English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 
 
ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2012
 
 
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΛΟΥΚΑ
Απόστολος: Β´ Κορ. ΙΑ 31 - ΙΒ΄ 9
Ευαγγέλιο: Λουκ. Ζ´ 11 – 16
7 Οκτωβρίου 2012
 
«Και είπεν αυτή· μη κλαίε »

Δυο φορές έχει επισκεφθεί ο θάνατος την γυναίκα αυτή της Ναϊν, αγαπητοί μου αδελφοί. Έχει χάσει το σύζυγο της και σήμερα κηδεύει το μονάκριβο παιδί της. Πένθος βαρύ και οδυνηρό το πένθος της μητέρας της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Κηδεία έξοχα συγκινητική, αφού ο πόνος και τα δάκρυα της γυναίκας αυτής προέρχονται από βαθειά πληγή. Λαός πολύς παρακολουθεί την κηδεία για να συμπαρασταθεί με συμπάθεια στη δυστυχισμένη αυτή μητέρα και να ελαφρύνει κάπως τον πόνο της. Και το ότι ο πόνος και το πένθος της μητέρας αυτής είναι από τα χειρότερα, αποδεικνύεται από τον τρόπο που ο Κύριος αντιμετωπίζει το θέαμα αυτό. Όταν την βλέπει ο Κύριος, λέει ο ιερός Ευαγγελιστής, τη σπλαχνίζεται, συγκινείται η τρυφερή καρδία Του, τη συμπονεί και τη λυπάται βαθύτατα. Παρακινούμενος δε από τη συμπάθεια Του και μετέχοντας στη θλίψη της, της λέει: « Μη κλαίς ». Της το λέει αυτό για να την παρηγορήσει και να την ενισχύσει και να μαλακώσει τον πόνο της. Για να συμπαρασταθεί στο πένθος της, αλλά και γιατί είναι βέβαιος ότι σε λίγο ο μονάκριβός της γιος, θα ξαναγύριζε στη ζωή. Θα ανεσταίνετο. Ο παρήγορος αυτός λόγος του Κυρίου, μας δίνει σήμερα την ευκαιρία ν’ασχοληθούμε με το πένθος και τον πόνο και πως πρέπει να φερόμαστε στις ώρες του πένθους και του πόνου μας.

Είναι αλήθεια ότι ο θάνατος είναι το πιο σίγουρο και βέβαιο πράγμα στη ζωή μας. Κανένας δεν μπορεί να τον αποφύγει. Όλοι ανεξαίρετα θα τον υποστούμε, όσο κι αν μας είναι ανεπιθύμητος. Γι’αυτό και είναι αδύνατο να μη πονέσουμε και να μη κλάψουμε όταν έλθει ο θάνατος και αρπάσει κάποιο προσφιλές μας πρόσωπο. Το φυσικό είναι και να πονέσουμε και να δακρύσουμε, αφού και ο ίδιος ο Κύριος δάκρυσε στον τάφο του αγίου Λαζάρου, του φίλου Του. Το πένθος όμως του πιστού δεν πρέπει να είναι υπερβολικό. Δεν πρέπει ποτέ να φθάνουμε σε ακρότητες και να κλαίμε απαρηγόρητα και να γογγύζουμε ενάντια στον Θεό. Λυπούνται βέβαια και οι πιστοί στο πένθος. Η λύπη τους όμως είναι συγκρατημένη και δεν μοιάζει με τη λύπη των απίστων, που παραλύει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στην απελπισία. Το λέει άλλως τε πολύ καθαρά και ο Απόστολος Παύλος. «Θέλουμε να ξέρετε, αδελφοί, μας λέει, τι θα γίνει με αυτούς που πέθαναν, για να μη λυπάστε κι εσείς όπως και οι άλλοι που δεν ελπίζουν πουθενά. Εμείς πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε κι αναστήθηκε· το ίδιο πιστεύουμε κι ότι αυτούς που πέθαναν πιστεύοντας στον Ιησού, ο Θεός θα τους αναστήσει για να ζήσουν μαζί Του». (Θεσσ. Α΄ Δ´ 13–14).

Οι πρώτοι χριστιανοί, που μας δίνουν σ’όλα το παράδειγμα, αντιμετώπιζαν με ηρεμία και ψυχραιμία το θάνατο. Έκλαιαν βέβαια τους νεκρούς τους, αλλά δεν έφθαναν ποτέ στην απελπισία. Οι επιγραφές που έθεταν στους τάφους των συγγενών τους, πολλές από τις οποίες σώζονται μέχρι σήμερα, φανερώνουν πόσο ήρεμο ήταν το πένθος τους. Όλες οι επιγραφές, μιλούν για τη βεβαιότητα της μέλλουσας ζωής και για την αθανασία και την μακαριότητα των ουρανών. Για την Εκκλησία των πρώτων χρόνων, ο μαρτυρικός θάνατος ενός πιστού, δεν ήταν υπόθεση απελπιστικών θρήνων και οδυρμών, αλλά αφορμή διδασκαλίας και παραδειγματισμού των επιζώντων. Άλλως τε από τότε και μέχρι σήμερα, η μέρα του θανάτου του μάρτυρα, είναι μέρα γιορτής και πανήγυρης. Πως όμως θα αντιμετωπίσουμε κι εμείς, οι σημερινοί πιστοί, με αυτό τον ήρεμο τρόπο το θάνατο των συγγενικών μας προσώπων;

Πάνω απ’όλα αυτό που χρειάζεται είναι η εμπιστοσύνη στο Θεό. Εμπιστοσύνη και πίστη στην Πάνσοφο και Πανάγαθο Πρόνοια Του. Ο Θεός είναι η πηγή και ο χορηγός της ζωής. Εκείνος κρίνει πότε και πως πρέπει να φύγει κάποιος από τον κόσμο αυτό. Γι’αυτό και δεν πρέπει να μεμψιμοιρούμε γι’αυτούς που μένουν, γιατί δεν αφήνει ποτέ απροστάτευτους αυτούς που μένουν ορφανοί. Γίνεται ο Θεός, πατέρας των ορφανών και τους αναλαμβάνει όλους κάτω από την προστασία Του ( Ψαλμ. ΡΜΕ, 9 ). Ο Θεός μας λέει η Αγία Γραφή, δεν θα αδιαφορήσει «για του ορφανού τη δέηση, ούτε και για τη χήρα που ξεσπά σε παράπονα» ( Σοφ. Σειράχ ΛΕ΄ 14 ). Δηλαδή ο Θεός δεν παραβλέπει τις ικεσίες των ορφανών και τις παρακλήσεις των χηρών. Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα μέσα από την καθημερινή ζωή, που βεβαιώνουν την αλήθεια των λόγων αυτών. Κι έχουμε πράγματι ορφανά παιδιά, και απροστάτευτα που προοδεύουν και τακτοποιούνται με τρόπο θαυμαστό. Χήρες και ορφανά που δεν χάνουν την πίστη τους και την ελπίδα στο Θεό, χωρίς τον προστάτη τους, να βρίσκουν σύντομα το δρόμο τους, να συνέρχονται από τις θλίψεις και να υπερνικούν τις δυσκολίες της ζωής.

Μαζί όμως με την εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του θεού, χρειάζεται ν’αυξηθεί και η πίστη μας, σ’όσα μας είπε Εκείνος, για την Ανάσταση των νεκρών και για τη μέλλουσα ζωή. Για το Θεό ο θάνατος είναι ύπνος, γιατί όπως μας βεβαιώνει θα έλθει ώρα που όλοι οι νεκροί θα αναστηθούν. Μη εκπλήττεσθε γι’αυτό, μας λέει: Θα συμβούν πολύ θαυμαστότερα  απ’αυτό. Γιατί έρχεται ώρα, κατά την οποία όλοι οι πεθαμένοι, που θα βρίσκονται ως τότε στα μνήματα, θ’ακούσουν τη φωνή του Κυρίου, που θα τους διατάζει να αναστηθούν. Και θα βγουν όλοι από τα μνήματα, κι όσοι μεν έπραξαν κατά τον επίγειο βίο τους τα αγαθά, θ’αναστηθούν για να απολαύσουν τη μακαρία και αιώνια ζωή, εκείνοι δε που έπραξαν τα κακά, θ’αναστηθούν για να δικασθούν και να κατακριθούν ( Ιωάνν. Ε´ 28 – 29 ). Τι σημαίνουν όλ’αυτά; Ότι οι νεκροί μας δεν εχάθησαν, αλλά ζουν. Κοιμούνται και περιμένουν ν’ακουσθεί η φωνή του Αρχαγγέλου που θα σημάνει την ανάσταση όλων. Γι’αυτό δεν χωρεί καμιά αμφιβολία. Το λέγουμε άλλως τε κι εμείς κάθε φορά που απαγγέλλουμε το Σύμβολο της Πίστεως « Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος », αναφωνούμε. Γιατί, λοιπόν, λησμονούμε την αλήθεια αυτή και κάνουμε μόνοι μας βαρύτερο και ανυπόφορο το πένθος μας;

Αδελφοί μου. Ο πόνος έχει ιστορία αιώνων, όση σχεδόν ο κόσμος αυτός. Αυτός είναι ο κλήρος μας από την τραγική μέρα της εξορίας μας. Από τη φρικτή εκείνη στιγμή που το χέρι της Εύας διέγραψε την επαναστατική κίνηση προς τον απαγορευμένο καρπό. Από τότε  η γη μας από ένας Παράδεισος αγάπης του Θεού, έγινε τόπος εξορίας και θανάτου. Αυτός ο κόσμος δεν είναι η πατρίδα μας, η σταθερή και μόνιμη. Είναι απλώς ο τόπος της εξορίας μας. Πρόσκαιρος και προσωρινός. Ο πόνος επομένως δεν είναι δείγμα σκληρότητας η αδιαφορίας του Θεού, αλλά απόδειξη της μεγάλης Του αγάπης και στοργής για τον καθένα μας. Γι’αυτό ας έχουμε πάντοτε στο νου μας την Ανάσταση του Κυρίου. Η Ανάσταση δίνει ασφαλή εγγύηση σ’όσους έχουμε προσφιλή πρόσωπα στα μνήματα, ότι θα τα δούμε και πάλιν. Με την ελπίδα αυτή ας γεμίζει πάντα η καρδιά μας. Και όταν έρχονται και μέρες πένθους, να μη είμαστε απαρηγόρητοι, αλλά το πένθος μας να είναι πένθος ήρεμο, πένθος αληθινά χριστιανικό.

 

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος

 


ΚΥΡΙΑΚΗ Ι Δ΄ ΛΟΥΚΑ
Απόστολος: Τιτ γ΄8-15
Ευαγγέλιο: Λουκ η΄5-15
14 Οκτωβρίου 2012
 
 
 
«Ο σπόρος εστιν ο λόγος του Θεού» (Λουκ. η΄11)
 

Σε εποχές κρίσης εκείνο που ακούεται περισσότερο είναι η κριτική και καθόλου ή σχεδόν καθόλου η αυτοκριτική. Με την πρώτη υποστηρίζουμε, σχεδόν δογματικά, ότι για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι άνθρωποι ή θεσμοί, εκτός από τον εαυτό μας. Αντίθετα με τη δεύτερη, δηλαδή την αυτοκριτική, προσφέρεται η δυνατότητα στον καθένα να αναγνωρίσει και το μέγεθος της δικής του ευθύνης. Παράλληλα προσφέρεται η δυνατότητα του διαχωρισμού ανάμεσα σε αρχές και αξίες που πρεσβεύει ή και που εκπροσωπεί ο καθένας και σε προσωπικές πράξεις ή παραλείψεις του.

Τούτο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τον καθένα και την κάθε μια όταν εμπλέκονται με τις αρχές του Χριστιανισμού. Γιατί μέσα από την αυτοκριτική μπορεί να δώσουν πειστικές απαντήσεις, τόσο στον εαυτό τους όσο και στους άλλους πάνω σε πολλά ερωτήματα όπως:   «Πέτυχε ή απότυχε ο Χριστιανισμός στη μακρόχρονη πορεία του; Αν πέτυχε, τι ήταν εκείνο που συνέβαλε στην επιτυχία; Αν απότυχε, τότε ποιοι ήταν οι λόγοι της αποτυχίας; Η επιτυχία ή η αποτυχία οφείλονταν στο περιεχόμενο της Χριστιανικής διδασκαλίας ή σε άλλους παράγοντες  όπως για παράδειγμα των ίδιων των Χριστιανών;»

Απάντηση στα πιο πάνω ερωτήματα, όπως και σε πολλά άλλα δίνουν τα σημερινά αναγνώσματα. Τόσο ο Απόστολος όσο και το Ευαγγέλιο μας βεβαιώνουν για την αξιοπιστία του λόγου του Θεού. Αυτή η αξιοπιστία πρέπει να βγαίνει προς τα έξω σαν προσωπική πίστη, σαν προσωπική μαρτυρία και ζωή.

Ο Απόστολος Παύλος είναι σαφής: «Πιστός ο λόγος και περί τούτων βούλομαί σε διαβεβαιούσθαι, ίνα φροντίζωσι καλών έργων προΐστασθαι οι πεπιστευκότες τω Θεώ¨. Η αξιοπιστία, λοιπόν του λόγου του Θεού είναι δεδομένη. Όμως η αποτελεσματικότητα του λόγου του Θεού εξαρτάται από τον βαθμό αποδοχής και ιδιαίτερα από τον βαθμό εφαρμογής του στην καθημερινή ζωή από τους ίδιους τους Χριστιανούς.

Η σημερινή παραβολή του σπορέως είναι απόλυτα σαφής. «Ο σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού». Άρα αξιόπιστος. Αυτός ο σπόρος, ο λόγος του Θεού προσφέρεται συνεχώς και διαχρονικά, χωρίς διακρίσεις, σε όλους τους ανθρώπους. Άρα εκείνο που χρειάζεται είναι να πέσει «εις την γην την αγαθήν». Να ακουστεί, δηλαδή με προσοχή και ενδιαφέρον και να γίνει δεκτός με ευλάβεια και ταπείνωση. Στη συνέχεια θα πρέπει να πάρει την απόφαση να εφαρμόσει με σταθερότητα το λόγο του Θεού. Έτσι ο θέλημα του Θεού θα γίνει και θέλημα του ανθρώπου η δε ζωή του θα ταυτιστεί με τη ζωή του Χριστού.

Ο Απόστολος Παύλος που ταύτισε τη ζωή του με τη ζωή του Χριστού καλεί τους ανθρώπους να μιμηθούν τη ζωή του όπως κι εκείνος μιμήθηκε τη ζωή του Χριστού (Α΄ Κορ. ε΄11). Για να μπορέσει να βρει τη ζωή κοντά στο Θεό συσταυρώθηκε με το Χριστό και συνεχίζει «Έχω πεθάνει στο σταυρό μαζί με το Χριστό και δε ζω πια εγώ αλλά ζει στο πρόσωπο μου ο Χριστός κι η τωρινή σωματική ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου. Δεν μπορώ να αγνοήσω αυτή τη δωρεά του Θεού» (Γαλ. β΄19-21).

Όταν κυριαρχεί βαθιά η συναίσθηση αυτής της αγάπης και της δωρεάς του Θεού προς τον άνθρωπο και μάλιστα χωρίς να είναι άξιος αυτής της αγάπης και δωρεάς, τότε δεσμεύεται με τον εαυτό του να ανταποκριθεί στην ύψιστη αυτή δωρεά του Θεού μετατρέποντας τον εαυτό του σε γη αγαθή. Παράλληλα αγωνίζεται πάση θυσία να μην περιπέσει στις άλλες τρεις κατηγορίες του άγονου και άκαρπου εδάφους του σημερινού ευαγγελίου.

Αφού, λοιπόν, επιβεβαιωμένα «πιστός ο λόγος του Θεού», ο λόγος του Θεού είναι αξιόπιστος, τότε εκείνο που χρειάζεται από πλευράς ανθρώπου, άρα από τη δική μας πλευρά, είναι η θετική στάση απέναντι στο λόγο του Θεού. Όμως παράλληλα με την αγαθή διάθεση για να ακούσουμε το λόγο του Θεού ο Ιησούς θέτει ακόμα μερικές προϋποθέσεις προκειμένου ο λόγος του να είναι αποτελεσματικός «Ακούσαντες τον λόγον κατέχουσι και καρποφορούσι εν υπομονή». Ο λόγος του Θεού για να είναι αποτελεσματικός, πέραν από την ακοή, θα πρέπει να φυλαχθεί μέσα στην ψυχή και στη συνέχεια να καρποφορήσει με υπομονή. Δεν είναι αρκετό να ακούσουμε το λόγο του Θεού, δεν είναι αρκετό να το κρατήσουμε βαθιά μέσα μας. Αυτός ο λόγος θα πρέπει να καρποφορήσει μέσα από τις αρετές και μάλιστα με υπομονή να ξεπερνά τα διάφορα εμπόδια.

Πέραν από την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητα του λόγου του Θεού οι ευαγγελιστές Ματθαίος και Μάρκος υπογραμμίζουν την προσωπική συμβολή του καθενός ανάλογα και με τις δυνατότητες τους αφού: «και εδίδου καρπόν ο μεν εκατόν, ο δε εξήκοντα, ο δε τριάκοντα» (Ματθ. ιγ΄8) και αντίστροφα η σειρά της καρποφορίας κατά τον Μάρκο (Μαρκ. δ΄8).

Ανεξάρτητα αν η καρποφορία είναι κλιμακωτή, τριάντα, εξήντα και εκατό, σε τελική ανάλυση το θετικό αποτέλεσμα μένει μέχρι το 25%. Το ένα τέταρτο είναι θετικό, τα τρία τέταρτα είναι αρνητικά. Οι λόγοι της ακαρπίας; 1. Αδιαφορία στο άκουσμα του λόγου του Θεού 2. Στιγμιαίος ενθουσιασμός χωρίς το υπόβαθρο της ευσέβειας και της πίστης 3. Στην τρίτη κατηγορία προβάλλουν οι αδυναμίες και τα πάθη. Η αγωνιώδης μέριμνα, το κυνήγι του πλούτου και η αναζήτηση της ηδονής που προβάλλουν σαν αγκάθια και που στο τέλος δεν αφήνουν περιθώριο στην όποια φιλότιμη προσπάθεια για να καρποφορήσει.

Αδελφοί μου, ο αξιόπιστος λόγος του Θεού προσφέρεται και στον καθένα από μας. Εμείς τον αποδεχόμαστε κατ’ αρχάς; Στην συνέχεια πως επιβεβαιώνεται η αξιοπιστία του στο δικό μας πρόσωπο. Είναι έτοιμος ο εαυτός μας να βιώσει στην πράξη το λόγο του Θεού προσφέροντας «καρδιά καλή και αγαθή»; Ο κύριος επέλεξε σήμερα την παραβολική διδασκαλία αφήνοντας σε μας τη δυνατότητα της επιλογής με την προσφορά της καλής και συνάμα αγαθής καρδιάς. Την παραβολική διδασκαλία επιλέγει σήμερα και η Εκκλησία. Έτσι μέσα από τη χρήση των εικόνων που υπερασπίστηκαν οι Πατέρες  της Ζ΄ οικουμενικής Συνόδου, τιμά τους Αγίους και έμμεσα τον ίδιο το Θεό που υπήρξε η αφορμή για την αγιότητά τους. Μέσα από την άμεση ή την παραβολική διδασκαλία αποσκοπείται η πνευματική μας βελτίωση. Αυτή την πνευματική βελτίωση ας επιδιώξουμε κι εμείς. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης


ΚΥΡΙΑΚΗ Στ΄ ΛΟΥΚΑ
Απόστολος: Γαλ. α΄ 11-19
Ευαγγέλιο Λουκ η΄ 26-39
21 Οκτωβρίου 2012  
 
«Ηρώτησεν αυτόν απελθείν απ’ αυτών ότι φόβω μεγάλω συνείχοντο»

Σήμερα στο Ευαγγέλιο είδαμε τον Ιησού Χριστό να θεραπεύει ένα δαιμονισμένο. Δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο θαύμα θεραπείας δαιμονιζόμενου, μέσα στο πλήθος των άλλων θαυμάτων του Κυρίου, που έκαμαν αυτούς που τα έβλεπαν να ομολογούν «ότι δύναμις παρ’ αυτού εξήρχετο και ιάτω πάντας».

Στο σημερινό, όμως, θαύμα μας κάνει εντύπωση, ότι οι κάτοικοι του χωριού που έγινε το θαύμα, αυτοί που είδαν ένα συγχωριανό τους δαιμονισμένο να θεραπεύεται, αντί να ευχαριστήσουν τον Ιησού Χριστό για το καλό που έκαμε στον συγχωριανό τους, που ασφαλώς, πολλοί από αυτούς θα ήταν και συγγενείς του, αντί να τον παρακαλέσουν να μείνει στο χωριό τους, για να θεραπεύσει και άλλους ασθενείς, αυτοί έρχονται και Τον παρακαλούν να φύγει, όχι μόνο από το χωριό, αλλά και από την περιοχή του χωριού τους, «παρακάλεσαν αυτόν όπως μεταβεί από των ορίων αυτών».

Γιατί αυτό; Το Ευαγγέλιο μας λέγει ότι φοβήθηκαν. Ότι «φόβω πολλώ συνείχοντο». Φοβήθηκαν αντί να χαρούν, διότι εθίγησαν τα συμφέροντα τους. Τα δαιμόνια που φώλιαζαν μέσα στην ψυχή και το σώμα του δαιμονισμένου και τον έκαμαν να σπάζει τις αλυσίδες με τις οποίες τον έδεναν και να τρέχει γυμνός, κυνηγώντας τους ανθρώπους, ζήτησαν από τον Ιησού Χριστό να τους επιτρέψει να έλθουν στην αγέλη των χοίρων που έβοσκαν στο βουνό. Τότε οι δαιμονισμένοι χοίροι, έτρεξαν προς τον κρημνό και πνίγηκαν στη λίμνη. Αυτό έθιξε τα συμφέροντα τους. Αυτό τους φόβιζε, να μην πάθουν το ίδιο και άλλα δικά τους κοπάδια χοίρων.

Εδώ παρατηρούμε ότι υπάρχουν δυο ειδών φόβοι. Υπάρχουν οι φόβοι του κόσμου, υπάρχει και ο φόβος του Θεού. Οι φόβοι του κόσμου έχουν σχέση με κινδύνους σωματικούς, όπως για ασθένειες, για δυστυχήματα για τον θάνατο ή για ζημιές περιουσιακών στοιχείων, από πυρκαγιές, πλημμύρες, ναυάγια, αλλά και για ζητήματα που θίγουν τα υλικά μας συμφέροντα, όπως χρεοκοπίες, ζημιές χρηματιστηρίων, ληστειών και καταχρήσεων.

Ένας τέτοιος φόβος ήταν αυτός που έκαμε τους συγχωριανούς του δαιμονισμένου να διώξουν τον Ιησού Χριστό. Είδαν έναν άγνωστο σ’ αυτούς άνθρωπο, τον Ιησού Χριστό, να έχει τόση αφάνταστη δύναμη, να θεραπεύει ένα δαιμονιζόμενο που ποτέ δεν  έλπιζαν να θεραπευτεί, και ταυτόχρονα αυτός ο άγνωστος να γκρεμίζει τα κοπάδια των χοίρων τους στη θάλασσα,.Φαντάζονται ίσως, ότι και άλλη ζημιά θα μπορούσε να τους κάνει, αν έμενε κοντά τους, και φτάνουν στο σημείο να τον διώξουν. Αντί να φοβηθούν τον διάβολο, φοβούνται τον Θεό, που ζημιώνει τα οικονομικά συμφέροντα τους.

Μήπως και μεις καμμιά φορά προτιμούμε τα υλικά και ίσως παράνομα συμφέροντα μας από την πίστη μας και την αγάπη μας προς τον Θεό; Πολλές φορές διώχνουμε και εμείς οι Χριστιανοί τον Θεό από τον εαυτό μας, από την οικογένεια μας. Τον διώχνουμε από τον εαυτό μας κάθε φορά που περιφρονούμε το θέλημα Του και καταπατούμε τις εντολές Του. Τον διώχνουμε από την οικογένεια μας, όταν κάνουμε ψεύτικο, πολιτικό λεγόμενο γάμο αντί να ζητήσουμε την ευλογία του Θεού με το Μυστήριο του γάμου, Τον διώχνουμε, όταν παραμελούμε να δώσουμε στα παιδιά μας Χριστιανική αγωγή, ίσως και με το δικό μας κακό παράδειγμα. Τον διώχνουμε από την Κοινωνία μας, από το Έθνος μας,  όταν κάνουμε νόμους τελείως αντίθετους με το θέλημα Του, όταν υποβιβάζουμε το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία μας, Μήπως εμείς είμαστε χειρότεροι των Γεργεσηνών; Διότι είχαν το ελαφρυντικό ότι γι’ αυτούς ήταν ένας άγνωστος, ο περαστικός από το χωριό τους ,Χριστός. Για μας δεν είναι απλός γνωστός, αλλά είναι ο  Θεός μας. Σε Εκείνου το όνομα βαφτισθήκαμε. Είναι ο Θεός των πατέρων μας. Είναι Εκείνος που ξέρουμε ότι σταυρώθηκε για μας. Είναι Εκείνος που μας έδωσε το Ευαγγέλιο, τις εντολές Του, που αν τις τηρήσουμε θα χαιρόμαστε τη ζωή μας αυτή και την άλλη που μας περιμένει. Θέλουμε να έχουμε μαζί μας τον Θεό που διώχνει τα δαιμόνια, τα πάθη, τις αμαρτίες από τις ψυχές και τις κοινωνίες των ανθρώπων.

Υπάρχει και ο άλλος φόβος, ο καλός φόβος, ο φόβος του Θεού. Ο Χριστιανός δεν βλέπει τον Θεό σαν ξένο, τον βλέπει σαν Πατέρα. Τον σέβεται, τον υπολογίζει σαν Βασιλέα και Κύριο των πάντων. Τον αγαπά για την αγάπη Του σ’ εμάς. Και δεν περιφρονεί το θέλημα Του.

Δεν φοβάται τον θεό, αλλά φοβάται μήπως η δική του συμπεριφορά είναι αντίθετη με το θέλημα Εκείνου. Φοβάται μήπως με την ολιγοπιστία του, με την απροσεξία του, απομακρυνθεί από το Θεό. Φοβάται μη χάσει την αγάπη του Θεού. Φοβάται μη χάσει τη ψυχή του και τη σωτηρία του για την οποία ο Χριστός σταυρώθηκε.

Αυτό είναι ο φόβος του Θεού. Να Τον θέλεις τον Θεό, να τον έχεις πάντα κοντά σου και όχι να Τον διώχνεις με τις αμαρτίες σου.

Είθε η Χάρις του Θεού να μας αξιώνει να έχουμε αυτόν τον αληθινό φόβο του Θεού. Να μην τον διώχνουμε, προτιμώντας να έχουμε τα κοπάδια, των παθών μας, αλλά να Τον έχουμε πάντα κοντά μας, «βοηθόν και σκεπαστήν μας εις σωτηρίαν

 
Γιώργος  Σαββίδης

Κυριακή  Ζ΄ Λουκά
Απόστολος: Φιλ. β’ 5 - 11
Ευαγγέλιον:   Λουκά ι’ 38 – 42 + ια’ 27,28
28 Οκτωβρίου 2012
 
 
«Μάρθα, Μάρθα μεριμνς καί τυρβάζ περί πολλά νός δέ στι χρεία
 

Πολύπλοκη και απαιτητική η καθημερινή μας ζωή. Ποικιλία προβλημάτων και αναγκών, που έχουν συσσωρευτεί πολλά και μας ταλαιπωρούν. Ενώ αν τα εξετάσουμε με ειλικρίνεια και προσοχή αδυνατούμε πολλές φορές να βρούμε το λόγο υπάρξεώς τους. Τα δημιούργησε η οργάνωση της καταναλωτικής κοινωνίας στην οποία ζουμε. Η δημιουργία ψευδοαναγκών που καθοδηγεί τις σκέψεις μας και τις πράξεις μας, διαμορφώνουν και την συμπεριφορά μας. Δίνουν μορφή στον τρόπο που ζούμε, στον καταρτισμό σχεδιασμών για το μέλλον, στον καθημερινό προγραμματισμό μας. Πριν το καταλάβουμε αυτές οι ανάγκες που δημιουργήσαμε, χωρίς να το καλοσκεφτούμε, είναι οι απόλυτοι καθοδηγητές που μας συμπαρασύρουν. Πολλές φορές καταλαμβάνουν όλο τον χώρο των φροντίδων μας. Γίνονται βασανιστικές και απομακρύνουν κάθε άλλη σκέψη. Γίναμε δούλοι των αναγκών μας. Η υποδούλωση στην καταναλωτική κοινωνία έγινε κανόνας. Έχουμε ξεφύγει από το νηφάλιο μέτρο και την αντικειμενική ισορροπία. Υπάρχουν ωστόσο και περιστάσεις όχι πολλές, που είμαστε υποχρεωμένοι να τις αντιμετωπίσουμε, χωρίς ποτέ να παραβλέπουμε την ψυχή μας και την ηρεμία της. Για παράδειγμα σαν σήμερα πριν μερικές δεκάδες χρόνια, χωρίς κανένα λόγο, χωρίς καμιά προειδοποίηση, επιτέθηκε ένα μεγάλο κράτος την Ελλάδα με σκοπό να την καταλάβει. Ασφαλώς και έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό. Ήταν μία ανάγκη και αυτή, για τη συγκεκριμένη εποχή. Κάτω από τις συγκεκριμένες περιστάσεις θα επηρέαζε σοβαρά την καθημερινότητα των ανθρώπων της εποχής. Φυσικά και δεν μπορούσε να αγνοηθεί.

Και όμως  «νός δέ στι χρεία». Απόλυτος στην απάντηση Του ο Κύριος. Αυτή τη στιγμή, μια ανάγκη υπάρχει είπε στη Μάρθα που αγωνιζόταν να περιποιηθεί τους φιλοξενούμενούς της, διακόπτοντας την ομιλία Του. Μάρθα, Μάρθα απασχολεί το νου σου, και κοπιάζεις για ένα σωρό πράγματα, και ξεχνάς ότι ένα μόνο είναι χρήσιμο, της είπε ο Κύριος, μια είναι η ανάγκη. Το χρήσιμο και αναγκαίο εκείνη τη στιγμή ήταν να παρακολουθεί μαζί με τους άλλους ακόλουθους και μαθητές του Χριστού, τη διδασκαλία Του, την τροφή της ψυχής της. Φιλότιμη και φιλόξενη γυναίκα η Μάρθα, υποδέχτηκε τον Κύριο στο σπίτι τους, άφησε όμως την αδελφή της Μαρία καθισμένη στα πόδια του Χριστού να ακούει την διδασκαλία Του. Εκείνη φρόντιζε να εξυπηρετεί και να ετοιμάζει ό,τι νόμιζε ήταν αναγκαίο για την περίσταση, δηλώνοντας όμως και το παράπονό της ότι η αδελφή της δεν την βοηθούσε.

 «νός δέ στι χρεία», θα απαντήσει στο παράπονό της ο Κύριος. Φυσικά ο Κύριος δεν αρνήθηκε ποτέ τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων. Τον είδαμε να καλύπτει την έλλειψη κρασιού στον γάμο της Κανά. Πέντε χιλιάδες άνδρες με τα παιδια΄και τις γυναίκες τους, φρόντισε να θρέψει μετά από το κήρυγμα, όταν δεν υπήρχε άλλος τρόπος να καλύψουν την πείνα τους. Δεν παρέβλεψε ποτέ τις υλικές ανάγκες των μαθητών Του. Ακόμη και οι οικονομικές ανάγκες των μαθητών και ακολούθων Του, είχαν βρεί τη λύση τους με τον γλωσσσόκομον, το ταμείο, που κρατούσε, ο όχι τόσο έντιμος διαχειριστής Ιούδας. Ο άνθρωπος με σάρκα και οστά, έχει υλικές ανάγκες για να συντηρηθεί. Πώς θα μπορούσε άλλωστε ο δημιουργός του κόσμου να αρνηθεί την ύπαρξη αυτού που Εκείνος δημιούργησε. Ωστόσο για όλα υπάρχει ιεράρχηση. Γιατί το υλικό και θνητό μας σώμα, είναι το κατοικητήριο της αθάνατης ψυχής. Υπάρχουν λοιπόν αξιολογικές προτεραιότητες.

Λογικά λοιπόν θα πρέπει να δούμε και να αξιολογήσουμε τις επενδύσεις μας. Οι υλικές επενδύσεις, τα σπίτια και τα άλλα αγαθά που με κόπο αποκτούμε έχουν περιορισμένο χρόνο ύπαρξης, αφού και εμείς θα έρθει η στιγμή που θα παύσουμε να υπάρχουμε και συνεπώς δεν θα είναι δικά μας. Η ψυχή όμως; Αυτή είναι που έχει «χρεία», έχει ανάγκη. Μ’ αυτή πρέπει να ασχοληθούμε συστηματικά στην καθημερινή μας ζωή. Να μελετήσουμε και να ακούσουμε με προσοχή τον λόγο του Θεού, που θα μας βοηθήσει να διατηρήσουμε την καθαρότητα της ψυχής μας. Να αποκτήσουμε πνευματική ανεξαρτησία από τα υλικά. Να εφαρμόσουμε τις εντολές του Θεού στη ζωή μας. Να πάρει η καθημερινή μας ζωή αυτο το χρώμα, αν μπορούσαμε να διατυπώσουμε με τον τρόπο αυτό, τη χαρακτηριστική μορφή της χριστιανικής μας ιδιότητας σε όλες τις ενέργειές μας και τις σκέψεις μας.

Και συνεχίζει ο Κύριος δικαιολογώντας το «νός στι χρεία». «Μαρία τήν γαθήν μερίδα ξελέξατο, τις οκ φαιρεθήσεται π’ ατς». Το άλλο σημαντικό στοιχείο που διατυπώνεται με απόλυτη σαφήνεια και δικαιολογεί τον λόγο προτίμησης της Μαρίας. Η μερίδα της πνευματικής τροφής που διάλεξε η Μαρία δεν πρόκειται να αφαιρεθεί από αυτήν. Αυτό διαβεβαίωσε ο Κύριος. Έχει αιώνια αξία, γιατί έχει σχέση με την τροφή και τη διαμόρφωση της αθάνατης ψυχής μας. Είναι σημαντική η επιλογή προτεραιοτήτων στη καθημερινή πρακτική. Ισοζυγισμένη πάντοτε η φροντίδα και απασχόλησή μας. Πάντοτε μέσα στο πρόγραμμα και τις ενέργειές μας ο παράγων ψυχή, παράλληλα με την φροντίδα του σώματος με τις υλικές του ανάγκες. Δεν λησμονούμε ποτέ την διάρκεια του καθενός. Το πρόσκαιρο του υλικού κόσμου και του σώματός μας από τη μια μερια΄και το αιώνιο της αθάνατης ψυχής μας, από την άλλη. Λοιπόν τι είδους επενδύσεις θα κάνουμε; Είναι ένα πρόβλημα και αυτό. Πόσο ελεύθεροι είμαστε στις επιλογές μας; Νομίζω είναι φανερός ο αξιολογικός προσανατολισμός που θα πρέπει να ακολουθήσουμε, όπως τον καθορίζει ο Κύριος στην Μαρία. Πάντοτε με την βοήθεια του Θεού που δέχεται τις προσευχές μας και ενισχύει τον καθημερινό μας αγώνα. Και αυτό ευχόμεθα και γι’ αυτό προσευχόμεθα.

 
δ.γ.ς.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
ΛΟΓΟΣ Β΄
ΑΠΟΛΟΓΙΤΙΚΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟΝ Η΄ ΠΕΡΙ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ
 
Η ιστορία του Ιωνά

Ποια είναι λοιπόν η ιστορία και από πού προέρχεται η συμβουλή; Διότι δεν είναι κακόν ίσως προς χάρη των πολλών να το εξετάσουμε. Έφευγε και ο Ιωνάς από το πρόσωπο του Θεού, ή μάλλον νόμιζε ότι έφευγε, αλλά συνελήφθη από το πέλαγος και τον χειμώνα, και τον κλήρον, και την κοιλίαν του κήτους και την τριήμερον ταφήν, η οποία αποτελούσε τύπον του μεγαλύτερου μυστηρίου. Αλλά εκείνος μεν έφυγε, δια να μην ανακοινώσει εις τους Νινευΐτας την δυσάρεστον και παράδοξον αγγελίαν και αποδείχθη μετά ψεύστης, αφού η πόλις θα είχε σωθεί με τη μετάνοιαν. Διότι δεν εστενοχωρείτο δια την σωτηρίαν των πονηρών, αλλά αισθανόταν εντροπήν να θεωρηθεί ότι ψεύδεται και εφρόντιζε ζηλοτύπως, τρόπον τινά διά να αποδειχθεί αξιόπιστος η προφητεία, η οποία υπήρχε κίνδυνος να διαψευθεί δι’ αυτού, επειδή οι πολλοί δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν το μέγεθος της πρόνοιας του Θεού δια τα πράγματα αυτά.

Όπως δε ήκουσα εγώ από κάποιον σοφό εις τα πράγματα αυτά άνδρα, ο οποίος κατά τρόπον λογικόν υποβοηθεί εις την κατανόηση του φαινομενικού παραδόξου της ιστορίας, και ο οποίος ήταν εις θέση να αντιληφθεί το βάθος του προφήτου, δεν ήταν αυτοί οι λόγοι οι οποίοι έκαμαν τον μακάριον Ιωνάν φυγάδα και τον οδήγησαν εις την Ιόππην και από την Ιόππην εις Θαρσαίς, απ’ όπου επεχείρησε να κρυφτεί εις την θάλασσα. Διότι ήταν φυσικό να μην αγνοεί, αφού ήταν προφήτης, το σχέδιον του Θεού. Ότι δηλαδή με την απειλήν εφρόντιζε να μην υποστούν τα επαπειλούμενα οι Νινευΐται, συμφώνως προς την μεγάλην του σοφίαν και τας ανεξερεύνητους κρίσεις και τας οδούς κατανοηταί. Ουτε εφ’ όσον βεβαίως εγνώριζεν, θα παρήκουε την εντολήν του Θεού, ο οποίος παρασκεύαζε την σωτηρίαν με όποιον τρόπον ήθελε. Το να νομίζει δε κανείς ότι ο Ιωνάς ήλπισεν ότι  θα μπορούσε να κρυφτεί εις το πέλαγος, και ότι με την φυγή θα μπορούσε να ξεφύγει από τον μέγαν οφθαλμόν του Θεού, θα ήταν πολύ παράδοξον και ίδιον απαιδευσίας, και δεν θα ήταν ορθόν να το πιστεύσει κανείς αυτό δια προφήτην, αλλά και δια κανένα άλλον από εκείνους οι οποίοι διαθέτουν νουν και αντιλαμβάνονται κατά κάποιον τρόπο τον Θεόν και την δύναμη του η οποία είναι ανωτέρα πάντων.

Αλλά αυτό μεν το γνώριζε ο Ιησούς καλύτερα από κάθε άλλον, λέγει εκείνος ο οποίος είπε τον λόγο αυτόν, και εγώ το πιστεύω, το τι δηλαδή θα συνέβαινε δια να φτάσει εις  τους Νινευΐτας το κήρυγμα και το ότι με το σχέδιον του δια την φυγήν, άλλαξε μεν τόπον, αλλά δεν εξέφευγεν από τον Θεόν. Διότι δεν ημπορεί να ξεφύγει και κανείς άλλος, έστω και αν κρύψει τον εαυτόν του εις την γην ή εις τα βάθη της θαλάσσης, έστω και αν πετάξει με φτερά – αν υπάρχει καμιά τέτοια εφεύρεση – και ανυψωθεί εις τον αέρα, αν πλησιάσει τα κατώτατα  μέρη του άδου, αν κρυφτεί μέσα εις τα νέφη, ή αν σκεφτεί οτιδήποτε άλλο ασφαλές δια να πετύχει την απόδραση. Επειδή ο Θεός είναι το μοναδικό από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς και ακαταμάχητον, όταν θελήσει να συλλάβει και να πιάσει με το χέρι του. Φτάνει εκείνους οι οποίοι τρέχουν γρήγορα, κάνει τους συνετούς να κάνουν σφάλματα, ανατρέπει τους ισχυρούς ταπεινώνει τους υψηλούς, εξαφανίζει το θράσος και μειώνει τη δύναμη.

Δεν αγνοούσε επομένως την ισχυράν χείρα του Θεού ο Ιωνάς, ο οποίος απειλούσε τους άλλους με αυτήν, ούτε εσκέπτετο καθόλου ότι θα μπορούσε να ξεφύγει από το Θεό ας μην πιστεύσωμεν κάτι τέτοιο. Επειδή όμως έβλεπε την αποτυχία του Ισραήλ και αισθανόταν ότι η προφητική χάρη μετέβαινεν εις τα έθνη, διά τούτο αποφεύγει να κηρύξει και αναβάλλει την εκτέλεση της εντολής. Και αφού εγκατέλειψε την Ιόππην, την εκ του πλησίον παρατήρηση της χαράς – διότι αυτό σημαίνει η Ιόππη δια τους Εβραίους - , το παλαιόν ύψος και το αξίωμα, λέγω, έρριψε τον εαυτόν του εις το πέλαγος της λύπης. Και δια τον λόγο αυτόν ταλαιπωρείται, και κοιμάται, και ναυαγεί και τον ξυπνούν, και κληρώνεται, και ομολογεί την φυγήν του, και ρίπτεται εις το πέλαγος, και τον καταπίνει μεν το κήτος, αλλά δεν θανατώνεται. Και εκεί επικαλείται τον Θεόν και γίνεται το θαύμα να βγει μετά από τρεις ημέρας, όπως ο Χριστός. Αλλά ο λόγος μεν δι’ αυτό ας μείνει δι’ ολίγον αργότερα, αν επιτρέψει ο Θεός, δια να τον διεξέλθωμεν περισσότερον λεπτομερώς.

Τώρα δε, δια να ομιλήσωμεν δι΄εκείνο από το οποίον εξεκίνησεν ο λόγος, πρέπει να εξετάσωμεν και να αντιληφθώμεν ότι εκείνος μεν ήτο άξιος κάποιας συγγνώμης δια το ότι εδίστασε να ανακοινώσει την προφητείαν δια τον λόγον τον οποίον ανέφερα, εγώ δε τι λόγον είχα ή το θα ημπορούσα να απολογηθώ, όταν εξακολουθώ να αντιστέκωμαι και να μην αποδέχωμαι τον ζυγόν του υπουργήματος με τον οποίον έχω επιφορτισθεί, και τον οποίον δεν γνωρίζω αν θα πρέπει να ονομάσω βαρύ ή ελαφρύν;

Διότι εάν εφοβείτο κανείς να ειπεί το μόνον σοβαρόν μεταξύ αυτών, ότι δηλαδή είμεθα πολύ κατώτεροι από ότι απαιτείται δια α υπηρετήσωμεν ως ιερείς τον Θεόν, και ότι πρώτα πρέπει να είναι κανείς άξιος δια την Εκκλησίαν και έπειτα δια το ιερόν βήμα και επίσης πρώτα δια το ιερόν βήμα και μετά δια την προεδρίαν, θα μπορούσε ενδεχομένως να μας κατηγορήσει κάποιος ότι είμεθα ένοχοι ανυπακοής. Είναι δε φοβερά η απειλή κατά την ανυπακοής και φοβεραί αι τιμωρίαι αι οποίαι επιβάλλονται δι’ αυτήν, όπως βεβαίως και δια το αντίθετον, δια την έλλειψη δηλαδή δισταγμού και υποχωρητικότητας, ή δια το ότι κρύβεται κάποιος, όπως ο Σαούλ εκείνος εις τα σκεύη του πατρός του, έστω και αν μετ’ ολίγον εκαλείτο να αναλάβει την βασιλείαν, όπως επίσης και δια το να σπεύδει κανείς με προθυμία (εις την ιερωσύνην), ωσάν να ήτο κάτι ασήμαντον και εύκολον, ενώ είναι πολύ επικίνδυνο να το εγκαταλείψει κανείς, αφού το αναλάβει, ή να διορθώσει με νέαν απόφαση την παλαιά.

Δια τούτο κουραζόμουν εγώ πολύ από τας σκέψεις δια το τι έπρεπε να κάμω και ευρισκόμουν ανάμεσα σε δυο φόβους εις εκείνον ο οποίος με παρέσυρε προς τα κάτω και εις εκείνον ο οποίος με οδηγούσε προς τα πάνω. Και αφού παρέμενα επί πολύ αμήχανος εμπρός των και αφού εταλαντέυθηκα και προς τον ένα και προς τον άλλον, ή αφού έκλινα προς τα εδώ και προς τα εκεί σαν από το φύσημα αστάτων ανέμων, ηκολούθησαν τέλος τον ισχυρότερον και έτσι με ενίκησε και με παρέσυρε ο φόβος της ανυπακοής. Και προσέξατε με πόση ορθότητα και δικαιοσύνη διευθύνω τους φόβους, χωρίς ούτε και να επιδιώκω την ηγεσίαν η οποία δεν μου προσφέρεται , ούτε και να απορρίπτω εκείνην την οποίαν μου προσφέρουν. Διότι το μεν πρώτον είναι ίδιον ανθρώπων αναιδών, το δε δεύτερον απειθάρχων και τα δυο δε είναι ίδιον ανθρώπων αμορφώτων. Εγώ δε ευρίσκομαι περίπου εις το μέσον μεταξύ των πολύ τολμηρών και των πολύ δειλών. Είμαι πιο δειλός από εκείνους ο οποίοι επιδιώκουν με πάθος όλας τας εξουσίας, αλλά και πιο θαρραλέος από εκείνους οι οποιοι τας αποφεύγουν όλας. Έτσι σκέπτομαι εγώ δι’ αυτά τα πράγματα.

(ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ»
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΕΡΓΑ
ΤΟΜΟΣ 1ος ΣΕΛ. 201-209)


ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
 
ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ.κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Παρασκευή         5 Οκτωβρίου (Εσπερινός)          :               ΠΑΦΟΣ, Άγιος Κενδέας
Κυριακή              7 Οκτωβρίου                            :               ΚΙΣΣΟΥΣΑ
Κυριακή             14 Οκτωβρίου                           :               ΠΑΦΟΣ, Απ. Παύλου και Βαρνάβα
Τετάρτη              17 Οκτωβρίου(Εσπερινός)          :               ΚΟΥΚΛΙΑ
Κυριακή              21 Οκτωβρίου                           :               ΕΠΙΣΚΟΠΗ
Δευτέρα              22 Οκτωβρίου (Εσπερινός)         :               ΚΟΝΙΑ
Πέμπτη               25 Οκτωβρίου(Εσπερινός)          :               ΦΥΤΗ
Παρασκευή          26 Οκτωβρίου                           :               ΚΑΤΩ ΠΛΑΤΡΕΣ
Κυριακή               28 Οκτωβρίου                          :               ΧΛΩΡΑΚΑ
Κυριακή               28 Οκτωβρίου                          :               ΠΑΦΟΣ, Άγιος Θεόδωρος
(Θα προστεί της καθιερωμένης Δοξολογίας με την ευκαιρία της εθνικής επετείου)
Δευτέρα                29 Οκτωβρίου(Εσπερινός)        :               ΣΤΑΤΟΣ
 
 
 
ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΧΩΡΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Κυριακή               7 Οκτωβρίου                              :            ΛΑΡΝΑΚΑ
Δευτέρα               8 Οκτωβρίου(Εσπερινός)             :            ΜΑΝΔΡΙΑ
Τρίτη                   9 Οκτωβρίου                              :             ΣΚΟΥΛΛΗ,Αγ. Ανδρόνικος
Κυριακή               14 Οκτωβρίου                            :             ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ ΧΡΥΣΟΧΟΥΣ
Πέμπτη                18 Οκτωβρίου                             :               ΚΟΥΚΛΙΑ
Κυριακή               21 Οκτωβρίου                             :               ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Τρίτη                   23 Οκτωβρίου                             :               ΚΟΝΙΑ
Πέμπτη                25 Οκτωβρίου(Εσπερινός)            :              ΝΙΚΟΚΛΕΙΑ
Παρασκευή           26 Οκτωβρίου                             :               ΠΑΦΟΣ,Αγ.Δημήτριος
Κυριακή                28 Οκτωβρίου                            :               ΠΟΛΙΣ ΧΡΥΣΟΧΟΥΣ
( Στη συνέχεια θα προστεί της καθιερωμένης Δοξολογίας με την ευκαιρία της εθνικής επετείου)
 
 
 
 
 
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑ
Κυριακή  21 Οκτωβρίου : ΠΩΜΟΣ
Κυριακή  28 Οκτωβρίου : ΑΛΕΚΤΟΡΑ
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή 7 Οκτωβρίου : ΧΟΛΕΤΡΙΑ
Κυριακή 14 Οκτωβρίου : ΜΑΝΔΡΙΑ
Κυριακή 28 Οκτωβρίου : ΤΡΑΧΥΠΕΔΟΥΛΑ
                                    
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΙΤΣΙΟΥΝΗΣ                                    
Κυριακή 7 Οκτωβρίου  : ΜΕΣΑΝΑ
Κυριακή 21 Οκτωβρίου: ΕΛΕΔΙΩ
Κυριακή 28 Οκτωβρίου: ΣΚΟΥΛΛΗ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ                                    
Κυριακή  7 Οκτωβρίου  : ΤΙΜΗ
Κυριακή 21 Οκτωβρίου : ΑΧΕΛΕΙΑ
 
 

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Θεόδωρος Αντωνιάδης Θεολόγος, Γεώργιος Σαββίδης, Θεολόγος, Δημήτριος Σμυρλής  Θεολόγος, Φιλόλογος.

 

Το περιεχόμενο του παρόντος τεύχους υπάρχει αυτούσιο και στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου www.impaphou.org