English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 

ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΜΑΡΤΙΟΣ 2013

Κυριακή του Ασώτου
Απόστολος: Α’ Κορ. στ’ 12 - 20
Ευαγγέλιον: Λουκ. ιε’ 11  – 32
Κυριακή 3 Μαρτίου 2013
 
 
 
« Ούτος ο υιός μου νεκρός ην καί ανέζησε, καί απολωλώς ην καί ευρέθη».
 

Μεγαλη χαρά και πρωτοφανή διασκέδαση διέταξε ο πατέρας της παραβολής, αγαπητοί μου αδελφοί, για την επιστροφή του άσωτου γιου του. Φρόντισε αυτή του τη χαρά να την αποδείξει με κάθε δυνατό τρόπο, επιστρατεύοντας όλους τους δούλους του. «Ενέγκατε τήν στολήν τήν πρώτην καί ενδύσατε αυτόν, καί δότε δακτύλιον εις τήν χείρα αυτού καί υποδήματα εις τούς πόδας καί ενέγκαντες τόν μόσχον τόν σιτευτόν .... ευφρανθώμενΦορέστε του την καλύτερη στολή, δακτυλίδι στο χέρι του, υποδήματα και φέρετε το μοσχαναθρεμένο μοσχάρι για να ευχαριστηθούμε. Γιατί αυτός είναι  ο γιος μου, και γύρισε. Αυτός που μέχρι πριν λίγο ήταν νεκρός, ξαναζωντάνεψε. Ήταν χαμένος και βρέθηκε.

Όμως αυτός ήταν ο γιος που ζήτησε, πήρε το μερίδιο της πατρικής περιουσίας, το καταξόδεψε απερίσκεπτα.  Ήταν το μερίδιο περιουσίας που δεν απέκτησε με τους κοπους του. Έζησε στην ξενητεια, με τον πλούτο του πατέρα του, χωρίς να του λείψει τίποτε. Ξέχασε ακόμη και τον πατέρα του, την οικογένειά του, το σπίτι του. Έζησε κάθε είδους υλική ικανοποίηση. Κατεσπατάλησε την περιουσία του αλογάριαστα. Και τελικά έμεινε μόνος. Έχασε τα πάντα. Έμεινε στο δρόμο. Πείνασε και κανένας δεν τον συμπόνεσε. Και μόνο τότε κατάλαβε.

«Εις εαυτόν δέ ελθών» σημειώνει η περικοπή που ακουσαμε. Κάποτε όμως κατάλαβε. Είδε τον εαυτόν. Είδε που είχε φτάσει. Δεν είχε που να μείνει. Πεινασμένος ήταν. Ακάθαρτος και κουρελιάρης και ξυπόλυτος κατάντησε.  Θυμήθηκε, σκέφτηκε το σπίτι του, την οικογένεια του, τον πατερα του και αποφάσισε. Και τόλμησε να γυρίσει.

Και ο πατέρας του: Μακριά ήταν ακόμη. Το είδε γιατί τον περίμενε.  Έτρεξε και τον πήρε στην αγκαλιά του. Τον δέχτηκε με όλη του την αγάπη και του πρόσφερε τα πάντα.

Έλεγε κάποιος σπουδαίος θεολόγος, ερμηνεύοντας την παραβολή του ασώτου, αγαπητοί μου, ότι και μόνο αυτή η παραβολή να σωζόταν από τα ευαγγέλια, ήταν αρκετή για να δείξει την άπειρη αγάπη του Θεού. Είναι πράγματι το ευαγγέλιο της αγάπης του Θεού. Το ευαγγέλιο της σωτηρίας που υποσχέθηκε στους ανθρώπους.

Η αγάπη των γονέων, που χρησιμοποιεί εδώ ο Κύριος για να την αντιπαραβαλει με την αγάπη του Θεού για το πλάσμα Του, είναι μια κατανοητή βάση. Αλλα δύσκολα ο φυσικός πατέρας θα μπορούσε να φτάσει και να αποδεχτεί τον γιο που πήρε και κατέστρεψε την περιουσία του, την πήρε και την κατασπατάλησε «ζην ασώτως»Δύσκολα θα μπορούσε ένας άνθρωπος να συγχωρήσει τόσο εύκολα και τόσο απλόχερα και να αποκαταστήσει το αχάριστο παιδί του επαναφέροντάς το στην προηγούμενη του θέση.

Όμως ο πατέρας της παραβολής, ο Θεός, αγαπητοί μου, είδε το παιδί Του. Το άσωτο παιδί, που ωστόσο ποτέ δεν έπαυσε να το αγαπά. Ποτέ δεν έπαυσε να ενδιαφέρεται γι αυτό. Είναι παιδί Του, δημιούργημά Του. Και χάρηκε όταν είδε ότι ήθελε να γυρίσει κοντά Του. Μεγάλη χαρά γίνεται στον ουρανό για ένα αμαρτωλό που επιστρέφει, σημειώνει ο λόγος του Θεού. Είναι πράγματι ελπιδοφόρο μήνυμα για μας τους ανθρώπους που ζούμε αμαρτάνοντας. Διαπιστώνουμε ότι η αγάπη του Θεού είναι απεριόριστη. Ο Θεός δεν μνησικακεί, γιατί τον ξεχάσαμε, γιατί ξεμακρύναμε από το δρόμο Του  Περιμένει. Παρακολουθεί τις κινήσεις μας και θα λέγαμε, ανθρώπινα. Λαχταρά να μας δει να τρέχουμε, να γυρίσουμε κοντά Του, να πέσουμε στην αγκάλη του.

Ο καθένας από εμάς , αγαπητοί μου, είναι πολύ ή λιγότερο, ένας άσωτος γιος. Όλοι μας έχουμε δεχτεί και μάλιστα χωρίς να το ζητήσουμε το μερίδιο της περιουσίας που μας χάρισε ο Θεός. Λογικό φυσικά είναι, όταν κάποιος σου δίνει κάτι, να περιμένει ισάξιο αντάλλαγμα, ή ανάλογη πληρωμή. Δωρεάν μας τα έδωσε, να τα χρησιμοποιούμε. Όλοι ζούμε μέσα στην αγάπη και  χάρη του Θεού και απολαμβάνουμε τα αγαθά Του. Και όμως όλοι μας απρόσεκτα διαθέτουμε και σπαταλούμε τα δώρα του Θεού.

Πρωτοφανες για την ανθρώπινη υπολογιστική είναι αυτό που φανερώνει η παραβολή του ασώτου. Όχι μόνο δεν ζητά κάποιο αντάλλαγμα ή μια πληρωμή, αλλά προσφέρει και άλλα πλούσια δώρα, ο πατέρας της παραβολής.

Και τα προσφέρει με όλη του την αγάπη. Αποκατέστησε τον χαμένο γιο, και μάλιστα σε καλύτερη θέση από την προηγούμενη, θα λέγαμε.

Συνηθίζουμε, επειδη συχνά παραβαίνουμε τις εντολές του Θεού και αμαρτάνουμε, πιστεύουμε και περιμένουμε την άμεση και αυστηρή τιμωρία του Θεού. Νοιώθουμε την ενοχή για τις αμαρτίες μας. Φυσικά πρέπει να  περιμένουμε τιμωρία σαν επακόλουθο των πράξεών μας. Φαίνεται όμως ότι ο Θεός, μόνο κάτι πολύ απλό ζητά από εμάς. Να έρθουμε «στα συγκαλά μας», όπως λέει σοφά ο λαός. Να καταλάβουμε το λάθος μας. Να μετανοησουμε και να γυρίσουμε προς τον Πατέρα μας, που μας περιμένει με ανοικτές αγκάλες.

Έχουμε ξεφύγει, αγαπητοί μου. Φθείορυμε τον εαυτό μας και την ψυχή μας με τα καθημερινά μας λάθη και δεν σκεπτόμαστε πόσο προκαλούμε τη λύπη του Θεού που τόσο μας αγαπά. Φθείρουμε και καταστρέφουμε και αυτόν το υλικό κόσμο που μας παρεχώρησε ο Θεός για να ζούμε, χωρίς να υπολογίζουμε τις συνέπειες.

Νεκρός και χαμένος θεωρήθηκε ο άσωτος της παραβολής, γιατί απομακρύνθηκε από τον Θεό και την αγάπη Του. Είχε απονεκρώσει την ψυχή του η αμαρτία. Ήταν χαμένος, παρασυρμενος από τον κοσμο των κακών συνηθείων και της αμαρτίας, μακριά από το θέλημα του Θεού. Αλλά τελικά δεν χάθηκε. Δεν χάθηκε γιατί άλλαξε γνώμη και μυαλά. Ξανάζησε γιατί ανεζήτησε τη χάρη του Θεού, γυριζοντας κοντά Του και αφήνοντάς πίσω του την αμαρτωλή ζωή. Πλημμυρίζει την ψυχή μας η χαρά της ελπίδας.  Με την εμπιστοσύνη στην θεία αγάπη θα δεχτούμε και μεις τα πλουσιοπάροχα δώρα της αγάπης του Θεού.

 

Δ.Γ.Σ

 


 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ
Απόστολος: Α΄Κορ. Η΄8-13 Θ΄1-2
Ευαγγέλιο: Ματθ. ΚΕ΄31-46
10 Μαρτίου 2013
Και αφοριεί αυτούς απ’ αλλήλων¨.

 

Το σημερινό Ιερό Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί, μας μεταφέρει στη φοβερή και συγκλονιστική μέρα της μέλλουσας Κρίσης. Και μας εκθέτει τον τρόπο με τον οποίο ο δίκαιος Κριτής, θα κρίνει τους ανθρώπους. Παράλληλα και οι κατανυκτικοί ύμνοι της Εκκλησίας μας, με την περιγραφή της φρικτής εκείνης μέρας, μας μεταδίδουν ένα σωτήριο φόβο, που ξυπνά τις συνειδήσεις μας. Κατά τη φοβερή εκείνη μέρα, μας λέει, ο δίκαιος Κριτής θα διαχωρίσει τα πλήθη των ανθρώπων, που θα συναχθούν ενώπιον Του. Και τους μεν καλούς και ενάρετους θα τους θέσει στα δεξιά Του, τους δε κακούς και πονηρούς στα αριστερά Του. Αυτή, λοιπόν, η αλήθεια, ότι ο Κύριος μας γνωρίζει και θα μας κατατάξει ανάλογα με την τωρινή ζωή μας, κατά την δευτέρα Του παρουσία, θα πρέπει να μας κάμει να σκεφτούμε σοβαρότατα τις ευθύνες μας. Κι αν μέχρι τώρα είμαστε δικοί Του να προσέξουμε να μη μας παρασύρει ποτέ η ευπερίστατος αμαρτία. Αν όμως βρισκόμαστε μακριά Του να μετανοήσουμε έγκαιρα. Κι επειδή το θέμα αυτό είναι πολύ σοβαρό, θεωρούμε σκόπιμο σήμερα να μιλήσουμε για την μέλλουσα Κρίση και για το κριτήριο με το οποίο θα γίνει αυτή.

Το πρώτο που θα γίνει κατά τη Δευτέρα Παρουσία θα είναι ο διαχωρισμός των ανθρώπων. Αφού ο δίκαιος Κριτής καθίσει σε μεγαλοπρεπή θρόνο, θα ξεχωρίσει τους ανθρώπους ανάλογα με τη γήινη ζωή τους. Και είναι απαραίτητος ο διαχωρισμός αυτός γιατί στον κόσμο αυτό καλοί και κακοί, δίκαιοι και άδικοι, πλούσιοι και πτωχοί ζούμε αναμεμιγμένοι. Και δεν είναι μόνο η σημερινή περικοπή κατά την οποία ο Κύριος μιλά σαφώς, για τη μεγάλη αυτή αλήθεια. Η βασιλεία των ουρανών, λέει σε άλλο Κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, είναι όμοια μ’ ένα δίκτυ, που το έριξαν στη θάλασσα κι έπιασε κάθε λογής ψάρια. Όταν το δίκτυ γέμισε, το έσυραν έξω στο γιαλό και κάθισαν και μάζεψαν τα καλά ψάρια σε πανέρια, ενώ τα άχρηστα τα πέταξαν έξω. Έτσι θα γίνει, μας λέει και πάλιν, και στο τέλος του κόσμου. Θα βγουν οι άγγελοι και θα ξεχωρίσουν τους κακούς ανάμεσα από τους ευσεβείς και θα τους ρίξουν στο καμίνι της φωτιάς. Εκεί θα κλαίνε και θα τρίζουν τα δόντια τους. Ας μη αμφιβάλλει, λοιπόν, κανείς ότι θα γίνει το δίκαιο ξεκαθάρισμα και ο αναγκαίος χωρισμός των ανθρώπων κατά τη συντέλεια. Είναι αδύνατο να μη γίνει γιατί πρέπει κάποτε να λειτουργήσει και η δικαιοσύνη του Θεού, σ’ όλη την πληρότητά της. Γιατί πρέπει να επαληθευθούν οι προειδοποιήσεις του Κυρίου για τη μισθαποδοσία των ανθρώπων. Και θα επαληθευθούν γιατί ο διαχωρισμός και η Κρίση θα γίνουν.

Και γεννιέται το ερώτημα. Που θα βρεθεί άραγε ο καθένας από εμάς, δεξιά ή αριστερά του Κριτή; Κι εδώ είναι που θα πρέπει να προσέξουμε. Το κριτήριο θα είναι η αγάπη προς τον πλησίον. Μας το λέει σήμερα καθαρά ο Κύριος. Και η αγάπη αυτή δεν μας ζητά δύσκολα και ακατόρθωτα πράγματα. Μας ζητά να θρέψουμε τους πεινασμένους, να δροσίσουμε τους διψασμένους, να φιλοξενήσουμε τους έχοντας ανάγκη φιλοξενίας, να επισκεφθούμε τους ασθενείς. Και όλα αυτά όταν το θέλουμε είναι εφαρμόσιμα και κατορθωτά. Ακατόρθωτα είναι για τους ατομιστές και τους εγωιστές, που μόνο το εγώ τους προσέχουν και τρέφουν. Η αγάπη, κατά τον Απόστολο Παύλο, είναι η τέλεια εκπλήρωση των εντολών του Θεού (Ρωμ. ΙΓ΄10). Και πράγματι αυτός που αγαπά τον άλλο ούτε θα τον αδικήσει, ούτε θα του πει ψέματα, ούτε θα τον κλέψει, ούτε θα τον συκοφαντήσει. Αντίθετα θα επιδιώκει πάντοτε να τον ευεργετεί ποικιλοτρόπως.

Καθώς ακούμε αυτά και τα μελετούμε, ίσως να μας καταλάβει απογοήτευση. Όμως όσο ζούμε στο μάταιο αυτό κόσμο και έχουμε ευκαιρίες μετάνοιας, τα πράγματα είναι εύκολα, μας λέει ο Ιερός Χρυσόστομος. Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε. Δεν μας ζητά ο Θεός κάτι ακατόρθωτο. Αυτό που μας ζητά είναι εύκολο. Λίγο ψωμί, λίγη αγάπη, λίγο ενδιαφέρον για τους αδελφούς μας. Δείχνουμε λίγη αγάπη και θα ζούμε αιώνια στην αγάπη του Θεού. Αγκαλιάζουμε με στοργή τον κάθε εγκαταλελειμμένο για να μας αγκαλιάσει ο Θεός στους κόλπους του Αβραάμ. Έτσι κερδίζουμε την αιωνιότητα ή τη χάνουμε ανάλογα με τη συμπεριφορά μας. Η αγάπη μας, λοιπόν, προς τους αδελφούς μας, ας είναι πλούσια, πρόθυμη, αυθόρμητη και ακούραστη. Όπως θα ήταν πλούσια αν ο Κύριος ήταν ενώπιόν μας.

Η διαδικασία αυτή της διαίρεσης θα γίνει, εν ριπή οφθαλμού, γιατί όλα τα κρυπτά των ανθρώπων τότε θα αποκαλυφθούν ενώπιον όλων, ενώπιον των αγγέλων και ενώπιον των ανθρώπων. Όπως μας εξηγούν οι Ιεροί Πατέρες της Εκκλησίας μας, κάθε άνθρωπος θα έχει πάνω του ανεξίτηλα και φανερά πλέον τα ιδιώματα της κακίας ή της αρετής του. Τα κρυφά χαρακτηριστικά της ψυχής τού κάθε ανθρώπου, θα επηρεάσουν και θα διαμορφώσουν αιώνια πλέον και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του σώματός του. Ο Κύριος δεν ονομάζει τυχαία τους μεν πρόβατα, τους δε ερίφια. Γιατί, όπως ακριβώς, τα πρόβατα ξεχωρίζουν αυτόματα από τα ερίφια, από την εξωτερική τους μορφή, έτσι και οι άνθρωποι ανάλογα με τη ζωή τους θα έχουν και εξωτερικά το ¨γνωριστικό είδος¨, τα χαρακτηριστικά δηλαδή της αμαρτωλότητας ή της αγιότητας. Ο καθένας μας χωρίς να χάσει τα προσωπικά του χαρακτηριστικά, με τα οποία αναγνωρίζεται. Θα έχει μορφή φωτεινότερη και αγιότερη ή σκοτεινότερη και βδελυρώτερη, ανάλογα με τη ζωή και τα έργα του.

Ειδικά σήμερα με την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας, οι εφημέριοι θα πρέπει να είναι σε άμεση επαφή με τους πιστούς τους και να ενδιαφέρονται και να νοιάζονται για τυχόν οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το ποίμνιό τους. Ας μη περιμένουμε, λοιπόν, να μας το ζητούν οι αδελφοί μας για να τους βοηθήσουμε. Ο Κύριος δεν λέει στο ευαγγέλιο, ζήτησα, παρακάλεσα, ζητιάνευσα και μου τα δώσατε. Αλλά πεινούσα, ήμουν άρρωστος, ήμουν φυλακισμένος και ήλθατε μόνοι σας κοντά μου. Αυτό σημαίνει πρόθυμη αγάπη που προλαβαίνει τον φτωχό, πριν αυτός ζητιανεύσει και αυτή είναι η ωραιότερη μορφή αγάπης που ζητά ο Κύριος. Μη περιμένουμε, λοιπόν, να μας κτυπήσουν την πόρτα οι πτωχοί αδελφοί μας ή να μας ενοχλήσουν για να τους δείξουμε την αγάπη. Αλλά να σπεύδουμε να ανακαλύπτουμε την κρυφή ιδίως πτώχεια και να προλαβαίνουμε με διακριτικότητα τα χειρότερα.

Αδελφοί μου! Το να βρεθούμε στα αριστερά του Δίκαιου Κριτή, σαν ερίφια είναι πολύ εύκολο. Προς τα εκεί μας σπρώχνουν ο εγωισμός και η φιλαυτία μας και ο ατομισμός και η αδιαφορία μας προς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας. Η αγάπη προς τον πλησίον μας είναι το μέσον και η αγία αρετή με την οποία εξαγοράζεται η δόξα της αιωνιότητας. Κι επειδή όταν κλείσουμε τα μάτια είναι αδύνατο να αλλάξουμε τα γεγονότα, τώρα που έχουμε καιρό, ας φροντίσουμε να γίνουμε άνθρωποι έμπρακτης αγάπης. Η επίγεια ζωή μας, όσο και να διαρκέσει, κάποτε θα λήξει, θα δώσει την θέση της στο θάνατο, για να μας παραπέμψει εκείνος στην συνέχεια στο φοβερό θρόνο του Χριστού. Γι’ αυτό όσο έχουμε καιρό, ας μη αδρανούμε. Ας αναλάβουμε με τη χάρη του Θεού αγάπη κατά της αμαρτίας και ας καλλιεργήσουμε την αρετή, ώστε να βρούμε έλεος και να αξιωθούμε του Παραδείσου.

 

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος

 

 

 

 


 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ
Απόστολος: Ρωμ. ιγ΄ 11-ιδ΄ 4
Ευαγγέλιο: Ματθ. στ΄ 14-21
17 Μαρτίου 2013
 
 
 
«Όταν δε νηστεύητε, μη γίνεσθε ώσπερ οι υποκριταί…»
 

Από αύριο, αγαπητοί αδελφοί, αρχίζει η νηστεία της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Κι η Εκκλησία, στο κατώφλι αυτού του ωραίου αγώνα, ετοιμάζει τα τέκνα της να τον αγωνισθούν όπως πρέπει, κάνοντας τα να ακούσουν τα σχετικά με τη νηστεία λόγια του Κυρίου.

Όταν νηστεύετε – ακούσαμε σήμερα τον Σωτήρα να μας λέγει μέσα από το Ευαγγελικό ανάγνωσμα – μη γίνεστε σαν τους υποκριτές σκυθρωποί. Αυτοί αφανίζουν τα πρόσωπα τους και γενικά κάνουν το κάθε τι για να τους προσέξουν οι άλλοι άνθρωποι ότι νηστεύουν. Σας βεβαιώνω, ότι δεν πρόκειται τέτοιου είδους νηστευταί να έχουν μισθαποδοσία από τον Θεό.

Εσύ, όταν νηστεύεις, άλειψε την κεφαλή σου με μυρωδικό λάδι και νίψε το πρόσωπο σου, ώστε οι άλλοι να μην προσέξουν, να μην υποπτευθούν ότι νηστεύεις, θα σου αρκεί, ότι είσαι ορατός από τον πατέρα σου τον ουράνιο, που βλέπει στα κρυφά. κι ακριβώς ο πατέρας σου ο ουράνιος, που βλέπει στα κρυφά, θα σου αποδώσει την αμοιβή στα φανερά, όταν έλθει η ημέρα της Κρίσεως.

Μ’ αυτές τις συστάσεις κι’ υποδείξεις, αγαπητοί αδελφοί, ο Κύριος θέλει να μας προφυλάξει από τον φοβερό λάκκο, όπου κινδυνεύει να πέσει κάθε αρετή, επομένως κι η νηστεία: τον λάκκο της υποκρισίας, της επιδείξεως στους άλλους, της ανθρωπαρεσκείας.

Άχρηστη κι ανώφελη, χωρίς μισθό από τον ουρανό, είναι κάθε καλή πράξη, όταν κίνητρό της έχει το πώς θα χειροκροτηθεί από τους ανθρώπους. Όταν γίνεται για να μας επιδοκιμάσουν οι γύρω μας. Όταν δεν αποσκοπεί στην ψυχική μας σωτηρία και δεν γίνεται μονάχα χάριν του Θεού.

Ο Κύριος είναι ο εντολοδότης των αρετών. Ο Κύριος θέλει να είναι κι ο αποκλειστικός θεατής των. Το ίδιο, λοιπόν, ισχύει και για τη νηστεία. Δεν θέλει να την επιδεικνύουμε στους ανθρώπους, για να μας πουν εύγε, για να μας χαρακτηρίσουν καλούς χριστιανούς. Θέλει να νηστεύουμε, χωρίς να διασαλπίζουμε τη νηστεία μας, να τη διαλαλούμε.

Κι αυτή η απαγόρευση κάνει, ώστε να θυμηθούμε το βαθύτερο νόημα της νηστείας, που δεν είναι απλή αποχή από ορισμένα είδη τροφής, αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο και σπουδαιότερο. Είναι αποχή από την αμαρτία και φυσικά, πρώτα – πρώτα, από την αμαρτία των αμαρτιών, την υποκρισία και την επίδειξη.

Ας έλθει, όμως, στη μέση ο θείος Χρυσόστομος κι ας τονίσει αυτή τη μεγάλη αλήθεια με μερικά υπέροχα ερωτήματα του:

«Πες μου, αδελφέ μου – ρωτά τον καθένα μας ο ιερός πατήρ της Εκκλησίας – τι αποκομίζεις από τη νηστεία που κάνεις; Γιατί κι ο γεωργός, γι’ αυτό σπέρνει, για να θερίσει. Κι οι πραματευτάδες γι’ αυτό γυρίζουν από τόπο σε τόπο  για να συνάξουν χρήματα. Κι ο καραβοκύρης, γι’ αυτό σχίζει τα πέλαγα, για να γεμίσει το αμπάρι.

»Μη μου πεις, λοιπόν, τόσες μέρες νηστεύω, το και το δεν τρώγω, κρασί δεν πίνω, δεν πηγαίνω σε διασκεδάσεις. Αλλά δείξε αν, ενώ ήσουν οξύθυμος, έγινες πράος. Κι αν έγινες φιλάνθρωπος, ενώ ήσουν πετρόκαρδος. Αν μεθάς με την οργή, τι σημασία έχει που στερείσαι το ποτό; Αν φωλιάζει μέσα σου ο φθόνος, τι ωφέλεια έχεις που νηστεύεις ορισμένα φαγητά; Δεν σε ρωτώ, λοιπόν, τι λογής τραπέζι στρώνεις, αλλά αν άλλαξες ψυχή.

»Αν η οικοδέσποινα – η ψυχή εννοώ – είναι έκδοτη στις ασωτίες, τι μαστιγώνεις την υπηρέτρια, που είναι η σάρκα; Αν η ψυχή είναι δεσμώτης του κακού, τι παιδεύεις το σώμα;»

Η νηστεία, λοιπόν, αδελφοί μου, τότε έχει νόημα, όταν βοηθά την ψυχή να απαλλαγεί από τις κακίες της, τα πάθη της, τις χαμηλές ροπές της. Όταν δεν είναι μονάχα κόψιμο ορισμένων τροφών, αλλά και κόψιμο της αμαρτίας.

Και πριν απ’ όλα – όπως ακούσαμε σήμερα τον Κύριο να τονίζει – η νηστεία είναι η άσπονδη έχθρα της ανθρωπαρεσκείας και της επιδείξεως.

Είθε, εφέτος, όλοι μας να νηστέψουμε μ’ αυτό τον σωστό και σωτήριο τρόπο.

 

Γιώργος Σαββίδης

 


 

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)
Απόστολος: Εβρ. ια΄ 24-26, 32-40
Ευαγγέλιο: Ιωάν. α΄ 44-52
24 Μαρτίου 2013
 
 
 
«Ον έγραψε Μωυσής εν τω νόμω και οι Προφήται, ευρήκαμεν Ιησούν…τον από Ναζαρέτ» (Ιωάν. α΄ 46).
 

Διπλή πρόσκληση απευθύνει σήμερα ο Ιησούς. Η πρώτη είναι άμεση. Η δεύτερη είναι έμμεση. Κι  όμως και οι δυο προσκλήσεις όχι μόνο βρίσκουν θετική ανταπόκριση αλλά και καταλήγουν σε διπλή θαυμαστή ομολογία. Ο Ιησούς παρουσιάζεται γνώστης του χαρακτήρα και της προσωπικότητας των ανθρώπων που προσκαλεί επιβεβαιώνοντας το της Αποκάλυψης: «ότι εγώ ειμί ο ερευνών νεφρούς και καρδίας» (Αποκ. β΄ 23). Δηλαδή ότι γνωρίζει τι κρύβει ο νους και η καρδιά του ανθρώπου.

Αυτή η υπερφυσική γνώση του Ιησού επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια όχι μόνο με την αποδοχή της πρόσκλησης, αλλά και με τη θαυμαστή διπλή ομολογία. Ο πρώτος, ο Φίλιππος, σαν άλλος Αρχιμήδης ομολογεί με ενθουσιασμό το «Ευρήκαμεν». Όμως η ανακάλυψη του Φιλίππου υπερτερεί εκείνης του Αρχιμήδους γιατί δεν πρόκειται για τη λύση μιας μαθηματικής πράξης, αλλά για την εύρεση του Λυτρωτή και η οποία μάλιστα είναι ανακάλυψη πολλών και όχι μόνο ενός προσώπου.

Ο Φίλιππος, μελετητής των Γραφών και περιλαμβανόμενος μεταξύ εκείνων που περίμεναν τον Μεσσία αναγνώρισε, μέσα από την πρόσκληση «ακολούθει μοι», ότι στ’ αλήθεια ανακάλυψε και βρήκε Αυτόν που περίμενε, τον Μεσσία. Η χαρά του είναι μεγάλη, για τούτο και θέλει να την μοιραστεί με τον φίλο του τον Ναθαναήλ, αφού ξέρει ότι η σωτηρία είναι δώρο του Θεού για όλους τους ανθρώπους. Για τούτο βέβαιος πια και χωρίς κανένα δισταγμό ψάχνει και βρίσκει τον φίλο του τον Ναθαναήλ και του  λέει. «Αυτόν που προανάγγειλε ο Μωυσής στο νόμο και οι προφήτες, τον βρήκαμε• είναι ο Ιησούς, ο γιος του Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ».

Η ομολογία του Φίλιππου είναι σημαντική γιατί εκφράζει απόλυτη βεβαιότητα και σαν προϊόν προσωπικής εμπειρίας την υπερασπίζεται με σθένος. Στην ερώτηση του Ναθαναήλ «Μπορεί από τη Ναζαρέτ να βγει κάτι καλό;» ο Φίλιππος απαντά: «Έλα και δες μόνος σου». Όταν η πίστη είναι βίωμα προσωπικό τότε όχι μόνο δεν είναι αρνητική στις αντιρρήσεις, αλλά και επιχειρηματολογεί αντιπροτείνοντας λύσεις. «Το έρχου και ίδε» δεν είναι μόνο καρπός εμπειρίας, αλλά και έκφραση απόλυτης βεβαιότητας. Έχει ακόμα σαν θεμέλιο τον Ιησού, στο πρόσωπο του οποίου εκπληρώθηκαν οι υποσχέσεις του Θεού και επαληθεύτηκαν όλες οι προφητείες.

Η πίστη μας σαν διδασκαλία προς τα έξω, τότε μόνο έχει αποτέλεσμα όταν ξεκινά από μέσα μας σαν  βεβαιότητα. Αν εμείς έχουμε επιφυλάξεις τότε πως θα πείσουμε τους άλλους. Θα πρέπει, λοιπόν, η πίστη μας να είναι σταθερή και ακλόνητη και ιδιαίτερα να εκφράζεται σαν τρόπος καθημερινής ζωής. Όσο πιο καθαρή είναι η δική μας εικόνα που εκπέμπουμε προς τα έξω και η δική μας προσωπική πίστη και ζωή, ιδιαίτερα σε ώρες δοκιμασίας, τότε η πειστικότητα μας είναι καλύτερη και τα αποτελέσματα αρκούντως θετικά. Τούτο επιβεβαιώθηκε πολλές φορές δια μέσου των αιώνων ιδιαίτερα δε όταν η μαρτυρία της πίστεως επισφραγιζόταν με το μαρτύριο της ζωής.

Είναι καιρός, λοιπόν, σαν Χριστιανοί να επανέλθουμε στη γνησιότητα της πίστης στο πρόσωπο του Ιησού και που θα έχει την κατάληξη που είχε σήμερα η ομολογία του Ναθαναήλ «Ραββί συ ει ο υιός του Θεού». Μια ομολογία που μέσα από τους αιώνες βρήκε πολλούς μιμητές. Μια ομολογία που δοκίμασε εξευτελισμούς, μαστιγώσεις, δεσμά και φυλακίσεις. Κι όμως άντεξε. Δεν λύγισε μπροστά στο θάνατο. Κι αυτή η ομολογία, αυτή η πίστη δεν ήταν ούτε προσωπική, ούτε παροδική. Ήταν η πίστη της Εκκλησίας που είχε και έχει σαν θεμέλιο της την πίστη στην θεότητα του Ιησού. Οποιαδήποτε άλλη διδασκαλία απορρίπτεται σαν πλάνη, σαν αίρεση. Και η αίρεση νοθεύει την πίστη και προβάλλει περισσότερο προσωπικές ή εγωιστικές αντιλήψεις που βρίσκονται έξω από τα πλαίσια της Ορθοδόξου πίστεως.

Αυτή την πλάνη και αυτές τις αντιλήψεις που αλλοίωναν την πίστη και νόθευαν την χριστιανική ζωή τις απέρριψε η Εκκλησία. Ανάμεσα τους και την αίρεση της εικονομαχίας, η οποία συντάραξε την Εκκλησία περισσότερο από ένα αιώνα. Σ’ αυτή την περίοδο ιερές εικόνες και λείψανα Αγίων καταστράφηκαν, ενώ διώχθηκαν οι υπερασπιστές τους. Με την αναστήλωση των εικόνων στις 11 Μαρτίου 843 μ.Χ., έχουμε και αναστήλωση της κλονισμένης πίστεως.

Μέσα από τις εικόνες η Εκκλησία εκφράζει την ιστορική αλήθεια, ότι ο Ιησούς δεν είναι μόνο τέλειος Θεός, αλλά και τέλειος άνθρωπος. Με τη δημιουργία της εικόνος του Χριστού η Εκκλησία επιβεβαιώνει την ιστορικότητα του προσώπου του Χριστού. Άρνηση της αλήθειας αυτής οδηγεί και στην άρνηση της πραγματικής ενανθρώπισης και κατ’ επέκταση και της πραγματικής σωτηρίας.

Η Εκκλησία στη συνέχεια κατέστησε σαφές ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην προσκύνηση λατρείας που απονέμεται μόνο στο Θεό και της προσκύνησης τιμής, σεβασμού, που απονέμεται στους Αγίους και τις εικόνες τους. Προσκυνώντας δε μια εικόνα δεν προσκυνούμε το ξύλο ή το χρώμα ή γενικά το υλικό με το οποίο είναι κατασκευασμένες, αλλά προσκυνούμε, εκδηλώνουμε σεβασμό προς το πρόσωπο που εικονίζεται, έμμεσα δε η προσκύνηση μεταφέρεται στον Χριστό που υπήρξε και η αιτία της αγιότητας τους.

Παράλληλα με τις εικόνες απονέμεται τιμητική προσκύνηση και στα ιερά λείψανα των Αγίων οι οποίοι «και ζώντες πεπληρωμένοι ήσαν Πνεύματος Αγίου». Τα λείψανα των αγίων είναι «έμψυχα του Θεού σκηνώματα» και ως εκ τούτου πρέπει να τυγχάνουν της σχετικής τιμής. Τα ιερά λείψανα των Αγίων είναι πηγή χάριτος και ευεργεσιών. Είναι ακόμα μάρτυρες της ζωντανής παρουσίας του Θεού μέσω των οποίων διενεργούνται τα διάφορα θαύματα.

Αδελφοί μου, πολύ ή λίγο όλοι είμαστε γνώστες των πιο πάνω. Όμως, είμαστε μέτοχοι και συμμέτοχοι αυτών των αληθειών. Μπορούμε να ομολογήσουμε κι εμείς με τη βεβαιότητα του Φίλιππου ότι «ευρήκαμεν Ιησούν»; Μπορούμε ακόμα να αναγνωρίσουμε ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού, όπως τον αναγνώρισε και τον ομολόγησε ο Ναθαναήλ; Αν ναι, τότε σημαίνει ότι βρισκόμαστε στη σωστή πορεία που θα μας απαλλάξει από την πλάνη και θα μας οδηγήσει στη σωτηρία. Το «έρχου και ίδε» είναι ο καλύτερος τρόπος για να διαπιστώσουμε κι εμείς με τη δική μας προσωπική εμπειρία ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού, γεγονός που δε θα μας χαροποιήσει απλώς, αλλά και θα μας οδηγήσει στη σωτηρία. Αυτής της εμπειρίας και αυτής της σωτηρίας ας μας αξιώσει κι εμάς ο Κύριος. Αμήν.

 
Θεόδωρος Αντωνιάδης
 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Απόστολος: Εβρ. α΄10 – β΄3
Ευαγγέλιο: Μαρκ. β΄1-12
31 Μαρτίου 2013
 
 
 
«Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» (Μαρκ. β΄ 5)
 
 
 

Ελπιδοφόρο το μήνυμα του σημερινού ευαγγελίου τόσο στον παράλυτο της Καπερναούμ, όσο και σε όλους τους ανθρώπους δια μέσου των αιώνων και  κατ’ επέκταση και σε μας. Ότι ο Ιησούς μας απαλλάσσει από την πηγή του κακού, την αμαρτία και μας ελευθερώνει από αυτήν. «Τέκνον αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου». Παιδί μου σου συγχωρούνται οι αμαρτίες. Ίσως ο λόγος αυτός να ακούεται παράδοξος από έναν άνθρωπο παράλυτο που πηγαίνει να βρει  τη γιατρειά του, γιατί, εκείνο που πάσχει είναι το σώμα του και όχι η ψυχή του. Τόσο εκείνος όσο και το σύνολο σχεδόν των ανθρώπων τα εποχής μας αρνούνται την αλληλεξάρτηση σώματος και ψυχής. Και τούτο γιατί στο βάθος αρνούμαστε ότι υπάρχει «αμαρτία», πολύ δε περισσότερο την αρνητική επίδρασή της τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή. Παράλληλα αρνούμαστε να παραδεχθούμε ότι είμαστε ατελείς και άρα δεν είμαστε αμαρτωλοί. Μια άρνηση που θεμελιώνεται στην αντίληψη της απόλυτης ελευθερίας η οποία στην ουσία μετατρέπεται σε ασυδοσία.

Ελευθερία δεν είναι να κάνω ότι θέλω, αλλά ότι πρέπει. Η ελευθερία έχει όρια. Η ελευθερία μου σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων. Αν παραβιάσω αυτό τον κανόνα, τότε παραβιάζω συνειδητά την ελευθερία των άλλων. Ο Απόστολος Παύλος απορρίπτει την αντίληψη μερικών, που δυστυχώς είναι και αντίληψη ανθρώπων της εποχής μας ότι «όλα μου επιτρέπονται». Σωστά, όλα όμως δεν είναι προς το συμφέρον. Όλα μου επιτρέπονται, εγώ όμως δε θα αφήσω τίποτε να με κυριέψει…

«Ή μήπως δεν ξέρετε ότι το σώμα μας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος το οποίο σας χάρισε ο Θεός και βρίσκεται μέσα σας; Δεν ανήκετε στον εαυτό σας• σας αγόρασε ο Θεός και πλήρωσε το τίμημα. Το Θεό λοιπόν να δοξάζετε με το σώμα σας και με το πνεύμα σας που ανήκουν σ’ αυτόν» (Α΄ Κορ. 12 και 19-20).

Όμως ας υποθέσουμε ότι αγνοούμε τα πιο πάνω λόγια του Αποστόλου Παύλου. Ας υποθέσουμε ότι είμαστε απόλυτα ελεύθεροι και άρα κάνουμε ότι θέλουμε, όπως συμβαίνει στην εποχή μας. Λογικά θα περιμέναμε ο άνθρωπος της εποχής μας, ο άνθρωπος της απόλυτης ελευθερίας να είναι και απόλυτα ευτυχισμένος. Δυστυχώς όμως η «ευημερούσα και πολιτισμένη» εποχή μας πάσχει κατά το ένα τρίτο (1/3) από κατάθλιψη κάτι που είναι απότοκο της ασύδοτης ζωής του. Τόσο ο άνθρωπος της εποχής μας, όσο και ο άνθρωπος της εποχής του Κυρίου αρνούμαστε να δούμε την ουσία και να αναγνωρίσουμε τις καταστροφικές συνέπειες της αμαρτίας. Αν δε παρ’ ελπίδα παραδεχτούμε την αμαρτία τότε, είτε την περιορίζουμε σε ορισμένες μόνο πράξεις, είτε τις περιορίζουμε μόνο σε πράξεις των άλλων και όχι του εαυτού μας. Αν όμως η αμαρτία είναι ασθένεια και μάλιστα της ψυχής και εμείς δεν την αναγνωρίζουμε, τότε πως θα προχωρήσουμε στη θεραπεία;

Ορθά, λοιπόν, ο Κύριος εστίασε την προσοχή του στην αιτία του κακού την αμαρτία και ύστερα προχώρησε στην τέλεια θεραπεία. Με τον τρόπο αυτό απευθύνεται και σε κάθε παράλυτη εποχή ότι ο ίδιος είναι η μόνη και σταθερή έξοδος από τα όποια «παράλυτα» αδιέξοδα της κάθε εποχής. Όλα τα άλλα είναι μόνον υποκατάστατα και λειτουργούν ως καταπραϋντικά και όχι θεραπευτικά. Αν θέλουμε να αποφύγουμε τον «πνιγμό» ας αποφύγουμε τη θάλασσα της αμαρτίας. Ειδικότερα όμως ας αναζητήσουμε τον Ιησού.

Πέραν από την στοχοποίηση της ουσίας του κακού μέσα από το σημερινό ευαγγέλιο προβάλλουν έντονα και τα στοιχεία που οδηγούν τον άνθρωπο στην έξοδο από τν κρίση. Και αυτά είναι η πίστη και η αγάπη. Και η πίστη, αν και φαντάζει πράξη και αρετή «μοναχική», σήμερα διαπιστώνουμε ότι είναι και ομαδική. Ακούσαμε σήμερα τον ευαγγελιστή να τονίζει «ιδών δε ο Ιησούς την πίστιν αυτών», τότε προχώρησε στη θεραπεία. Γιατί ήταν μια πίστη που ξεπέρασε όλα τα εμπόδια που βρήκε μπροστά της. Γιατί ακόμα ήταν μια πίστη ομαδική. Όταν είδε την πίστη τους ο Ιησούς σαν επιβράβευση πρόσφερε τη θεραπεία.

Εκτός από την πίστη προβάλλει σήμερα η αγάπη σαν βάλσαμο θεραπείας. Κι αυτή η θεραπεία προβάλλει διπλά. Προβάλλει ως αγάπη κοινωνική. Ιδιαίτερα όμως προβάλλει και ως αγάπη του Θεού προς τον αμαρτωλό άνθρωπο.

Αγάπη κοινωνική που χαρίζεται όταν γκρεμιστούν τα τείχη του εγωισμού. Αγάπη που εκδηλώθηκε από το κοινωνικό περιβάλλον του παράλυτου, αλλά αρνήθηκαν να προσφέρουν οι Γραμματείς του σημερινού ευαγγελίου.

Αγάπη, τέλος, του Θεού προς τον αμαρτωλό άνθρωπο. Παρά την αμαρτωλότητα του παράλυτου δεν τον απέρριψε ο Ιησούς. Αντίθετα μέσα από την λέξη «τέκνον», παιδί μου, προβάλλει η στοργική συγκατάβαση του Θεού. Μπορεί ο άνθρωπος με την αμαρτωλότητα του να προσβάλλει το Θεό, αλλά ο Θεός δεν τον απορρίπτει όταν συνειδητά μέσα από τη μετάνοια, βρίσκει το δρόμο της πίστης και της επιστροφής. Παράλληλα με την αγάπη του ο Ιησούς ως Θεός λειτουργεί θεραπευτικά, αφού του αποκαλύπτει μεν την αιτία της παραλυσίας του, προσφέρει δε και την θεραπεία λέγοντάς του «αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου». Η συγχώρηση των αμαρτιών είναι ένα κίνητρο για τον άνθρωπο να πάρει το δρόμο της επιστροφής και μέσα από τη μετάνοια να βρει την αναγκαία δύναμη που θα τον οδηγήσει στο Θεό. Και ο Θεός είναι και καθ’ οδόν, αλλά και στο τέρμα του δρόμου όπου περιμένει σαν στοργικός πατέρας για να τον ανορθώσει και μέσα από το άνοιγμα της πατρικής αγκαλιάς να του αναγγείλει την ευχάριστη είδηση «παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου».

Αυτή είναι η προοπτική της ελπίδας που προσφέρει σήμερα ο Ιησούς Χριστός στους ανθρώπους. Αυτή την προοπτική της ελπίδας θα πρέπει να βιώσουμε ως χριστιανοί και σαν τρόπος ζωής να αντανακλάται στους γύρω μας. Το ότι το κακό κυριάρχησε στον κόσμο δεν είναι δικαιολογία για να το συντηρούμε και μέσα από τη δική μας ζωή. Το κακό μπορούμε να το μετατρέψουμε από παρόν σε παρελθόν και τη σωτηρία από ανεκπλήρωτο πόθο σε μια καινούργια κατάσταση ελπίδας για όλη την ανθρωπότητα.

Αδελφοί μου, ίσως πουν μερικοί. Αυτό είναι το ιδεατό. Αυτό είναι το τέλειο, όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Στο ερώτημα δε: «Και τις δύναται σωθήναι» προβάλλει η απάντηση του Ιησού. «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστιν» (Λουκ. ιη΄ 26-27). Και αυτό επιβεβαιώθηκε μέσα από το σημερινό ευαγγέλιο. Θεραπεύθηκε ο παράλυτος τόσο στην ψυχή όσο και στο σώμα. Γιατί ο Ιησούς ως «Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί πάνω στη γη αμαρτίες», αλλά και να λέει στον παράλυτο «σήκω πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Αυτή η προοπτική της ελπίδας έγινε σήμερα πραγματικότητα και μέσα από τη δύναμη της πίστης τόσο του παράλυτου όσο και εκείνων που τον μετέφεραν. Αυτή την πίστη ας αποκτήσουμε κι εμείς και δε θα απογοητευτούμε. Αμήν.

 

 

 

Θεόδωρος Αντωνιάδης






 

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
 
ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ.κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Κυριακή                3 Μαρτίου                             :             ΚΙΣΣΟΝΕΡΓΑ
Σάββατο                9 Μαρτίου                             :             ΦΑΣΟΥΛΑ
Κυριακή               10 Μαρτίου                            :             ΠΑΦΟΣ, Αγ.Θεόδωρος
Κυριακή               17 Μαρτίου                            :             ΤΣΑΔΑ
Παρασκευή          22 Μαρτίου(Α΄Χαιρετισμοί)      :             ΠΑΦΟΣ,Αγ.Κενδέας                                 
Κυριακή              24 Μαρτίου                             :             ΠΑΦΟΣ,Απ.Παύλου και Βαρνάβα
Δευτέρα               25 Μαρτίου                            :             ΚΑΤΩ ΠΑΦΟΣ,Θεοσκέπαστη
Δευτέρα               25 Μαρτίου                            : ΠΑΦΟΣ, Άγιος Θεόδωρος
( Θα προστεί της καθιερωμένης Δοξολογίας με την ευκαιρία της εθνικής επετείου)
Παρασκευή           29 Μαρτίου (Β΄Χαιρετισμοί)    :               ΓΕΡΟΣΚΗΠΟΥ,Αγ.Παρασκευή
Κυριακή               31 Μαρτίου                            :             ΠΑΦΟΣ,Αγ.Θεόδωρος
 
 
ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Κυριακή               3 Μαρτίου                               :              ΑΡΓΑΚΑ
Δευτέρα               4 Μαρτίου(εσπερινός)               :             ΚΙΣΣΟΝΕΡΓΑ
Κυριακή              10 Μαρτίου                               :             ΠΟΤΑΜΙΟΥ
Κυριακή              17 Μαρτίου                               :             ΣΚΟΥΛΛΗ
Παρασκευή          22 Μαρτίου(Α΄Χαιρετισμοί)        :             ΠΟΛΙΣ ΧΡΥΣΟΧΟΥΣ                                 
Κυριακή               24 Μαρτίου                              :             ΚΑΘΗΚΑΣ
Δευτέρα               25 Μαρτίου                              :             ΠΟΛΙΣ ΧΡΥΣΟΧΟΥΣ
(Στη συνέχεια θα προστεί της καθιερωμένης Δοξολογίας με την ευκαιρία της εθνικής επετείου)
Παρασκευή           29 Μαρτίου (Β΄Χαιρετισμοί)      :             ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Κυριακή               31 Μαρτίου                              :             ΠΑΦΟΣ,Αγ.Δημήτριος
 
 
 
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

 


 

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
Κυριακή  10 Μαρτίου : ΠΙΣΣΟΥΡΙ
Κυριακή  31 Μαρτίου : ΝΑΤΑ
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή  3 Μαρτίου  : ΜΑΡΑΘΟΥΝΤΑ
Κυριακή 10 Μαρτίου : ΧΟΛΕΤΡΙΑ
Κυριακή 17 Μαρτίου : ΓΟΥΔΙ
                                    
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΙΤΣΙΟΥΝΗΣ                                    
Κυριακή  3 Μαρτίου : ΠΟΛΕΜΙ
Κυριακή 10 Μαρτίου: ΑΝΑΒΑΡΓΟΣ
Κυριακή 17 Μαρτίου: ΜΕΣΟΓΗ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ                                    
Κυριακή 10 Μαρτίου : ΚΟΝΙΑ
Κυριακή 17 Μαρτίου : ΤΙΜΗ

 


 

 

 

 

 

 

 

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Θεόδωρος Αντωνιάδης Θεολόγος, Γεώργιος Σαββίδης, Θεολόγος, Δημήτριος Σμυρλής  Θεολόγος, Φιλόλογος.

 

Το περιεχόμενο του παρόντος τεύχους υπάρχει αυτούσιο και στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου www.impaphou.org