English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 

ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΜΑΡΤΙΟΣ 2014

 
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ
Απόστολος: Ρωμ. ιγ΄ 11 -ιδ΄4
Ευαγγέλιο: Ματθ. στ΄ 14-21
2 Μαρτίου 2014
 

 

«Το στάδιον των αρετών ηνέωκται· οι βουλόμενοι αθλήσαι, εισέλθετε»
(τροπάριο των αίνων).

«Στάδιον αρετών», χαρακτηρίζει ο υμνωδός την περίοδο  της Μεγάλης Σαρακοστής, γιατί είναι περίοδος εντονότερου πνευματικού αγώνα και οι αθλητές μπαίνουν ελεύθερα στον πνευματικό στίβο με ετοιμότητα, με δύναμη και προ πάντων  με θέληση να αγωνιστούν. Αν η περίοδος των τριών προηγούμενων Κυριακών του Τριωδίου θεωρηθούν ως περίοδος «προπόνησης» στη βάση των αρετών που είναι η ταπεινοφροσύνη και η μετάνοια, η περίοδος που αρχίζει από αύριο είναι περίοδος διάθεσης και αγωνιστικής πορείας. Αν στον αθλητικό στίβο μπαίνει περιορισμένος αριθμός αθλητών και βραβεύονται μόνο οι τρεις πρώτοι, στον πνευματικό στίβο βραβεύονται όλοι όσοι θα αγωνιστούν «νομίμως» (Β΄ Τιμ. β΄5), ανεξάρτητα από τη σειρά που θα τερματίσου ν.

Ο πνευματικός αγώνας επικεντρώνεται σε τρία βασικά σημεία. (1) Στην προσφορά της συγχώρησης στο συνάνθρωπο. (2) Την ειλικρινή και όχι υποκριτική άσκηση και προβολή των αρετών και ιδιαίτερα της νηστείας. Και (3) Την επικέντρωση της προσοχής του ανθρώπου στους πνευματικούς και ουράνιους θησαυρούς οι οποίοι, σε σχέση με τους γήινους είναι άφθαρτοι και αιώνιοι.

Βάση, λοιπόν, και θεμέλιο αυτού του αγώνα είναι η αγάπη και η προσφορά της συγχώρησης στο συνάνθρωπο. Ο Θεός προσφέρει τη συγχώρηση στον άνθρωπο. Με βάση αυτή την εμπειρία της  συγχώρησης που μας προσφέρει ο Θεός, οφείλουμε και εμείς να συγχωρούμε το  συνάνθρωπο. Αν αρνηθούμε να το πράξουμε, τότε αρνούμαστε την ίδια στιγμή την αγάπη προς τον Θεό. Ο Απόστολος της αγάπης, ο Ιωάννης, μας τονίζει: «Αγαπητοί μου, ας αγαπάμε ο ένας τον άλλο, γιατί η αγάπη προέρχεται από το Θεό. Όποιος αγαπάει δείχνει ότι έχει αναγεννηθεί από το Θεό και ότι γνωρίζει το Θεό. Όποιος δεν αγαπάει δε γνώρισε το Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη» (Α΄ Ιωάν. δ΄ 7-8).

Αν, λοιπόν, σκοπός και στόχος του πνευματικού μας αγώνα είναι, η διά της εφαρμογής του  θελήματος του, η ομοίωση μας με το Θεό, τότε μοναδικός δρόμος είναι ο δρόμος της αγάπης. Η εμπειρία της συγγνώμης που δεχόμαστε με την καταφυγή στο Θεό και τη συγχώρηση από αυτόν δημιουργεί, κατά την Κυριακή προσευχή, τη δέσμευση και υποχρέωση «ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» (Ματθ. στ΄ 12), όπως κι εμείς τα χαρίζουμε στους δικούς μας οφειλέτες.

Ακούσαμε στο σημερινό ευαγγέλιο:; «Αν συγχωρήσετε τους ανθρώπους για τα παραπτώματα τους, θα συγχωρήσει κι εσάς ο Ουράνιος Πατέρας σας. Αν όμως δε συγχωρήσετε στους συνανθρώπους σας τα παραπτώματα τους, ούτε κι ο Πατέρας σας θα συγχωρήσει τα δικά σας παραπτώματα».

Άρα δεν μπορεί να υπάρξει πνευματική ζωή και αγώνας πνευματικός αν δεν απαρνηθούμε την μνησικακία, Μια τέτοια ζωή θα είναι υποκριτική και σαν τέτοια ο Θεός όχι μόνο την αποστρέφεται, αλλά και την καταδικάζει.

Η άσκηση, λοιπόν, των αρετών θα πρέπει να είναι ειλικρινής και όχι υποκριτική. Σε μια τέτοια αρετή αναφέρεται ο Κύριος στη συνέχεια. Πρόκειται για τη  νηστεία. Μάλιστα τη «Μεγάλη Σαρακοστή» μερικοί την ταυτίζουν με τη νηστεία και ειδικότερα με τα νηστεία των τροφών. Η νηστεία των τροφών είναι μέσο παιδαγωγικό. Αν διαφοροποιήσουμε αυτό το σκοπό και τη μετατρέψουμε σε αυτοσκοπό τότε οδηγούμαστε σε εκτροπή και η νηστεία μας από θεάρεστη πράξη όπως πρέπει να είναι στο τέλος καταντά υποκριτική και άρα θεομίσητη.

Πέραν όμως από την υλική νηστεία, που αποτελεί μέσο χρήσιμο για να φτάσουμε στο σκοπό και που είναι χρονικά περιορισμένη, έχουμε και την πνευματική νηστεία. Αυτή αποτελεί σκοπό και αυτοσκοπό της Χριστιανικής ζωής και αφορά όλη την ύπαρξη του ανθρώπου καθώς και όλη τη διάρκεια της ζωής του. Η αληθινή νηστεία δεν εξαντλείται μόνο με την αποχή των τροφών, έστω κι αν είναι ειλικρινής και πραγματική, αλλά ολοκληρώνεται με την αποξένωση από τα πάθη. Κατά τον υμνωδό «νηστεία καθαρά μακρυσμός αμαρτίας, αλλοτρίωσις παθών».

Αν η σωματική νηστεία δεν συμπληρωθεί με την πνευματική νηστεία, δηλαδή την αποχή από τα πάθη και την αμαρτία, τότε χάνει τον πραγματικό της χαρακτήρα, μετατρέπεται σε απλό τύπο, απλή συνήθεια και εξομοιώνεται με τη νηστεία των δαιμόνων. Λέει ο υμνωδός «βρωμάτων νηστεύουσα, ψυχή μου και παθών μη καθαρεύουσα, μάτην επαγάλλη τη ατροφία∙ ει μη αφορμή σοι γένηται προς διόρθωσιν, ως ψευδής μισείται παρά του Θεού και τοις κακίστοις δαίμοσιν ομοιούται τοις μηδέποτε σιτουμένοις».

Αν, λοιπόν, η νηστεία των τροφών δε γίνεται αφορμή για τη διόρθωση των παθών τότε είναι μάταιη. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει: «Τιμή γαρ νηστείας ουχί σιτίων αποχή, αλλά αμαρτίας αναχώρησις, ως γε τη των βρωμάτων αποχή  μόνον ορίζων την νηστείαν, ούτως εστίν ο μαλιστα ατιμάζων αυτήν». Την αληθινή σχέση της νηστείας με την αμαρτία εκφράζει πολύ ωραία ο υμνωδός: «Νήστευσον, ψυχή μου, κακίας και πονηρίας, κράτησον οργής και θυμού και πάσης αμαρτίας. Ιησούς γαρ τοιαύτην θέλει νηστείαν, ο φιλανθρωπότατος Θεός  ημών».

Τέλος η νηστεία μας τότε μόνο θα έχει αξία όταν τη δική μας στέρηση την αναπληρώνουμε με τη βοήθεια σε κείνον που δεν έχει. Και στις μέρες μας είναι πάρα πολλοί αυτοί που δεν έχουν. Διαφορετικά αν νηστεύουμε απλώς για να θησαυρίζουμε, ενώ στερείται  ή και πεθαίνει ο συνάνθρωπος μας, τότε αυτή η νηστεία μας είναι άκαρπη.

Ιδιαίτερα σημαντικό είναι και το τρίτο μήνυμα του σημερινού ευαγγελίου. Η απόσταση από τα πρόσκαιρα και γήινα αγαθά αποτελούν για το Θεό τη βάση της Χριστιανικής ζωής. «Μη μαζεύετε θησαυρούς πάνω στη  γη, όπου τους αφανίζει ο σκόρος και η σκουριά κι όπου οι κλέφτες κάνουν διαρρήξεις και τους κλέβουν». Δυστυχώς εμείς αγνοήσαμε τα πιο πάνω. Όμως φροντίστε να μας τα θυμίσει η Τρόικα με το «κούρεμα». Κι ακριβώς την επόμενη μέρα της τραγικής εκείνης απόφασης διαβαζόταν και πάλι το σημερινό ευαγγέλιο! Τυχαίο το γεγονός ή αφορμή για να δώσουμε σημασία στο περιεχόμενο των λόγων του Ιησού;

Αδελφοί μου, «ώρα ημάς εξ’ ύπνου εγερθήναι». Προτού χρεοκοπήσουμε οικονομικά χρεοκοπήσαμε πνευματικά και ηθικά. Ας ξαναβρούμε τον εαυτό μας μέσα από μια νέα αγωνιστική πορεία και μάλιστα κάθαρσης εσωτερικής, πνευματικής. Χάσαμε μια μάχη. Ας κερδίσουμε τον πόλεμο μέσα από τη δική μας αναγέννηση. Ας ριχτούμε πάλι στον αγώνα της νηστείας των τροφών, αλλά ιδιαίτερα των παθών. Ας διακριθούμε στην επιείκεια και τη συγχώρεση. Ας προσηλωθούμε ιδιαίτερα στην προσφορά και την αγάπη. Όλοι μπορούμε να προσφέρουμε στο μέτρο των δυνάμεων μας. Η προσφορά μας αυτή θα είναι η πιο σημαντική και για τους συνανθρώπους μας. Ας μην την αρνηθούμε. Αμήν.

 

Θεόδωρος Αντωνιάδης

Κυριακή Α’ Νηστειών(Ορθοδοξίας)
Απόστολος: Εβρ.ια΄24 – 26, 32 - 40
Ευαγγέλιον:Ιωαν. α’ 44–52
9 Μαρτίου 2014
 

 

«Έρχου καί ίδε»

 

Η πρόσκληση σαφής. Έλα για να δεις με τα ίδια σου τα μάτια. Δεν θέλω να σου επιβάλω κάτι παρά την θέλησή σου. Αυτό περίπου είναι το νόημα της πρόσκλησης του Φίλιππου στον φίλο του Ναθαναήλ, αγαπητοί μου αδελφοί. Ο ίδιος είχε δει. Είχε δει και μέσα στην ψυχή του ένοιωσε την απόλυτη ικανοποίηση από την συνάντησή του με τον Ιησού. Γιαυτό δέχτηκε ανεπιφύλακτα την πρόσκληση του Κυρίου «ακολούθει μοι». Είχε πειστεί ότι Αυτός για τον οποίο έγραψε ο Μωυσής και οι προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη, είναι ο Ιησούς που τον κάλεσε να Τον ακολουθήσει. Και είχε πειστεί γιατί βαθιά θρησκευόμενος, μελετώντας τις γραφές περίμενε τον Μεσσία και τον ανεγνώρισε στο πρόσωπο του Ιησού. Θέλησε όμως να μοιραστεί την χαρά και την θεία τιμή και με τον φίλο του. Έλα και θα δεις. Και ίσως θα ήθελε να του υπενθυμίσει τις συζητήσεις που έκαναν διαβάζοντας μαζί, τους προφήτες. Πείστηκε λοιπόν και ο Ναθαναήλ και ακολούθησε τον φίλο του, χωρίς καμιά αντίρρηση, χωρίς να ζητήσει οποιαδήποτε εξήγηση. Και όταν ο Ιησούς του είπε «πρό του σε Φίλιππον φωνήσαι, όντα υπό τήν συκήν είδον σε» δεν δίστασε να  ομολογήσει αμέσως: «Σύ ει ο υιός του Θεού».

Προκάλεσε την ανθρώπινη έκπληξη και τον θαυμασμό του απλοϊκού Ναθαναήλ, η γνώση του Ιησού για τον τόπο που βρισκόταν πριν, ενώ δεν θα μπορούσε φυσικά να τον είχε δει. Και ο θαυμασμός μετατράπηκε σε ομολογία. Μια σημαντική και πραγματικά θεόπνευστη ομολογία που δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί εύκολα, αν και ο Ναθαναήλ, όπως και ο φίλος του Φίλιππος δεν ήταν βαθείς γνώστες και ανυπόκριτοι ερμηνευτές της προφητικής παράδοσης, θρησκευόμενοι πιστοί.

Έγιναν λοιπόν και αυτοί, μετά τον Ανδρέα και Πέτρο, μέλη της δωδεκαμελούς ακολουθίας του Ιησού, αφοσιωμένοι, πιστοί μαθητές και απόστολοι.

Ο τρόπος της αποδοχής της πρόσκλησης των δύο μαθητών, είναι ένα παράδειγμα της μελέτης πρώτα και της ορθής ερμηνείας των γραφών κατόπιν.Η μελέτη αυτή τους οδήγησε στην πίστη τους, αλλά και διαμόρφωσε την πίστη τους. Μελέτησαν την γραφή και κατέληξαν σε συμπεράσματα χωρίς καμιά προκατάληψη. Η πίστη προϋποθέτει εμπιστοσύνη σε κάποια αυθεντία. Και η αυθεντία είναι η Αγία Γραφή, τα συγγράμματα θεόπνευστων προφητών. Δεν μπορεί λοιπόν να είναιη τυφλή και εύκολη αποδοχή ισχυρισμών ανεδαφικών ή παράλογων επιχειρημάτων. Αλλά αυτή η πίστη είναι και η βάση της θρησκείας μας. Θα ακούσουμε τον Κύριο να ζητά να πιστεύομε σε Εκείνον και να τονίζει: Ας γίνει αυτό που θέλεις, σύμφωνα με την πίστη σου. Ή άλλοτε: Πίστευε και θα σωθείς.Ή ακόμη για να τονίσει τη δύναμη της πίστης θα πει: Αν έχετε τόση πίστη όσο ένας σπόρος σιναπιού μπορείτε να μετακινήσετε ένα βουνό. Αυτή την πίστη ζητά από τον καθένα μας. Πίστη που στηρίζεται στη μελέτη του λόγου του Θεού. Αυτή θα μας οδηγήσει να φτάσουμε στα βαθύτερα νοήματα της θρησκείας μας. Εμείς, αγαπητοί μου, έχουμε επιπλέον το προνόμιο να διαβάζουμε και να ακούμε τον θείο λόγο που φανερώνει το περιεχόμενο της πίστης μας στην γλώσσα μας. Διαβάζοντας το λόγο του Θεού βλέπουμε άπειρα παραδείγματα πιστών ανθρώπων που μελετώντας τις γραφές δέχτηκαν τις εντολές του Κυρίου. Αναφέρει ο Απόστολος στο σημερινό ανάγνωσμα: «καί ούτοι πάντες μαρτυρηθέντες διά της πίστεως ουκ εκομίσαντο τήν επαγγελίαν του Θεού κρείττον τι προβλεψαμένου, ίνα μή χωρίς ημών τελειωθώσι.» Αναφέρει πλήθος που απέδειξαν την πίστη τους στις εντολές του Θεού, που αν και δια μέσου των αιώνων, εκοπίασαν ή υπέστησαν σκληρά και ποικίλα βασανιστήρια, δεν είχαν την ευλογία να ακούσουν την επαγγελία της ουράνιας βασιλείας.

Ακριβώς εμείς, αγαπητοί μου αδελφοί, ζούμε την εκπλήρωση των υποσχέσεων του Θεού, ζούμε στην περίοδο της χάριτος. Δεχτήκαμε την διδασκαλία του Ιησού. Το περιεχόμενο της διδασκαλίας Του πρέπει να μετατραπεί σε ζωή. Η πίστη μας πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε πράξη μας. Αποδεχτήκαμε την σταυρική θυσία του Κυρίου για να απαλλαγούμε από τον κακό μας εαυτό, να ζήσουμε σύμφωνα με την πίστη μας. Ακούσαμε τον λόγο του Χριστού. Έχουμε την επιπρόσθετη ευλογία να τον διαβάζουμε στην γλώσσα μας, ώστε να μην είναι εύκολη η παρερμηνεία του. Είναι άλλωστε απλός και σαφής ο λόγος του Θεού που ακούγεται μέσα από τα ευαγγέλια και μεταφέρεται μαζί με την παράδοσή μας. Ζώντας με δύσκολες, ανήσυχες και επικίνδυνες εποχές, βασανιζόμαστε από άγχη, φόβους και προβληματισμούς, πρέπει να βρούμε ένα ήρεμο λιμάνι, μια ζεστή αγκαλιά σαν την αγκαλιά της μάνας που δέχεται το μωρό της. Να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας και τα προβλήματά μας και να ζητήσουμε με σταθερή πίστη, την βοήθεια του Θεού – πατέρα μας.

Σ’ αυτή την πίστη είναι αφιερωμένη η σημερινή Κυριακή της Ορθοδοξίας. Πίστη στο ορθό περιεχόμενο της θρησκείας μας. Μακριά από αιρετικές παρεξηγημένες ερμηνείες που προσπαθούν να μας παρασύρουν έξω από την Εκκλησία μας. Υπάρχουν κάποιοι κινούμενοι από άλλα συμφέροντα, ενδιαφερόμενοι δήθεν για να μας διαφωτίσουν. Θέλουν να μας απομακρύνουν από την Εκκλησία μας και την πίστη μας. Έρχονται «προβατόσχημοι», όπως σημειώνεται στο ευαγγέλιο, για να μας παρασύρουν στα εύκολα και ευχάριστα. Πρέπει, αγαπητοί μου, να είμαστε προσεκτικοί. Χρειάζεται να γνωρίσουμε την πίστη, την ορθή πίστη μας που θα ειρηνεύσει και την ψυχή μας. Σ’ αυτήν να είμαστε σταθεροί και αμετακίνητοι. Γιατί εμείς δεχτήκαμε και την επαγγελία της βασιλείας του Θεού που δεν είχαν την ευλογία να δεχτούν οι πριν την παρουσία του Κυρίου μας πιστοί Του. Να ευχηθούμε να έχουμε σταθερή και ακλόνητη την πίστη μας για να έχουμε και την βεβαιότητα εκπλήρωσης,και σε μας, των επαγγελιών του Θεού.

δ.γ.σ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Απόστολος: Εβρ. α΄ 10-β΄3
Ευαγγέλιο: Μάρκ. β΄ 1-12
16 Μαρτίου 2014
 
«Τι ταύτα διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις υμών;»

 

Ένα από τα μεγάλα χαρίσματα που έλαβε ο άνθρωπος από τον Θεό, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι ο νους και η ικανότητά του να σκέπτεται. Το χάρισμα αυτό τον ξεχωρίζει από τα ζώα και τον βοηθά να προοδεύει, να μορφώνεται και να δημιουργεί πολιτισμό. Όμως, όπως με όλα τα άλλα χαρίσματα, έτσι και ο νους, μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, εσκοτίσθη και διεστράφη. Γι’ αυτό και δεν χρησιμοποιείται πάντοτε όπως όρισε ο Θεός, να γνωρίζει δηλαδή και να σκέπτεται το άγιο και αγαθό θέλημα Του, αλλά γίνεται συχνά όργανο και κέντρο κακίας και αμαρτίας, νους αμαρτωλός, γεμάτος πονηριά και αχρειότητα. Στο σημερινό Ευαγγέλιο, ανάμεσα στον κόσμο που ακούει την διδασκαλία του Χριστού και βλέπουν την θεραπεία του παραλυτικού, είναι και μερικοί Γραμματείς. Όταν, λοιπόν, ακούουν τον Χριστό να λέει στον παραλυτικό «σου συγχωρώ τις αμαρτίες σου», αρχίζουν να σκέπτονται κρυφά μέσα στις σκοτεινές καρδιές τους. Ποιος είναι αυτός που εκστομίζει τέτοιες βλασφημίες. Αυτός είναι ένας άνθρωπος σαν κι εμάς. Και που βρήκε την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες, αφού τέτοια πνευματική εξουσία την έχει μόνο ο Θεός; Κι’ αυτά τα έλεγαν μέσα τους με την ιδέα πως δεν τους βλέπει και δεν τους ακούει κανείς. Αλλά ο Κύριος σαν Παντογνώστης που είναι και τους βλέπει και τους ακούει. Βλέπει και ακούει τους απόκρυφους διαλογισμούς τους και γυρίζει τότε προς αυτούς, τους βλέπει καλά και τους λέει: «Γιατί σκέπτεσθε τέτοια πονηρά και άδικα πράγματα και γιατί βάζετε στο νου σας βλάσφημους λογισμούς;». Με αφορμή τα λόγια αυτά του Κυρίου προς τους Γραμματείς, ας δούμε κι εμείς σήμερα πότε και πως αμαρτάνει ο νους μας και πως είναι δυνατό να διορθωθεί και ανακαινισθεί.

Ο Θεός, αδελφοί μου, δεν μας έδωσε το νου για την εξυπηρέτηση της φυσικής μόνο ζωής μας, αλλά και για να μας βοηθά να προσεγγίζουμε Εκείνο. Να Τον ενθυμούμαστε, να Τον σκεπτόμαστε και να επικοινωνούμε μαζί Του. Πόσοι όμως χρησιμοποιούμε τον νου μας, για τους σκοπούς αυτούς; Μια μικρή μειοψηφία. Οι περισσότεροι τον αφήνουμε να αμαρτάνει. Σκέψεις οίησης, αλαζονείας και εγωισμού αφήνουμε ν’ αναπτύσσονται συχνά στον νου μας και να μας δημιουργούν μια νοσηρή κατάσταση υψηλοφροσύνης. Κι’ έτσι, υπό την επίδραση των σκέψεων αυτών, φρονούμε ότι εμείς είμαστε σπουδαίοι και ανώτεροι από όλους τους άλλους. Αυτή η υψηλοφροσύνη ήταν και το ιδιαίτερο γνώρισμα των Γραμματέων και των Φαρισαίων, κατά την εποχή που ζούσε στη γη ο Χριστός. Σήμερα, είναι το γνώρισμα σχεδόν όλων μας που δίκαια μας κάνει αποκρουστικούς στο Θεό.

Βέβαια το ότι η υψηλοφροσύνη είναι σοβαρό αμάρτημα του νου, που πρέπει να την καταπολεμούμε συστηματικά, ελάχιστοι το γνωρίζουμε. Θα πρέπει να την καταπολεμούμε ενθυμούμενοι πάντοτε την παραγγελία του αποστόλου Παύλου, που λέει: «Μη υπερηφανεύεσαι, αλλά ταπεινοφρονών έχε φόβον» (Ρωμ. ΙΑ΄,20). Σαν αποτέλεσμα της υψηλοφροσύνης είναι ένα άλλο αμάρτημα που διαπράττουμε πάλι με το νου μας. Πρόκειται για την κατάκριση των άλλων που κάμνουμε κατ’ αρχάς μέσα μας. Επηρεασμένοι πολλές φορές από τον θαυμασμό για τον εαυτό μας και τυφλωμένοι από την αλαζονεία μας, κρίνουμε τους άλλους με πολλήν ευκολία. Και βρίσκουμε σ’ αυτούς όλα τα σφάλματα του κόσμου, τους θεωρούμε ένοχους και τους καταδικάζουμε με ασπλαχνία. Αυτό έκαμαν και οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι κατά του Κυρίου, που συγχώρεσε και θεράπευσε τον παραλυτικό του σημερινού Ευαγγελίου. Άρχισαν, όπως είδαμε, να Τον κατακρίνουν και να θεωρούν βλασφημία τα λόγια Του. Όμως, τι μας λέει ο Κύριος γι’ αυτό; «Μη κρίνετε τους συνανθρώπους σας, για να μη σας κρίνει κι εσάς ο Θεός. Με το κριτήριο που κρίνετε θα κριθείτε και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε» (Ματθ. Ζ΄1-2).

Άλλο αμάρτημα του νου είναι οι πονηροί και οι σαρκικοί λογισμοί. Όπως ο ίδιος ο Θεός, είπε, η σκέψη του ανθρώπου είναι πονηρή από την νεότητά του (Γεν. Η΄21). Φυσιολογικά, λοιπόν, οι λογισμοί αυτοί, μολύνουν και ρυπαίνουν το νου. Κι εδώ είναι που συνεργάζεται ο νους με την καρδιά του ανθρώπου. Η καρδιά, όπως είναι γνωστό, είναι η πηγή των πονηρών επιθυμιών του ανθρώπου. Κι ο νους που θα έπρεπε ν’ αντισταθεί στην επίδρασή τους, τις δέχεται και τις επεξεργάζεται. Το αποτέλεσμα είναι να παθαίνει βαρύ μολυσμό. Γιατί συνηθίζει να στρέφεται όλο γύρω από σαρκικές έννοιες και εικόνες. Και το κάθε τι, μάλιστα πολλές φορές και αθώες ενέργειες, να τις κρίνει με πονηριά. Για τους καθαρούς όλα είναι καθαρά, μας λέει ο απόστολος Παύλος, για τους μολυσμένους όμως  και τους άπιστους, τίποτε δεν είναι καθαρό, γιατί και το μυαλό τους και η συνείδησή τους είναι μολυσμένη (Τίτ. Α΄,15). Με αυτούς, λοιπόν, τους τρόπους αμαρτάνει συνήθως ο νους. Κι ας μη ξεχνούμε ότι ο Κύριος, σαν Παντογνώστης που είναι, γνωρίζει για τους διαλογισμούς μας και κάποια μέρα θα μας ελέγξει και γι’ αυτούς, όπως έλεγξε σήμερα τους Γραμματείς. Γι’ αυτό μη τους αφήνουμε να μας μολύνουν γιατί, εκτός από το φόβο της φανερώσεώς τους, οι λογισμοί συνήθως είναι η αρχή και η αφετηρία των αμαρτωλών και ένοχων πράξεων. Αντίθετα, ας φροντίζουμε για την καθαρότητα και ανακαίνιση του νου μας. Πως όμως θα πετύχουμε την  ανακαίνιση αυτή;

Η ανακαίνιση του νου είναι πρώτα ο καρπός ενός συνεχούς πνευματικού αγώνος κι έπειτα η συνέργεια της Θείας Χάριτος. Σ’ αυτό πολύ θα βοηθήσει η ειλικρινής μετάνοια. Με την μετάνοια και την εξομολόγηση θα αποβάλουμε το ακάθαρτο περιεχόμενό του. Σαν  αποτέλεσμα της κάθαρσης αυτής έρχεται η Χάρις του Θεού, που φωτίζει το νου και όλη μας την ύπαρξη. Νέες σκέψεις και νέα φρονήματα επικρατούν πλέον στον εσωτερικό μας κόσμο. Και βέβαια δεν αρκεί μόνο αυτό. Χρειάζεται και πάλιν προσοχή, ώστε να μη αναπτυχθούν εκ νέου εντός μας σκέψεις αλαζονείας ή κατακρίσεως ή πονηριάς. Θετικά θα βοηθηθούμε πολύ αν εκμεταλλευθούμε όλα αυτά και αν στρέψουμε το νου μας προς τον Θεό. Αν στην καθημερινή μας ζωή σκεπτόμαστε Εκείνο και το Πανάγιο θέλημα Του, τότε να είμαστε βέβαιοι ότι θα έχουμε άφθονη τη Χάρη Του. Αν διαλογιζόμαστε όσα είναι αληθινά, σεμνά, δίκαια, καθαρά, αξιαγάπητα, καλόφημα, ό,τι έχουν σχέση με την αρετή και είναι άξια επαίνου. (Φιλ. Δ΄,8). Αν διατηρούμε τον εαυτό μας σε κατάσταση ταπεινοφροσύνης και σωφροσύνης και φόβου Θεού και ο νους μας θα είναι αγνός και καθαρός. Γιατί ένας αγνός νους είναι η καλύτερη προϋπόθεση μιας ζωής μεταμορφωμένης και πνευματικής.

Αδελφοί μου! Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μας καλεί να κάνουμε έργο πάθους. Σ’ αυτό πρωτίστως εντάσσεται και ο έλεγχος των λογισμών. Άλλωστε και ο σήμερον τιμώμενος Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ιδιαίτερα ασκήθηκε στον τομέα αυτό και διακρίθηκε για το πειθαρχημένο και φωτεινό νου του. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, κι εμείς τον αγώνα. Με ενθουσιασμό, επαγρύπνηση και δυναμισμό. Να κρατήσουμε την σκέψη μας καθαρή, ιερή, ουράνια. Ώστε ολόκληρη η ύπαρξη μας να γίνει ειρηνική, φωτεινή, εξαγιασμένη, πράγματι ευλογημένη.

 

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος
 

 
 
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Απόστολος: Εβρ. δ΄ 14-ε΄ 6
Ευαγγέλιο: Μαρκ. η΄ 34-θ΄1
23 Μαρτίου 2014
 

 

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ. η΄ 34).

 

Παρά το ότι από το ύψος του εικονοστασίου προβάλλει η μορφή του Εσταυρωμένου, εντούτοις η Εκκλησία προβάλλει και ανάμεσα μας το Σταυρό του Κυρίου για να μας θυμίζει από τη μια το αντίτιμο της εξαγοράς μας από  την αμαρτία και από την άλλη τη δική μας υποχρέωση για το σήκωμα του δικού μας σταυρού. Επειδή δε «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. ζ΄14), για τούτο και χρειαζόμαστε τη στήριξη και βοήθεια του Θεού στο δύσκολο αυτό αγώνα.

Διπλός, λοιπόν, ο στόχος της σημερινής γιορτής. Πρώτον να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της σταυρικής θυσίας του Κυρίου ξεχωριστά και δεύτερον να βρούμε τους τρόπους με τους οποίους θα φανούμε αντάξιοι αυτής της μεγάλης θυσίας, αυτής τη μεγάλης αγάπης. Ιδιαίτερα βοηθητικά είναι τα σημερινά αναγνώσματα. Ο «Απόστολος» μας καλεί να «κρατήσουμε σταθερή την πίστη που ομολογούμε. Γιατί έχουμε μέγαν αρχιερέα που έφτασε ως το θρόνο του Θεού, τον Ιησού, τον Υιό του Θεού. Δεν έχουμε αρχιερέα που να μην μπορεί να συμμεριστεί τις αδυναμίες μας. Αντίθετα, έχει δοκιμαστεί σε όλα, επειδή έγινε άνθρωπος σαν κι εμάς, χωρίς όμως να αμαρτήσει. Ας πλησιάσουμε, λοιπόν, με θάρρος το θρόνο της χάριτος του Θεού, για να μας σπλαχνιστεί και να μας δωρίσει τη χάρη του, την ώρα που τη χρειαζόμαστε».

Για να τολμήσουμε να πλησιάσουμε με το θρόνο της χάριτος του Θεού και να γίνουμε κοινωνοί αυτής της μεγάλης του αγάπης θα πρέπει να υλοποιήσουμε τις σημερινές συστάσεις του κυρίου όπως αυτές διατυπώνονται στο σημερινό «ευαγγέλιο». Δηλαδή, όποιος θέλει να τον ακολουθήσει θα πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του, να σηκώσει το σταυρό του και να τον ακολουθεί.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι, ενώ πριν λίγο μιλώντας για το δικό του Σταυρό χρησιμοποίησε το όρο «δει», πρέπει, όταν απευθύνθηκε στον κόσμο και τους Μαθητές του χρησιμοποίησε τις λέξεις «όστις θέλει». Ο ίδιος προσφέρει της δυνατότητα της σωτηρίας για όλους μαζί, αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά. Για να γίνουμε δέκτες και συμμέτοχοι της χάριτος του Θεού θα πρέπει να το θελήσουμε κι εμείς. Ο Θεός θέλει ελεύθερα να δεχθούμε αυτή τη δωρεά και μέσα από την πίστη και τον τρόπο της καθημερινής μας ζωής να φαινόμαστε αντάξιοι αυτής της δωρεάς. Αν παρ’ ελπίδα δεν ανταποκριθούμε επάξια σ’ αυτή τη δωρεά, είτε με την πλήρη άρνηση μας, είτε με τη μη συμμόρφωση στο θέλημα του, τότε ως αξιοκατάκριτοι πλέον θα περιφρονηθούμε και από το Υιό του ανθρώπου «όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων».

Σαφής, λοιπόν, και ξεκάθαρος σήμερα ο Ιησούς. Αυτός, ως η ελπίδα του κόσμου που πρόβαλε μέσα από το ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής, έρχεται σήμερα να καλέσει τον άνθρωπο να τον ακολουθήσει. Επειδή δε η υλοποίηση αυτής της ελπίδας δε θα είναι δοτή ή και αποτέλεσμα εξαναγκασμού για τούτο και απευθύνει ανοικτή πρόσκληση σε όλους.  Η σωτηρία είναι για όλους. «Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι» (Α΄ Τιμ. β΄ 4). Όμως, το ότι δεν σώζονται όλοι οι άνθρωποι αυτό οφείλεται στους ίδιους τους ανθρώπους, επειδή αρνούνται να γίνουν μέτοχοι της σωτηρίας που τους προσφέρεται.

Έτσι ο Κύριος απευθύνει πρόσκληση σε όλους. Απευθύνει πρόσκληση γενική, καθολική, αλλά και πρόσκληση προσωπική. Ακούσαμε στο σημερινό ευαγγέλιο: «Ο Ιησούς κάλεσε τότε τον κόσμο μαζί με τους μαθητές και τους είπε: Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθεί».

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός της υλοποίησης αυτής της πρόσκλησης. Προσκαλεί όλους, αλλά στη συνέχεια προχωρεί στον καθένα ξεχωριστά θέτοντας κάποιες προϋποθέσεις. (α) Να απαρνηθούμε τον εαυτό μας (β) Να σηκώσουμε το σταυρό μας και (γ) Να τον ακολουθούμε δια βίου.

Ο Ιησούς θέλει ανθρώπους ελεύθερους και όχι δούλους, θέλει να τους διακρίνει η αγάπη πάνω από τον ίδιο τον εαυτό τους, έχοντας σαν πρότυπο τη δική του αγάπη. Σε ότι αφορά το σταυρό κάνει διάκριση από το δικό του Σταυρό. Ο Σταυρός Του ήταν μέσο σωτηρίας όλων των άλλων ανθρώπων. Ο ανθρώπινος σταυρός είναι ξεχωριστός του καθενός και αποβλέπει στη δική του και μόνο σωτηρία. Πολλές φορές το Χριστιανικό χρέος, το Χριστιανικό καθήκον, είναι στ’ αλήθεια σταυρός βαρύς, γιατί μέσα από την αυταπάρνηση καλείται να προχωρήσει σε θυσία, ακόμα και αυτοθυσία.

Σταυρός βαρύς και μάλιστα με δύο έννοιες. Πρώτον, γιατί μέσα από την αποδοχή του δικού μας σταυρού θα εκφραστεί ο βαθμός της πίστεως μας και δεύτερον μέσα από τον τρόπο που εμείς θα σηκώνουμε το δικό μας σταυρό θα γινόμαστε το ζωντανό παράδειγμα τόσο στο χώρο της οικογένειας, όσο και στο χώρο της κοινωνίας. Το παράδειγμα της υπομονής την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας, η δύναμη της πίστης και της ελπίδας ότι θα τα καταφέρουμε με τη δύναμη και τη βοήθεια του Θεού. Μέσα από την όλη αναστροφή μας θα δώσουμε στην πράξη τις πιο πειστικές αποδείξεις για την ανωτερότητα και την ορθότητα της χριστιανικής μας πίστεως. Μιας πίστεως που οικοδομεί, που ομολογεί με παρρησία και εκφράζεται πρακτικά σαν ήθος και σαν τρόπος καθημερινής ζωής. Μέσα από αυτό το ήθος και αυτό τον τρόπο ζωής θα γινόμαστε αφορμή για να δοξάζεται το όνομα του Θεού. Βαρύ το φορτίο, μεγάλη όμως και η δύναμη του Θεού. Ας μην ξεχνούμε τους λόγους του Αποστόλου Παύλου: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (Φίλιπ. δ΄ 13). Όλα τα μπορώ χάρη στο Χριστό που με δυναμώνει.

Αδελφοί μου, ο Σταυρός του Κυρίου προβάλλει και σήμερα μπροστά μας για προσκύνηση στέλλοντας μας ταυτόχρονα το μήνυμα ότι Αυτός που υψώθηκε πάνω στο σταυρό βρίσκεται ανάμεσα μας, δίπλα μας, για να μας στηρίξει. Αυτό το γεγονός μας δίνει δύναμη και μαζί με τον υμνωδό ομολογούμε: «Ο Σταύρος Σου Κύριε, ζωή και Ανάστασις υπάρχει τω λαώ σου». Άρα και για μας. Είναι ταυτόχρονα πηγή δύναμης και ελπίδας ότι και ο δικός μας σταυρός θα έχει σαν τελική κατάληξη και τη δική μας ανάσταση. Ας παρακαλέσουμε το Θεό να μας δίνει δύναμη και υπομονή σ’ αυτόν τον αγώνα. Μέσα από αυτή την υπομονή θα εκφραστεί η δύναμη της πίστης μας, αλλά και η πιο γνήσια και ειλικρινής προσκύνηση του Σταυρού του Κυρίου. Ναι, Κύριε, Φιλάνθρωπε κι’ εμείς μετά του υμνωδού αναφωνούμεν: «Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα, κα την Αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν». Αμήν.

 

Θεόδωρος Αντωνιάδης

 
 
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Απόστολος: Εβρ. στ΄ 13-20
Ευαγγέλιο: Μαρκ. θ΄ 17-31
30 Μαρτίου 2014
 

 «Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τη απιστία»

 

Μια μέρα, - διηγείται ο ιερός ευαγγελιστής Μάρκος, αρχίζοντας λίγο πιο εμπρός από τη σημερινή περικοπή – οι μαθητές του Κυρίου είχαν πιάσει συζήτηση με κάποιους Γραμματείς και είχε μαζευτεί γύρω αρκετό πλήθος. Όταν ο Χριστός πλησίασε – γιατί δεν ήταν από την αρχή παρών – ο όχλος θαμπώθηκε, συνεχίζει η ευαγγελική διήγηση, «και προστρέχοντες ησπάζοντο αυτόν».

Ο Υιός του Θεού ρώτησε τότε τα μηρυκαστικά εκείνα του Νόμου – τους Γραμματείς – που είχαν παρασύρει στο δίχτυ της ματαιολογίας τους, τους απλοϊκούς του συντρόφους.

-        Τι συζητείτε μεταξύ σας;

Αλλά πριν εκείνοι προλάβουν να του αποκριθούν – κι από εδώ ακριβώς αρχίζει το ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε – ένας άνθρωπος παραμέρισε τον όχλο και του είπε:

-        Διδάσκαλε, έφερα εδώ το παιδί μου να το γιατρέψεις. Είναι πιασμένο από δαίμονα, που του έχει πάρει τη μιλιά και το ρίχνει κάτω και χτυπιέται κι’ αφρίζει και τρίζει τα δόντια και μένει ξερό. Κι είπα πρώτα στους μαθητές σου να το κάμουν καλά, αλλά δεν μπόρεσαν.

Ο άνθρωπος εκείνος οδηγήθηκε ως εκεί από την πίστη. Δεν είχε πια καμιά ελπίδα στους γιατρούς και στους κομπογιαννίτες, στους οποίους ασφαλώς θα είχε τρέξει πριν και θα του είχαν πάρει αρκετά χρήματα.

Πριν ανοίξει, λοιπόν, το στόμα του κανείς από τους Γραμματείς, στόμα απ’ όπου θα ‘βγαίναν τα λόγια της υπερηφάνειας, της πονηριάς και της ασέβειας, προφθάνει να παρουσιασθεί, μπροστά στον Κύριο ο πόνος και η απαντοχή μιας αξιολύπητης καρδιάς, της καρδιάς του βασανισμένου εκείνου πατέρα.

Αυτός, πράγματι, αγαπητοί αδελφοί, αξίζει να απασχολήσει τον Ιησού. Η δοκιμασία και η θλίψη του έδωσαν ταπείνωση, συντριβή, ελπίδα στον Θεό. Είναι ένας που αισθάνεται την ανάγκη του Θεού κι όχι υποκριτής, σαν αυτούς τους Γραμματείς, που έχουν τον Θεό πρόφαση για να καλοπερνούν  σε τούτο τον κόσμο.

Ωστόσο, ο Ιησούς δεν του αποκρίθηκε στην αρχή με γλυκό τρόπο. Στο πρόσωπο του πατέρα εκείνου, φαίνεται σαν να βλέπει όλο το άστατο ανθρώπινο γένος, που σαν το πλήξουν οι συμφορές, τότε θυμάται τον Κτίστη του και τον πλησιάζει με πίστη ξαναφλογισμένη, αλλά που δεν είναι παρά απιστία, αφού υλικοί λόγοι την κάνουν να παρουσιαστεί.

-        Ω γενεά άπιστος, έως πότε προς υμάς έσομαι; Έως πότε ανέξομαι υμών;

Είναι δίκαιη η αγανάκτηση αυτή! Αν δεν υπήρχε η αρρώστια του παιδιού του, ο ικέτης εκείνος δεν θα ήταν τώρα γονατισμένος μπροστά στο θείο έλεος, θα ανήκε στις νιφάδες των αδιαφόρων και ψυχρών ψυχών, που τριγυρίζουν τον Υιό του Θεού, χωρίς να τον εννοούν. Δεν λέγει, λοιπόν, τίποτε το υπερβολικό ο Χριστός, όταν κοιτάζοντάς τον, τον ονομάζει «γενεά άπιστη».

Αλλά σπεύδει ευθύς να δείξει την άπειρη ευσπλαχνία του. Γι’ αυτό προσθέτει:

-        Φέρετε αυτόν προς με.

Του φέρνουν τον μικρό δαιμονισμένο.

Τότε, το πνεύμα του κακού, που φώλιαζε μέσα σ’ εκείνο το νεανικό πλάσμα, ταράσσεται. Το παιδί πέφτει χάμω και κυλιέται στη γη σπαραγμένο από την αμάχη του δαίμονος να βγει από μέσα του το γρηγορότερο. Διότι ο δαίμων δεν μπορεί να μείνει κοντά στον Θεό. Πρέπει να φύγει και να χαθεί μακριά.

Ο Ιησούς γυρίζει πάλι στον πατέρα. Κι εκείνος, καρφώνοντας τα μάτια του με λαχτάρα πάνω στον Διδάσκαλο, τον παρακαλεί:

-        Βοήθησον ημίν, σλαχνισθείς εφ’ ημάς.

Η ψυχή αυτού του πατέρα, περισσότερο από τη λύπη που είχε τόσο καιρό με το να βλέπει το σπλάχνο του σ’ εκείνο το θλιβερό κατάντημα, έχει μαστιγωθεί οδυνηρά από την αγανάκτηση του Κυρίου. Καταλαβαίνει, ότι αληθινά είναι εκπρόσωπος της άπιστης γενεάς, ότι η επιτίμηση που άκουσε, το άξιζε.

Αλλά ο Χριστός δεν ήλθε να κρίνει και να καταδικάσει. Ήλθε να σώσει. Λέγει, λοιπόν, στον πατέρα:

-        Ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι.

Σαν να του λέγει: Έστω και σπρωγμένος από την υλική ανάγκη, μπορείς να γίνεις δικός μου. Δεν απορρίπτω αυτή την ετεροκίνητη κι ιδιοτελή πίστη. Η ευεργεσία που θα σου κάμω, είναι ικανή να την αλλάξει σε αγνή κι ανιδιοτελή. Μπορείς να έχεις τέτοια πίστη; Τι θέλεις πραγματικά;

Και τότε ο πατέρας του παιδιού αποκρίνεται, αγαπητοί αδελφοί, με την ωραία, την αξετίμητη εκείνη φράση, που πρέπει να τη λέμε κι εμείς στον Χριστό:

-        Πιστεύω, Κύριε• βοήθει μου τη απιστία!

Ναι πιστεύει, θέλει να πιστεύει, όπως του το απαίτησε ο Υιός του Θεού. Απόλυτα, καθαρά, χωρίς ελατήριο κατώτερο.

Αλλά μια τέτοια πίστη είναι μεγάλο πράγμα. Ποιος μπορεί να είναι βέβαιος ότι την έχει, ότι τη διαθέτει; Γι’ αυτό, ο άνθρωπος εκείνος δεν σταματά στη διαβεβαίωση, αλλά προχωρεί και στην αίτηση βοηθείας. Πιστεύει, αλλά τόσο λίγο, τόσο λειψά, ώστε αν ο Θεός ο ίδιος δεν βοηθήσει αυτή τη σκιώδη πίστη, που είναι σχεδόν απιστία, θα σβήσει ολότελα, θα χαθεί.

Δεν υπάρχει, αγαπητοί αδελφοί, πιο ακριβής διατύπωση απ’ αυτό το οξύμωρο, απ’ αυτή τη φαινομενικά παράλογη απάντηση του ανθρώπου εκείνου: «Πιστεύω, βοήθησε με στην απιστία μου». Είναι η διατύπωση της πίστεως που κλείνουμε στα στήθη μας οι περισσότεροι. Έχουμε κάποια πίστη, μια σπίθα πίστεως, αλλά που κινδυνεύει κάθε τόσο να σβήσει κάτω από την πολύ στάχτη. Η απιστία μας είναι μεγαλύτερη από την πίστη μας. Χωρίς αναστήλωση από τον Θεό, η καρδιά μας δεν μπορεί να σταθεί – βαριά όπως είναι από υλοφροσύνη – στο ύψος της αληθινής πίστεως.

 
Γιώργος Σαββίδης
 
 
 

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
 
ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ.κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Κυριακή               2 Μαρτίου                                   :             ΤΑΛΑ
Παρασκευή           14 Μαρτίου(Β΄Χαιρετισμοί)          :             ΜΕΣΑ ΧΩΡΙΟ
Κυριακή               16 Μαρτίου                                 :             ΠΑΦΟΣ,Αγ.Δημήτριος
Παρασκευή           21 Μαρτίου(Γ΄Χαιρετισμοί)          :             ΚΟΝΙΑ
Σάββατο               22 Μαρτίου                                 :             ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΑΛΑΜΙΩΤΙΣΣΗΣ 
Κυριακή               23 Μαρτίου                                 :             ΤΣΑΔΑ
Τρίτη                   25 Μαρτίου                                 :             ΚΑΤΩ ΠΑΦΟΣ,Θεοσκέπαστη
Τρίτη                   25 Μαρτίου                                  :            ΠΑΦΟΣ, Άγιος Θεόδωρος
( Θα προστεί της καθιερωμένης Δοξολογίας με την ευκαιρία της εθνικής επετείου)
Κυριακή               30 Μαρτίου                                  :            ΠΑΦΟΣ,Αγ.Θεόδωρος
 
 
ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Κυριακή                2 Μαρτίου                                   :             ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Παρασκευή          14 Μαρτίου(Β΄Χαιρετισμοί)            :             ΠΟΛΙΣ ΧΡΥΣΟΧΟΥΣ
Κυριακή              16 Μαρτίου                                   :             ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΝΟΣ
Παρασκευή          21 Μαρτίου(Γ΄Χαιρετισμοί)            :              ΓΙΟΛΟΥ
Κυριακή              23 Μαρτίου                                   :             ΦΟΙΝΙ
Δευτέα                24 Μαρτίου(εσπερινός)                  :             ΚΑΘΗΚΑΣ
Τρίτη                  25 Μαρτίου                                   :             ΠΟΛΙΣ ΧΡΥΣΟΧΟΥΣ
( Στη συνέχεια θα προστεί της καθιερωμένης Δοξολογίας με την ευκαιρία της εθνικής επετείου)
Παρασκευή          28 Μαρτίου(Δ΄Χαιρετισμοί)            :             ΜΑΝΔΡΙΑ
Κυριακή              30 Μαρτίου                                   :             ΚΟΛΩΝΗ
 
 
 
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑ
Κυριακή  16 Μαρτίου : ΑΥΔΗΜΟΥ
Κυριακή  23 Μαρτίου : ΘΕΛΕΤΡΑ
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή 2 Μαρτίου : ΜΑΡΑΘΟΥΝΤΑ
Κυριακή 16 Μαρτίου : ΜΑΝΔΡΙΑ
Κυριακή 23 Μαρτίου : ΚΟΥΚΛΙΑ
Κυριακή 30 Μαρτίου:ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΑ
                                 
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΙΤΣΙΟΥΝΗΣ                                    
Κυριακή 2 Μαρτίου : ΣΙΜΟΥ
Κυριακή 9 Μαρτίου: ΙΝΝΙΑ
Κυριακή 23 Μαρτίου: ΣΤΑΤΟΣ-ΑΓ.ΦΩΤΙΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ                                    
Κυριακή 9 Μαρτίου : ΤΙΜΗ
Κυριακή 23 Μαρτίου : ΛΕΜΠΑ

 
 
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Θεόδωρος Αντωνιάδης Θεολόγος, Γεώργιος Σαββίδης, Θεολόγος, Δημήτριος Σμυρλής  Θεολόγος, Φιλόλογος.
 
 
Το περιεχόμενο του παρόντος τεύχους υπάρχει αυτούσιο και στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου www.impaphou.org