Πόσες φορές μας έχει γλιτώσει από μεγάλους κινδύνους; Πόσα θαύματα έκαμε στη ζωή μας; Σε μια βαριά αρρώστια, σε μια δύσκολη εγχείρηση, όταν κινδυνέψαμε στους δρόμους, όταν υποφέραμε πάλι από άλλα προβλήματα. Αλλά πολύ περισσότερο χρωστούμε ευγνωμοσύνη στο Θεό της απείρου αγάπης, γιατί άφησε το ύψος του ουρανού, κατέβηκε στη γη και έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε για τη δική μας σωτηρία. Δυστυχώς δεν εκτιμούμε τις μεγάλες δωρεές Του. Τις έχουμε συνηθίσει και σχεδόν θεωρούμε πως ο Θεός είναι υποχρεωμένος να μας ευεργετεί και ότι εμείς, δικαιωματικά απολαμβάνουμε αυτές τις ευεργεσίες.

Αδελφοί μου.  Βρισκόμαστε στις πρώτες μέρες του νέου Έτους. Έχουμε επομένως ένα επί πλέον λόγο, να ευγνωμονούμε Εκείνο που μας χαρίζει και τούτο το έτος. Ας εμπνευσθούμε, λοιπόν, από τον αξιοζήλευτο ευγνώμονα Σαμαρείτη και ας ποθήσουμε να γίνουμε μιμητές Του. Η ευγνωμοσύνη είναι πράξη. Είναι αγώνας κατά της αμαρτίας, την οποία τόσο αποστρέφεται ο Θεός. Αγώνας, να υποστούμε για χάρη Του ακόμη και αδικίες, δοκιμασίες, διωγμούς και θυσίες. Όλα δηλαδή αυτά που δοκιμάζουν τη γνησιότητα των αισθημάτων μας προς τον Θεό. Ας γίνουμε λοιπόν άνθρωποι με λεπτότητα αισθημάτων και ευγένεια ψυχής. Ας γίνουμε κι εμείς άνθρωποι της ευγνωμοσύνης.

 

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος

 


ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ΛΟΥΚΑ
Απόστολος: Α’ Τιμ. δ’ 9 - 15
Ευαγγέλιον: Λουκ.  ιθ’ 1 – 10
22 Ιανουαρίου 2012

 

« Σήμερον εν τω οίκω σου δει με μείναι. και ιδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι.»   

Σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου, λέγει ο Ιησούς απευθυνόμενος στον αρχιτελώνη Ζακχαίο. Ήταν η απάντηση του Ιησού στην επιθυμία του Ζακχαίου, αγαπητοί μου, να δεί τον Ιησού. Να Τον γνωρίσει. Είχε ακούσει τόσα πολλά γι΄Αυτόν. Απλώς λοιπόν ήθελε να Τον δει. Τίποτε περισσότερο. Γι’αυτό, και επειδή ήταν κοντός μάλλον, ανέβηκε σε μια μουριά. Ο Κύριος τον είδε, γνώριζε ότι η μεγάλη του επιθυμία τον οδήγησε πάνω στη μουριά, για να Τον δει, και του απηύθυνε τον λόγο. Με επιτακτικό σχεδόν τρόπο. Πρέπει να μείνω στο σπίτι σου, σήμερα. Είναι αδύνατο να φανταστούμε, αγαπητοί μου αδελφοί, την τεράστια έκπληξη, με την οποία δέχτηκε την εντολή του Κυρίου. Καί είναι αυτή η μια εικόνα. Ο Ζακχαίος πάνω στη μουριά και ο Χριστός να του δίνει την εντολή.   

Ποιος ήταν αυτός για να δεχτεί τον Ιησού, τον δάσκαλο και προφήτη, θα συλλογιζόταν ασφαλώς. Ίσως δεν μπορούσε να κατανοήσει την υπερβολική σημασία που αποκτούσε αυτή η επίσκεψη. Ήταν αδύνατο να αντιληφθεί την τιμή, με την οποία τον περιέβαλε.  Αλλά εξ ίσου μεγάλη ήταν η ευθύνη που ανελάμβανε, και σοβαρότατες οι συνέπειες που θα συνεπάγονταν για τη ζωή του Ζακχαίου.

Ο Κύριος, αγαπητοί μου, επιζητεί και με διάφορους τρόπους μάς φανερώνει την σφοδρή Του επιθυμία, να έρθει και να εγκατασταθεί μέσα στην ψυχή μας συνέπεια της μεγάλης Του αγάπης.

Περιμένοντας, αγαπητοί μου αδελφοί, κάποιους ξένους, και όχι απαραίτητα σημαντικά πρόσωπα, ετοιμάζουμε το σπίτι μας για τη υποδοχή τους. Καθαρίζουμε όλους τους χώρους που θα δουν ή στους οποίους θα καθίσουν. Προμηθευόμαστε κάθε τι, και μάλιστα ό,τι πιο εκλεκτό,  που θα έπρεπε να τους προσφέρουμε. Προσπαθούμε να τους τιμήσουμε. Να τους ευχαριστήσουμε. Και με τον τρόπο αυτό δεν τιμούμε μόνο εκείνους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας. Ανεβαίνουμε στην εκτίμηση των καλεσμένων μας.

Όταν λοιπόν, ο ίδιος ο Κύριος, μάς καλεί, και όπως στην περίπτωση του Ζακχαίου, επιτακτικά σχεδόν, ζητεί να μείνει στο σπίτι της ψυχής μας, τι πρέπει να κάνουμε; Ποιες είναι οι προετοιμασίες που επιβάλλονται, για την υποδοχή, όχι του οποιουδήποτε, οσοδήποτε επισήμου ή σημαντικού ανθρώπου, αλλά του ίδιου του Σωτήρα μας, του Κυρίου μας; Ασφαλώς εκφεύγει από τις δυνατότητές μας, να είμαστε ανάλογα προετοιμασμένοι. Ο Κύριος όμως είναι επιεικής. Αντιμετωπίζει τα αδύνατα πλάσματά Του με απόλυτη κατανόηση. Γνωρίζει πόσο δύσκολα μπορούμε να φτάσουμε σε ένα τέλειο επίπεδο. Επιθυμεί να διαπιστώσει την ειλικρινή προσπάθειά μας. Και αυτό είναι αρκετό για Κείνον, που τόσο μας αγάπησε, ώστε έστειλε τον ίδιο Του το Γιο να θυσιαστεί για να εξαγοράσει τις αμαρτίες μας, να μας φέρει κοντά Του. Και η δεύτερη εικόνα.

Το πλήθος που συνωστιζόταν για να παρακολουθήσει τον Ιησού και την διδασκαλία Του, αντιλήφθηκε αμέσως το γεγονός. Είδαν πάνω στη μουριά,τον Ζακχαίο, τον αμαρτωλό αρχιτελώνη, όπως τον θεωρούσαν όλοι. Άκουσαν την εντολή του Ιησού και έμειναν έκπληκτοι. Και ασφαλώς όχι λιγότερο από τον ξαφνιασμένο Ζακχαίο, που βιαστικά κατέβηκε για να υποδεχθεί στο σπίτι του χαρούμενος τον Ιησού. «Και ιδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι». Ψίθυρος αγανάκτησης πλημμύρισε την περιοχή όπου ήταν συγκεντρωμένο το πλήθος των Ιουδαίων. Ήταν αδιανόητο για το πλήθος των Ιουδαίων να βλέπουν τον Χριστό να επισκέπτεται για να μείνει και να ξεκουραστεί σε ένα γνωστό αμαρτωλό, που όλοι κατέκριναν, χωρίς βέβαια οι ίδιοι να νοιώθουν οποιαδήποτε ενοχή για τα δικά τους λάθη.

Ίσως πράγματι να ήταν αμαρτωλός ο Ζακχαίος. Μα ποιος είναι αναμάρτητος! Αλλά οπωσδήποτε ο Κύριος, αγαπητοί μου, δεν κάνει καμιά διάκριση. Θυμηθείτε τότε που ο Κύριος ανέφερε την περίπτωση του βοσκού που έχασε ένα από τα εκατό του πρόβατα και έτρεξε να το βρει, αφήνοντας τα άλλα. Και μάλιστα χάρηκε πολύ περισσότερο για το χαμένο, που μετά περιπλάνηση το βρήκε, παρά για τα άλλα, που δεν είχαν χαθεί. Είναι ο αμαρτωλός που ενδιαφέρει τον Κύριο, γιατί αυτός έχει ανάγκη της βοήθειάς Του. Και όσο πιο πολύ αμαρτωλός είναι, τόσο πιο πολύ ενδιαφέρεται ο Κύριος για τη σωτηρία του. Είναι πολύ μεγάλη η χαρά και η ικανοποίηση του Θεού για τον αμαρτωλό που ένοιωσε το λάθος του και επέστρεψε μετανοιωμένος κοντά Του.

Ζητεί ο Χριστός, αδελφοί μου αγαπητοί, πολλές φορές και σε διάφορες ευκαιρίες και τρόπους που δεν αντιλαμβανόμαστε αμέσως, ζητεί να έρθει να κατοικήσει στο σπίτι μας, στην ψυχή μας. Πως αντιμετωπίζουμε αυτή την πρόκληση; Είμαστε και μεις όπως ο Ζακχαίος, ο ταπεινός αυτός άνθρωπος, που παρά την αμαρτωλή ζωή που ζούσε, ήθελε να δει και να γνωρίσει τον Ιησού. Και όταν Εκείνος του ζήτησε να μείνει στο σπίτι έσπευσε να ετοιμαστεί να Τον υποδεχτεί με χαρά. Αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό για μας που δεν είμαστε αναμάρτητοι, να ξέρουμε ότι όχι μόνο δεν μας περιφρονεί ο Κύριος, αλλά αντίθετα πολύ περισσότερο ενδιαφέρεται για μας. Γνωρίζει πολύ καλά, πόσο αδύνατοι είμαστε και με απόλυτη κατανόηση μας συμπαραστέκεται, γιατί μας αγαπά και δεν θέλει να χαθεί κανένας μας. Άραγε πόσο πρόθυμοι είμαστε και μεις να ζητήσουμε να Τον πλησιάσουμε, να Τον δούμε, και να διεθέσουμε το είναι μας, την ψυχή μας, σαν μόνιμο κατοικητήριο. Έλεγε ο Απόστολος Παύλος «ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δ’ εν εμοί Χριστός». Είχε λησμονήσει την ίδια του την ύπαρξη. Ο,τι γέμιζε την ζωή του και την ψυχή του ήταν ο Χριστός. Δεν θα ήθελα να επαναλάβω τα χιλιοειπωμένα, γνωστά σε όλους μας. Γνωρίζουμε τι θέλει ο Θεός από εμάς. Ωστόσο βλέπουμε και τον Ζακχαίο, τον αρχιτελώνη, που οι συμπατριώτες του κατέκριναν, να μη περιορίζεται μόνο σε λόγια και ευγενικές υποδοχές για τον Χριστό. Σπεύδει αμέσως να δώσει μεγάλο μέρος από την περιουσία του, από τα κέρδη του, και πολύ περισσότερο δήλωσε ότι θα επανόρθωνε, αν διαπίστωνε ότι είχε κάποιον αδικήσει. Δεν απαιτεί ίσως τόσο πολλά από εμάς ο Θεός. Μια προσπάθεια στην αρχή, αρκεί. Μια προσευχή μετά, με τα πολλά και καθημερινά μας αιτήματα για υλικές και πνευματικές μας ανάγκες. Να νοιώθουμε ότι είμαστε παιδιά Του, που ζητούν τη βοήθειά Του. Είναι απαραίτητη όμως και μια προσευχή δοξολογίας και ευχαριστιών για τα πλούσια δωρήματά Του. Και συνεχώς να παραμένει έντονη η φροντίδα και καθημερινός ο αγώνας, να διατηρούμε το σπίτι της ψυχής έτοιμο και καθαρό. Κατάλληλο κατοικητήριο για τον Κύριό μας, με τη συμμετοχή μας στη μυστηριακή ζωή και την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί με τους άλλους αδελφούς μας χριστιανούς και στόχο πάντοτε τη διαρκή σχέση με τον Θεό, μέχρι να καταντήσουμε στη βασιλεία Του. Αμήν.

 

 

Δ.Γ.Σ.

 

 


ΚΥΡΙΑΚΗ  ΙΖ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Απόστολος: Β΄  Κορ. στ.΄16-ζ΄1
Ευαγγέλιο: Ματθ. ιε΄ 21-28
29 Ιανουαρίου 2012 

«Ω γύναι μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις». (Ματθ. ιε΄28)    

Σε δυο περιπτώσεις εκδηλώνει ο Κύριος το θαυμασμό, αλλά και το δίκαιο έπαινο του για την πίστη συγκεκριμένων ανθρώπων. Και οι δυο περιπτώσεις αφορούν ειδωλολάτρες. Η πρώτη αφορά ένα Ρωμαίο εκατόνταρχο (Ματθ. η΄10) και η δεύτερη τη γυναίκα  του σημερινού ευαγγελίου, τη Χαναναία. Όμως, πέρα από το θαυμασμό και το δίκαιο έπαινο, ο Κύριος επιβραβεύει «από της ώρας εκείνης» την πίστη τους, θεραπεύοντας το δούλο του εκατόνταρχου και σήμερα την κόρη της Χαναναίας.  

Και οι δυο, αν και ειδωλολάτρες, τον αναγνωρίζουν ως Κύριο και Μεσσία. «Κύριε υιέ Δαυίδ» τον προσφώνησε σήμερα η Χαναναία. «Κύριε, βοήθει μοι» επανέλαβε προσκυνώντας τον. Με τον τρόπο αυτό οι δυο ειδωλολάτρες γίνονται οι πρωτεργάτες της αποδοχής του Ιησού ως Λυτρωτή και Σωτήρα όλων των εθνών, επιβεβαιώνοντας τον προφητικό λόγο του Ησαΐα ότι: «και τω ονόματι αυτού έθνη ελπιούσι» (Ματθ. ιβ΄ 21). Και στ’ όνομα του θα στηρίζουν τα έθνη την ελπίδα τους.

Κατά συνέπεια, ο Θεός δεν είναι Θεός ενός μόνο έθνους, αλλά Θεός όλων των ανθρώπων και όλων των λαών, ανεξαρτήτως γλώσσας, φυλετικής ή και θρησκευτικής καταγωγής. Κριτήριο αυτής της ισότιμης αντιμετώπισης των ανθρώπων από το Θεό είναι η πίστη. Η πίστη που ενώνει το Θεό με τους ανθρώπους. Αυτή την ενοποιό πίστη διακρίνουμε σήμερα στη Χαναναία.

Έχει μια κόρη η οποία «κακώς δαιμονίζεται». Μοναδική της ελπίδα ο Ιησούς. Η Χαναναία βγαίνει έξω από τα όρια της περιοχής της και του φωνάζει δυνατά: «Ελέησε με Κύριε, Υιέ του Δαβίδ». Αυτή η έξοδος της είναι ουσιαστική. Είναι έξοδος από την ειδωλολατρία και προάγγελος της εξόδου των εθνών από την ειδωλολατρία.

Η έξοδος της Χαναναίας είναι μια πρόσκληση και πρόκληση για τον καθένα από εμάς. Και σήμερα, όπως και τότε, έχουμε ανάγκη μιας ηρωϊκής εξόδου από εγωισμούς, πάθη, αδυναμίες για να μπορέσουμε να συναντήσουμε το λυτρωτή. Ο ίδιος έρχεται για να μας συναντήσει. Εμείς επιδιώκουμε αυτή τη συνάντηση;

Όλοι τον έχουμε ανάγκη μέσα από τη διαφορετικότητα των προβλημάτων μας. Διαφορετικά τα προβλήματα του καθενός, όμως είναι κοινό το σημείο που μας ενώνει. Και αυτό το κοινό σημείο είναι η πίστη, όχι σαν θεωρία, αλλά κυρίως σαν βίωμα και τρόπος καθημερινής ζωής. Μια πίστη που αντέχει στις δοκιμασίες, αλλά και που καταφεύγει στο Θεό την ώρα που οι ανθρώπινες δυνάμεις εξαντλούνται, ο Θεός αν και γνωρίζει τα προβλήματα μας, εν τούτοις θέλει μέσα από την ένταση της κραυγής μας να εκδηλωθεί η δύναμη της πίστεως μας, όπως έγινε σήμερα και με τη Χαναναία.

Όποια λοιπόν κι αν είναι η ένταση της προσευχής – κραυγής μας που θα φανερώνει και την έκταση του πόνου μας, αυτή η κραυγή, αυτή η προσευχή θα πρέπει να είναι και ο καθρέφτης της πίστεως του καθενός μας. Θα είναι κατά κάποιο τρόπο ένας νέος μετρητής «Ρίχτερ» που θα καταγράφει όμως  τις δονήσεις των συναισθημάτων μας. Αν οι φυσικές δονήσεις συνήθως έχουν ένα καταστροφικό αποτέλεσμα, αυτές οι δονήσεις των συναισθημάτων θα έχουν αντίθετα «θετική καταστροφή», ιδιαίτερα δε του οικοδομήματος που λέγεται ολιγοπιστία. Αυτή η «θετική καταστροφή» της ολιγοπιστίας θα δημιουργήσει στο τέλος μέσα μας μια ανέκφραστη γαλήνη. Γιατί θα διαπιστώσουμε ότι αυτό για το οποίο παρακαλέσαμε το Θεό έχει γίνει πραγματικότητα, όπως έγινε σήμερα και με τη Χαναναία. Ακόμα κι όταν ο Θεός κρίνει να καθυστερήσει να μας απαντήσει και τότε, όταν εναποθέσουμε με πίστη την ελπίδα μας σ’ Αυτόν, τότε και πάλι το φως της χάριτος Του θα φωτίσει και θα γαληνέψει την ψυχή μας.

Παρακολουθήσαμε σήμερα τη Χαναναία να μην αποθαρρύνεται όταν ο Ιησούς «ουκ απεκρίθη αυτή λόγον», αλλά και όταν άκουε τις προτροπές των μαθητών Του να την διώξει. Μας δίδαξε με το παράδειγμά της ότι δεν πρέπει να καταθέτουμε τα όπλα του αγώνα, έστω κι αν δεν παίρνουμε απάντηση στις προσευχές μας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μας δίδαξε ότι παρά τη «σιωπή» τον Ιησού, παρά τις αντιρρήσεις ή αποθαρρύνσεις του οικογενειακού ή του κοινωνικού μας περιβάλλοντος, εμείς πρέπει να επιμένουμε, όπως τη Χαναναία, ως την ώρα που θα λυθεί η «σιωπή» του Ιησού, όπως έγινε σήμερα. Οι θλίψεις και οι δοκιμασίες είναι μέρος της ζωής μας, όπως μας προαναγγέλλει ο ίδιος ο Κύριος :«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ιστ΄33). Ο κόσμος θα σας κάνει να υποφέρετε αλλά εσείς να έχετε θάρρος, γιατί εγώ έχω νικήσει τον κόσμο.

Τη δύναμη και την παιδαγωγική αξία της ασθένειας ή των θλίψεων τονίζει και ο Απόστολος Παύλος λέγοντας ¨Όταν γαρ ασθενώ τότε δυνατός ειμί». (Β΄ Κορ. ιβ΄10). Η δύναμη αυτή αντλείται από την πίστη στο Θεό γεγονός που οδηγεί σε διαφορετική και ενθαρρυντική αντιμετώπιση των θλίψεων. Απάντηση γι’ αυτή την ενθαρρυντική αντιμετώπιση μας δίνει και πάλι ο Απόστολος Παύλος: «Αφού, λοιπόν, ο Θεός μας έσωσε επειδή πιστέψαμε, οι σχέσεις μας με το Θεό αποκαταστάθηκαν με τη μεσολάβηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτός μας οδήγησε στο χώρο αυτής της χάρης του Θεού, στην οποία είμαστε στερεωμένοι, και καυχόμαστε για την ελπίδα της συμμετοχής μας στη δόξα του Θεού. Μα δε σταματά εκεί η καύχησή μας. Καυχόμαστε ακόμα και στις δοκιμασίες, επειδή ξέρουμε καλά πως οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή, η υπομονή στο δοκιμασμένο χαρακτήρα, κι ο δοκιμασμένος χαρακτήρας στην ελπίδα. Κι η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει. Μαρτυρεί γι’ αυτό η αγάπη του Θεού, με την οποία το Άγιο Πνεύμα που μας δόθηκε γέμισε και ξεχείλισε τις καρδιές μας» (Ρωμ. ε΄1-5).

Ναι, αδελφοί μου, η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει, όπως δεν απογοητεύει σήμερα και τη Χαναναία. Αφού επέτρεψε ο Κύριος να περάσει η πίστη της Χαναναίας μέσα από διάφορες δοκιμασίες, στο τέλος έλαμψε αυτή η πίστη, όπως το χρυσάφι που δοκιμάστηκε στη φωτιά. Αν. λοιπόν, και η δική μας πίστη είναι τόσο βαθιά και σταθερή, τότε να ‘μαστε βέβαιοι ότι θα ισχύει και για μας η διαβεβαίωση του Κυρίου «Πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε». (Ματθ κα΄22). Όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή με πίστη, θα τα λάβετε. Ας τον παρακαλέσουμε κι εμείς, τον Κύριο όπως και οι Απόστολοι: «πρόσθες ημίν πίστιν» (Λουκ. ιζ΄5). Κύριε, αύξησε την πίστη μας. Κύριε βοήθησε με και τότε νάμαστε βέβαιοι ότι θα ακούσουμε την ποθητή απάντηση: «Μεγάλη σου η πίστις. Γενηθήτω σοι ως θέλεις». «Μεγάλη είναι η πίστη σου. Ας γίνει όπως θέλεις». Αμήν.

 

Θεόδωρος Αντωνιάδης


 

 ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ

 

 

ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ.κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ

 

Κυριακή        1 Ιανουαρίου                     :      ΠΑΦΟΣ, Άγιος Θεόδωρος (Στη συνέχεια θα προστεί της καθιερωμένης Δοξολογίας με την ευκαιρία της έναρξης του νέου έτους)

Πέμπτη         5 Ιανουαρίου                      :      ΠΑΦΟΣ, Άγιος Θεόδωρος

Παρασκευή   6 Ιανουαρίου                      :       ΚΑΤΩ ΠΑΦΟΣ, Άγιοι Ανάργυροι

Κυριακή        8 Ιανουαρίου                      :       ΚΙΣΣΟΝΕΡΓΑ

Τετάρτη        11 Ιανουαρίου                     :      ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΑ

Κυριακή        15 Ιανουαρίου                    :       ΠΡΑΣΤΕΙΟ

Τρίτη            17 Ιανουαρίου                     :      ΚΕΔΑΡΕΣ

Κυριακή        29 Ιανουαρίου                    :      ΛΕΤΥΜΠΟΥ

Δευτέρα        30 Ιανουαρίου                    :      ΠΑΦΟΣ, Άγιος Θεόδωρος

 

 

 

 

ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΧΩΡΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

 

Κυριακή      1 Ιανουαρίου                        :      ΠΑΡΑΛΙΜΝΙ

Πέμπτη       5 Ιανουαρίου                        :      ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου                        :      ΠΟΛΙΣ ΧΡΥΣΟΧΟΥΣ

Κυριακή      8 Ιανουαρίου                        :      ΜΕΣΟΓΗ

Τρίτη          10 Ιανουαρίου(εσπερινός)      :      ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΑ

Κυριακή      15 Ιανουαρίου                      :      ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ

Κυριακή      22 Ιανουαρίου                      :      ΑΡΟΔΕΣ

Κυριακή      29 Ιανουαρίου                      :      ΚΑΘΗΚΑΣ

 

 

ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ κ. ΤΥΧΙΚΟΥ

 

Δευτέρα      2 Ιανουαρίου                       :      ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ

Τρίτη          3 Ιανουαρίου                       :      ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ

Πέμπτη       5 Ιανουαρίου                       :      ΓΕΡΟΣΚΗΠΟΥ, Αγ.Παρασκευή

Κυριακή      8 Ιανουαρίου                       :      ΠΑΡΑΜΑΛΙ

Τετάρτη      11 Ιανουαρίου                      :      ΑΧΕΛΕΙΑ

Κυριακή      15 Ιανουαρίου                      :     ΔΟΡΑ

Τρίτη           17 Ιανουαρίου                     :     ΚΑΤΩ ΠΑΦΟΣ,Αγ.Αντώνιος

Κυριακή       22 Ιανουαρίου                     :     ΤΡΕΜΙΘΟΥΣΑ

 

 

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ 

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
Κυριακή 15 Ιανουαρίου : ΚΑΘΗΚΑΣ
Κυριακή 22 Ιανουαρίου: ΛΥΣΟΣ
 
ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ
Κυριακή  8 Ιανουαρίου : ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΝΟΣ
Κυριακή 15 Ιανουαρίου : ΦΥΤΗ
Κυριακή 22 Ιανουαρίου: ΚΟΝΙΑ
 
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή 15 Ιανουαρίου : ΛΕΜΠΑ
Κυριακή 22 Ιανουαρίου : ΜΑΝΔΡΙΑ
Κυριακή 29 Ιανουαρίου : ΚΟΥΚΛΙΑ
 
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΙΤΣΙΟΥΝΗΣ                                    
Κυριακή 8 Ιανουαρίου : ΕΛΕΔΙΩ
Κυριακή 15 Ιανουαρίου: ΣΚΟΥΛΛΗ
Κυριακή 22 Ιανουαρίου: ΜΕΣΑΝΑ
 
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ                                    
Κυριακή 15 Ιανουαρίου : ΕΜΠΑ
Κυριακή 29 Ιανουαρίου : ΑΝΑΡΙΤΑ
 
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΚΑΝΗΣ                                
Κυριακή 15 Ιανουαρίου: ΙΝΝΙΑ
Κυριακή 22 Ιανουαρίου: ΜΕΣΑ ΧΩΡΙΟ


 

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Θεόδωρος Αντωνιάδης Θεολόγος, Γεώργιος Σαββίδης, Θεολόγος, Δημήτριος Σμυρλής  Θεολόγος, Φιλόλογος.

Το περιεχόμενο του παρόντος τεύχους υπάρχει αυτούσιο και στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου www.impaphou.org