Προσφώνηση

 

 

Στον νέο Μητροπολίτη Κιτίου κ. Νεκτάριο κατά την ενθρόνισή του

 

Λάρνακα 6.8.2019

Του Μητροπολίτη Πάφου Γεωργίου

 

Πανιερώτατε Μητροπολίτα Κιτίου, Υπέρτιμε και Έξαρχε Λάρνακος και Λευκάρων, κύριε Νεκτάριε,

 

          Ιστάμενος ήδη επί της σκοπιάς στην οποία σε ανύψωσε του φιλοχρίστου λαού η ψήφος και της Ιεράς Συνόδου η επίνευσις, θα συγκλονίζεσαι αναλογιζόμενος το ύψος της ευθύνης και τις υποχρεώσεις τις οποίες αναλαμβάνεις. Είναι φυσικό να διέρχεται  αυτή τη στιγμή από τη σκέψη  σου, η ένδοξος δισχιλιετής ιστορία του θρόνου σου. Θα βλέπεις προπορευόμενο τον άγιο Λάζαρο, τον φίλο του Χριστού, πρώτον επίσκοπον Κιτίου και να ακολουθεί μακρά φάλαγγα επισκόπων οι οποίοι  με τη συμμετοχή τους σε τοπικές και Οικουμενικές Συνόδους, συνέβαλαν στη διατύπωση των Ορθοδόξων δογμάτων. Θα βλέπεις ακολουθούντας τον εθνομάρτυρα Μελέτιο, τον εθνεγέρτη Νικόδημο τον Μυλωνά, τον αοίδημο εθνάρχη Μακάριο, που εκλέϊσαν τον θρόνο σου και ανέβασαν τον πήχυ των προσδοκιών σε ύψη δυσθεώρητα. Θα βλέπεις τον άμεσο προκάτοχό σου, Χρυσόστομο Α’, να προσπαθεί με κτίσματα και Ιδρύματα, με ποικίλο κοινωνικό και ιεραποστολικό έργο να αφυπνίσει την πίστη που μετακινεί όρη, να ενεργοποιήσει τις δημιουργικές δυνάμεις που κρύβονται στην ψυχή του λαού και να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στον τόπο και στη γη μας. Θα βλέπεις τις στρατιές των πιστών της περιοχής, από της αποστολικής εποχής μέχρι των ημερών μας, να ακολουθούν την οδόν της αληθείας, μέσα από ποικίλες δυσκολίες  και κατατρεγμούς και με μια φωνή να σε προτρέπουν: «την παρακαταθήκην φύλαξον».

         

Θα ενωτίζεσαι, ακόμα, από την προχριστιανική εποχή τον Ζήνωνα τον Κιτέα. Θα αγναντεύεις το Κίμωνα και τους άλλους προγόνους μας, που διατήρησαν ελληνικό το στίγμα της περιοχής. Πώς, λοιπόν, να μην αισθάνεσαι κλονιζόμενα τα βήματά σου, κάτω από το βάρος της παρακαταθήκης τέτοιου παρελθόντος, το οποίο έχεις κληθεί να φυλάξεις και να συνεχίσεις αλώβητο;

Θα αισθάνεσαι, όμως, έντονα και θα βιώνεις και την κατευθύνουσα τα πάντα πρόνοια του Θεού. Γι’αυτό δεν έλαβες, μήπως, την παιδαγωγία στον Άγιο Γεώργιο Μαυροβουνίου, την προγυμνασία στη Μητρόπολη Κιτίου, την εμπειρία στην Αρχιεπισκοπή Θυατείρων, υπηρετώντας τους αποδήμους μας και την εξάσκηση της ποιμαντικής επιστήμης στην Αρσινόη; Ήταν όλα Θεού κλήσις και πρόνοια για να γίνεις σήμερα  των  Κιτιέων διδάσκαλος και ποιμήν.

Μέσα στο κλίμα αυτό  της συγκίνησης, της χαράς του ποιμνίου σου, αλλά και της δικής σου χαράς, καθώς και των προσδοκιών της Εκκλησίας, ήλθαμε κι εμείς σήμερα, οι εν Χριστώ αδελφοί σου, τα μέλη της Ιεράς Συνόδου, για να σε ενθρονίσουμε, εκ μέρους του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας, στην έδρα σου, προκειμένου να αναλάβεις και επίσημα, τα καθήκοντά σου. Μαζί με τις ευχές μας για μακροχρόνια και αγλαόκαρπη ποιμαντορία, θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σου και τις αγωνίες μας για την αποτελεσματικότητα του έργου μας  μέσα στην Εκκλησία στην εποχή που ζούμε και στις ιδιαιτερότητες των καιρών.

 Ασφαλέστατα κύριο έργο μας παραμένει ο αγιασμός του λαού δια των μυστηρίων, χωρίς τον οποίον αγιασμό «ουδείς όψεται τον Κύριον», καθώς και η προσφορά της υγιούς διδασκαλίας και του ορθού παραδείγματος. Το έργο αυτό θα εκδηλωθεί, όμως, στις συνθήκες της σημερινής εποχής σ’ έναν κόσμο με ιδιάζοντα χαρακτηριστικά. Ο άνθρωπος προόδευσε, στις μέρες μας, στον υλικό τομέα και ευκόλυνε αφάνταστα την καθημερινότητά του.  Διείσδυσε, εν μέρει, στο διάστημα, εκμηδένισε τις αποστάσεις, πολλαπλασίασε τις γνώσεις, αύξησε τις εμπειρίες του. Έδωσε λύσεις σε μακροχρόνια προβλήματα που ταλάνιζαν το ανθρώπινο γένος, επιμήκυνε την ζωή του. Ταυτόχρονα, βρέθηκε αντιμέτωπος με διλήμματα πρωτόγνωρα, που απαιτούν, πιεστικά, λύσεις και υπεύθυνες απαντήσεις. Επιπλέον, μέσα στο πλήθος των γνώσεων και τον καταιγισμό των πληροφοριών άρχισε να γίνεται δυσδιάκριτος ο τελικός προορισμός του. Ο σημερινός άνθρωπος φαίνεται να έχει εφόδια βίου, να στερείται, όμως, νόημα βίου. Ακόμα, η καθυστέρηση στις πνευματικές αξίες διάβρωσε το ηθικό του υπόβαθρο και υπονόμευσε τη σχέση του με τον Θεό. Γι’ αυτό κι η κοινωνία μας κλονίζεται και παραπαίει. Η αύξηση της βίας και της τρομοκρατίας, η καταπάτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, και κάθε έννοιας δικαίου, η ειδωλοποίηση παθών και επιθυμιών, προσδιορίζουν σήμερα το στίγμα της κοινωνίας μας.

          Οι Χριστιανοί δεν μπορούμε να αγνοούμε τον σύγχρονο πολιτισμό. Όποιες και όσο σημαντικές κι αν είναι οι επιφυλάξεις ή οι αντιρρήσεις μας απέναντί του, είμαστε υποχρεωμένοι με αυτόν τον πολιτισμό να αναμετρηθούμε πνευματικά. Αυτόν τον πολιτισμό οφείλουμε να φωτίσουμε με το φως της Χριστιανικής αποκάλυψης κι αυτόν να γονιμοποιήσουμε με την εκκλησιαστική μας παράδοση και εμπειρία, αναχαιτίζοντας τη διολίσθηση σε καταστάσεις που υποτιμούν την ανθρώπινη αξία και παραγνωρίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Και θα πρέπει, ο λόγος που θα εκφέρουμε, ως επίσκοποι και ποιμένες, να αγγίζει τους ανθρώπους της εποχής μας και να δίνει απαντήσεις στα καινούργια, σύνθετα και πιεστικά προβλήματα που τους ταλανίζουν. Λόγος αναχρονιστικός, αναπόφευκτα γίνεται και αναξιόπιστος και οδηγεί στην απομάκρυνση των πιστών από κοντά μας.

          Η Εκκλησία  έχει καθήκον να παρακολουθεί την πορεία της ανθρώπινης προόδου και να την φωτίζει με το φως της θείας αποκάλυψης, έχοντας πάντα υπόψη της ότι η πραγματική διάσταση του ανθρώπου δεν είναι η οριζόντια των φυσικών αναγκών και απολαύσεων, αλλά η κατακόρυφη διείσδυση στο εσωτερικό του, εκεί που αντηχεί ο αντίλαλος της αιωνιότητας· εκεί που επιτυγχάνεται η υπέρβαση και γίνεται η συνάντηση με τον Θεό.

Σκοπός της  Εκκλησίας δεν είναι να συναγωνίζεται άλλους κοινωνικούς φορείς, ούτε και να προσφέρει καλύτερο κοινωνικό έργο, αλλά να προσφέρει στον άνθρωπο εκείνο που δεν μπορούν να του προσφέρουν οι άλλοι. Η Εκκλησία εισέρχεται στον κόσμο για να τον εκκλησιοποιεί και να τον σώζει.

Ο άνθρωπος, ακόμα και στην αποστασία του, αναζητά τον Θεό και αναμένει απάντηση, στα υπαρξιακά ερωτήματά του. Όταν η Εκκλησία δεν τον βοηθά στην αναζήτησή του αυτή, αλλά κινείται και αυτή στο ίδιο πλαίσιο και επίπεδο της Επιστήμης και των ανθρωποκεντρικών οργανώσεων, τον απογοητεύει και τον διώχνει από κοντά της.

Σ’ αυτά λοιπόν τα πλαίσια, και κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, καλούμαστε να δράσουμε, άγιε αδελφέ. Κι είμαι σίγουρος, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, ότι θα πετύχετε σ’ αυτήν την προσπάθεια. Η ενδεκαετής συνεργασία μας δεν μου άφησε καμιάν αμφιβολία για τα προσόντα, το ήθος και την εργατικότητά σου. Το πράον και προσηνές του χαρακτήρα σου, η μόρφωσή σου και η βαθιά πίστη σου στον Θεό και στις δυνατότητες του ανθρώπου, εγγυώνται την αποτελεσματικότητα της προσπάθειάς σου.

Είναι, όμως, πολύ γνωστό και σε σένα και σ’ όλους ότι δεν εξαντλείται μόνο στον τομέα αυτό η προσπάθειά μας. Ιδιάζουσες καταστάσεις της πατρίδας μας, αιώνες στυγνής δουλείας σε ξένους δυνάστες και η σημερινή Τουρκική κατοχή, επιφορτίζουν την Εκκλησία μας και με ένα άλλο, εξίσου σημαντικό καθήκον. Την αποκατάσταση της εθνικής ελευθερίας του τόπου. Η δισχιλιετής ζωή και δράση της Εκκλησίας  της Κύπρου, οι θυσίες, οι διώξεις, τα παθήματά της, όσα υπέστη προασπιζομένη τα δίκαια του λαού της, της δίνουν το δικαίωμα να λέει με εγκαύχηση ότι «αναπληροί τα παθήματα του Χριστού εν τη σαρκί αυτής». Και πράγματι! Δεν είναι αυτή η οποία στους αιώνες της σκληρής δουλείας ανεδείχθη η σωστική κιβωτός του λαού; Στη θαλπωρή  των πτερύγων της δεν βρήκαν καταφυγήν οι υπόδουλοι; Με τη θυσία των κληρικών της, δεν προστάτεψε τους πιστούς της; Σήμερα, στις αφάνταστα δύσκολες συνθήκες της κατοχής, και στους φοβερούς εθνικούς κινδύνους που εγκυμονούνται, στην Εκκλησία δεν στρέφονται τα βλέμματα των πιστών, για την απελευθέρωση της κατεχόμενης γης μας, «εν η μεγάλα στοιχεία κεκοίμηνται», όπως ο Βαρνάβας ο απόστολος, ο ιερός Σπυρίδων, ο Μέγας Επιφάνιος, και τόσοι άλλοι;

Σήμερα, ιδίως, που ο εχθρός δεν είναι εκτός των τειχών ή προ των πυλών, αλλ’ εντός των τειχών της πατρίδας μας, σήμερα που μια αίσθηση επικείμενης συμφοράς πλανάται παντού, πού αλλού θα μπορούσε να ανατρέξει ο λαός μας για ενίσχυση και ενθάρρυνση, εκτός της Εκκλησίας; Η έλλειψη ιστορικής συνείδησης σε μεγάλο μέρος της νεολαίας μας, ο εφησυχασμός, η αδιαφορία, οι έντονες κομματικές αντιπαραθέσεις, δεν μπορούν να αφήσουν την Εκκλησία μακρυά από την πρώτη γραμμή του εθνικού αγώνα, ούτε και εμάς στην προσφορά μόνο της μεταφυσικής ελπίδας στον λαό.

Μπορεί ο ρόλος της Εκκλησίας να είναι, πρωτίστως, πνευματικός, κι είναι αλήθεια ότι αυτή ουδέποτε απέστρεψε το βλέμμα από την άνω Ιερουσαλήμ. Στην περίπτωσή μας, όμως, δεν είναι μόνον η πατρίδα, αλλά και η πίστη που διακυβεύονται. Η Εκκλησία γνωρίζει πολύ καλά ότι " και τούτο έδει ποιήσαι, κακείνο μη αφιέναι».

Μέχρι την απελευθέρωση του τόπου μας και την αποκατάσταση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του λαού μας, δεν μπορεί η Κυπριακή Εκκλησία να αποποιηθεί των ευθυνών της στο εθνικό μας θέμα. Και να ήθελες, κάτι τέτοιο, Πανιερώτατε, δεν θα σε άφηνε η θέα της κατεχόμενης γης μας που εφάπτεται των κατοικιών πολλών κοινοτήτων της Μητροπόλεώς σου και περιλαμβάνει πολλές περιουσίες των κατοίκων της. Ούτε και θα μπορούσες να παραβλέψεις τον θρήνο και τον καημό της επιστροφής στις πατρογονικές εστίες, των προσφύγων που ζουν προσωρινά στη Λάρνακα και τις άλλες κοινότητες της Μητροπόλεώς σου. Θα πρέπει να γίνεις και εθνικός καθοδηγητής του ποιμνίου σου.

Αυτές είναι σε γενικές γραμμές οι κύριες ευθύνες της νέας αποστολής, που από σήμερα αναλαμβάνεις, άγιε αδελφέ.

Έχεις το προνόμιο να μην έρχεσαι σε γη ξένη και τόπον άγνωστο. Επιστρέφεις στη γενέτειρά σου, σε χώρο που και προηγουμένως υπηρέτησες. Η ποιότητα του εδάφους του εκκλησιαστικού αγρού της Μητροπόλεώς σου, δεν σου είναι άγνωστη. Γνωρίζω κι εγώ, ως εκ της καταγωγής μου και της υπηρεσίας μου στα σχολεία της περιοχής, τη γονιμότητα του εκκλησιαστικού αυτού αγρού και την ακλινή προσήλωση του ποιμνίου σου στα ιερά και τα όσιά μας.

Την προσήλωση των κατοίκων προς την αμώμητον πίστη μας μαρτυρούν τόσο τα πάμπολλα σεβάσματά τους, πού κατακοσμούν την περιοχή, όσο και η συνεχιζόμενη ζωντανή παράδοση της ευλάβειάς τους.

Αποτέλεσμα της ευλάβειας και των θρησκευτικών αρχών του λαού, υπήρξε και η εις το πρόσφατον παρελθόν ανάδειξη πολλών και σπουδαίων αναστημάτων του απελευθερωτικού μας αγώνα, αλλά και των άλλων αγώνων που ακολούθησαν, και που μετουσίωσαν τη θρησκευτική πίστη σε αγώνα εθνικής ελευθερίας. Η βλάστηση υπήρξε όντως δαψιλής, η άνθηση συνεχής, η καρποφορία πλούσια. Προοιωνίζεται, ως εκ τούτου, ελπιδοφόρο και το μέλλον.

   Μαζί με τον φιλόχριστο λαό, που «εν φωνή αγαλλιάσεως και εξομολογήσεως ήχου εορτάζοντος» (Ψαλ. 41,5) σε υποδέχεται σήμερα στη θεόσωστο επαρχία σου, χαίροντες και εμείς, οι εν Χριστώ αδελφοί σου, ευχόμαστε και πάλι, να’ ναι η ποιμαντορία σου πολύχρονη και καρποφόρα. Οι ευχές του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας κ. Χρυσοστόμου καθώς και όλων και των μελών της Ιεράς Συνόδου «είησαν μετά σού και μετά παντός του ποιμνίου σου».