English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2013

 
 
ΚΥΡΙΑΚΉ Γ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Της Σταυροπροσκύνησης)
Απόστολος: Εβρ. Δ΄14-Ε΄ 6
Ευαγγέλιο: Μάρκ. Η΄ 34 – Θ1
7 Απριλίου 2013

 

 

 

«Οστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω
τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι».
 

Ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός του Κυρίου μας, αγαπητοί μου αδελφοί, που σήμερα η Εκκλησία μας εκθέτει σε προσκύνηση είναι μεγάλο, ιερό και πανσέβαστο σύμβολο. Η αγία μας Εκκλησία μας προβάλλει σήμερα τον Τίμιο του Κυρίου Σταυρό, για να αντλήσουμε από Αυτό, δύναμη και χάρη. Για να εμπνευσθούμε από το παράδειγμα και τη θυσία του Εσταυρωμένου και για να συνεχίσουμε να βαδίζουμε σταθερά πλάι στον Κύριο, σαν πιστοί ακόλουθοι και οπαδοί Του. Οι όροι, κάτω από τους οποίους καλούμαστε ν’ ακολουθήσουμε τον Κύριο, είναι γραμμένοι στο σημερινό ιερό Ευαγγέλιο. Τους εκθέτει ο ίδιος ο Κύριος και ισχύουν σ’ όλες τις εποχές. « Όποιος θέλει να γίνει μαθητής και ακόλουθός μου, μας λέει, θα πρέπει να απαρνηθεί τον αμαρτωλό εαυτό του, να σηκώσει τον Σταυρό Του και να με ακολουθήσει». Θα πρέπει, δηλαδή, να διακόψει κάθε σχέση με τον παλιό άνθρωπο που φέρει μέσα του, να νεκρώσει τα πάθη και ό,τι πονηρό και ένοχο τον μολύνει και να λάβει την απόφαση να υπομείνει γι Αυτόν, θλίψεις, δοκιμασίες και αυτό ακόμα τον θάνατο. Και η πρόσκληση αυτή απευθύνεται σ’ όλους μας. Είναι επομένως ενδιαφέρον, αλλά και απαραίτητο να σκεφτούμε και εμείς ορισμένες αλήθειες, που μας βοηθούν να εννοήσουμε κάπως ποιος είναι ο σταυρός αυτός που καλούμαστε να σηκώσουμε.

Ο σταυρός του καθήκοντος είναι το πρώτο που πρέπει να προσέξουμε. Και τούτο δεν είναι κάτι το εύκολο. Η εκπλήρωσή του ζητά συχνά κόπους και ιδρώτα. Απαιτεί συνέπεια που κουράζει τον άνθρωπο. Το καθήκον απαιτεί θυσίες, μερικές φορές ακόμα και το θάνατο. Και για να το εκπληρώσουμε θα πρέπει να υπερνικήσουμε το εγώ μας και τη φιλαυτία μας. Να λησμονήσουμε ακόμα και τα δικαιώματά μας. Να αγρυπνήσουμε και να λιώσουμε σαν λαμπάδες, για να ανταποκριθούμε στο χρέος της αποστολής μας. Οι εκπαιδευτικοί, οι ιατροί, οι κληρικοί, οι υπάλληλοι που κατέχουν υπεύθυνη θέση, οι αδελφές νοσοκόμες, οι αξιωματικοί που έχουν εμπιστευτική αποστολή, οι γονείς, αλλά και ο καθένας από μας που εξασκεί ένα έργο, θα πρέπει να αισθάνεται την ιερότητα και την ευθύνη του έργου, το οποίον επιτελεί. Και το καθήκον αυτό θα πρέπει να το εκπληρώνουμε με αυταπάρνηση, με πνεύμα αυτοθυσίας, με απόφαση να φθάσουμε και μέχρι τον θάνατο ακόμα.

Το καθήκον αυτό πολλές φορές είναι συνυφασμένο και με την κακοπάθεια. Είναι ένα είδος σταυρού, που πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να σηκώνουμε με υπομονή, με θάρρος και αυτοπεποίθηση και καρτερία, κατά το παράδειγμα του Κυρίου μας. Γιατί στον κόσμο αυτό δεν έρχονται όλα τα γεγονότα της ζωής μας  ευνοϊκά και ευχάριστα. Δεν επικρατεί πάντα γαλήνη και αιθρία στη ζωή μας. Μερικές φορές έρχονται σύννεφα και τρικυμίες, ασθένειες και αποτυχίες, θλίψεις και θάνατοι, που γεμίζουν την καρδιά μας με πόνο και πικρία  με πένθος και λύπη που ανατρέπουν πολλές φορές τα σχέδια και τους υπολογισμούς μας.

Μπροστά στα θλιβερά αυτά γεγονότα οι άνθρωποι που πιστεύουν θλίβονται αλλά και δεν συνθλίβονται και δεν απελπίζονται. Δεν τα βάζουν με τον Θεό και δεν γογγύζουν εναντίον Του. Σηκώνουν το σταυρό της δοκιμασίας τους με υπομονή και είναι «τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες» (Ρωμ. ΙΒ΄12). Δηλαδή η ελπίδα στα μέλλοντα αγαθά τους γεμίζει χαρά και τους βοηθά να υπομένουν τις θλίψεις. Οι άνθρωποι που πιστεύουν γνωρίζουν ότι οι θλίψεις άλλοτε μας δίνονται από τη Θεία Πρόνοια, για να γίνουμε ταπεινότεροι, για να αισθανόμαστε τη μικρότητα και αδυναμία μας και να στηριζόμαστε περισσότερο στον Θεό. Και άλλοτε προέρχονται από την κακία και αδικία των ανθρώπων και άλλοτε οφείλονται στη δική μας απροσεξία και ασθένεια. Πάντως, είτε έτσι είτε αλλιώς, θα πρέπει να σηκώνουμε το σταυρό μας με υπομονή και ειρήνη ψυχής. Εκείνος σήκωσε το Σταυρό Του χωρίς γογγυσμό, με υπομονή υποδειγματική και με αυταπάρνηση συγκλονιστική. Και με αυτό τον τρόπο έδειξε παραδειγματική υπακοή προς τον Πατέρα, αφού έγινε «υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». (Φιλιπ. Β, 8).

Ο Χριστός, από πλευράς Του, δεν εξαναγκάζει κανένα. Ούτε επιθυμεί να έχει οπαδούς που τον ακολουθούν με «μισή καρδιά». Γιατί οι οπαδοί αυτοί είναι ασταθείς και δειλοί και σ’ ένα φύσημα αντίθετου ανέμου κλονίζονται και διασκορπίζονται. Ούτε αρέσκεται σε οπαδούς που Τον ακολουθούν από ένα πρόσκαιρο ενθουσιασμό. Γιατί η φύση της πορείας πίσω από Εκείνο είναι τέτοια, ώστε οι επιπόλαιοι ενθουσιασμοί πολύ γρήγορα να εξατμίζονται. Έτσι ελεύθερα κι εμείς ας ακολουθούμε τον Κύριο με γνώση των απαιτήσεων και όρων τους οποίους θέτει. Δυστυχώς ο αμαρτωλός εαυτός μας είναι το σοβαρότερο εμπόδιο, που δεν μας αφήνει να Τον ακολουθήσουμε. Είναι ο σκληρός αυθέντης που θέλει να κρατά την ψυχή μας κάτω από την εξουθενωτική τυραννία του. Ο αμαρτωλός εαυτός μας, με τις ένοχες κλίσεις και επιθυμίες του, δεν μας αφήνει ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό και να ομοιάσουμε προς Αυτόν.

Είναι μεγάλη τιμή και δωρεά, το να ακολουθεί μια ψυχή το Χριστό. Και το λέμε καθαρά ότι αυτό δεν είναι κάτι το εύκολο. Ο Σταυρός του Κυρίου μας ήταν σταυρός δικός μας, σταυρός των αμαρτιών και παραβάσεών μας. Κι Εκείνος από απέραντη αγάπη Τον πήρε από τους ώμους μας, για να μας ελευθερώσει και να μας λυτρώσει. Εσήκωσε Εκείνο το μέγιστο φορτίο της Θείας οργής. Φορτίο το οποίο είμαστε σε θέση να το σηκώσουμε, γιατί είναι ανάλογο με τις δυνάμεις μας. Και σκοπό έχει να αποδείξουμε ότι αγαπούμε τον Σωτήρα μας και Τον μιμούμαστε. Αυτό λοιπόν το Σταυρό ζητά ο Κύριος να σηκώσουμε, όσοι θέλουμε πράγματι να είμαστε οπαδοί του.

Αδελφοί μου. «Πηγή χαρισμάτων», ονομάζει ο ιερός υμνωδός τον πανσεβάσμιο Σταυρό. Πηγήν ανεξάντλητη από την οποία αναβλύζουν συνεχώς τα νάματα της Θείας Χάριτος. Με ευλάβεια και πίστη ας προσκυνήσουμε σήμερα τον Σταυρό του Κυρίου μας. Και συγχρόνως ας πάρουμε την μεγάλη απόφαση να σηκώσουμε ο καθένας μας το σταυρό, που ο Κύριος επιτρέπει να έχουμε, με υπομονή και σταθερότητα. Ας ικετεύσουμε τον Κύριο να μας χαρίζει περισσότερη ανδρεία στον καλό αγώνα μας. Να μας στηρίζει στον ανήφορο της ζωής αυτής, ώστε να σηκώνουμε το δικό μας σταυρό, το σταυρό του καθήκοντος και των θλίψεων με υπομονή, με ειρήνη ψυχής και αυταπάρνηση. Και να γινόμαστε όλοι και περισσότεροι άξιοι οπαδοί Του, στρατιώτες πιστοί και ακόλουθοί Του ευλογημένοι.

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος


KΥΡΙΑΚΉ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Απόστολος: Εβρ. στ’  13 - 20
Ευαγγέλιον: Μαρκ. θ’ 17  – 31
14 Απριλίου 2013

 

Κρίκος συνεκτικός μεταξύ των ανθρώπων, αγαπητοί μου αδελφοί, αναγκαία προϋπόθεση για την ύπαρξη των κοινωνιών, διατήρησης της κοινωνικής δομής, είναι η αμοιβαία εμπιστοσύνη. Πάνω στην εμπιστοσύνη οικοδομούνται σχέσεις, δημιουργούνται φιλίες, στεγάζονται οικογένειες. Πολλές φορές με μικρότερους ή σημαντικότερους συμβιβασμούς, δεχόμαστε διαβεβαιώσεις και υποσχέσεις φίλων ή συνεργατών, ακόμη και του στενότερού μας περιβάλλοντος. Της οικογένειάς μας. Είναι δυστυχώς αυτή η μοίρα των ανθρωπίνων σχέσεων. Παραμένει πάντοτε, και διατηρείται από την αρχή μέχρι το τέλος, η αμφιβολία. Και μόνο τότε ανακουφιζόμαστε, εφόσον υπάρχει θετική κατάληξη. Αλλά, πολλές φορές, συμβαίνει να απογοητευόμαστε όταν διαπιστώνουμε πόσο επιπόλαια και ανεδαφική ήταν η συμφωνία που συνομολογήσαμε εμπιστευόμενοι στις εύκολες ή και ανειλικρινείς διαβεβαιώσεις.

Αυτά στις ανθρώπινες σχέσεις. Γιατί υπάρχει και μια άλλη διάσταση, ένα άλλο επίπεδο σχέσεων.  Είναι η σχέση με τον Θεό.

«Ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι.»

Αυτή είναι η διαβεβαίωση του Ιησού. Είναι η έγκυρη και απόλυτη διαβεβαίωση προς τον βασανισμένο και λυπημένο πατέρα, του θαύματος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Είναι επίσης η επιπληκτική παρατήρηση και προς τους μαθητές Του, που έδειξαν ολιγοπιστία και δεν κατόρθωσαν να θεραπεύσουν τον επιληπτικό. Είναι όμως επιπλέον και μια ελπιδοφόρος αναγγελία του Κυρίου μας, προς όλους εμάς, που ακούμε αυτή η διαβεβαίωση Του. Μας επιτρέπει να έχουμε όλες τις ελπίδες που προέρχονται από τον ίδιο τον Θεό. Ενώ η σχέση μας με τους ανθρώπους και τις διαβεβαιώσεις τους σχετίζεται σε μια πληθώρα από αστάθμητους παράγοντες, τον χαρακτήρα τους, τις σχέσεις τους με άλλα άτομα και συμφέροντα, τις συγκυριακές συνθήκες της ζωής, η υπόσχεση και διαβεβαίωση του Ιησού παραμένει σταθερή και αναλλοίωτη εις τους αιώνας. Έχει επίσης ένα άλλο πολύ πιο σπουδαίο χαρακτηριστικό. Είναι απόλυτη και γενική. «Πάντα δυνατά». Δεν υπάρχει περιορισμός. Όλα μπορεί να γίνουν. Φυσικά υπάρχει ένας απλός, λογικός και συνεπής όρος. «Τω πιστεύοντι». Είναι όλα, και χωρίς εξαίρεση, δυνατά και πραγματοποιήσιμα, σε όποιον πιστεύει χωρίς αμφιβολίες και επιφυλάξεις, προϋπόθεση αναγκαία και απαραίτητη, εφόσον επιζητούμε εκπλήρωση των επιθυμιών μας. Το θέμα, αγαπητοί μου, είναι ουσιώδες: Μπορείς να πιστέψεις; «δύνασαι πιστεύσαι;» Πόση εμπιστοσύνη έχουμε στον Θεό;

Σαν άνθρωποι που είμαστε, αγαπητοί  μου αδελφοί, επιζητούμε πράγματα που βλέπουμε, που μπορούμε να συλλάβουμε με τις αισθήσεις μας και κυρίως τα μάτια μας και τα χέρια μας. Σ’ αυτά, που την μια στιγμή τα έχουμε και την άλλη τα χάνουμε, στηρίζουμε την εμπιστοσύνη μας. Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι είναι πρόσκαιρα και φθαρτά. Όπως πρόσκαιρες και φθειρόμενες είναι και οι σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας, όσο κι αν είναι φιλικοί και αγαπητοί προς εμάς. Ενώ το Θείο, νομίζουμε ότι είναι μακριά μας. Κλείνουμε τα μάτια της ψυχής μας και δεν προσμετρούμε την συνεχή και απόλυτη παρουσία του Θεού, στην καθημερινή μας ζωή, μέσα από τις συνηθισμένες, απλές παροχές και δωρεές του Θεού. Ζητούμε και με τις προσευχές μας, αλλά και μέσα από τις ενδόμυχες σκέψεις και επιθυμίες μας, τα αιτήματά μας προς τον Θεό. Κάποτε αυτά τα αιτήματα είναι παράλογα ή ανόητα ή ακόμη τα έχουμε ήδη χωρίς να τα κατανοούμε. Περιμένουμε όμως άμεση την ανταπόκριση του Θεού. Πρέπει, όμως, να έρθει η κατάλληλη στιγμή. Κι αυτή την γνωρίζει μόνο ο Θεός.

Τι αγώνα έκαμε ο δύστυχος εκείνος πατέρας του βασανιζόμενου παιδιού του. Από πόσους είχε προηγουμένους ζητήσει βοήθεια. Πόσες φορές παρεκάλεσε τον Θεό, να θεραπεύσει το παιδί του. Η κατάλληλη στιγμή για την θεραπεία του, ήρθε αργότερα. Προσέφυγε πρώτα στους μαθητές, που δεν εκτίμησαν και δεν πίστεψαν στην δύναμη, που τους παρεχώρησε ο Κύριος. «Γενεά άπιστος» χαρακτηρίστηκαν από τον ΙησούΗ κατάλληλη στιγμή έφτασε για τον ταλαίπωρο πατέρα και το δυστυχισμένο παιδί του, όταν πλησίασε τον Ιησού. Ένοιωσε την πίστη στην ψυχή του. Γι αυτό προσήλθε στον Χριστό. Θεωρούσε όμως, πολύ μεγάλο, υπερβολικό το αίτημά του. Κανένας δεν είχε ποτέ θεραπευτεί, όσο εγνώριζε. Διατηρούσε κάποια αμφιβολία. «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία». Κραυγή αγωνίας του πατέρα. Με μεγάλη ταπείνωση, διακηρύττει την περιορισμένη πίστη του, αλλά ζητεί την ενίσχυσή της από τον Ιησού. Ξέχασε για μια στιγμή το αίτημά του, για το παιδί του, και ζητεί από τον Κύριο την βοήθεια Του, να περιορίσει την ολιγοπιστία του. Το θαύμα έγινε!

Για τον καρδιογνώστη Ιησού, ήταν αρκετή αυτή η επίκληση της βοήθειας. Άφησε να εννοηθεί ότι το θαύμα το πραγματοποίησε ο πατέρας με την δήλωση της πίστης του. Για τους μαθητές ήταν ένα μεγάλο και ουσιώδες μάθημα. Για το πλήθος που παρακολουθούσε τον Διδάσκαλο και πληροφορήθηκε το γεγονός ήταν ευκαιρία δοξολογίας του Θεού.

Θα σταματήσω, αγαπητοί μου, σε ένα τελευταίο σημείο. «Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι». Εννοείται που πιστεύει στον Θεό και ρποσεύχεται σ’ ΑυτόνΕίδαμε, έχουμε μεγάλη εμπειρία για την ατυχή μας εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Εκείνος που πιστεύει όμως στον Θεό, μπορεί να κάνει τα πάντα, ότιδήποτε! ‘Όπως παρουσιάζεται εδώ, από τον Κύριο, αποδίδεται η θαυματοποιία, ως έργο αυτού που το επιθυμεί και έχει την απαρασάλευτη και σταθερή, χωρίς αμφιβολίες πίστη. Συνεπώς και ο καθένας από εμάς, με προσευχή και τη νηστεία που καθαρίζει το νου, μπορεί να κάνει θαύματα, όταν βασίζεται με αγάπη και με σταθερή πίστη στο Θεό. Εκείνος ακούει, βλέπει και γνωρίζει, πότε πρέπει να επιτρέψει να γίνει αυτό που επιθυμούμε και επιζητούμε με πίστη. Αγαπητοί  μου αδελφοί, πιστέψτε με, ο Θεός είναι δίπλα μας και μας ακούει, γιατί μας αγαπά!

 Δ.Γ.Σ.


ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Απόστολος: Εβρ. θ΄ 11-14
Ευαγγέλιο: Μαρκ. ι΄ 32-45
21 Απριλίου 2013
 

 «Και προσπορεύονται αυτώ Ιάκωβος και Ιωάννης, υιοί Ζεβεδαίου…»

 

 Ας πάρουμε, αγαπητοί αδελφοί, από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή την αφορμή να πούμε δυο λόγια για τον πιο αγαπημένο και πιο τέλειο από τους μαθητές του Χριστού μας, τον επιστήθιο του Ιωάννη. Τα σχετικά μ’ αυτόν, που θα αναφέρουμε, είναι παρμένα από όσα σημειώνουν τα Ιερά Ευαγγέλια και η αρχαία παράδοση της Εκκλησίας.

Ο Ιωάννης ήταν ο νεαρότερος των αποστόλων. Συνδεόταν ιδιαίτερα με τον πρωτόκλητο Ανδρέα, με τον οποίο, πριν πάνε στον Χριστό, είχαν κάνει μαθητές του Τιμίου Προδρόμου.

Είχε ένα χαρακτήρα αρκετά διαφορετικό απ’ ότι συνηθίσαμε να φανταζόμαστε. Ήταν πολύ ενθουσιώδης και δεν είχε καθόλου μαλακή καρδιά προς όσους αντιστρατεύονταν στο έργο του Θεού. Ήταν, δηλαδή, γνήσιος μαθητής του Βαπτιστού, που με λόγια πύρινα κι αμείλικτα κήρυττε στις όχθες του Ιορδάνου. Σ’ αυτό το προηγούμενο, πρόσθεσε κι ένα άλλον ακόμη λόγο, για να εξηγήσεις τη σκληρότητα του Ιωάννου: το γεγονός ότι  ήταν παρθένος. Ο γάμος είναι ευλογημένος από το Θεό, αλλά πάντως βρίσκεται πιο κάτω από την παρθενιά, που κάνει τον άνθρωπο ολότελα αφοσιωμένο στα θεία. αγωνιστή βίαιο κατά της αμαρτίας, ασυμβίβαστο ως την παραμικρή λεπτομέρεια μαζί της.

Από τον Κύριο, ο Ιωάννης με τον αδελφό του τον Ιάκωβο, που επίσης είχε τέτοιο χαρακτήρα, επονομάστηκαν «υιοί βροντής».

Δεν ήταν, λοιπόν μονάχα ο τρυφερός και σιωπηλός μύστης, που έγερνε στο στήθος του Διδασκάλου το κεφάλι, αλλά κι ένας φλογερός εχθρός και στηλιτευτής της αμαρτίας. Κι ο Ιησούς, αναμφίβολα, τον αγαπούσε τόσο πολύ, όχι μόνο για την ευαισθησία που ο Ιωάννης παρουσίαζε απέναντί του, αλλά και για τη σκληρότητα του απέναντι της αμαρτίας.

Ήταν ο διαλεκτός των διαλεκτών, αυτός που ικανοποιούσε κι ανάπαυε τον Χριστό περισσότερο από τους άλλους.

Όμως, είχε κι ο Ιωάννης κάτι στο παθητικό του. Τα ιερά Ευαγγέλια αναφέρουν δυο περιπτώσεις, κατά τις οποίες πίκρανε τον Υιό του Θεού, γεγονότα που και στα δυο ενήργησε μαζί με τον Ιάκωβο, με τον οποίο φαίνεται ότι ήταν σύμφωνος στις άστοχες εμπνεύσεις.

Το πρώτο γεγονός είναι το εξής. Κάποτε, πηγαίνοντας στα Ιεροσόλυμα, ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοι πέρασαν από ένα χωριό της Σαμαρείας, που οι κάτοικοι της, όπως είναι γνωστό, μισούσαν πολύ τους Ιουδαίους. Στο χωριό εκείνο δεν βρήκαν καθόλου ευχάριστη υποδοχή. Τότε οι δυο αδελφοί είπαν στον Κύριο:

Πες να κατέβει φωτιά από τον ουρανό και να τους κάψει.

Αλλά ο Χριστός αποκρίθηκε:

Δεν ξέρετε τίνος πνεύματος είστε.

Δηλαδή του πνεύματος του δικού μου, που είναι συγχωρητικό κι ανεξίκακο..

Το δεύτερο γεγονός είναι αυτό που ακούσαμε σήμερα. Λίγο πριν από το Πάθος, πάλι οι δυο τους, παρακάλεσαν τον Χριστό να τους βάλει στα δεξιά και στ’ αριστερά του, όταν θα ερχόταν στη βασιλεία του. Ενώ εκείνος επρόκειτο να ανέβει, αντί στον θρόνο του Δαυΐδ, στο ικρίωμα του Σταυρού. Κι εδώ, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, βλέπουμε την ίδια άγνοια του πνεύματος του Χριστού, ανακατεμένη μάλιστα τώρα με τη φιλαυτία.

Αλλά αυτά τα δυο περιστατικά, που βαρύνουν τον Ιωάννη, αποδείχνοντας την ανθρώπινη αδυναμία του, δεν μπορούν να επισκιάσουν τις άλλες του αρετές και τη λαμπρή και ξέχωρη θέση που είχε πλάι στον Σωτήρα. Για να έχει τη φανερή προτίμηση του Κυρίου ο Ιωάννης, σημαίνει ότι τα άξιζε.

Και πόσο το άξιζε αποδείχνεται κι από ένα γεγονός που είναι αδύνατο να παραβλέψει κανείς. Όταν, μετά τα σύλληψη του Ιησού, οι άλλοι απόστολοι σκόρπισαν φοβισμένοι, σαν πρόβατα που έχασαν τον τσοπάνη τους, μόνο ο Ιωάννης έμεινε κοντά του. Είναι κι ο Πέτρος, που ακολουθεί τον Χριστό, αλλά μονάχα ως την αυλή του αρχιερέως, παρασυρμένος μάλλον και παίρνοντας θάρρος από τον Ιωάννη. Εκεί, όμως, άρκεσαν δυο φιλύποπτα λόγια μιας υπηρέτριας, για να κάμουν τον Πέτρο να αρνηθεί.

Θα πει τώρα κανείς: Ο Ιωάννης ήταν γνωστός στο περιβάλλον του αρχιερέως, όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο. Συνεπώς δεν ήταν τόλμη αξιέπαινη αυτό που έκαμε. Αλλά ίσα – ίσα αυτό ήταν ένας λόγος παρά πάνω για να φοβηθεί. Διότι, γνωρίζοντας τον, θα τον έπιαναν. Ύστερα, ο Ιωάννης δεν περιορίστηκε μόνο σ’ αυτό. Αλλά βρέθηκε και κάτω από τον σταυρωμένο Κύριο του μαζί με τη Θεοτόκο.

Πάνω στον Γολγοθά, ο Ιησούς του εμπιστεύτηκε τη μητέρα του, λέγοντας του: «Ιδού η μήτηρ σου». Κι η παράδοση αναφέρει ότι, ως την Κοίμηση της Παρθένου, ο Ιωάννης ήταν μαζί της.

Δεν υπήρχε πιο ωραία αντάμειψη της αφοσιώσεως του απ’ αυτήν την παρακαταθήκη, απ’ αυτή την εμπίστευση.

Αλλά και κάτι άλλο ακόμη του χάρισε ο Κύριος. Να μείνει τελευταίος απ’ όλους τους διαλέχτους του πάνω στη γη. Οι άλλοι απόστολοι, αφού κήρυξαν το Ευαγγέλιο στα πέρατα της οικουμένης, βρήκαν σύντομα ένα θάνατο μαρτυρικό. Ο Ιωάννης, όμως, έμεινε πολύν καιρό μετά απ’ αυτούς, σαν μια ευλογημένη ζωντανή θύμηση, ώσπου η νεαρή Εκκλησία να χορτάσει τη διδασκαλία ου, που ήταν τόσο φωτεινή και θερμή.

Και πάλλευκος γέροντας πια, μόλις συγκρατούμενος στα πόδια του και μη μπορώντας να ψελλίζει τίποτα άλλο παρά τη μεγάλη, λιγόλογη εντολή «Αγαπάτε αλλήλους», ευλόγησε τέλος με τρέμοντα χέρια το ποίμνιο της Εφέσου και παρέδωσε την άσπιλη ψυχή του στον δοξασμένο Κύριό του.

Λέγει. μάλιστα, η αρχαία παράδοση, ότι ο ίδιος κατέβηκε στον τάφο, έστρωσε τον μανδύα του και σφάλισε ήσυχα τα μάτια του. Κι ακόμη ότι η γη δεν τον κράτησε, αλλά μεταστάθηκε ολόσωμος στους ουρανούς σαν τον Ηλία και σαν τον Ενώχ.

 

Γιώργος Σαββίδης


ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
Απόστολος: Φίλιπ. δ΄ 4-9
Ευαγγέλιο: Ιωάνν. ιβ΄ 1-18
28 Απριλίου 2013
 

 «Προ εξ ημερών του Πάσχα ήλθεν εις Βηθανίαν… τη επαύριον… έρχεται Ιησούς εις Ιεροσόλυμα» (Ιωάν. ιβ΄ 12)

 

 

Δυο σημαντικά γεγονότα διαδραματίζονται έξι μέρες πριν από το Ιουδαϊκό Πάσχα. Πρώτον η θερμή υποδοχή του Ιησού στην Βηθανία από την οικογένεια του Λαζάρου και δεύτερον η θριαμβευτική είσοδος στα Ιεροσόλυμα. Δυο υποδοχές θερμές, αλλά με διαφορετικό πνευματικό βάθος. Η πρώτη είναι προσωπική και περισσότερο συνειδητή. Η δεύτερη είναι μεν θερμή, αλλά περισσότερο εκδήλωση της στιγμής, δεδομένου ότι κάποια από τα πρόσωπα που σήμερα φωνάζουν το «ωσαννά», σε λίγες μόνο μέρες θα φωνάζουν το «άρον άρον, σταύρωσον αυτόν».

Διπλή, λοιπόν, η υποδοχή της οποίας τυγχάνει σήμερα ο Ιησούς. Υποδοχή εγκάρδια, αλλά και γεμάτη από ευγνωμοσύνη που επιφυλάσσει η οικογένεια του Λαζάρου. Οι δυο αδελφές του Λαζάρου Μάρθα και Μαρία παραθέτουν δείπνο. Όμως, πέρα από το δείπνο και την φιλόξενη διάθεση της Μάρθας ξεχωρίζει η πράξη της Μαρίας, που παίρνοντας μια φιάλη από το πιο ακριβό άρωμα της νάρδου άλειψε τα πόδια του Ιησού και ύστερα τα σκούπισε με τα μαλλιά της κεφαλής της. Αξίζει να σημειώσουμε ότι το περιστατικό αυτό είναι διαφορετικό από εκείνο που περιγράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς και που συνέβη στο σπίτι του Φαρισαίου από μια αμαρτωλή γυναίκα.

Αποδεκτή από τον Ιησού η συμβολική αυτή πράξη της Μαρίας, που σε απάντηση του αγανακτισμένου Ιούδα είπε: «Άφησέ την ήσυχη, αυτό που κάνει είναι για την ημέρα του ενταφιασμού μου».

Πέραν όμως από τον αγανακτισμένο Ιούδα, κατά καιρούς αγανακτούν και πολλοί άλλοι που, είτε με το πρόσχημα της φιλανθρωπίας, είτε για προσωπικούς λόγους προβάλλουν το επιχείρημα της άσκοπης σπατάλης. Η απάντηση του Ιησού δεν στρέφεται εναντίον της αγαθοποιού διάθεσης και φιλανθρωπίας. Η απάντηση του Ιησού είναι μια υπενθύμιση προς τον καθένα ότι, πέρα από την αγαθοεργία θα πρέπει να αφιερώσει κάποιο χρόνο και κάποια μέσα στην προσωπική και λατρευτική ενατένιση του Κυρίου και Θεού του, του Ιησού. Αυτή η ενατένιση είναι η προσωπική εκδήλωση ευχαριστίας προς τον Ιησού που πέθανε και αναστήθηκε για όλους, αλλά και για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Άλλωστε αυτός που πρόβαλε την αγάπη σαν γνώρισμα των οπαδών του δε θα μπορούσε να αντιταχθεί στην αγάπη. Μπορεί μέσα από τα πρόσωπα των φτωχών να συναντούμε τον Χριστό, όμως είναι απαραίτητη κατά διαστήματα και η προσωπική συνάντηση  με τον Κύριο. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος μέσα από την αγαθοεργία να ξεχάσουμε Εκείνον που μας έδωσε τα πάντα, ακόμα και τη ζωή του. Είναι για τούτο που η πράξη αφοσίωσης και λατρείας της Μαρίας όχι μόνο γίνεται αποδεκτή, αλλά και προβάλλεται σαν πρότυπο μέσα από τους αιώνες.

Αν η υποδοχή της οποίας τυγχάνει ο Ιησούς στη Βηθανία διακρίνεται για το πνευματικό της βάθος αντίθετα η υποδοχή στα Ιεροσόλυμα στερείται αυτής της πνευματικότητας. Αυτή είναι περισσότερο θορυβώδης και εκδήλωση της δεδομένης στιγμής επηρεασμένη μάλιστα από τη μαζοποίηση, για τούτο και είναι ασυναίσθητη, παρά συνειδητή επιλογή. Γιατί, αν ήταν συνειδητή επιλογή δε θα διατύπωναν αντιφατικές επιθυμίες σε διάστημα μόλις πέντε ημερών.

Πέραν όμως από την αντιφατική συμπεριφορά, τόσο του κόσμου, όσο και των μαθητών ο Ιησούς θέλει να μας προφυλάξει από παρόμοια συναισθήματα. Μέσα από τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας μας και την επιθυμία να απαλλαγούμε από αυτήν, μας καλεί να γίνουμε συνειδητά συμμέτοχοι αυτών των γεγονότων και όχι να παραμένουμε απλοί θεατές. Έτσι κρατώντας στα χέρια «τα της νίκης σύμβολα», την ίδια στιγμή να αισθανόμαστε μέσα μας ότι αναγνωρίζουμε το αντίτιμο της εξαγοράς των αμαρτιών μας. Αυτή θα είναι και η καλύτερη απόδειξη, ότι η σταυρική θυσία του Κυρίου δεν πήγε χαμένη. Ακόμα θα είναι η καλύτερη επιβεβαίωση ότι μπορούμε να διακρίνουμε την ουσία από την εξωτερική όψη των διαφόρων γεγονότων.

Δυστυχώς οι Ιουδαίοι στάθηκαν μόνο στην εξωτερική όψη. Είδαν στο πρόσωπο του Ιησού τον βασιλιά του Ισραήλ που σαν ελευθερωτής θα τους απάλλασσε από τη ρωμαϊκή εξουσία και όχι από την εξουσία της αμαρτίας. Τον Σταυρό του Ιησού τον είδαν σαν μορφή αδυναμίας και όχι σαν πηγή δύναμης κατά του κράτους της αμαρτίας. Πολύ δε περισσότερο δε διέκριναν στην «αδυναμία» του σταυρού τη δύναμη της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Μιας αγάπης που σαν κορυφαίο γεγονός προβάλλει από το ύψος του εικονοστασίου υπενθυμίζοντας στον καθένα μας τα ίδια τα λόγια του Ιησού «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν. γ΄ 16).

Αυτή η συναίσθηση, αυτή η αναγνώριση δημιουργεί και την ανάλογη ελπίδα. Μια ελπίδα λυτρωτική τόσο σε προσωπικό, όσο και σε πανανθρώπινο επίπεδο. Μια ελπίδα όμως που υλοποιείται και με την προσωπική συμμετοχή του καθενός. Αυτή η προσωπική συμμετοχή είναι και η προσφορά του ανθρώπου και της ανθρωπότητας στην θεληματική έξοδο από την αιχμαλωσία της αμαρτίας. Ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού πρόσφερε «την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Ματθ. κ΄ 28).

Αδελφοί μου, η προσφορά αυτή του Ιησού υπήρξε ευεργετική για την ανθρωπότητα. Όμως πόσο ευεργετική είναι για τον καθένα από  μας; Αν και η σωστική χάρη προσφέρθηκε για όλους εντούτοις τα ευεργετικά αποτελέσματα της τότε μόνον υλοποιούνται όταν και ο ίδιος ο άνθρωπος τα επιθυμήσει και τα αναζητήσει πραγματικά. Εμείς έχουμε συνειδητοποιήσει αυτήν την αναγκαιότητα; Αν, ναι, τότε ας κοιτάξουμε απόψε τη μορφή του Νυμφίου και ιδιαίτερα το ακάνθινο στεφάνι. Ας ρωτήσει ο καθένας μας τον εαυτό του. Πόσα από αυτά τα αγκάθια είναι δικά μου και που οφείλονται σε δικά μου λόγια, σε δικές μου σκέψεις, σε δικές μου πράξεις ή και παραλείψεις.

Αλήθεια, αδελφοί μου, αν είμαστε ειλικρινείς η απάντηση θα είναι πικρή και οδυνηρή. Και τούτο γιατί η αμαρτία έγινε θεσμός στην καθημερινότητα μας. Η αμαρτία έγινε η δεύτερη φύση μας για να μην πούμε ότι έγινε η κύρια φύση μας. Τα πάθη, το μίσος, η ανοχή του κακού έχουν γίνει ένα με τη φύση μας. Με το βαθμό της ενοχής ή συνενοχής του καθενός μας πόσο διαφέρουμε από τον Ιούδα ή τους αρχιερείς. Αν στ’ αλήθεια συμπορευόμαστε μαζί του ας συσταυρωθούμε, σταυρώνοντας τα πάθη μας και μέσα από την άσκηση της αγάπης να γίνουμε συμμέτοχοι της Αναστάσεως του. Αμήν.

 

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
ΛΟΓΟΣ ΣΤ΄
ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ ΠΡΩΤΟΣ
 

«…Προηγουμένως μεν λοιπόν συνέβαιναν αυτά. Και δια ποιον λόγο τάχα θα έπρεπε στον καιρό της χαράς να σκαλίζει κανείς πάλι την αηδία και να ασχολείται με τα δυσάρεστα, των οποίων την ανάμνηση πρέπει να αποφεύγει; Η σιωπή δεν είναι καλυτέρα από τον λόγο, επειδή κατακαλύπτει εις τα βάθη της λησμονιάς το κακόν το οποίον μας συνέβη, πλην της περίπτωσης κατά την οποίαν υπενθυμίζει κανείς τα δυσάρεστα με μοναδικό σκοπό να σωφρονιζόμεθα από τα παραδείγματα και να αποφεύγομε τις αιτίες οι οποίες το προκάλεσαν, όπως κάνομε στις ασθένειες. Τώρα δε, οπότε έχει περάσει η οδύνη, η λύπη και ο στεναγμός οπότε έχουμε γίνει εν το οποίον ανήκει εις τον ένα, και είμαστε από την ρίζα και έχουμε εις τον Λόγον, ο οποίος έπαθε, και έχομε απομακρυνθεί από τον παραλογισμό• οπότε το Πνεύμα μας έχει θερμάνει από ζήλον όχι εναντίον αλλήλων αλλά τον ένα χάριν του άλλου• οπότε ανήκομεν εις την Αλήθειαν και σκεπτόμεθα και λέγομεν τα ίδια πράγματα, οπότε ανήκομεν εις το φως και η ζωή μας είναι καθαρά όπως η ημέρα, οπότε όλοι ακολουθούμε την Οδόν οπότε είμεθα όλοι μέσα εις την Θύραν οπότε την πραότητα του Προβάτου και του Ποιμένος και ανήκομεν εις την ίδιαν μάνδραν και εις τον ένα Ποιμένα, και δεν ανήκομεν εις ένα ποιμένα άπειρον, ο οποίος καταστρέφει τα πρόβατα με την απειρίαν του, και ο οποίος τα αφήνει να πέσουν εις τους κρημνούς και να τα αρπάξουν οι λύκοι, αλλά εις ποιμένα πολύ συνετόν και πολύ έμπειρον• οπότε έχομε κερδίσει την συμπάθεια εκείνου ο οποίος έπαθε προς χάριν μας και βοηθεί ο ένας τον άλλον να σηκώνωμεν τα βάρη μας• οπότε ανήκομεν εις την Κεφαλήν και αποτελούμεν εν σώμα και συμβιβαζόμεθα εις κάθε πνευματικήν σχέσιν• οπότε εκείνος ο οποίος κάνει και μεταβάλλει τα πάντα προς το καλύτερον έχει μεταβάλει τον θρήνον μας εις χαράν και μας έχει δώσει αντί δια τον σάκκον του πένθους την ευθυμίαν, αποβάλλω μαζί με αυτά που επέρασαν την σιωπήν και προσφέρω εις την παρούσαν περίστασιν και εις σας τον λόγον , ή καλύτερα ευχαριστήριον θυσίαν πολύ αγαπητήν εις τον Θεόν, δώρον καθαρώτερον από τον χρυσόν, πολυτιμότερον από πολυτελείς λίθους, πολυτελέστερον από υφάσματα, αγιώτερον από νομικήν θυσίαν, ιερώτερον από προσφοράν πρωτοτόκων, πιο αρεστόν εις τον Θεόν από νέον μόσχον, ο οποίος δεν έχει ακόμη τέλεια κέρατα και οπλάς και δεν έχει αναπτυχθεί τελείως, πιο ανώτερον από θυμίαμα, από θυσίαν ολοκαυτώματος, από μυριάδας παχέων αρνιών, πράγματα τα οποία συνεκράτει ο στοιχειώδης νόμος τον εις νηπιακόν ακόμη ηλικίαν ισραηλιτικόν λαόν, σκιαγραφών με τας αιματηράς θυσίας την μέλλουσαν θυσίαν.

Τούτο προσφέρω εις τον Θεόν, τούτο το αφιερώνω, το μόνον το οποίον έχω αφήσει εις τον εαυτόν μου, τον μοναδικόν μου πλούτον. Διότι τα μεν άλλα τα έχω εγκαταλείψει υπακούων εις την εντολήν και εις το Πνεύμα και έχω λάβει ως αντάλλαγμα δι’ όσα είχα κάποτε τον πολύτιμον μαργαρίτην, και έχω γίνει μεγαλέμπορος, ή, καλύτερα, επιθυμώ να γίνω αφού με τα μικρά τα οποία θα καταστραφούν οπωσδήποτε, έχω αγοράσει τα μεγάλα, τα οποία δεν καταστρέφονται. Διαθέτω δε μόνον τον λόγον, ως υπηρέτης του Λόγου, και ποτέ δεν θα παραμελούσα με την θέλησιν μου αυτό μου το κτήμα, αλλά και το εκτιμώ και το παραδέχομαι, και χαίρομαι δι’ αυτό περισσότερον παρά δι’ όλα μαζί τα άλλα, με τα οποία χαίρονται οι πολλοί και το κάνω συμμέτοχον εις όλον μου τον βίον και αγαθόν σύμβολον και συνομιλητήν και οδηγόν δια την οδόν προς τον ουρανόν και πρόθυμον συναγωνιστήν, επειδή θεωρώ χωρίς αξίαν κάθε τι το ευχάριστον, το οποίον μένει εις την γην, έχει συγκεντρωθεί εις αυτό όλη η αγάπη μου ύστερα από τον Θεόν, ή, καλύτερα, και εις αυτό. Διότι οδηγεί προς τον Θεόν με σύνεσιν, εφ’ όσον μόνον με τον λόγον γίνεται σωστά κατανοητός ο Θεός και διατηρείται και αυξάνει μέσα μας. Είπα ότι η Σοφία είναι αδελφή μου και την ετίμησα και την έβαλα, όσον ήταν δυνατόν, μέσα μου, και ζητώ δια την κεφαλήν μου τον στέφανον των χαρίτων και της ευτυχίας, πράγματα τα οποία είναι χαρίσματα της σοφίας και του λόγου μας, ο οποίος λαμπρύνει τον νουν μας και φωτίζει την πορείαν μας προς τον Θεόν.

Με αυτόν χαλιναγωγώ τας εκρήξεις του θυμού, με αυτόν κοιμίζω τον φθόνον ο οποίος λυώνει τον άνθρωπο, με αυτόν καταπολεμώ την λύπην, τον δεσμό της καρδιάς, με αυτόν συγκρατώ την επιθυμίαν της ηδονής, με αυτόν υπολογίζω το μίσος, αλλά όχι και την φιλίαν. Διότι το μεν μίσος πρέπει να το ελέγχει και να το μετρά κανείς, ενώ της φιλίας δεν πρέπει να γνωρίζει όρια. Αυτός με κάνει μετριόφρονα όταν είμαι εύπορος και μεγαλόψυχον όταν είμαι πτωχός. Αυτός με παρακινεί να βοηθώ εκείνον ο οποίος ακολουθεί τον ορθόν δρόμον, να απλώνω το χέρι μου εις εκείνον ο οποίος πίπτει, να ασθενώ μαζί με τον ασθενή και να συνευφραίνωμαι με τον υγιή. Μαζί με αυτόν η πατρίδα μου και η ξενιτιά είναι το ίδιο πράγμα, καθώς επίσης και η μετακίνηση από ξένου εις ξένον τόπον αλλά όχι και από τους ομοφρόνας μου. Αυτός διαιρεί προς χάριν μου τους κόσμους και με απομακρύνει από τον ένα ενώ με πλησιάζει προς τον άλλον. Αυτόν με κάνει να μην υπερηφανεύωμαι όταν νικώ με τα δεξιά όπλα της δικαιοσύνης και να υπομένω με καρτερίαν όταν αγωνίζωμαι με τα αριστερά τα πιο τραχειά, επειδή συνδυάζει με αυτά την ελπίδα η οποία ποτέ δεν απογοητεύει και επειδή κάνει πιο ελαφρό το παρόν με το μέλλον. Με αυτόν υποδέχομαι και τώρα τους φίλους και αδελφούς μου και τους παραθέτω τράπεζαν λογικήν και οίνον πνευματικόν, ο οποίος δεν εξαντλείται, και όχι πράγματα με τα οποία η επίγειος τράπεζα περιποιείται την αχόρταγον γαστέρα, η οποία θα καταργηθεί.

Είχα σιωπήσει, αλλά μήπως θα πρέπει να σιωπώ πάντα; Έκανα υπομονή, όπως η γυναίκα η οποία γεννά, αλλά μήπως θα πρέπει να κάνω υπομονήν εις τον αιώνα; Διότι εις τον Ζαχαρίαν έλυσε την σιωπήν ο Ιωάννης με την γέννησιν του. Επειδή, βέβαια, δεν έπρεπε να σιωπά ο πατέρας της φωνής, αφού ήδη είχε γεννηθεί, αλλά όπως είχε δέσει την γλώσσαν επειδή δεν την είχε πιστεύσει, έτσι και τώρα, όταν εφανερώθη, έπρεπε να δώσει την ελευθερίαν εις τον πατέρα, εις τον οποίον και έφερε χαράς ευαγγέλια και εις τον οποίον είχε γεννηθεί φωνή και λύχνος, πρόδρομος του Λόγου και του φωτός. Είς εμέ δε λύει την γλώσσαν και μου υψώνει την φωνήν ως φωνήν σάλπιγγος η παρούσα ευεργεσία και το άριστον αυτό θέαμα, τα τέκνα του Θεού, τα οποία ήσαν διεσκορπισμένα, να είναι συγκεντρωμένα εις ένα τόπον, να αναπαύονται κάτω από τας ίδιας πτέρυγας, να πορεύονται προς τον οίκο του Θεού με ομόνοιαν και να συνθέτουν μιαν αρμονίαν, την αρμονίαν του αγαθού και του Πνεύματος. Λύεται δε η γλώσσα μου, τώρα, οπότε δεν άγομεν και δεν φέρομεν πλέον ο ένας τον άλλον, πράγμα το οποίον συνέβαινεν όταν ο πονηρός είχε τόσον πολύ υποκλέψει και βιάσει και κατατρυπήσει με τα βέλη του τον νουν μας, κατά την διάρκειαν του σκότους, το οποίον ο ίδιος είχε ρίψει εναντίον μας. Και δεν ξέρω τι θα πρέπει να ειπώ (διότι είχαμε φτάσει εις τοιούτον σημείον), ώστε να ευχαριστήται ο ένας από τα κακά του άλλου, και να μη πιστεύωμεν ότι χάνομεν τα πάντα με το να καταστρέφωμεν ο ένας τον άλλον. Λύεται δε πάλιν η γλώσσα μου τώρα, οπότε ο Ιούδας και ο Ισραήλ δέχονται μιαν ενιαίαν αρχήν, και η Ιερουσαλήμ και η Σαμάρεια συγκεντρώνονται εις μιαν, την άνω Ιερουσαλήμ, και δεν ανήκομεν πλέον εις τον Παύλον, τον Απολλώ ή τον Πέτρον, εξ ονόματος των οποίων αλλά και εναντίον των οποίων υπερηφανευόμεθα, αλλά έχομεν γίνει όλοι μαζί υπήκοοι του Χριστού».

 

(ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
«ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ»
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΕΡΓΑ
ΤΟΜΟΣ 1ος ΣΕΛ. 233-241)




 
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ.κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Δευτέρα      1 Απριλίου                                :                ΠΑΦΟΣ, Άγιος Θεόδωρος (θα προστεί της καθιερωμένης Δοξολογίας με την ευκαιρία της εθνικής επετείου)
Παρασκευή 5 Απριλίου(Γ΄Χαιρετισμοί)          :                ΜΑΡΑΘΟΥΝΤΑ,Παναγίας
Κυριακή 7 Απριλίου                                     :                ΟΜΟΔΟΣ
Παρασκευή 19 Απριλίου(Ακάθιστος Ύμνος)    :                 ΓΕΡΟΣΚΗΠΟΥ,Αγ.Σπυρίδωνας
Κυριακή 21 Απριλίου                                   :                ΠΑΦΟΣ,Παναγία Παντάνασσα
Κυριακή των Βαΐων                                      :               ΠΑΦΟΣ,Απ.Παύλου και Βαρνάβα
Κυριακή των Βαΐων (Βράδυ)                         :                ΚΑΤΩ ΠΑΦΟΣ,Αγ.Ανάργυροι
Μεγάλη Δευτέρα (Νυμφίος)                          :                ΜΕΣΟΓΗ
Μεγάλη Τρίτη (Νυμφίος)                              :                ΚΑΤΩ ΠΑΦΟΣ,Θεοσκέπαστη
                                          
 
 
 
ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Δευτέρα            1 Απριλίου                           :               ΠΟΛΙΣ ΧΡΥΣΟΧΟΥΣ
(θα προστεί της καθιερωμένης Δοξολογίας με την ευκαιρία της εθνικής επετείου)
Παρασκευή       5 Απριλίου(Γ΄Χαιρετισμοί)     :                ΔΡΟΥΣΙΑ
Κυριακή           7 Απριλίου                            :                ΦΟΙΝΙ
Παρασκευή      12 Απριλίου(Δ΄Χαιρετισμοί)    :                ΣΙΜΟΥ
Κυριακή          14 Απριλίου                           :                ΓΙΟΛΟΥ
Παρασκευή 19 Απριλίου(Ακάθιστος Ύμνος)     :                ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Κυριακή 21 Απριλίου                                    :                ΛΑΡΝΑΚΑ
Κυριακή των Βαΐων                                       :                 ΠΟΛΙΣ ΧΡΥΣΟΧΟΥΣ
Κυριακή των Βαΐων (Βράδυ)                          :                ΕΜΠΑ
Μεγάλη Δευτέρα (Νυμφίος)                           :               ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Μεγάλη Τρίτη (Νυμφίος)                               :               ΠΑΦΟΣ,Αγ.Δημήτριος
 
 
 
 
 
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ
 

 
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
Κυριακή   7 Απριλίου : ΑΡΣΟΣ
Κυριακή 28 Απριλίου : ΚΑΤΩ ΠΛΑΤΡΕΣ
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή 7 Απριλίου : ΚΑΝΝΑΒΙΟΥ
Κυριακή 14 Απριλίου : ΚΕΛΟΚΕΔΑΡΑ
Κυριακή 21 Απριλίου: ΜΕΣΑ ΧΩΡΙΟ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΙΤΣΙΟΥΝΗΣ                                         
Κυριακή 7 Απριλίου : ΣΤΑΤΟΣ-ΑΓ.ΦΩΤΙΟΣ
Κυριακή 14 Απριλίου : ΑΡΓΑΚΑ
Κυριακή 21 Απριλίου:ΚΑΛΛΕΠΕΙΑ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ                                        
Κυριακή 7 Απριλίου : ΑΧΕΛΕΙΑ
Κυριακή 21 Απριλίου : ΛΕΜΠΑ
 

 
                                                            
 
 
 ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Θεόδωρος Αντωνιάδης Θεολόγος, Γεώργιος Σαββίδης, Θεολόγος, Δημήτριος Σμυρλής  Θεολόγος, Φιλόλογος.

Το περιεχόμενο του παρόντος τεύχους υπάρχει αυτούσιο και στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου www.impaphou.org