English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
στην παρουσίαση του β΄ τόμου του βιβλίου του Ανδρέα Καουρή «Γρηγόρης Αυξεντίου»
Πάφος 25.2.2011
Του Μητροπολίτη Πάφου Γεωργίου
 
 
Είναι δύσκολο κάποιος κοινός άνθρωπος να αποτιμήσει ένα γίγαντα. Του λείπει η μονάδα μέτρησης. Του διαφεύγουν οι πραγματικές του διαστάσεις.
          Κι όταν μιλούμε για ένα ημίθεο, σαν τον Αυξεντίου, το εγχείρημα μοιάζει με παραλογισμό. Δεν μας συνήθισε η Ιστορία με τέτοιες μορφές. Με εξαιρετική φειδώ τις χαρίζει στο έθνος μας. Ήρωες και πολέμαρχους μάς έδωσε πολλούς. Μα αυτοί προσδοκούσαν, ή είχαν, τουλάχιστον, την πιθανότητα της νίκης. Εκείνοι που ήξεραν ότι ο θάνατος τους δεν ήταν πιθανότητα, αλλά βεβαιότητα, και όμως επέμεναν για αξίες και αξιοπρέπεια, είναι εκ των πραγμάτων λίγοι. Κορυφαίοι ο Λεωνίδας, ο Παλαιολόγος, ο Αυξεντίου. Μπροστά τους δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς και να βιώσεις την σμικρότητά σου.
          Αυτά τα συναισθήματα με διακατείχαν όσο διάβαζα τον δεύτερο τόμο του έργου του φίλου κ. Ανδρέα Καουρή «Γρηγόρης Αυξεντίου». Ένιωθα τον ήρωα να αποτελεί κορυφή πανύψηλη της ανθρωπότητας και τον εαυτό μου να τον αγναντεύει από μακρυά και να προσπαθεί να συνειδητοποιήσει το μεγαλείο του.
          Συγχαίρω θερμά τον συγγραφέα για την πολύχρονη και κοπιώδη εργασία του, που είχε, όντως, άριστα αποτελέσματα. Και λυπούμαι πραγματικά, γιατί απουσιάζω αυτές τις μέρες στη Γενεύη, όπου συμμετέχω ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας Κύπρου στη Διορθόδοξο Προπαρασκευαστική Επιτροπή, και ως εκ τούτου, δεν μπορώ να συμμετάσχω στην αποψινή παρουσίαση του εξαίρετου αυτού τόμου.
          Για μένα, το βιβλίο έκρυβε και μια προσωπική συγκίνηση: Τη διασταύρωση και επαλήθευση δικών μου, προηγούμενων πληροφοριών. Όταν, πριν από χρόνια, είχα τελειώσει το Χημικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, πριν ακόμα φοιτήσω στην Θεολογική Σχολή, εργάστηκα για τέσσερα χρόνια, ως Χημικός, στο μεταλλείο των Καμπιών. Εκεί μας μετέφερε από τη Λευκωσία με το λεωφορείο του ο Γρηγόρης Νικόλα, από τους Καπέδες. Στο μεταλλείο εργάζονταν ο Παντελής Καψάλης από τους Καπέδες και ο Ανδρέας Στυλιανού από τα Λαγουδερά. Κι οι τρεις παρελαύνουν στον βιβλίο του κ Καουρή. Και χάρηκα ιδιαιτέρως γιατί οι πληροφορίες που και τότε ζητούσα και έπαιρνα από αυτούς για τον αγώνα της ΕΟΚΑ και τον Γρηγόρη Αυξεντίου επαληθεύονται με τις μαρτυρίες που έδωσαν στον Ανδρέα Καουρή. Οφείλω να εξάρω το ήθος και την ανιδιοτέλεια και των τριών. Ιδιαίτερα θυμάμαι τον Ανδρέα Στυλιανού, σύντροφο του Αυξεντίου, να εργάζεται σε αντίξοες και ανθυγιεινές συνθήκες στις υπόγειες στοές του μεταλλείου κοντά στους Καπέδες, χωρίς καμιά διαμαρτυρία και χωρίς καμιά ιδιαίτερη αξίωση. Έτσι εξαργύρωσε την μεγάλη προσφορά του στον αγώνα!
          Διαβάζοντας τον δεύτερο τόμο του έργου του Ανδρέα Καουρή «Γρηγόρης Αυξεντίου», δεν μπορείς παρά να μεταφερθείς στο ηρωικό κλίμα του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα. Νομίζω πως κι η αποψινή συγκέντρωση ένα τέτοιο σκοπό εξυπηρετεί. Να μας παρουσιάσει τις αξίες και τα ιδανικά εκείνης της εποχής να προκαλέσει τη σύγκριση με το σήμερα και να μας παροτρύνει να επιστρέψουμε σ’ αυτά.
          Με συγκλόνισε κυριολεκτικά μια φωτογραφία στη σελίδα 201 του βιβλίου. Παρουσιάζει τους μαθητές και τις μαθήτριες γονυπετείς στον δρόμο απ’ όπου θα περνούσε η σορός του Χαράλαμπου Μούσκου κατά τη μεταφορά της για τη νεκρώσιμη ακολουθία. Ήταν εσωτερική ανάγκη για τον ίδιο τον μαθητόκοσμο αλλά και μήνυμα προς την κατοχική δύναμη, για την καθολικότητα του αγώνα. Σπάνιο τέτοιο φαινόμενο σήμερα, τουλάχιστον ως προς τη συλλογικότητα της δράσης. Σε μια εθνική εορτή οι μισοί μαθητές θα διασκορπιστούν προς άλλες κατευθύνσεις. Μια μαθητική διαδήλωση το πολύ που μπορεί να διεκδικεί είναι κατάργηση της στολής, ή μαθητικό συνδικαλισμό.
          Συγκινητική κι η αντιμετώπιση του θανάτου ενός αγωνιστή από τους οικείους του, ιδιαίτερα μπροστά στον Άγγλο δυνάστη. Ποιος δεν πονεί και ποιος δεν κλαίει μπροστά σ’ ένα τέτοιο φαινόμενο; Η ελληνική περηφάνεια, όμως, απαιτεί θαρραλέα αντιμετώπιση. Έτσι η γυναίκα του Χρήστου Τσιάρτα, όταν της ζητούν να αναγνωρίσει τον νεκρό άντρα της, κατά τον συγγραφέα «έσφιξε την καρδιά της, δεν λύγισε μπροστά στους Άγγλους, δεν άφησε τον πόνο και το δάκρυ να εξωτερικευθούν...» (σελ. 307). Κι η μάνα του ήρωα δήλωνε: «Τέτοιοι νεκροί δεν θέλουν κλάματα».
          Σημειώνει ο Ανδρέας Καουρής: «Από την ημέρα της κηδείας του Χρήστου (Τσιάρτα) και μετά, η χήρα του Ευγενία δεν επέτρεψε ποτέ στα δυο μικρά παιδιά της να παίρνουν σοκολάτες και καραμέλες από τους Άγγλους στρατιώτες που συνέχιζαν τις έρευνες στον Πολύστυπο και στο σπίτι της». Σήμερα θωπεύουμε, αλλά και ενισχύουμε με κάθε τρόπο τον κατακτητή...
          Μελετώντας βήμα προς βήμα τον Αυξεντίου και τους συντρόφους του, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου που παρουσιάζουμε απόψε, παίρνουμε γραμμή πλεύσης και για το σήμερα. Νομίζω πως η Ιστορία εναποθέτει στους ώμους μας βαρύτατο φορτίο, τη συμπυκνωμένη φιλοπατρία της φυλής, όπως αυτή εκδηλώθηκε στον επικό αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-59.
          Τελειώνω τον σύντομο χαιρετισμό μου με μια παράγραφο, από το βιβλίο, όπου παρατίθεται άρθρο της εφημερίδας «Φιλελεύθερος»  της 3ης Μαρτίου 1960, μόλις δηλ. τρία χρόνια από τον θάνατο του Αυξεντίου: «...Χρωστούμε να μνημονεύσουμε τον άντρα που τίμησε την πατρίδα μπροστά στο παγκόσμιο, τον πρωτομάχο της λευτεριάς μας, τον μεγάλο ήρωα και μάρτυρα που θα εμπνέει τις μελλούμενες γενιές των Κυπρίων, με την επανάληψη του ιστορικού ‘‘Μολών λαβέ’’ του Λεωνίδα, προς στρατούς ισχυρότερους εκείνων του Ξέρξη. Κι αν πήρε τη σκυτάλη από τον Λεωνίδα ύστερα από δυο χιλιάδες τρακόσια χρόνια, ο Αυξεντίου, συνεχίζεται αέναος ο κύκλος της Ιστορίας. Η σκυτάλη του Αυξεντίου έχει ιερόν πεπρωμένον για τις επόμενες γενιές των Κυπρίων, στην περιφρούρηση της τιμής και της ελευθερίας» (σελ. 287). Θα συμπληρώναμε σήμερα: στην ανάκτηση της ελευθερίας, στην αποκατάσταση της τιμής και στην απελευθέρωση της Λύσης, της γενέτειρας του ήρωά μας.
          Συγχαρητήρια και πάλιν στον συγγραφέα. Εύχομαι ο τρίτος τόμος να μας βρει στη Λύση ελεύθερους και απροσκύνητους.