English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΙΟΥΝΙΟΣ 2012
 
 
Κυριακή  Πεντηκοστής
Απόστολος: Πραξ. β' 1 - 11
Ευαγγέλιον:  Ιωάν. ζ΄ 37 – 52 - η΄18
3 Ιουνίου  2012
 

 

 

«Καί ἐν τ συμπληροσθαι τήν μέραν τς πεντηκοστῆς
ἦσαν παντες μοθυμαδόν πί τό αὐτό»

 

Πέρασαν σαράντα εννιά μέρες από την θριαμβική αναστάσιμη Κυριακή. Γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας μας, σημερα. Η Πεντηκοστή. Δόθηκε το Άγιο Πνεύμα, σαν πύρινες γλώσσες,  στους μαθητές και αποστόλους του Κυρίου και δι’ αυτών και σ’ όλους εμάς, που αποτελούμε την Εκκλησία Του. Την Εκκλησία των πιστών. Μέλη και μεις της Εκκλησίας του Χριστού, αγαπητοί μου αδελφοί, επικαλούμεθα γονατιστοί να έλθει και να παραμείνει και σε μας το Άγιο Πνεύμα. Να φωτίσει τον νου μας για να μείνουμε σταθεροί στον δρόμο του Χριστού. Να σταθεί συμπαραστάτης και οδηγός μας στις πολλές, μεγάλες ή μικρές δυσκολίες, που περνούμε. Να μας βοηθήσει να αντιμετώπισουμε τα ποικίλα προβλήματα που προβάλλονται μπροστά μας ή και που δημιουργούμε μόνοι μας απερίσκεπτα. Έχει λοιπόν ιδιαίτερη σημασία η συνεχής και αδιάπτωτη παρουσία του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας. Αυτή την ιδιαίτερη σημασία τονίζουν οι Πράξεις των Αποστόλων με το περιγραφικό αποστολικό ανάγνωσμα, που όρισε η Εκκλησία μας, και ακούσαμε σήμερα. Την ίδια σημασία προσπάθησαν και απέδωσαν με επιτυχία και οι ψαλμωδοί με τους ωραιότατους μελωδικούς  και περιεκτικούς ύμνους που ακούσαμε σήμερα.

Γιορτή για όλους τους Χριστιανούς σήμερα, ανεξάρτητα από δόγματα και δοξασίες. Και ίσως είναι από τις λίγες ευκαιρίες να τονίζεται η ανάγκη να ενωθούμε όλοι στο όνομα του Κυρίου μας, με τον φωτισμό και την χειραγώγηση του Αγίου Πνεύματος. Αυτό ζήτησε έντονα, ο Κύριος στην αρχιερατική Του προσευχή, λίγο πριν τη σύλληψη και τα Άγια Πάθη Του. Προσευχήθηκε με φανερή την αγωνία Του για τους μαθητές, τους ακολούθους Του, κατά την σύντομη ένσαρκη παρουσία Του στη γη, για  τους πρώτους πιστούς, αλλά και για όλους τους άλλους, χωρίς διάκριση. «Ἵνα πάντες ν ὦσιν». Όλοι χωρίς εξαίρεση να είναι ενωμένοι, να είναι σαν μια ψυχή και ένα σώμα.

Σημειώνεται στο αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου, ότι ήταν οι Απόστολοι «ὁμοθυμαδόν πί τό ατό». Με τις ίδιες σκέψεις, με μια ψυχή, αλλά και τοπικά στον ίδιο χώρο. Ήταν συγκεντρωμένοι όλοι μαζί, γιατί είχαν τις ίδιες απόψεις, την ίδια πίστη. Ένοιωθαν την ανάγκη να είναι όλοι μαζί. Να συμμετέχουν στις ίδιες αγωνίες, φόβους, αλλά και χαρές. Να μεταστοιχειώνουν σε πράξεις, με τον ίδιο τρόπο, την πίστη τους στη ζωή τους. Ηταν όλοι μαζί, όταν ήλθε το Πνεύμα το Άγιον, «κ το ουρανο, σπερ φερομένης πνος βιαίας καί πλήρωσεν λον τόν οκον, ο σαν καθήμενοι». Ήρθε ξαφνικά το Άγιο Πνεύμα, σαν ένα έντονο φύσημα από τον ουρανό, ένας πολύ δυνατός άνεμος, και ετάραξε το δωμάτιο που ήταν καθισμένοι. Και τότε έγινε το θαύμα. Έλαβαν τον Άγιο Πνεύμα, με όλα τα πλούσια χαρίσματα και τις ιδιότητές Του. Τον φωτισμό και την καθοδήγηση με τη συνεχή παρουσία Του. Την αυτεπάγγελτη ενίσχυση αλλά και βοήθεια μετά από κάθε κάθε επίκληση. Την αποδοχή της ειλικρινούς μετανοιας και την απαλλαγή από την αμαρτία με τον ολοκληρωτικό καθαρμό της ψυχής. Αυτά και άλλα πολλά από τα χαρίσματα και τις ιδιότητες του Αγίου Πνεύματος μεταδόθηκαν στους παρόντες στον άγιο και ξεχωριστό εκείνον χώρο και μέσω αυτών και σ’ όλους εμάς που αποτελούμε το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού. Με την δυνατότητα να χαριστούν και σ’ όλους. Όλους εκείνους που είναι πρόθυμοι και είναι διψασμένοι για την αλήθεια.  Αυτούς που αποδεχόμενοι το Ευαγγέλιο του Χριστού, θα αποτελέσουν μέρος του άρραφου χιτώνα του Κυρίου, μέλη πιστά και συνεπή της Εκκλησιας Του. Απευθύνεται σ’ όλους και στον καθένα χωριστά. «άν τις διψ ρχέσθω πρός με καί πινέτω». Αν κάποιος αισθάνεται τη δίψα της αλήθειας, ας έρθει κοντά Μου, να ικανοποιήσει τη δίψα του. Θα ήταν αδιανόητη η ενανθρώπιση του Κυρίου, η σταυρική Του θυσία και η επισφράγιση της θείας ιδιοτήτός Του, η ανάσταση, αν προοριζόταν μόνο για εκείνους τους λίγους που Τον είδαν, Τον έζησαν από κοντά. Το εντυπωσιακό κήρυγμα του Κυρίου απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους με το μοναδικό Του κήρυγμα. «Οδέποτε οτως λάλησαν νθρωπος, ς οτος νθρωπος». Ποτέ δε μίλησε άνθρωπος όπως αυτός, θα ομολογήσουν και οι υπηρέτες των Φαρισαίων που πήγαν να τον συλλάβουν. Αλλά και όσοι είχαν την ευλογία να Τον δουν από κοντά, έμειναν εντυπωσιασμένοι. Ωστόσο, αγαπητοί μου αδελφοί, το κήρυγμα Του, απευθύνεται σε όλους. Πλάσματά Του, είμαστε όλοι. Παιδιά του ίδιου Θεού, ζήσανε, ζούνε και θα ζούν όσο η ευσπλαχνία του Θεού το επιτρέπει. Γιαυτό και ο Θεός, μάς θέλει όλους. «Πάντας σωθναι καί ες πίγνωσιν ληθείας λθεν». Όλοι θέλει να σωθούν και να γνωρίσουν την ευαγγελική αλήθεια που σώζει. Γιαυτό και ο Χριστός στέλνοντας τους αποστόλους Του, είπε. «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά θνη». Πηγαίνετε για να διδάξετε την αλήθεια σ’ όλα τα έθνη. Κι αυτή η πορεία στα έθνη, αρχίζει από την ημέρα της Πεντηκοστής. Όπως λοιπόν είναι αδιανόητο ο Χριστός να ήλθε στον κόσμο για τους λίγους συγχρόνους Του, ή έστω και όλους τους χριστιανούς που έζησαν μέχρι σήμερα, άλλο τόσο αδιανόητο είναι να πιστεύουμε εμείς, οι χριστιανοί, μέλη της Εκκλησίας Του, ότι έχουμε το αποκλειστικό δικαίωμα να δεχόμαστε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, να ζούμε σαν μέλη μιας κλειστής, αποκλειστικής λέσχης. Βλέπουμε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, θρησκεία και δοξασία, σαν παιδιά του ίδιου Θεού, του μοναδικού Θεού, του δικού μας Θεού. Έχουμε πάντα ανοιχτές τις αγκάλες μας, έχουμε ανοιχτή την πόρτα της Εκκλησίας μας. Πάνω από όλα, αγαπητοί μου, έχουμε ανοιχτή την καρδιά μας πλημμυρισμένη από αγάπη για όλους αυτούς, που περιμένουν να δεχτούν το μοναδικό άγγελμα. Το άγγελμα της σωτηρίας. «Ὁμοθυμαδόν» λοιπόν. Όλοι μαζί. Καί όχι μόνο τοπικά και σωματικά, αλλά συμπορευόμαστε όλοι μαζί πνευματικά, με την ψυχή μας. Όλοι μαζι για τον κοινό στόχο και προορισμό την βασιλεία του Θεού, που με συμπαραστάτη το Άγιο Πνεύμα, έχουμε πάρα πολλές ελπίδες να πετύχουμε. Άμήν

 
Δ.Γ.Σ.
 
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
Απόστολος: Εβρ. ια΄33-ιβ΄2
Ευαγγέλιο: Ματθ. ι΄32-33, 37-38, ιθ΄27-30
10 Ιουνίου 2012
 
«Όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ αυτόν έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς».
 

Σήμερα  ακούσαμε στο Ευαγγέλιο τον Κύριο και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό να ζητά και να υπόσχεται. Να ζητά από ημάς πλήρη αγάπη, τέλεια αφοσίωση και θερμή πίστη, αλλά και να υπόσχεται αιώνια αγαθά, αφάνταστη μακαριότητα σ’ εκείνους που θα φανούν άξιοι μαθητές Του.

Ακούοντας τα λόγια αυτά του Κυρίου ο απόστολος Πέτρος ρώτησε τον Δάσκαλο και Κύριο του. Κύριε, του είπε, εμείς που αφήκαμε τα πάντα, συγγενείς, φίλους, πατρίδα, επάγγελμα, και σε ακολουθήσαμε τι έχουμε να κερδίσουμε; Ποια θα είναι η αμοιβή μας; Και πήρε την απάντηση από τον Κύριο; Σεις που πραγματικά αφήσατε τα πάντα και με ακολουθήσατε, θα απολάυσετε την μεγαλύτερη τιμή και δόξα στην Βασιλεία των Ουρανών. «Υμείς δε καθίσεσθε επί δώδεκα θρόνους κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ», δηλαδή τους υποσχέθηκε πώς από ότι άφησαν και θυσίασαν, αυτοί θα απολαύσουν «εκατονταπλάσια», αλλά και δόξα αιώνιο.

Αλλά όλα αυτά που ζήτησε ο Κύριος και όλα αυτά που υποσχέθηκε τα είπε, όχι βέβαια μόνο για τους Αποστόλους αλλά και για όλους μας. Όλοι οι Χριστιανοί πρέπει, είναι ανάγκη να τα προσέξουμε. Σε όλους απευθύνεται η υπόσχεση του Κυρίου, ότι ο Χριστιανός που θα θυσιάσει κάτι, που θα προσφέρει κάτι στον Θεό «εκατονταπλάσια λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει».

Αλλά το σημερινό Ευαγγέλιο αποτελεί ένα βαρυσήμαντο μάθημα και για τους αιρετικούς, που δεν δέχονται, δεν αναγνωρίζουν την Παναγία και τους Αγίους μας. Ο ίδιος ο Κύριος, όπως ακούσαμε, βεβαιώνει πόσο θα τιμήσει τους Αγίους που εργάστηκαν για εκείνον, όπως οι Απόστολοι ή έδωκαν το αίμα τους για Εκείνον, όπως οι Μάρτυρες, δίνοντας σ’ αυτούς τις πιο τιμητικές θέσεις στην Βασιλεία των Ουρανών.

Αφού, λοιπόν, ο Θεός τους τιμά και τους δοξάζει και θα τους δοξάσει στην Βασιλεία των Ουρανών, με ποια λογική δεν πρέπει εμείς να τους τιμάμε; Και πριν έλθει ο Κύριος, είχε βεβαιώσει ο Θεός: «Τους δοξάζοντάς με δοξάσω».

Ότι ο Θεός τιμά και αναγνωρίζει τους Αγίους μας, φαίνεται και από τη Χάρη που τους έδωκε να κάνουν  θαύματα και τότε που ζούσαν στη γη και τώρα που βρίσκονται στους Ουρανούς.

Επίσης, πόσο τιμά τους Αγίους ο Θεός φαίνεται και από το ότι διατηρεί άφθαρτα τα λείψανα πολλών Αγίων και με τη Χάρη Του τους αξιώνει να κάνουν θαύματα.

Ο ίδιος ο Κύριος είχε πει στους Αποστόλους «Ο δεχόμενος υμάς, εμέ δέχεται». Εκείνος που τιμά τον άγιο, τιμά τον ίδιο τον Θεό, τον οποίο αυτοί υπηρέτησαν. Για τούτο και ο Μ. Βασίλειος, ερμηνεύοντας τα λόγια αυτά του Κυρίου λέγει: «Η προς τους Αγίους τιμή απόδειξη έχει της προς τον κοινόν Δεσπότην (τον Θεόν) αγάπης, ενώ απεναντίας, ο ατιμάζων Άγιον, (δηλαδή αυτός που περιφρονεί Άγιον), ατιμάζει τον Κύριον και Θεόν».

Αλλά σήμερα, καθαρά μας βεβαιώνει ο Κύριος λέγοντας: «Όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν  των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ αυτόν έμπροσθεν του Πατρός μου του εν Ουρανοίς».

Ας θυμηθούμε ότι και στην επί του Όρους Ομιλία Του, είπε ο Κύριος: «Μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού• χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς». Μεγάλη τιμή για τους Αγίους μας.

Αλλά και στο βιβλίο της Αποκαλύψεως γίνεται λόγος για εικοσιτέσσαρεις τιμητικές θέσεις, θρόνους, που προορίζονται για τους Αγίους.

Η τιμή και δόξα των Αγίων φαίνεται και από τα θαύματα τα οποία τους αξιώνει ο Θεός να κάνουν και για τα οποία έχουμε μαρτυρία της Αγίας Γραφής   στο βιβλίο των Ψαλμών, το οποίον γράφει «Τους Αγίους τους εν τη γη εθαυμάστωσεν ο Κύριος».

Κατόπιν όλων αυτών των βεβαιώσεων και μαρτυριών γράφει ο σοφός Άγιος Δαμασκηνός: Πως είναι δυνατόν να μη τιμήσουμε τους Αγίους μας; «Πώς ου τιμητέον τους θεράποντας και φίλους του Θεού και υιούς Θεού χρηματίσαντας»;

Μας κατηγορούν οι αιρετικοί, που όχι μόνον δεν δέχονται τους Αγίους αλλά και τους βλασφημούν και καταστρέφουν τις εικόνες τους, όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και οι Προτεστάντες, ότι είμεθα ειδωλολάτρες, τιμώντας τους Αγίους και τα Λείψανα των Αγίων.

Εμείς δεν είμαστε ειδωλολάτρες. Δεν τιμάμε τους αγίους ως Θεούς. Απεναντίας, κηρύττουμε και  ομολογούμε ότι πιστεύουμε «εις ένα Θεόν, Πατέρα Παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης… και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν τον Υιόν του Θεού τον μονογενή… Και εις το Πνεύμα το Άγιον…».

Τους Αγίους δεν τους λατρεύουμε, δεν τους τιμάμε σαν Θεούς αλλά σαν φίλους του Θεού και ζητάμε να πρεσβεύουν, να παρακαλούν τον Θεόν για μας, και να μας αξιώνουν να λατρεύουμε τον Θεό με την ίδια πίστη, με την ίδια θερμότητα, με την ίδια αφοσίωση με την οποία και αυτοί τον επίστευσαν και τον ελάτρευσαν και θυσίασαν την ζωή τους για την αγάπη του Θεού.

Η προσκύνηση των Αγίων δεν είναι λατρευτική προσκύνηση, η οποία μόνον στον Θεό ανήκει, αλλά είναι τιμητική προσκύνηση. Τιμάμε τους τιμήσαντας τον Θεό Αγίους μας και ζητάμε τις προς τον Θεό πρεσβείες τους.

 

Γιώργος Σαββίδης

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Απόστολος: Ρωμ. β΄10-16
Ευαγέλιο: Ματθ. δ΄18-23
17 Ιουνίου 2012
 

 

 

«Δεύτε οπίσω μου… οι δε ευθέως… ηκολούθησαν αυτώ»
(Ματθ. δ΄19-22).
 

Ο Κύριος, αφού καθόρισε, μέσα από το Ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής, τις βασικές προϋποθέσεις για τους μαθητές και ακόλουθους του, προχωρεί σήμερα στην εκλογή των πρώτων μαθητών του. Οι βασικές προϋποθέσεις ήταν τρεις. Πρώτον, ομολογία του ονόματος του μπροστά στους ανθρώπους. Δεύτερον, η προς Αυτόν αγάπη πρέπει να είναι παραπάνω και από αυτή που προσφέρεται στα πρόσωπα που έχουν συγγένεια αίματος. Και τρίτον εκείνος που θα τον ακολουθήσει θα πρέπει να τον ακολουθεί με αυταπάρνηση, παίρνοντας το δικό του σταυρό.

Μετά από τις πιο πάνω προϋποθέσεις ο Κύριος προχωρεί σήμερα στην εκλογή των πρώτων μαθητών. Η δράση του ξεκινά από την περιοχή της Γαλιλαίας και μάλιστα αμέσως μετά τη σύλληψη του Ιωάννου του Προδρόμου με κοινό σημείο αναφοράς τον ερχομό της βασιλείας του Θεού. Σε αντίθεση μάλιστα με τον Πρόδρομο που καλούσε τους ανθρώπους να τον συναντήσουν στην έρημο, ο Ιησούς πηγαίνει και συναντά το λαό στις συναγωγές τους. Ακόμη σε αντίθεση με τον Ιωάννη, που έδινε έμφαση στην επερχόμενη κρίση και οργή, ο Ιησούς δίνει έμφαση στη χαρά της απολυτρώσεως που είναι πολύ κοντά και η οποία θα είναι καρπός της βασιλείας του Θεού.

Η βασιλεία του Θεού όχι μόνο έχει φτάσει, αλλά είναι κιόλας ανάμεσα στους ανθρώπους (Λουκ. ιζ΄ 20), όμως, αυτή η βασιλεία του Θεού δεν έρχεται με τρόπο φανερό σε όλους. Έχει φτάσει η ώρα αυτής της βασιλείας του Θεού για τούτο και ο Ιησούς θέλει τους ανθρώπους όχι μόνο μέτοχους, κοινωνούς, αλλά τους θέλει συνεργούς και συμμέτοχους. Και τούτο γιατί ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου. Και αυτή την ελευθερία τη σέβεται διπλά. Πρώτον με το να θελήσει να γίνει κοινωνός και δεύτερον με το να γίνει συνεργός στην επικράτηση της. Και ο καθένας μπορεί να γίνει συνεργάτης με τη δική του ξεχωριστή προσπάθεια και βοήθεια, μέσω του κηρύγματος, ιδιαίτερα όμως μέσα από την εφαρμογή του νόμου του Θεού. Κατά το σημερινό «Απόστολο» «ου γαρ οι  ακροαταί του νόμου δίκαιοι παρά των Θεώ, αλλ’ οι ποιηταί του νόμου δικαιωθήσονται». Γιατί στο θεϊκό δικαστήριο δε δικαιώνονται όσοι άκουσαν απλώς το νόμο αλλά μόνο όσοι τήρησαν, όσοι εφάρμοσαν το νόμο.

Μπροστά, λοιπόν, σ’ ένα κόσμο που γκρεμίστηκε και οι αξίες της ανθρωπότητας ενταφιάστηκαν κάτω από τα ερείπια του εγωισμού και του ετσιθελισμού, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να διορθωθεί. Να βρεθούν άνθρωποι που ξεπερνώντας κάθε εγωισμό και φιλοδοξία να είναι έτοιμοι για θυσίες. Για να μπορέσουν να δώσουν προοπτική στην ελπίδα θα πρέπει να πιστέψουν οι ίδιοι σ’ αυτή την ελπίδα και να συμβάλουν στη βελτίωση του κόσμου μέσα από τη δική τους βελτίωση και προσωπική αναγέννηση.

«Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Προσκλητήριο απλό, χωρίς υποσχέσεις και χωρίς δεσμεύσεις. Προσκλητήριο για έργο πνευματικό και όχι βιοποριστικό. Ένα έργο που θα «αλιεύει» χωρίς να σκοτώνει. Ένα έργο που θα ξεδιψά χωρίς να «πνίγει». Ένα έργο καθοριστικό στην παραπέρα προσωπική ζωή, αλλά και τη ζωή της ανθρωπότητας. Ένα έργο καθοριστικό στον τομέα της αναγέννησης του κόσμου και του ανθρώπου.

Παρά το ότι δεν συνειδητοποίησαν το μέγεθος και την έκταση της αποστολής τους, καθώς και τις προσωπικές θυσίες τις οποίες θα έπρεπε να επωμιστούν εντούτοις, τόσο ο Ανδρέας με τον Πέτρο, όσο και ο Ιάκωβος με τον Ιωάννη «ευθέως», αμέσως, χωρίς συζητήσεις και δεύτερες σκέψεις «αφέντες τα δίκτυα» οι πρώτοι και «το πλοίον και τον πατέρα» οι δεύτεροι, «ηκολούθησαν αυτώ». Δεσμοί ιεροί και σεβαστοί όπως οικογενειακοί, περιουσίας και επαγγέλματος υποχωρούν μπροστά στο κάλεσμα του Θεού. Αυτό είναι πέρα για πέρα αναγκαίο γιατί η αγάπη προς το Θεό θα πρέπει να ξεπερνά οποιαδήποτε άλλη αγάπη. Η αγάπη προς το Θεό καθώς και το έργο που αναλαμβάνουν από σήμερα οι Απόστολοι, έπρεπε τουλάχιστον να είναι μίμηση Χριστού. Μίμηση Χριστού, αφού ο ίδιος έγινε υπήκοος «μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φίλιπ. β΄8). Μια μίμηση Χριστού την οποία επιβεβαίωσαν αργότερα με τη θυσία και της ίδιας της ζωής τους.

«Οι δε ευθέως αφέντες (άπαντα) ηκολούθησαν αυτώ» «Ευθέως», όπως υπογραμμίζεται στο σημερινό Ευαγγέλιο ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Ιησού για να αναλάβουν το αποστολικό έργο. «Ευθέως», χωρίς καθυστέρηση και χωρίς αναβολή καλείται και ο καθένας από μας να ανταποκριθεί στο κάλεσμα για μετάνοια, διόρθωση και σωτηρία. Η Γραφή λέει, κατά τον Απόστολο Παύλο: «Στον καιρό της χάρης σε άκουσα, και την ημέρα της σωτηρίας σε βοήθησα. Να, τώρα είναι η ώρα της χάρης, τώρα είναι η ημέρα  της σωτηρίας» (Β΄Κορ. στ΄2).

«Δεύτε οπίσω μου» είπε ο Κύριος σήμερα στους μαθητές του. Την ίδια πρόσκληση απευθύνει και σε μας. Όμως ποια η δική μας απάντηση; Ποια η δική μας απόφαση; Απαντούμε «ευθέως» και θετικά; Ή μήπως αναβάλλουμε; Δυστυχώς η στερεότυπη απάντηση «έχουμε καιρό», «πάντως όχι σήμερα, αύριο βλέπουμε» μεταθέτει συνεχώς την ευκαιρία για μετάνοια και διόρθωση με αποτέλεσμα η αναβολή να σημαίνει ματαίωση και η ματαίωση να προδικάζει την καταστροφή. Το «έχουμε καιρό» πόσο βέβαιο είναι; Σίγουρα το βέβαιο είναι το σήμερα. Για το αύριο κανένας δεν μπορεί να είναι βέβαιος και ιδιαίτερα πως θα είναι αυτό το αύριο. Ο καλύτερος τρόπος να ευχαριστήσουμε το Θεό για το σήμερα είναι η διόρθωση. Ας διοχετεύσουμε τα ρυάκια των αμαρτιών μας στον ωκεανό της αγάπης του Θεού. Νάμαστε σίγουροι ότι όπως ο φυσικός ωκεανός καθαρίζει όλα τα θολά ποτάμια, έτσι και ο ωκεανός της αγάπης του Θεού θα καθαρίσει και τα δικά μας θολά ποτάμια των αμαρτιών μας.

Αδελφοί μου, το «δεύτε οπίσω μου» επαναλαμβάνεται και σήμερα. Με  μόνη τη διαφορά ότι σήμερα δε χρειάζεται να αφήσουμε επάγγελμα, πατρίδα, συγγενείς ή φίλους. Το μόνο που καλούμαστε να απαρνηθούμε είναι το κακό που βρίσκεται μέσα μας και γύρω μας. Κατά τον Απόστολο Παύλο: «Ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας από καθετί που μολύνει το σώμα και τη ψυχή. Ας ζήσουμε μια άγια ζωή με φόβο Θεού» (Β΄Κορ. ζ΄1). Μόνο έτσι θα μπορούμε να καυχηθούμε, κατά τον ίδιο Απόστολο, ότι: «Δε ζω πια εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπο μου ο Χριστός. Κι η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου. Δεν μπορώ να αγνοήσω αυτή τη δωρεά του Θεού» (Γαλ. β΄ 20-21). Αν συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της χάριτος του Θεού, τότε χωρίς να είναι οριστικά αργά, θα μπορεί να λεχθεί και για μας το «ηκολούθησαν αυτώ». Αμήν.

 
Θεόδωρος Αντωνιάδης
 

 

 

 
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ)
Απόστολος: Ρωμ. ΙΓ΄ 11 – ΙΑ΄, 4
Ευαγγέλιο: Λουκ. Α΄ 1- 25, 57 – 68, 76, 80
24 Ιουνίου 2012
 

Η σημερινή γιορτή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι μάλλον άγνωστη σε πολλούς από μας, επειδή τις περισσότερες φορές συμπίπτει μέρα καθημερινή και έτσι δεν δίνεται η δέουσα σημασία. Φέτος, επειδή η γιορτή αυτή συνέπεσε μέρα Κυριακή, καλό είναι να την προσέξουμε και να ασχοληθούμε εμπεριστατωμένα γύρω από  αυτή. Πρόκειται για τη γιορτή της Γέννησης του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, του μεγάλου αυτού Προφήτη  και κορυφαίου όλων των Προφητών. Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, μας περιγράφει όλα τα γεγονότα τα σχετικά με τη Γέννηση του Προδρόμου, που είναι γεγονότα πραγματικά και ταυτόχρονα γεγονότα συγκλονιστικά.

Βέβαια, το κύριο θέμα, του Ευαγγελίου του Ευαγγελιστού Λουκά, είναι η ενανθρώπηση και η ζωή και το έργο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, σ’ αυτό τον κόσμο. Γι’ αυτό και ο Ευαγγελιστής κρίνει αναγκαίο να αναφερθεί πρώτα στη γέννηση και το έργο του Προδρόμου που προετοίμασε το δρόμο για τον Σωτήρα Κύριο. Πρωταγωνιστές αυτού του σημαντικού γεγονότος   είναι ο ιερεύς Ζαχαρίας και η σύζυγός του Ελισάβετ. Ήσαν, μας λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς και οι δυο άνθρωποι ενάρετοι ενώπιον του Θεού, ο οποίος ερευνά και γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Επολιτεύοντο σύμφωνα με όλες εν γένει τις εντολές και τα παραγγέλματα του Κυρίου, άμεμπτοι σ’ όλα και ελεύθεροι από κάθε σοβαρή ενοχή. Παρ’ όλα αυτά ήσαν και πολύ στενοχωρημένοι γιατί μέχρι τότε δεν είχαν αποκτήσει παιδί και ήταν μεγάλη θλίψη, ακόμα και ντροπή και καταισχύνη για ένα ανδρόγυνο Εβραίων να μη αποκτήσει παιδί.

Κι έρχεται η μεγάλη έκπληξη και για τους δυο. Ήταν, λέει ο ιερός Ευαγγελιστής, μια μέρα που ο Ζαχαρίας κληρώθηκε, μεταξύ των χιλιάδων ιερέων της τάξης του, της τάξης του Αβιά, να προσφέρει θυμίαμα στο θυσιαστήριο του ναού. Την ώρα, λοιπόν, που θυμίαζε και ενώ το πλήθος του λαού, περίμενε προσευχόμενο στο προαύλιο του ναού, Άγγελος του Θεού εμφανίστηκε στο Ζαχαρία και του είπε να μην φοβηθεί, τουναντίον δε να χαρεί, γιατί εισακούστηκε από τον Θεό η παράκληση την οποία πολλές φορές έκανε,  ότι η γυναίκα του Ελισάβετ θα του γεννήσει παιδί και θα το ονομάσει Ιωάννη. Θα αναδειχθεί μια μεγάλη μορφή και θα του δοθούν άφθονα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος από αυτό ακόμα τον καιρό που  θα βρίσκεται στην κοιλιά της μητέρας του. Θα αναδειχθεί ακόμα  Προφήτης  με τον δυναμισμό του Προφήτη Ηλία και θα ετοιμάσει τις καρδιές των ανθρώπων για να υποδεχθούν τον Μεσσία Χριστό. Ο Ζαχαρίας εκπλήττεται από τα λόγια του Αγγέλου και αμφιβάλλει πιο πολύ  λόγω της προχωρημένης ηλικίας του ιδίου  και της Ελισάβετ, γι’ αυτό και ζητά κάποια απόδειξη από τον Άγγελο. Τότε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ του επιβάλλει τιμωρία εκ Θεού, να μείνει βουβός μέχρι τη γέννηση του παιδιού.

Ο λαός έξω από το ναό περιμένει απορημένος για την αργοπορία του Ζαχαρία. Όταν στο τέλος βγαίνει και δεν μπορεί να τους μιλήσει, τότε κατάλαβαν ότι είδε κάποια οπτασία μέσα στο ναό. Αμέσως μετά που τέλειωσε η υπηρεσία του επέστρεψε στο σπίτι του και η Ελισάβετ σε λίγες μέρες έμεινε έγκυος. Από ντροπή, έκρυβε όσο μπορούσε την εγκυμοσύνη της, μέχρι τον πέμπτο μήνα, και μόνο τότε που πλέον το πράγμα ήταν εμφανές, μιλούσε με ευγνωμοσύνη προς τον Θεό για το απρόσμενο δώρο Του. Και έλεγε σ’ αυτούς που την συνέχαιραν ότι ο Θεός επέβλεψε με ευμένεια για να αφαιρέσει την στείρωση και ατεκνία της, που έφερε ντροπή μεταξύ των ανθρώπων.

Η γέννηση του Τιμίου Προδρόμου, παρ’ όλον ότι ήταν θαυμαστή, εν τούτοις η κύηση του εμβρύου ακολούθησε τα στάδια και την χρονική διάρκεια, τα φυσικώς καθορισμένα. Και όταν ήρθε η ώρα να δώσουν το όνομα στο νεογέννητο, συγγενείς και  γνωστοί, επέμεναν να του δώσουν το όνομα του πατέρα του και τούτο γιατί υπήρχε η συνήθεια στους Εβραίους το παιδί να παίρνει το όνομα του πατέρα  ή κάποιου συγγενικού του προσώπου. Η Ελισάβετ όμως αντιδρούσε και έλεγε ότι το παιδί θα ονομαστεί Ιωάννης. Επειδή τέτοιο όνομα δεν υπήρχε στην οικογένεια των γονιών του, με νεύματα και σχήματα, ζήτησαν από τον Ζαχαρία να τους υποδείξει το όνομα του παιδιού. Τότε ο Ζαχαρίας ζήτησε μικρό πίνακα στον οποίο έγραψε το όνομα Ιωάννης.  Πλημμυρισμένος τότε ο Ζαχαρίας από το Άγιο Πνεύμα, ξέσπασε σε ύμνο προφητικό. Δοξολόγησε τον Θεό γιατί επισκέφτηκε με αγάπη τον λαό του για να τον λυτρώσει. Προφήτευσε δε για τον υιό του, ότι θα γίνει Προφήτης του Θεού, με αποστολή να ετοιμάσει τις καρδιές των ανθρώπων, για να δεχθούν τον ερχόμενο Μεσσία.

Ο Ζαχαρίας με την στάση του αυτή μας δίνει άριστο μάθημα. Μάθετε μας λέει να ευγνωμονείτε και να δοξολογείτε τον Θεό. Μη αφήνετε την οποιαδήποτε θλίψη, να κλίνει τον ορίζοντα της ψυχής σας και να σας εμποδίζει να βλέπετε ευρύτερα το πάνσοφο σχέδιο της αγαθότητάς Του.  Μη μένετε στα θλιβερά που βλέπετε. Στρέψτε τα μάτια της ψυχής σας προς τα αιώνια, υψώστε την καρδιά σας προς τον χρόνο του Θεού και ψάλλετε ύμνους προς εκείνο που κρατά στα χέρια του την πνοή των ανθρώπων. Και ο Πρόδρομος με την νηστεία, την αγρυπνία και την προσευχή έγινε ο αληθινός άνθρωπος του Θεού και ο μέγιστος όλων των Προφητών. Υπόδειγμα για όλους μας. Υπόδειγμα πλήρους αφοσιώσεως στο Θεό. Και επειδή εμείς είναι δύσκολο να βγούμε στην έρημο σωματικά, ας απαρνηθούμε τον κόσμο και τα αμαρτωλά του θελήματα, πνευματικά. Ας ζήσουμε την έρημο μέσα μας και ας μη ανήκουμε πλέον στο κόσμο της αμαρτίας, αλλά ας ανήκουμε εξ ολοκλήρου στον Θεό. Όπως ο Πρόδρομος, το άνθος της ερήμου.

Αδελφοί μου! Το (μετανοείτε) που φώναζε αργότερα ο κήρυκας της μετανοίας, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος  στην έρημο του Ιορδάνου, πρέπει να αντηχεί συνεχώς στις καρδιές μας. Να ακούεται στις πόλεις και τα χωριά γιατί όλοι έχουμε ανάγκη της μετανοίας και γιατί μόνο με την μετάνοια θα ανοίξουν οι δρόμοι που θα μας συνδέσουν με τον Σωτήρα. Αλλά και μόνο με τον σύνδεσμο αυτό, θα καλλιεργηθεί η ψυχή μας ουσιαστικά, ώστε παντού και πάντοτε να μπορούμε να δοξολογούμε το πανάγιο όνομα του Θεού. Ο βίος μας είναι βραχύς και δεν γνωρίζουμε πότε έρχεται ο Κύριος. Ας μη αναβάλλουμε λοιπόν και ας αποφασίσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας να ζήσουμε ζωή θεάρεστη.  Ας μη μας βρει ο Κύριος με σβησμένες τις λυχνίες. Ας είναι πάντοτε αναμμένες και ας είμεθα πάντοτε έτοιμοι να Τον δεχθούμε αξίως, για να εισέλθουμε μαζί του στον νυμφώνα και να γίνουμε κοινωνοί της από καταβολής κόσμου ετοιμασμένης για τους δικαίους αιωνίου μακαριότητος.

 
† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος
 
 
 

 

 

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΛΟΓΟΣ Β΄
ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟΝ Ή ΠΕΡΙ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ
 

Διατί λοιπόν με κατέλαβεν ο φόβος αυτός; Θα σας ειπώ διά να μη με θεωρείτε πιο δειλόν από ότι είμαι, αλλά και διά να μη με επαινείτε πολύ διά την σύνεσιν και την πρόνοιαν μου. Ακούω μεν από τον ίδιον τον Μωυσή όταν του ομιλούσεν ο Θεός ότι, ενώ είχαν προσκληθεί εις το όρος και άλλοι πολλοί, μεταξύ των οποίων ήτο και ο Ααρών με τους δυο υιούς του, τους ιερείς και με εβδομήκοντα πρεσβυτέρους από την γερουσίαν, οι μεν υπόλοιποι έλαβαν την εντολήν να προσκυνήσουν από μακρυά, ο δε Μωυσής να πλησιάσει μόνος και να μη ανέβη μαζί του ο λαός, επειδή δεν ημπορούσαν όλοι να πλησιάσουν τον Θεόν, τον οποίον ημπορούσε να πλησιάσει μόνον εκείνος ο οποίος ημπορούσε, όπως ο Μωυσής να αντιληφθεί την δόξαν του. Ακόμη και πριν απ’ αυτά κατά την αρχήν της νομοθεσίας, οι μεν υπόλοιποι εκρατούντο κάτω από το όρος με σάλπιγγες, αστραπές, βροντές και σκότος και το όρος το οποίον εκαπνίζετο ολόκληρον και με φοβεράς απειλάς ότι «και ζώον ακόμη εάν ακουμπούσε εις το όρος θα ελιθοβολείτο» και με παρόμοια φοβερά πράγματα, και ήτο δι’ αυτούς πολύ σημαντικόν το να ακούσουν μόνον την φωνήν του Θεού αφού είχαν εξαγνισθεί πολύ καλά, ο Μωυσής δε και ανεβή εις το όρος, και εισήλθε μέσα εις την νεφέλην, και παραλαμβάνει τον νόμον, και δέχεται τας πλάκας. Δια μεν τον πολύν λαόν τας πλάκας του γράμματος, δι’ εκείνους δε οι οποίοι ξεχωρίζουν από τους πολλούς και ευρίσκονται πιο ψηλά, τας πλάκας του πνεύματος.

Ακούω δε και περί του Ναβάδ και του Αβιούδ, ότι λόγω του ότι εθυμίασαν με πυρ διαφορετικό (από εκείνο που τους είχε δώσει ο Θεός) κατεκάησαν από τέτοιο πυρ, τιμωρηθέντες κατά τον τρόπον με τον οποίον είχαν ασεβήσει και εις τον τόπον και κατά τον χρόνο κατά τον οποίον διέπραξαν την ασέβειαν. Και ούτε ο πατήρ των ο Ααρών δεν ημπόρεσε να τους σώσει, ο οποίος μετά τον Μωυσήν ήρχετο δεύτερος ως προς τας σχέσεις με τον Θεόν. Γνωρίζω δε και τον Ηλεί τον ιερέα και λίγο μετά απ’ αυτόν τον Οζάν, εκ των οποίων ο μεν πρώτος ετιμωρήθη δια την παρανομίαν την οποίαν έκαναν τα παιδιά του, να παίρνουν δηλαδή κρέατα από τας θυσίας πριν από την κατάλληλον στιγμήν, έστω και αν αυτή την ασέβειαν την είχεν αποδοκιμάσει και τους είχεν επιπλήξει πολλάς φοράς δι’ αυτήν, ο δε δεύτερος επειδή ακούμπησε μόνον την κιβωτόν η οποία είχε παρασυρθεί από τον μόσχον. Και έσωσε μεν την κιβωτόν αλλά ο ίδιος απέθανεν, δια να διαφυλαχθεί ο σεβασμός προς τον Θεόν δια της κιβωτού.

Γνωρίζω δε εγώ ότι ούτε τα σωματικά ελαττώματα των ιερέων, ούτε εκείνα των προσφερομένων προς θυσίαν ζώων μένουν ανεξέταστα, αλλά θεωρείται σωστό να προσφέρονται σφάγια χωρίς ελαττώματα από αρτιμελείς ιερείς, πράγμα το οποίο, όπως νομίζω είναι σύμβολο της τελειότητας της ψυχής. Δεν είναι επίσης επιτρεπτό εις όλους να εγγίζουν την στολήν του ιερέως ή κάποιο από τα άλλα ιερά σκεύη. Ούτε επίσης είναι επιτρεπτόν να καταναλίσκονται τα σφάγια των θυσιών από άνθρωπον αναρμόδιον και εις χρόνον άκαιρον. Ούτε να απομιμήται κανείς το έλαιον της χρήσεως ή το θυμίαμα το σύνθετον, ούτε να εισέρχεται εις το ιερόν, εκείνον ο οποίος δεν είναι καθαρός και από τα πιο ασήμαντα και κατά το σώμα και κατά την ψυχή.

Όσον θάρρος απαιτείται να διαθέτει κανείς δια να εισέλθει εις τα άγια των αγίων, εις τα οποία επιτρέπετο να εισέλθει μόνον ένας και μιαν μόνον φορά κάθε χρόνο, άλλο τόσον πρέπει να έχει δια να ημπορεί να βλέπει πάντοτε ή να εγγίζει το καταπέτασμα ή το ιλαστήριον ή την κιβωτόν ή τα χερουβίμ.

Επειδή λοιπόν εγώ τα εγνώριζα αυτά, καθώς επίσης και το ότι κανείς δεν είναι αντάξιος του μεγάλου και Θεού, ο οποίος είναι θύμα ταυτοχρόνως και αρχιερεύς, εφόσον δεν προσέφερε πρώτα τον εαυτόν του ζωνταντόν και αγίαν θυσίαν προς τον Θεόν, εφόσον δεν προσέφερε την λογικήν και ευπρόσδεκτον λατρείαν προς αυτόν, και εφόσον δεν προσέφερεν εις τον Θεόν θυσίαν δοξολογίας και πνεύμα συντετριμμένον, την μοναδικήν δηλαδή θυσίαν, την οποίαν ζητεί από ημάς εκείνος ο οποίος προσέφερε δι’ ημάς τα πάντα, πως θα ημπορούσα να πάρω το θάρρος και να του προσφέρω την εξωτερικήν θυσίαν, η οποία αποτελεί αντίγραφον των μεγάλων μυστηρίων; Ή πως θα ημπορούσα να ενδυθώ το σχήμα και να λάβω το όνομα του ιερέως, προτού κάμω ικανά προς τούτο τα χέρια μου με έργα αγαθά; Προτού να συνηθίσω τα μάτια μου να βλέπουν καθαρά την δημιουργία και να θαυμάζει μόνον τον κτίστην και να μη ζημιώνει τον Δημιουργόν; Προτού να ανοίξουν αρκετά τα αυτιά μου από την διδασκαλίαν του Κυρίου και πριν αποκτήσω αυτί, το οποίο να μην είναι βαρήκοον, και χρυσό σκουλαρίκι δεμένον με πολύτιμον λίθον, λόγον δηλαδή σοφού εις αυτί πρόθυμον να τον ακούσει; Προτού να ανοίξω το στόμα, τα χείλη και την γλώσσαν μου, το μεν στόμα δια να ελκύσω πνεύμα, ή δια να το διαπλατύνω δια να το γεμίσω με το πνεύμα των μυστηρίων και των δογμάτων τα οποία λαλούνται, τα δε χείλη διά να τα δέσω με την θείαν αίσθησιν, δια να το ειπώ με τους λόγους της Σοφίας, η διά να τα λύσω κατά τον κατάλληλον χρόνον, θα προσέθετα εγώ και, τέλος την γλώσσαν διά να γεμίσει από αγαλλίασιν και να γίνει όργανον θείας μελωδίας, το οποίον παίζει δια να δοξάσει, και αρχίσει από τον βαθύν όρθρον δια να σταματήσει αφού θα έχει κολλήσει εις τον λάρυγγα από την κούρασιν; Προτού σταθούν τα πόδια μου επάνω εις την πέτραν, αφού θα έχουν γίνει όμοια με πόδια ελαφιού, και προτού κατευθυνθούν τα βήματα μου προς τον Θεόν χωρίς να λοξοδρομούν έστω και κατ’ ελάχιστον; Προτού γίνει το κάθε μέλος μου όπλον δικαιοσύνης και προτού αποβάλω κάθε είδος νεκρώσεως, η οοία θα καταποθεί από  την ζωήν και θα υποχωρήσει προ του πνεύματος;

Ποιος, ενώ δεν έχει ακόμη πυρποληθεί η καρδιά του από τα αγνά και φλογερά λόγια του Θεού δια της διανοίξεως εις αυτόν των Γραφών δια της μελέτης, ούτε έχει γράψει τα λόγια αυτά τρεις φοράς εις όλην την έκταση της καρδιάς του, ώστε να αποκτήσει  νουν Χριστού, ούτε ημπόρεσε να εισέλθει εις το εσωτερικόν των αποκρύφων δια τους πολλούς και αοράτων και σκοτεινών θησαυροφυλακίων, ώστε να ιδεί τον πλούτον ο οποίος κρύβεται εις αυτά και να ημπορεί να κάνει και άλλους πλούσιους, συγκρίνων τα πνευματικά με άλλα πνευματικά;

Ποιος, ενώ δεν έχει ιδεί ακόμη, όπως αξίζει να ιδεί κανείς, την ωραιότητα του Κυρίου, και ενώ δεν έχει επισκεφτεί τον ναόν αυτού, ή, καλύτερα ενώ δεν έχει γίνει ναός του ζώντος Θεού και ζωντανή κατοικία του Χριστού κατά το πνεύμα; Ποιος ενώ δεν έχει αντιληφθεί ακόμη την ομοιότητα μεταξύ των τύπων και της αλήθειας, αλλά και την διαφοράν των, και ενώ δεν έχει απομακρυνθεί από τους τύπους ούτε έχει πλησιάσει την αλήθειαν, δια να υπηρετήσει την νεότητα του πνεύματος αφού θα έχει αποφύγει την παλαιότητα του γράμματος, και δια να μεταβεί καθαρά πλέον εις την χάρη, απομακρυνόμενος από τον νόμον, η πνευματική ολοκλήρωση του οποίου έγκειται εις την κατάργησιν του σώματος;

 

 
(ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ  ΕΚΔΟΣΕΙΣ
«ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ»
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΕΡΓΑ
ΤΟΜΟΣ 1ος , ΣΕΛ. 187-193)



 
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
 
 
ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ.κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Κυριακή                3 Ιουνίου                             :               ΠΑΦΟΣ, Aγ.Παύλου και Βαρνάβα
Δευτέρα 4 Ιουνίου                                            :               ΣΤΡΟΥΜΠΙ
Κυριακή                10 Ιουνίου                           :               ΚΟΙΛΗ
Κυριακή                10 Ιουνίου(Εσπερινός)          :               ΜΕΣΟΓΗ
Δευτέρα                11 Ιουνίου                            :               ΛΕΥΚΩΣΙΑ
Κυριακή                17 Ιουνίου                            :               ΣΙΜΟΥ
Κυριακή                24 Ιουνίου                            :               ΧΛΩΡΑΚΑ
Πέμπτη                 28 Ιουνίου (Εσπερινός)          :               ΠΑΦΟΣ, Αγ. Παύλου και Βαρνάβα
Παρασκευή           29 Ιουνίου                             :               ΠΑΧΝΑ ΚΑΤΩ
Παρασκευή           29 Ιουνίου (Εσπερινός)          :                ΚΑΤΩ ΠΑΦΟΣ, Στήλη Αποστόλου Παύλου
 
 
 
ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΧΩΡΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Κυριακή                3 Ιουνίου                               :               ΠΟΛΙΣ ΧΡΥΣΟΧΟΥΣ
Κυριακή                10 Ιουνίου                             :               ΔΡΥΝΙΑ
Κυριακή                17 Ιουνίου                             :               ΝΕΟΝ ΧΩΡΙΟΝ                                  
Παρασκευή           29 Ιουνίου                              :               ΑΡΓΑΚΑ
Παρασκευή           29 Ιουνίου (Εσπερινός)           :               ΚΑΤΩ ΠΑΦΟΣ, Στήλη Αποστόλου Παύλου
 
 
 
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ
 

 
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
Κυριακή  10 Ιουνίου : ΜΑΡΑΘΟΥΝΤΑ
Κυριακή  17 Ιουνίου : ΦΟΙΝΙ
 
ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ
Κυριακή  3 Ιουνίου   : ΜΗΛΙΟΥ
Κυριακή  10 Ιουνίου : ΚΑΝΝΑΒΙΟΥ
 
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή  10 Ιουνίου : ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ
Κυριακή  17 Ιουνίου : ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΟΥΔΑ
Κυριακή  24 Ιουνίου : ΑΧΕΛΕΙΑ
                                    
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΙΤΣΙΟΥΝΗΣ                                    
Κυριακή 3 Ιουνίου : ΠΕΝΤΑΛΙΑ
Κυριακή 10 Ιουνίου: ΣΚΟΥΛΛΗ
 
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ                                    
Κυριακή 10 Ιουνίου : ΑΝΑΡΙΤΑ
Κυριακή 17 Ιουνίου : ΤΙΜΗ
 
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΚΑΝΗΣ                                
Κυριακή 3 Ιουνίου  : ΠΑΦΟΣ,Παναγία Παντάνασσα
Κυριακή 10 Ιουνίου: ΑΝΑΒΑΡΓΟΣ
 
 
 
 
 
 
 
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Θεόδωρος Αντωνιάδης Θεολόγος, Γεώργιος Σαββίδης, Θεολόγος, Δημήτριος Σμυρλής  Θεολόγος, Φιλόλογος.
 
Το περιεχόμενο του παρόντος τεύχους υπάρχει αυτούσιο και στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου www.impaphou.org