English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ
Απόστολος: Β΄ Τιμ. δ΄ 5-8.
Ευαγγέλιο: Μάρκ. α΄1-8.
3 Ιανουαρίου 2010
 
Κυριακή προ των Φώτων σήμερα ,αδερφοί μου και η Εκκλησία μάς προετοιμάζει γι’ αυτή την μεγάλη εορτή. Προηγείται πάντοτε αυτή η Κυριακή για να μας προετοιμάσει με ψαλμούς και ύμνους καθώς και με τα αναγνώσματα για την εορτή των Θεοφανείων. Η Ευαγγελική περικοπή λοιπόν μας μιλάει για το πρόσωπο και το έργο του Ιωάννη του Βαπτιστή καθώς και για τον δρόμο που προετοιμάζει ο ίδιος, για να δεχθούν οι άνθρωποι  τον Χριστό και το κήρυγμα του.
Από το έργο του Αγίου Ιωάννη αλλά και από την ίδια την ζωή του μπορούμε να διδαχθούμε πολλά, όπως ακριβός μας τα αναφέρει ο Ευαγγελιστής Μάρκος που ακούσαμε σήμερα.
 Διδάσκει πρώτα, το φλογερό κήρυγμα του Ιωάννη που έκανε τους κατοίκους όχι μόνο των γύρω περιοχών αλλά και των μακρινών να έρθουν, να εξομολογούνται τις αμαρτίες τους και να βαπτίζονται. Δεν φοβάται ούτε νοιάζεται για την ζωή του προκειμένου να διαλαλήσει παντού τον ερχομό Αυτού που θα βαφτίζει όχι με νερό αλλά «εν Πνεύματι Αγίω». Ελέγχει ακόμα και αυτόν τον Ηρώδη, όπως βλέπουμε σε άλλη περικοπή, λέγοντάς του «ουκ έξεστι σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου». Κηρύσσει ακόμη ο Ιωάννης χωρίς να επιζητά επαίνους και δόξες από τους ανθρώπους. Τον βλέπουμε, όταν αρχίζει επίσημα το κήρυγμά του ο Χριστός , να λέγει για Αυτόν ότι «το έργο Του πρέπει να μεγαλώνει ενώ το δικό του να μικραίνει». Γνώριζε ο Ιωάννης ότι το έργο του έφθασε στο τέλος και τώρα ήρθε η σειρά του Χριστού να αποκαλύψει την πλήρη αλήθεια. Υπόδειγμα λοιπόν η όλη στάση του Ιωάννη και στους δύσκολους καιρούς που ζούμε σήμερα. Όταν με πρόσχημα τον σεβασμό της διαφορετικότητας του άλλου, εμείς οι ίδιοι οι χριστιανοί ζητούμε να κατεβάσουμε τις εικόνες από τα δημόσια κτήρια και σχολεία. Όταν χριστιανοί στο όνομα ψηφίζουν νόμους που απαγορεύουν να αναφέρουμε και να ανταλλάζουμε ευχές αναφέροντας το όνομα του Χριστού. Ή όταν αρνούμαστε με κάθε τρόπο την ανέγερση ναών δεν είναι ουσιαστικά το ίδιο όπως να αρνούμαστε τον ίδιο τον Χριστό; Ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι οδηγός αλλά και καταπέλτης για όλους εμάς, δείχνοντας ως Πρόδρομος τον δρόμο που οδηγεί στο Χριστό.
Η λιτότητα αλλά και απλότητα είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό που καθιστά για μας πρότυπο τον άγιο Ιωάννη. Ο ίδιος ντυνόταν με προβιές ζώων, η τροφή του ήταν ακρίδες και μέλι άγριο, ενώ ζούσε στην έρημο μακριά από κάθε ανέσεις. Γνώριζε ο Ιωάννης ότι πλούτος δεν είναι τα χρήματα, τα κτήματα, τα υλικά αγαθά. Πλούτος ήταν να εφαρμόζει το θέλημα του Θεού, να εργάζεται το έργο που του ανέθεσε ο Θεός. Δείχνει και σε μας σήμερα μέσα στην καταναλωτική κοινωνία που ζούμε, μέσα στις ανέσεις και την φυγοπονία , τον λάθος δρόμο που πορευόμαστε. Εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα ο άνθρωπος γίνεται υποχείριος της κατανάλωσης και του ευδαιμονισμού. Πολλοί προσπαθούν να αποκτήσουν όσο το δυνατό περισσότερα. Πλούσιος όμως δεν είναι αυτός που έχει πολλά αλλά αυτός που είναι ικανοποιημένος με αυτά που έχει. Ενώ πτωχός δεν είναι αυτός που δεν έχει πολλά αλλά αυτός που δεν είναι ικανοποιημένος με τα όσα έχει. Όσον αφορά τον πόνο και τις θλίψεις, η ζωή του κάθε χριστιανού είναι σταυρώσιμη. Είναι ένας ανήφορος γεμάτος δυσκολίες και προβλήματα που οδηγεί όμως μέσα από τις δυσκολίες και την θλίψη στην ανάσταση. Εξάλλου ο Θεός δεν μας υποσχέθηκε ανέσεις και ευκολίες  αλλά μας είπε «εν τω κόσμω θλίψιν έξεται». Κάθε χριστιανός πρέπει να λέγει πάντοτε «δόξα σοι ο Θεός» και να προσανατολίζεται σωστά, ώστε να «θησαυρίζει εν ουρανώ όπου ούτε σής ούτε βρώσις αφανίζει». Μέτρο και υπόδειγμα ο Πρόδρομος αλλά και ό ίδιος ο Χριστός που καταδέχτηκε να γεννηθεί σε μία ταπεινή φάτνη. Που καταδέχθηκε να φύγει εξόριστος και αφιλόξενος από τους ανθρώπους στην έρημο. Που σε όλη την επίγεια ζωή του δεν απέκτησε υλικά αγαθά ώστε να λέει  ότι «ούκ έχει πού την κεφαλήν κλίναι». 
Η μετάνοια που κήρυσσε ο Ιωάννης στους ανθρώπους συνιστά μια άλλη ενότητα που δεν πρέπει να την παραβλέπουμε. Ήταν τότε απαραίτητη για να δεχθούν τον Σωτήρα Χριστό , να ακούσουν το κήρυγμά Του και να πιστέψουν. Είναι και για μας απαραίτητη προκειμένου να δεχθούμε την χάρη του Θεού αλλά και τον ίδιο τον Θεό μέσα μας. Η μετάνοια είναι έργο που επιβάλλεται για όλους τους ανθρώπους, αφού δεν υπάρχει κάποιος που να είναι αναμάρτητος έστω και αν η ζωή του ήταν μία μέρα επί της γης. Ο Χριστός δέχθηκε την μετάνοια του τελώνη, της πόρνης ,του ληστή πάνω στον σταυρό. Μπορεί να δεχθεί  και την δική μας φτάνει να είναι ειλικρινής και γνήσια. Λέγεται χαρακτηριστικά ότι όσα καλά κάνουν οι άνθρωποι μπορούν να τα μιμηθούν και οι δαίμονες. Μπορούν να κάνουν νηστεία αφού δεν τρώνε τίποτα. Μπορούν να κάνουν αγρυπνία αφού δεν κοιμούνται ποτέ . Ένα μόνο δεν μπορούν να κάνουν, να μετανοήσουν. Αυτός ήταν και ο λόγος της πτώσεως τους αλλά και της πτώσεως του ανθρώπου ,η υπερηφάνεια και η αμετανοησία. Ο Ιούδας αν καταδικάσθηκε, καταδικάσθηκε γιατί δεν μετανόησε για την πράξη του. Ενώ ο Πέτρος, για τον οποίο το αμάρτημα της τριπλής αρνήσεως του Χριστού δεν ήταν μικρότερο αυτού του Ιούδα ,συγχωρέθηκε από τον Χριστό και επανήλθε στην χωρία των δώδεκα αποστόλων. Και φυσικά ο λόγος ήταν ότι μετά την τριπλή άρνησή του μετανόησε και ταπεινωμένος συγχωρέθηκε από τον Χριστό. Χρειάζεται λοιπόν και εμείς να ακούσουμε του λόγους του αγίου Ιωάννη «μετανοείτε ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών». Ο χρόνος αποδημίας μας από αυτή την ζωή είναι άγνωστος στον καθένα μας. Είναι επιτακτική ανάγκη λοιπόν να μετανοούμε συχνά ούτως ώστε να είμαστε έτοιμοι όταν μας καλέσει ο Κύριος να έχουμε «καλήν την απολογία μας».
Σπουδαία λοιπόν τα μηνύματα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Ας μιμηθούμε γι’ αυτό τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και τις αρετές του. Ας γίνουμε και εμείς «πρόδρομοι» και απόστολοι του ευαγγελίου του Χριστού. Ας δίνουμε καθημερινά την μαρτυρία του ,ομολογώντας την πίστη μας στο Χριστό. Ας γίνουμε και εμείς ολιγαρκείς όσον αφορά τα υλικά αγαθά και ας ζητούμε περισσότερο τα πνευματικά. Και τέλος ας κάνουμε κτήμα μας την μετάνοια ώστε να λάβουμε μετανοημένοι την συγχώρεση και τις δωρεές του Θεού.
 
 
Ιεροδιάκονος Τυχικός
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ
Απόστολος: Εφεσ. δ΄ 7 - 13
Ευαγγέλιο: Ματθ. δ΄ 12 – 17
10 Ιανουαρίου 2010
 
«Γαλιλαία των εθνών, ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα, και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς» (Ματθ. δ΄ 15 – 16).
 
Τα τεχνητά φώτα που δημιούργησε ο σύγχρονος άνθρωπος πρόσφεραν μια λάμψη, ίσως φαντασμαγορική, αλλά ήταν στιγμιαία και επιφανειακή. Κάλυψαν προσωρινά το εξωτερικό, το φυσικό σκοτάδι, δεν μπόρεσαν όμως να φωτίσουν εξίσου και την ψυχή του ανθρώπου, που εξακολουθεί να ζει «εν χώρα και σκιά θανάτου». Γιατί τον περιβάλλει πρώτιστα μια κρίση εσωτερική, που δεν την αντιλαμβάνεται ο σύγχρονος άνθρωπος. Όμως, υπάρχει και η κρίση επιβίωσης που βιώνει καθημερινά το τελευταίο διάστημα. Κρίση οικονομική. Κρίση αρχών και αξιών και που οδηγεί σε απαξίωση τη ζωή του ανθρώπου. Γιατί, όταν περιφρονείται η ανθρώπινη ζωή, μέσω των διαφόρων πολέμων, όταν στερείται ο άνθρωπος των αναγκαίων αγαθών, ή όταν στερείται, μέσω της εργασίας, μιας επιβίωσης με αξιοπρέπεια, τότε τα πλαστά φώτα, όσο κι αν λάμψουν προσωρινά, με το σβήσιμό τους πολλαπλασιάζουν το σκοτάδι και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα απελπιστική.
Δικαιολογημένα, λοιπόν, προβάλλει το ερώτημα. Υπάρχει η δυνατότητα εξόδου από την κρίση; Αν ναι, τότε με ποιο τρόπο θα επιτευχθεί αυτή η έξοδος; Απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα μάς δίνει το σημερινό Ευαγγέλιο. Και η έξοδος από την κρίση μπορεί να γίνει μόνο δια του Ιησού Χριστού. Όπως η «Γαλιλαία των εθνών» της εποχής του είδε στο πρόσωπό του «φως μέγα», έτσι και η Γαλιλαία των εθνών της εποχής μας θα πρέπει να δει στο πρόσωπο του Ιησού αυτό το φως. Γιατί, όπως διεκήρυξε ο ίδιος, αυτός είναι «το φως του κόσμου». Σε εποχές δε που οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι ο Χριστός είναι «το φως του κόσμου» και όχι απλά «φως», τότε εξύψωσαν τα ήθη, βελτίωσαν την ποιότητα της ζωής και παρουσίασαν ένα πολιτισμό που είχε σαν θεμέλιο το Χριστό. Μιλούμε για τον χριστιανικό πολιτισμό, ή πιο ορθά τον Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό, αφού μεγάλη ήταν και η συμβολή των αξιών του Ελληνικού πολιτισμού.
Δυστυχώς, σήμερα φτάσαμε στο σημείο, και στη δική μας πατρίδα, να «δαιμονοποιούμε» αυτό τον πολιτισμό. Στο βωμό των σκοπιμοτήτων «αποχριστιανίζουμε» τον πολιτισμό και γενικά τη ζωή μας. Κρύψαμε το φως του Χριστού κι ανάψαμε τα δικά μας κεριά. Κι αυτά τα κεριά θα σβήσουν, όπως κι εμείς, αν η πρώτη ύλη που τα συντηρεί είναι ο εαυτός μας και όχι ο Χριστός.
Είναι καιρός, λοιπόν, να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε καταγωγή και στόχο. Ως χριστιανοί θα πρέπει να εννοήσουμε, αλλά και να ζήσουμε αυτό που λέει και ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης και του οποίου τιμούμε τη μνήμη σήμερα, «ότι Χριστιανισμός εστι της θείας φύσεως μίμησις». Ότι χριστιανισμός είναι μίμηση της θείας φύσεως. «Αν κάποιος, λοιπόν, υποκριθεί το όνομα του Χριστού, δεν εκδηλώνει όμως στη ζωή του όσα νοούνται μαζί με το όνομα αυτό, αυτός διαψεύδει το όνομα ... με προσωπείο άψυχο που έχει φτιαχτεί με μορφή ανθρώπου. Ούτε ο Χριστός γίνεται να μην είναι δικαιοσύνη, καθαρότητα και αλήθεια και αλλοτρίωση από κάθε κακό. Ούτε ο Χριστιανός γίνεται (ο αληθινός, βέβαια, Χριστιανός) να μη δείχνει με τον εαυτό του ότι μετέχει στα ονόματα αυτά... Αν αυτοαποκαλείται κάποιος Χριστιανός, η ζωή του όμως παρουσιάζει διαστροφές, τότε θα κάνει με τη ζωή του άξια κατηγορίας ανάμεσα στους άπιστους τη θεότητα που πιστεύουμε».
Η προσφορά του φωτός είναι γεγονός, όπως γεγονός είναι και η πρόσκληση για αποδοχή αυτού του φωτός. Η παρουσία του Κυρίου στη γη αυτούς τους στόχους θέλει να εξυπηρετήσει. Να φωτίσει και να δώσει τη δυνατότητα εξόδου του ανθρώπου από το σκοτάδι της αμαρτίας. Το πρώτο προσφέρεται σαν δώρο. Το δεύτερο είναι και ένα είδος κατάκτησης, γιατί χρειάζεται η προσωπική συμβολή του ανθρώπου. Ο Ιησούς αποκαλύπτει το δρόμο, προσφέρει τα μέσα, αλλά τον τελικό λόγο τον αφήνει στον άνθρωπο που τον αξιοποιεί μέσα από τη σωστή χρήση της ελευθερίας του.
Το φως «ανέτειλεν». Δεν αναζήτησαν οι άνθρωποι το φως, αλλά προσφέρθηκε σ’ αυτούς σαν δώρο από το Θεό. Αυτού του φωτός καλείται να γίνει κοινωνός – μέτοχος ο άνθρωπος. Πώς και γιατί; Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο Ιησούς στο τέλος του σημερινού Ευαγγελίου: «Μετανοείτε. Ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών». Μετανοείτε γιατί έφτασε η βασιλεία του Θεού. Η βασιλεία του Θεού είναι φως, όμως ο κόσμος της αμαρτίας είναι σκοτεινός. Για τούτο χρειάζεται εθελούσια έξοδος του ανθρώπου προς το φως μέσα από τη μετάνοια.
Και μετάνοια δε σημαίνει απλά έκφραση λύπης για το κακό που έκανα, αλλά ριζική εσωτερική αλλαγή και διόρθωση. Σημαίνει την επιστροφή μου ως ανθρώπου στην αρχική μου μορφή ως εικόνας του Θεού με πορεία προς το «καθ’ ομοίωσιν». Μετάνοια σημαίνει αποστροφή του κακού και συνειδητή εφαρμογή του καλού. Μετάνοια σημαίνει δημιουργία μέσα μας της αίσθησης ότι «η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστι» (Λουκ. ιζ΄ 21). Όταν βασιλεύει Εκείνος στις καρδιές μας, τότε ζούμε στη γη με την προοπτική της αιώνιας ζωής.
Τι γίνεται όμως στην πραγματικότητα; Τι γίνεται σε προσωπικό επίπεδο; Ενώ παρακαλούμε στην Κυριακή προσευχή (Πάτερ ημών) με το «ελθέτω η βασιλεία σου» τι κάνουμε στην καθημερινή ζωή, τόσο τη δική μας, όσο και του περιβάλλοντός μας για να έλθει και να επεκταθεί η βασιλεία του Θεού; Κατά το σημερινό «Απόστολο» «στον καθένα μας δόθηκε χάρισμα σύμφωνα με το μέτρο που δωρίζει ο Χριστός». Στόχος «να καταλήξουμε στην ενότητα που δίνει η πίστη κι η βαθιά γνώση του Υιού του Θεού». Με τον τρόπο αυτό «θα γίνουμε ώριμοι και θα φτάσουμε στην τελειότητα που μέτρο της είναι ο Χριστός».
Αυτό είναι το τέλειο, το ιδανικό. Όμως, πόσο κοντά ή πόσο μακριά βρισκόμαστε από αυτό το τέλειο. Η «Γαλιλαία των εθνών» της εποχής του Ιησού βρισκόταν στο σκοτάδι από άγνοια. Εμείς όμως εν γνώσει, συνειδητά εγκαταλείψαμε το Θεό και τον αντικαταστήσαμε με σύγχρονους θεούς, με αποτέλεσμα να ζούμε χωρίς ελπίδα και ως «άθεοι εν τω κόσμω» (Εφεσ. β΄ 12). Βαρύς ο χαρακτηρισμός του Αποστόλου Παύλου αλλά και ωμή πραγματικότητα. Γιατί ζούμε χωρίς αγάπη. Μισούμε χωρίς να ξέρουμε το λόγο, αφού αυτό το μίσος το προσφέρουμε με αφθονία με τη στέρηση των αγαθών, ή και της ίδιας της ζωής. Ο Χριστός δεν υπήρξε φως του κόσμου μόνο της εποχής του. Με το «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» ξεπερνά τα όρια του χρόνου και γίνεται διαχρονικός, αιώνιος. Ας το επιβεβαιώσουμε αυτό κι εμείς ως Χριστιανοί με τον τρόπο της ζωής μας. Αμήν.
 
                                                                             Θεόδωρος Αντωνιάδης


ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ
Απόστολος: Εβρ. ιγ΄ 17-21
Ευαγγέλιο: Λουκ. ιθ΄1-10
17 Ιανουαρίου 2010
 
 
«Και προδραμών έμπροσθεν ανέβη επί συκομορέαν, ίνα ίδη αυτόν».
 
 
Στην Ευαγγελική περικοπή του Ζακχαίου φαίνεται η διαφορετική στάση και διάθεση που τηρούμε εμείς οι άνθρωποι απέναντι στον Χριστό, από την οποία εξαρτάται η σωτηρία ή η αιώνια καταδίκη μας. Ο Ζακχαίος ζητάει απεγνωσμένα να δει τον Χριστό. Για να δει τον Κύριο επειδή είναι κοντός, σκαρφαλώνει επάνω σ’ ένα δέντρο, χωρίς να σκεφτεί τις κοροϊδίες, τα σχόλια, την απόρριψη του κόσμου. Και από το δέντρο η καρδιά του «πέφτει» στα χέρια του αγίου Θεού. Αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Κυρίου τον Λυτρωτή του κόσμου και Μεσσία. Η καρδιά του λαμβάνει πείρα πληρώματος φωτοφόρου ζωής. Ο νους του ξαφνικά συλλαμβάνει κρυμμένα έως τότε νοήματα. Η εγγύτητα το Θεού τον εμπνέει.
 
Αυτό που οφείλουμε να προσέξουμε στην περίπτωση του Ζακχαίου είναι ότι πολλές φορές, οι χλευασμοί και η κοροϊδία, οι μάταιοι και ψευδείς λόγοι είναι αυτά που περισσότερο από καθετί άλλο εμποδίζουν στην αναζήτηση του Θεού. Για τον λόγο αυτό ας ακούσουμε τη φωνή του οσίου Ιωάννου του Καρπαθίου που λέγει: «Πρόσεχε τον εαυτό σου από τα φίλτρα της Ιεζάβελ, από τα οποία τα κυριότερα είναι οι λογισμοί της υπερηφάνειας και της ματαίας δόξης, δηλαδή της ματαιοδοξίας. Θα μπορέσεις να τα κατανικήσεις, με τη Χάρη του Θεού, αν θεωρείς τιποτένια τη ψυχή σου και την εξευτελίζεις και ρίχνεις τον εαυτό σου ενώπιον του Κυρίου και Τον καλείς να σε βοηθήσει, και αν γνωρίζεις ότι τα χαρίσματα είναι ουράνια».
 
Οι  Πατέρες της Εκκλησίας επιμένουν πολύ στο θέμα αυτό. Μας λένε ότι τις πιο πολλές φορές ούτε η έλξη του κακού, στην οποία έχουμε συνηθίσει, ούτε η αντίδραση που θα συναντήσουμε είναι εκείνα που μας εμποδίζουν ν’ αρχίσουμε μια νέα ζωή, αλλά ο φόβος της γελοιοποιήσεως, δηλαδή η ματαιοδοξία, που εξουθενώνει τη ψυχή και την εξευτελίζει. Η ματαιοδοξία σκοτίζει τον άνθρωπο και έτσι αυτός δεν μπορεί, όχι να ανέβει σε ένα δέντρο για να δει τον Θεό, αλλά δεν μπορεί να γνωρίσει το Θεό.
 
Ο ματαιόδοξος είναι εντελώς υποταγμένος στην κρίση των άλλων. Η συνείδησή του σιωπά τελείως μπροστά στη φωνή του πλήθους. Η κρίση του Θεού παραμερίζεται. Ο Θεός είναι μακριά, αθέατος, ενώ το πλήθος είναι κραυγαλέο και αλαζονικό και απαιτεί υποταγή και συσχηματισμό. Με το να αποδεχτούμε να ζήσουμε σε έναν αλλόκοτο κόσμο προσποιήσεως και ψεύδους, μόνο και μόνο για να είμαστε κοινωνικά αποδεκτοί με τα μέτρα και τα κριτήρια του κόσμου, μεταμορφώνουμε την πραγματικότητα σε αυταπάτη. Η ματαιοδοξία δεν αποστερεί μόνο το ουσιαστικό περιεχόμενο αυτού που κατέχουμε, αλλά μας αφαιρεί και ότι έχουμε.
 
Στη ματαιοδοξία υπάρχει και μια άλλη καταστρεπτική δύναμη: ο ματαιόδοξος προσκολλάται στα εξωτερικά τεκμήρια και στην απατηλή εμφάνιση. Η κρίση του Χριστού ανασκαλεύει τις καρδιές των ανθρώπων αδιαφορώντας καμιά φορά για τα πιο πειστικά επιφανειακά τεκμήρια προκειμένου να διεισδύσει στο βάθος, πίσω απ’ αυτά, πέρα από τα φαινόμενα.
 
Ο Χριστός, που βλέπει την καρδιά του Ζακχαίου, επισκέπτεται το σπίτι του και γίνεται δεκτός με σεβασμό και πολλή χαρά. Αυτός ο σεβασμός στο Θεό, αυτή η χαρά να ζεις μέσα στην παρουσία του Θεού, διακηρύσσεται στη ζωή του Ζακχαίου με την αληθινή μεταστροφή του, με την πράξη μετάνοιας του, πράγμα που σημαίνει μια εντελώς καινούργια κατεύθυνση στη ζωή του. Και είναι ακριβώς αυτό που αναγνωρίζει ο Χριστός όταν λέγει: «και αυτός υιός Αβραάμ εστί». Να γιατί «σωτηρία των οίκω τούτω εγένετο» και τα πάντα υπερκάλυψε η χαρά.
 
Η περίπτωση του Ζακχαίου μας διδάσκει ότι η πίστη στον Χριστό μας καθιστά αμέτρως τολμηρούς. Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι «το μωρότερον του Θεού σοφότερων των ανθρώπων εστί». Ότι φαίνεται στον «νου της σαρκός» (Κολ. 2,18) ως τέλεια μωρία, αυτό για τους πιστούς είναι σοφία και δύναμη, ζωή και φως (Α΄ Κορ. 1,18-10΄ Κολ. 2,14).
 
Αν θέλουμε να προσέχουμε σε ότι λένε οι γύρω μας, ας το κάνουμε μόνο για να ακούσουμε τη φωνή του Θεού. Όταν θέλουμε να καταλάβουμε ποιος είναι πράγματι ο άνθρωπος, πρέπει να κοιτάξουμε τον Χριστό, τον Χριστό των Ευαγγελίων, τον Χριστό του όρους των Ελαιών, τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, τον Αναστημένο Χριστό και τον «Υιόν του Ανθρώπου καθήμενον εν δεξιά της δόξης του Πατρός». Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε από τον φόβο της κοινής γνώμης, από τη δουλοπρέπεια που ματαιώνει την προσπάθεια να βρούμε το θάρρος και την ευκαιρία να ανανεώσουμε αληθινά τη ζωή μας. Τότε μόνο μπορούμε να ακούσουμε τη φωνή του ζώντος Θεού και να ζούμε με πληρότητα και ελευθερία. Ο Θεός πάντοτε συγκαταβαίνει προς την αμάθεια μας και τις δυσκολίες μας. Δεν εξουθενώνει την παρρησία μας, αλλά συμπάσχει μαζί μας και σπεύδει προς συνάντηση και απάντησή μας.
 
Γιώργος Σαββίδης
 
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ                                                                       
Απόστολος: Β’ Τιμ. γ΄10-15
Ευαγγέλιο: Λουκά ιη΄ 10-14 
24 Ιανουαρίου 2010                                                                     
 
«Άνθρωποι δύο ανέβησαν εις το ιερόν προσεύξασθαι,
ο εις φαρισαίος και ο έτερος τελώνης»
Δύο άνθρωποι, Ισραηλίτες, πιθανόν κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, ανέβηκαν στο λόφο που ήταν κτισμένο ο ναός, για να προσευχηθούν. Ο ευαγγελιστής Λουκάς, αγαπητοί μου αδελφοί, διασώζει την κλασική και απλή αυτή παραβολή όπως προφανώς την άκουσε από τον Κύριο. Δύο αντιφατικοί τύποι εκπροσωπούνται πίσω από τα δύο απλά και γενικευμένα πρόσωπα. Ο ένας είναι ο Φαρισαίος. Άνθρωπος της θρησκείας, ευσεβής τηρητής του τυπικού του Μωσαϊκού νόμου. Τακτικά ασφαλώς επισκέπτεται τον ναό. Προχωρεί μπροστά, ευθυτενής με σταθερό και αργό βήμα, σε τόπο όπου όλοι είναι δυνατόν να τον δουν, ίσως και χωρίς να το επιδιώκει. Αλλά η θέση του είναι εκεί! Πηγαίνει για να προσευχηθεί και όλοι τον σέβονται ανοίγοντας χώρο για να περάσει. Ο άλλος, ο τελώνης. Είναι αυτός που όχι εύκολα, έχει καταφέρει, να αγοράσει από τους Ρωμαίους το δικαίωμα, να εισπράττει για λογαριασμό τους, τους φόρους. Φυσικά, όσο μπορεί, ζητάει μεγαλύτερους φόρους για να κερδίζει πιο πολλά. Δεν διστάζει να καταπιέζει και να εξαναγκάζει ξεπούλημα περιουσιών προκειμένου να πετύχει το σκοπό του. Ασφαλώς δεν θα ήταν όλοι οι τελώνες τόσο αδίστακτοι και πλεονέκτες, αλλά για τον λαό είναι μισητά πρόσωπα και καθόλου ευχάριστα. Ασχολούνται με μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση. Πιεστικά και συστηματικά ζητούν την καταβολή των φόρων. Πιθανόν και να τους φοβόταν, αλλά δεν είχαν καμιά υπόληψη. Ωστόσο και αυτός, ακολουθώντας το τυπικό της θρησκείας του, ανεβαίνει στο ιερό. Να ανάψει κανένα κεράκι, να κάνει το σταυρό του, θα λέγαμε εμείς σήμερα. Έρχεται να προσευχηθεί σημειώνει ο ευαγγελιστής. Δεν προχωρεί πολύ. Μόλις που μπήκε στο ναό. Στέκεται με σκυμμένο το κεφάλι, στη σκιά, πίσω από μια κολόνα, για να μην τον δει κανείς. 
Αλλά ας ακούσουμε την προσευχή τους που είναι χαρακτηριστική του τύπου τους. Ο πρώτος, ο Φαρισαίος, με δυνατή φωνή : «Ο Θεός ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». Χωρίς καμιά αμφιβολία, με απόλυτη αυτοπεποίθηση ξεχωρίζει τον εαυτό του. Δεν είμαι όπως οι άλλοι άνθρωποι. Ανεβάζει τον εαυτό του στο ψηλότερο σκαλί. Περιφρονεί τους πάντες. Είναι τυφλωμένος από τον υπέρμετρο εγωισμό του. Και αυτά τα λέγει ενώπιον των ανθρώπων, αλλά και ενώπιον του Θεού, που ερευνά «νεφρούς και καρδίας». Ενώπιον του Θεού που μας γνωρίζει μέχρι βαθιά στα πιο κρυφά σημεία της ψυχής μας. Και δεν διστάζει να χαρακτηρίζει τους υπόλοιπους ανθρώπους, χωρίς εξαίρεση, «άρπαγες, άδικους, μοιχούς». Πιστεύει ότι είναι ο μοναδικός. Ζει σε μια ακραία πλάνη που τον οδηγεί η αρρωστημένη του αυτοπεποίθηση. Έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Ωστόσο σπεύδει να συγκρίνει τον εαυτό του με τον δυστυχή τελώνη. Και γυρίζοντας προς την κατεύθυνση του τελώνη, συνεχίζει την προσευχή του, αποδίδοντας όλες αυτές τις αμαρτίες στον αποσβολωμένο τελώνη που μάταια προσπαθεί να μείνει αφανής. Και δεν είναι μόνο αναμάρτητος, αλλά και ενάρετος. Συμπληρώνει λοιπόν την προσευχή του προς επήκοον πάντων. «Νηστεύω δις του Σαββάτου, αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι». Νηστεύω δυο φορές τη βδομάδα, τονίζει με στόμφο, και προσφέρω το ένα δέκατο από όλα όσα αποκτώ, και όχι μόνο όσα επιβάλλει ο μωσαϊκός νόμος. Και ο άλλος; Ο τελώνης από την σκοτεινή γωνιά που βρίσκεται, με βαθιά σκυμμένο το κεφάλι, δεν τολμά να στρέψει τους οφθαλμούς στον ουρανό. Νοιώθει πόσο αμαρτωλός είναι και κάθε τόσο ενώ επαναλαμβάνει «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ», κτυπά με τις γροθιές του το στήθος του. Δεν έχει καμιά αμφιβολία για την αμαρτωλότητά του. Έχει απόλυτη επίγνωση της αμαρτωλής του κατάστασης. Δεν αναφέρει καμιά αρετή. Και ενώ προσεύχεται και αυτός στον ναό, δεν χρησιμοποιεί ούτε αυτή την πράξη του για να δικαιώσει τον εαυτό του. Η προσευχή του είναι απλή, η συμπεριφορά του ταπεινή, η συναίσθησή του απόλυτη και ανυπόκριτη. Είναι πράγματι πολύ περίεργο, αγαπητοί μου αδελφοί, πως ένας άνθρωπος της θρησκείας, ο Φαρισαίος, μπορεί να πέσει τόσο έξω στην αυτοεκτίμησή του. Είναι φοβερή η έπαρσή του. Οι αρχαίοι φιλόσοφοι θα τον χαρακτήριζαν υβριστή του θείου. Είναι φανερό ότι δεν σκέφτηκε ο Φαρισαίος ότι μιλούσε ενώπιον του Θεού. Η στάση του δεν είναι αποδεκτή από τον Θεό. Γι’αυτό και συνεχίζει συμπερασματικά ο Κύριος. «Κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού ή εκείνος». Γύρισε ο τελώνης δικαιωμένος σπίτι του από το ιερό και όχι ο άλλος, ο Φαρισαίος. Και καταλήγει η παραβολή: «Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών υψωθήσεται». Πάρα πολλές φορές έχουμε ακούσει αυτή την παραβολή. Είναι γνωστή σε όλους μας. Ωστόσο, αγαπητοί μου, πιθανόν να είναι ιδιαίτερα ακραίοι και αντιφατικοί, οι τύποι της παραβολής. Η στάση τους είναι παραδειγματική για μας. Μπορεί πολύ ή λιγότερο να πλησιάζουμε κάποιον από τους δύο αυτούς τύπους και να μην το καταλαβαίνουμε. Γι’ αυτό κι όταν κάποιοι μας ελέγχουν για εγωιστικές τάσεις και φαρισαϊσμό, επαναστατούμε. Φυσικά δεν είναι αυτή η κατάλληλη αντιμετώπιση. Και η κοινωνία των ανθρώπων ακόμη τιμωρεί τους εγωιστές και υπερήφανους, γιατί δεν ανέχεται αυτούς τους χαρακτήρες. Συνεπώς είναι αναγκαίο να κάνουμε μια αποτελεσματική αυτοεξέταση με απόλυτη ειλικρίνεια και ταπείνωση. Γιατί «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν». Δίνει πλουσιοπάροχη την χάρη του στους ταπεινούς ο Θεός. Να διορθωθούμε λοιπόν. Ασφαλώς δεν είναι δυνατό να κρυφτούμε από τον εαυτό μας, και πολύ περισσότερο, από τον Θεό. Μην προσπαθούμε λοιπόν να γελάσουμε κάποιους. Τελικά η προσπάθεια και ο στόχος μας πρέπει είναι να δικαιωθούμε ενώπιον του Θεού και στη βασιλεία Του. Αμήν.
 
Δ.Γ.Σ.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ (ΑΣΩΤΟΥ)
Απόστολος: Α΄ Κορ. στ΄ 12 - 20
Ευαγγέλιο: Λουκ. ιε΄ 11 – 32
31 Ιανουαρίου 2010
 
«Ευφρανθήναι δε και χαρήναι έδει, ότι ο αδελφός του νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλός ην και ευρέθη» (Λουκ. ιε΄ 32).
 
Η παραβολή του ασώτου αποτελεί την τρίτη στη σειρά παραβολή που μας περιγράφει ο Λουκάς στο δέκατο πέμπτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. Οι άλλες δύο είναι η παραβολή του χαμένου προβάτου και της χαμένης δραχμής. Στις δύο πρώτες παραβολές διακρίνουμε τη χάρη του Θεού που αναζητά τον αμαρτωλό άνθρωπο. Στην τρίτη παραβολή (του ασώτου) διακρίνουμε την κίνηση του αμαρτωλού ανθρώπου που αναζητά το Θεό και άρα τη σωτηρία. Αλλά και εδώ η Θεία Χάρη δεν εξαφανίζεται. Από σεβασμό στην ελευθερία του ανθρώπου αφήνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον άνθρωπο. Του αφήνει το περιθώριο να αμαρτήσει, αλλά την ίδια στιγμή δεν του κλείνει το δρόμο και την πόρτα της επιστροφής. Η αγάπη του Θεού, που δρα αόρατα και ανεκτικά στην αρχή, στο τέλος αποκαλύπτεται, τόσο προς τον αμαρτωλό άνθρωπο που επιστρέφει, όσο και στον υπάκουο μεν στις εντολές του, αλλά που αρνείται να γίνει συμμέτοχος στη χαρά για την επιστροφή του αδελφού του.
Με τον τρόπο αυτό αποδεικνύεται ότι η σωτηρία είναι μια αμφίδρομη κίνηση. Είναι κίνηση του Θεού προς τον άνθρωπο και κίνηση του ανθρώπου προς το Θεό. Η σωτηρία είναι δώρο του Θεού, την ίδια όμως στιγμή για την ολοκλήρωσή της πρέπει να γίνει πόθος και αγώνισμα του ανθρώπου. Με τον τρόπο αυτό η σωτηρία δεν επιβάλλεται αναγκαστικά, αλλά προσφέρεται σαν δυνατότητα επιλογής. Για τούτο όταν αυτή κατακτηθεί τότε το αποτέλεσμα είναι κοινή χαρά, τόσο του Θεού που την προσφέρει, όσο και των ανθρώπων που γίνονται μέτοχοι αυτής της χαράς της σωτηρίας. Όμως και με βάση τις τρεις παραβολές η χαρά για να είναι ολοκληρωμένη χρειάζεται να γίνει συμμέτοχο και το περιβάλλον. Φίλοι, γείτονες, αδέλφια, άγγελοι και άνθρωποι καλούνται να γίνουν συμμέτοχοι στη χαρά της αναστάσεως του ανθρώπου που ξαναζεί μέσα από τη μετάνοια και την επιστροφή.
Σ’ αυτή τη χαρά καλείται να γίνει συμμέτοχος και ο μεγαλύτερος αδελφός. Δεν νοείται να μετέχουν οι υπηρέτες σ’ αυτή τη χαρά και να είναι αμέτοχος ο αδελφός. Για τούτο η συμμετοχή στη χαρά είναι έκφραση αγάπης και η αγάπη έκφραση τελειότητας. Η αγάπη του Θεού που αποτελεί το κίνητρο της επιστροφής του ασώτου, εκφράζεται μέσα από τα λόγια του ασώτου: «Πόσοι εργάτες του πατέρα μου έχουν περίσσιο ψωμί, κι εγώ εδώ πεθαίνω της πείνας!» Αυτή η νοσταλγία της αγάπης του δίνει τη δύναμη να σηκωθεί και να πάρει το δρόμο της επιστροφής. Αναγνωρίζει ότι με την αμαρτωλότητά του έχασε την υιοθεσία. Ομολογεί την αναξιότητά του και παίρνει το δρόμο της επιστροφής.
Δεν χρειάζεται μόνο το να αναγνωρίσει ο άνθρωπος το λάθος του. Δεν είναι αρκετό να γίνει νοσταλγός της βασιλείας του Θεού. Είναι απαραίτητο, είναι αναγκαίο να πάρει και το δρόμο της επιστροφής, όπως έκανε σήμερα ο άσωτος. Αν σταματούσε μόνο στην αναγνώριση της αμαρτωλότητάς του, τότε θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα με τον Ιούδα. Είναι σημαντικό το να έχει ο άνθρωπος τη δύναμη να αναγνωρίσει την αμαρτωλότητά του. Όμως χρειάζεται περισσότερη δύναμη για να σηκωθεί από την πτώση της αμαρτίας και να πάρει το δρόμο της επιστροφής. Για τούτο και ο άσωτος είπε «αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου».
Το είπε και το έκανε. Όση πίκρα ένιωσε, ζώντας μακριά από το πατρικό σπίτι και την πατρική στοργή, αυτή χάθηκε στο δρόμο της επιστροφής. Τώρα μέσα του κυριαρχεί η χαρά. Όσο κι αν ο ίδιος δε φάνηκε αντάξιος της ιδιότητας του υιού εν τούτοις μέσα του αναγνωρίζει την αναλλοίωτη ιδιότητα του Θεού ως Πατέρα της αγάπης. Γιατί, μπορεί εμείς σαν άνθρωποι να οδηγούμαστε στη φθορά, λόγω της αμαρτίας, όμως ο Θεός με την επιστροφή μας, μας αποκαθιστά στην αρχική, την προ της πτώσεως θέση. Ο Θεός, μέσα από την αγάπη του, επαναφέρει τον άνθρωπο στην αρχική κατάσταση, δίνοντας έτσι το ελπιδοφόρο μήνυμα στον κάθε αμαρτωλό ότι, ανεξάρτητα από τη φύση και την έκταση των αμαρτιών του, μέσα από τη μετάνοια και την επιστροφή, μπορεί να φορέσει «την στολήν την πρώτην». Αυτό είναι το μεγάλο μήνυμα της παραβολής. Είναι η αγάπη με την οποία ο Θεός αγκαλιάζει τον μετανοημένο άνθρωπο και η συγχώρεση που του προσφέρει διαγράφοντας τις αμαρτίες του και αποκαθιστώντας τον στην προ της πτώσεως θέση. Είναι ακόμα η αγάπη που θυσιάζει «τον μόσχον τον σιτευτόν», όπως η θεϊκή αγάπη θυσίασε τον Χριστό για τη σωτηρία του κόσμου. Όπως είπε και ο ίδιος ο Χριστός στο Νικόδημο: «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν. γ΄ 16). Και πίστη δε σημαίνει απλή ομολογία του ονόματος του Θεού. Δεν σημαίνει απλή και τυπική εφαρμογή του νόμου του Θεού. Η πίστη πρέπει να βρίσκει την ολοκλήρωσή της μέσα από τη δύναμη της συγχώρεσης και της αγάπης. Όπου υπάρχει μίσος, φθόνος και μνησικακία δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή πίστη γιατί απουσιάζει από αυτήν το ουσιαστικότερο, η αγάπη. Μέσα από την αγάπη ο άνθρωπος ξέρει να συγχωρεί. Κατά τον Απόστολο Παύλο: «Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη· εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί· εκείνος που αγαπάει δε κομπάζει, ούτε περηφανεύεται, είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωϊστής ούτε ευερέθιστος· ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει, δε χαίρεται για το στραβό αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 4 – 6).
Σ’ αυτή τη χαρά καλεί ο στοργικός πατέρας το μεγαλύτερο γιο για να γίνει μέτοχος. Τον καλεί να μιμηθεί τη δική του χαρά. Τον καλεί να μιμηθεί το παράδειγμά του και ν’ αγκαλιάσει με αγάπη τον αδελφό του. Μέσα από αυτή την αγάπη θα μπορεί να γευθεί τα χαρά της πνευματικής τελειότητας. Η δικαίωση είναι ο ευλογημένος καρπός της πίστεως που εκφράζεται μέσα από την αγάπη. Και αυτή τη δικαίωση μπορεί να τη δώσει μόνο ο Θεός. Αντίθετα, η αυτοδικαίωση καλλιεργεί μια ψευδαίσθηση τελειότητας που είναι αδύνατο να οδηγήσει στη σωτηρία. Γιατί δεν αφήνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να αντιληφθεί την αμαρτωλότητά του και άρα δεν προσφέρει στον εαυτό του τη δυνατότητα να μετανοήσει και να σωθεί, όπως έγινε σήμερα με το μεγαλύτερο γιο της παραβολής ή όπως έγινε με το Φαρισαίο στο Ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής. Αντίθετα, όταν μεσολαβήσει η μετάνοια πολλοί τελώνες και αμαρτωλοί, καταδικασμένοι στη συνείδηση των ανθρώπων, θα βρουν τη δικαίωση από το Θεό, όπως τη βρήκε και ο άσωτος του σημερινού Ευαγγελίου. Ας μιμηθούμε τη μετάνοιά του για να οδηγηθούμε κι εμείς στη δικαίωση. Αμήν.
 
                                                                                 Θεόδωρος Αντωνιάδης

 

 

 

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
 
ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ.κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Παρασκευή             1 Ιανουαρίου                              ΠΑΦΟΣ, Άγιος Θεόδωρος
Κυριακή               3 Ιανουαρίου                        ΚΟΝΙΑ
Τρίτη                  5 Ιανουαρίου                        ΠΑΦΟΣ, Άγιος Θεόδωρος
Τετάρτη              6 Ιανουαρίου                         ΚΑΤΩ ΠΑΦΟΣ, Θεοσκέπαστη
Κυριακή               10 Ιανουαρίου                        ΕΠΙΣΚΟΠΗ
Κυριακή               10 Ιανουαρίου (Εσπερινός)       ΑΧΕΛΕΙΑ
Δευτέρα               11 Ιανουαρίου                        ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΑ
Κυριακή               17 Ιανουαρίου                        ΚΕΔΑΡΕΣ
Δευτέρα               18 Ιανουαρίου                        ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΡΟΟΔΙΤΙΣΣΗΣ
Κυριακή                24 Ιανουαρίου                       ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΥ
Σάββατο               30 Ιανουαρίου                       ΠΑΦΟΣ, Άγιος Θεόδωρος
Κυριακή                31 Ιανουαρίου                       ΣΤΡΟΒΟΛΟΣ
 
ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΧΩΡΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Παρασκευή                 1 Ιανουαρίου                                  ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Κυριακή                  3 Ιανουαρίου                           ΠΡΟΔΡΟΜΙ
Τρίτη                     5 Ιανουαρίου                           ΓΙΟΛΟΥ
Τετάρτη                 6 Ιανουαρίου                            ΠΟΛΙΣ ΧΡΥΣΟΧΟΥΣ
Κυριακή                  10 Ιανουαρίου                          ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Κυριακή                  17 Ιανουαρίου                          ΠΩΜΟΣ
Κυριακή                  24 Ιανουαρίου                          ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΥ
Τετάρτη                  27 Ιανουαρίου                          ΛΑΡΝΑΚΑ
Σάββατο                  30 Ιανουαρίου                          ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Κυριακή                   31 Ιανουαρίου                          ΚΑΘΗΚΑΣ                  
 
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ
 


ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
Κυριακή                10 Ιανουαρίου:  ΜΑΡΑΘΟΥΝΤΑ
Κυριακή                17 Ιανουαρίου:  ΣΤΑΤΟΣ – ΑΓ. ΦΩΤΙΟΣ
Κυριακή                   24 Ιανουαρίου:  ΛΥΣΟΣ
 
ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ
Κυριακή                3 Ιανουαρίου:    ΝΙΚΟΚΛΕΙΑ
Κυριακή                10 Ιανουαρίου :  ΧΟΛΕΤΡΙΑ
Κυριακή                17 Ιανουαρίου :  ΚΙΣΣΟΝΕΡΓΑ
 
ΝΙΚΟΣ ΖΑΒΡΙΔΗΣ
Κυριακή                10 Ιανουαρίου : ΤΡΕΜΙΘΟΥΣΑ
Κυριακή                 17 Ιανουαρίου : ΕΜΠΑ
Κυριακή                 31 Ιανουαρίου:  ΚΟΥΚΛΙΑ
 
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή                 17 Ιανουαρίου : ΓΟΥΔΙ
 
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή                  24 Ιανουαρίου : ΛΑΣΑ
Κυριακή                  31 Ιανουαρίου :  ΔΡΥΝΙΑ
 
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΙΤΣΙΟΥΝΗΣ                        
Κυριακή                 10 Ιανουαρίου : ΠΕΝΤΑΛΙΑ
Κυριακή                 17 Ιανουαρίου : ΣΚΟΥΛΛΗ
Κυριακή                 24 Ιανουαρίου: ΕΛΕΔΙΩ
 
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ                            
Κυριακή                 17 Ιανουαρίου :  ΑΧΕΛΕΙΑ
Κυριακή                  31 Ιανουαρίου :  ΚΟΝΙΑ
 
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΚΑΝΗΣ                                   
Κυριακή                17 Ιανουαρίου : ΝΑΤΑ
Κυριακή                24 Ιανουαρίου:  ΚΟΙΛΙΝΙΑ
Κυριακή                31 Ιανουαρίου : ΙΝΝΙΑ


 
 
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Θεόδωρος Αντωνιάδης Θεολόγος, Γεώργιος Σαββίδης, Θεολόγος, Δημήτριος Σμυρλής Θεολόγος, Φιλόλογος