English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ
κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΑΜΑΣΟΥ
κ. ΗΣΑΪΟΥ
                                                                               11 Ιουνίου 2007
 
Ελάχιστες ώρες παρήλθαν, Πανιερώτατε Μητροπολίτα Ταμασού και Ορεινής και αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ κ. Ησαΐα, αφ’ ότου το Πνεύμα το άγιο εισέβαλε κυριολεκτικά στην ύπαρξή σου, σε άρπαξε «εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου» (Γεν.12,1) και σε κατέστησε οικονόμο της μεγάλης χάριτος της αρχιερωσύνης, πατέρα και επίσκοπο του λαού Του, φρυκτωρό των οσίων και των ιερών της πίστης μας.
 
          Καίτοι «αίματι και σαρκί περιπεπλεγμένος» και «περικείμενος της σαρκός τας ωδίνας» κλήθηκες και πήρες εξουσίαν «ήν ούτε αγγέλοις, ούτε αρχαγγέλοις έδωκεν ο Θεός». Κλήθηκες να «προσομιλήσεις πυρί», να υψωθείς «εν εκκλησία λαού και εν καθέδρα πρεσβυτέρων» (ψαλμ. 106, 32).
 
          Μεγίστη η τιμή της οποίας αξιώθηκες. Βαρυτάτη και η ευθύνη την οποία επωμίστηκες. Ο επίσκοπος δεν είναι ούτε ένας κοινός ηγέτης, ούτε ένας κοινωνικός εργάτης με τη συνηθισμένη έννοια του όρου. «Άγγελος Κυρίου εστί» κατά τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, «ότι ου τα εαυτού αλλά του πέμποντος αναγγέλλει», και αποστολήν του έχει, κατά τον Γρηγόριο τον Θεολόγο, «πτερώσαι ψυχήν, αρπάσαι κόσμου και δούναι Θεώ». Ολόκληρη η ζωή του, η παρουσία του, το έργο του, αποτελούν την πύλη από την οποία προσφέρεται λυτρωτικά στον κόσμο το μυστήριο της ενανθρώπησης του Θεού και «ο λόγος ο του Σταυρού». Γι’ αυτό και δεν πρέπει ποτέ να αφήσεις τη σκέψη σου να κατεβεί από το ύψος του φρικτού αξιώματός σου. Φρόντισε «ίνα μη ανάγνως τελής τα άγια, μηδέ τα υψηλά ταπεινώς, μηδέ ατίμως τα τίμια, μηδέ χοϊκώς τα του Πνεύματος». Σπούδασον «αξίως περιπατήσαι της κλήσεως ης εκλήθης».
 
          Και τώρα, πάλιν «η χάρις του Αγίου Πνεύματος ημάς συνήγαγε» στον περικαλλή τούτο ναό, στην εύσημη ημέρα της μνήμης του ιδρυτού και προστάτου της Εκκλησίας μας Αποστόλου Βαρνάβα, προκειμένου εξ ονόματος του Πατρός και Αρχιεπισκόπου ημών Χρυσοστόμου, να σε εγκαθιδρύσουμε ως πρώτο ποιμενάρχη της νεοϊδρυθείσης Μητροπόλεως Ταμασού και Ορεινής.
 
          Μαζί με τον φιλόχριστο λαό που «εν φωνή αγαλλιάσεως και εξομολογήσεως ήχου εορτάζοντος» (Ψαλμ. 41,5) σε υποδέχεται σήμερα στη θεόσωστο επαρχία σου, χαίρουμε και εμείς και σε συγχαίρουμε εξ όλης καρδίας. «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» γιατί σε αξίωσε της βαρυτάτης αλλά και υπερβαλλόντως τιμητικής αυτής ευθύνης.
 
          Η περιοχή της Ταμασού εντυπωσιάζει ως παρελθόν. Μορφές γιγάντων της πίστεως, όπως ο Ηρακλείδιος, ο Μνάσων, ο Μύρων, ο Δημητριανός και άλλοι πολλοί, που μέχρι την κατάργηση της επισκοπής από τους Λατίνους εκόσμησαν τον Θρόνο της, ο όσιος Θεόδωρος και άλλοι ασκητές εκαλλιέργησαν «ταις των δακρύων αυτών ροαίς και τοις εκ βάθους στεναγμοίς» πνευματικά το έδαφός της. Και άλλες μορφές ηρώων ανεπανάληπτες, που είτε έπεσαν ηρωικά στην περιοχή, όπως ο Αυξεντίου, ο Κατελάρης και ο Στυλιανίδης, είτε κατάγονταν από την περιοχή, όπως ο Μάτσης, ο Καραολής, ο Κουτσόφτας και ο Παναγίδης, με τη θυσία και τους αγώνες τους, συντήρησαν το φρόνημα, τις αξίες και τα ιδανικά του λαού της.
 
          Η περιοχή συγκινεί και ως παρόν με τα πολλά μοναστήρια της, την εργατικότητα και την ευσέβεια των κατοίκων της. Ο τόπος που ανέδειξε στο παρελθόν αγίους, είναι έδαφος κατάλληλο να αναδείξει και νέους αγίους. Και η περιοχή που έθρεψε ήρωες, καρποφορεί αξίες και πνευματικά αγαθά.
 
          Η περιοχή, όμως, αποτελεί για σένα, Πανιερώτατε άγιε αδελφέ, και πρόκληση για το μέλλον. Πρόκληση για τη νέα διακονία που σου αναθέτει σήμερα η Εκκλησία. Καλείσαι να αναδειχθείς όχι μόνο αντάξιος μακρινών αοιδίμων προκατόχων, αλλά, ως πρώτος Μητροπολίτης, ύστερα από αιώνες, της περιοχής να καταστείς πρότυπον προς μίμηση στους επερχομένους. Να χαράξεις ορθή πορεία της νέας αυτής Μητροπόλεως στον κόσμο και να θέσεις τον θεμέλιο λίθον της ιστορίας της. Καλείσαι να εκπληρώσεις τις προσδοκίες του λαού που ασμένως εδέχθη την ανύψωση της περιοχής σε αυτόνομη εκκλησιαστική περιφέρεια και να συμβάλεις στην πραγμάτωση των οραματισμών του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας, του πρωτεργάτου της διοικητικής αναδιάρθρωσης της Εκκλησίας μας.
 
          Το έργο σου δεν είναι δύσκολο μόνο εξ’ αιτίας της μη ύπαρξης προηγούμενης ανεξάρτητης εκκλησιαστικής διοικητικής υποδομής στην περιοχή. Είναι δύσκολο, και καθημερινά γίνεται δυσκολότερο, και από τα χαρακτηριστικά της εποχής στην οποία ζούμε: Σε μιαν εποχή που παρατηρείται άγρια εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που γίνεται βιασμός της φύσης με την υπερκατανάλωση και την αλόγιστη χρήση μη ανανεούμενων πηγών, σ’ ένα κόσμο που χαρακτηρίζεται από αυξανόμενη επιβάρυνση του περιβάλλοντος με μη αποικοδομούμενα υλικά και την, ως εκ τούτου, επαπειλούμενη οικολογική καταστροφή, αυξάνεται και των πνευματικών ηγετών η ευθύνη.
 
          Στην εποχή της επικίνδυνης παγκοσμιοποίησης, όχι μόνο του εμπορίου, αλλά και των ηθών και των αξιών, όπου γινόμαστε μάρτυρες καθημερινά ενός άκρατου εωσφορικού εγωισμού, μιας βαθύτατης πνευματικής κρίσης και μιας έκδηλης τάσης προς εκτροπή σ’ ένα θρησκευτικό πρωτογονισμό, η Εκκλησία γίνεται η μόνη ελπίδα σωτηρίας. Έχουμε υποχρέωση να διδάξουμε και να επιχειρήσουμε επιστροφή στις γνήσιες ευαγγελικές αρχές με την προσαρμογή του Ευαγγελίου στη δεκτικότητα του σημερινού κόσμου με τρόπο που, χωρίς να αλλοιώνονται οι απαρασάλευτες αρχές του, να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες πολιτισμικές τάσεις.
 
          Το στίγμα της εποχής μας προσδιορίζεται, δυστυχώς, από την υποχώρηση των αξιών και τη συνεχώς αυξανόμενη ειδωλοποίηση παθών και επιθυμιών. Αυτές όμως είναι, αγαπητέ αδελφέ, οι τοπικές και χρονικές συντεταγμένες στις οποίες καλείσαι να δράσεις.
 
          Είμαστε σίγουροι πως, παρά το νεαρό της ηλικίας σου, που εγγυάται την προθυμία για εργασία και τη χρήση νέων ιδεών και μεθόδων, και πείρα πολλή και εκκλησιαστικό φρόνημα διαθέτεις. Στην Ιερά Μονή Κύκκου όπου υπηρέτησες για χρόνια, διδάκτηκες πολλά, εμπλουτίστηκες με ιδέες, τροφοδοτήθηκες με ποιμαντικές μεθόδους, με συνετές πρακτικές. Με αυτή την προπαίδεια, απογαλακτισμένος πια, αποστέλλεσαι σε άλλο γεώργιο του Κυρίου. Κάθε μεταφύτευση γίνεται με σκοπό και προσδοκία τη μεγαλύτερη και καλύτερη καρποφορία. Κι η δική σου μεταφύτευση από την Ιερά Μονή Κύκκου στη Μητρόπολη Ταμασού γίνεται «ίνα πλείονα καρπόν φέρης». Δεν αμφιβάλλουν περί τούτου ούτε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας μας, ούτε ο κλήρος, ούτε και ο λαός της Μητροπολιτικής αυτής περιφέρειας, που σε ανέδειξαν παμψηφεί επίσκοπο και καθοδηγητή τους. Όλοι εμείς θα σου συμπαρασταθούμε στις δυσκολίες που θα συναντήσεις –κι είναι σίγουρο πως θα συναντήσεις.
 
          Η Μητρόπολή σου έχει την ιδιομορφία να μην διαθέτει μιαν αστική περιοχή, μιαν πόλη, ως έδρα. Και θα συναντήσεις όσο κι αν υπάρχουν μεγάλες κοινότητες, τις δυσκολίες των μικρών κοινοτήτων της υπαίθρου. Ξέρω εκ πείρας ότι η μεγαλύτερη δυσκολία στις κοινότητες της υπαίθρου είναι η εξεύρεση συνεργατών, ιδιαίτερα κληρικών. Αλλού, ιδίως σε αστικά κέντρα, μπορεί να παρατηρείται συνωστισμός και προθυμία προσφοράς. Μπορεί να υπάρχουν άλλου είδους παράπονα, όπως των ανδρών εκείνων της παραβολής που έλεγαν: «ουδείς ημάς εμισθώσατο». Εμείς με τον φανό στο χέρι, σαν τον Διογένη, αναζητούμε, μέρα και νύκτα βοηθούς, συναντιλήπτορες, συνεργάτες. Αυτή η δυσκολία δεν θα πρέπει να μας οδηγήσει σε εκπτώσεις ως προς τις προϋποθέσεις για την ιερωσύνη. Το αγιογραφικό «επικατάρατος ο ποιών τα έργα του Θεού αμελώς», θα πρέπει να μας συνέχει.
 
Ούτε και θα πρέπει να μας παρασύρει ο εξωτερικός θόρυβος γύρω από το πρόσωπο και το έργο μας. Ο εσμός προσώπων και φημών είναι, πολλές φορές, ωραία περιτυλίγματα του μηδενός και άψογη επιφάνεια ενός πλημμελούς ή κενού εσωτερικού. Να θυμάσαι πως όσο το ειδικό βάρος μειώνεται, τόσο αυξάνει η εξωτερική επιφάνεια. Είναι τούτο γνωστό και από τις φυσικές επιστήμες: παρουσιάζεται όμως και στα πνευματικά. Επιδιώκεται, πολλάκις, ο θόρυβος, που θα αποσπάσει την προσοχή από το παρατηρούμενο κενό. Η πραγματική εργασία γίνεται «αψοφητί και θορύβου δίχα παντός». Το ήθος της Εκκλησίας, που ιδιαίτερα μας το διέσωσε η Κυπριακή Εκκλησία, είναι ήθος ταπείνωσης και στροφής προς τον έσω άνθρωπο. Ήθος σιωπής και όχι τυμπανοκρουσίας.
 
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος διδάσκει, εύστοχα, πώς θα πρέπει να δρούμε ανάμεσα στους πιστούς μας. Λέγει λοιπόν πως: «άλλους καθοδηγεί ο λόγος και άλλοι συμμορφώνονται με τα παραδείγματα. Οι μεν δέονται κέντρων, οι δε χαλινού». Άλλοι, δηλαδή, χρειάζονται κέντρισμα, άλλοι χαλινάρι. Άλλους ωφελεί ο έπαινος και άλλους η παρατήρηση. Άλλους τους διορθώνει η παρηγοριά και άλλους η επίπληξη. Άλλους ο δημόσιος έλεγχος κι άλλους η κατ’ ιδίαν νουθεσία. (ΕΠΕ 1, σελ.111). «Κήρυξον» λοιπόν, «τον λόγον, επίστηθι ευκαίρως, ακαίρως, έλεγξον, επιτίμησον, παρακάλεσον, εν πάση μακροθυμία και διδαχή» (Β΄ Τιμ. 4, 2). Συνέχισε την προσπάθεια «άχρις ου μορφωθεί Χριστός» στις ψυχές των πιστών και γίνει πραγματικότητα μέσα τους «ο καινός άνθρωπος, ο κατά Θεόν κτισθείς».
 
Η Ιερά Μητρόπολη Ταμασού, άγιε αδελφέ, δεν έχει, ευτυχώς, κατεχόμενες κοινότητες. Φιλοξενεί, όμως, πολλούς εκτοπισμένους αδελφούς μας από διάφορα μέρη της σκλαβωμένης γης μας, που θα σου θυμίζουν καθημερινά το δράμα του λαού μας. Μα κι αυτό ακόμη να μη συνέβαινε, δεν θα σήμαινε πως ο πόνος, ο δικός σου και του ποιμνίου σου θα ’ταν μικρότερος για την κακοπάθεια της πατρίδας μας. Δεν πονούμε και δεν αγωνιζόμαστε γιατί χάσαμε περιουσίες. Γνοιαζόμαστε για το μέλλον του τόπου μας, έστω κι αν προσωπικά δεν έχουμε καμιά ιδιοκτησία, κι αγωνιούμε μπροστά στον κίνδυνο εκτουρκισμού του. Τοπωνύμια και παραδόσεις, ερείπια ναών και στήλες πεσόντων σ’ όλη την έκταση της Μητροπολιτικής περιφέρειάς σου, θα δρουν σαν μαστίγιο της μνήμης και θα σε αναγκάζουν και σε εθνική, όχι μόνο θρησκευτική, εγρήγορση. Κι είναι τούτο το δεύτερο σκέλος της αποστολής σου.
 
Η Ορθόδοξος Εκκλησία στάθηκε πάντα για τον Κυπριακό Ελληνισμό, η πραγματική σχεδία του βίου του. Έμπρακτα, με τις θυσίες των κληρικών της, έκαμε γι’ αυτόν (το λαό) αδιαχώριστα τα όρια της θρησκείας και της πατρίδος. Του εμφύσησε την αγάπη για την εθνική ελευθερία. Του ’καμε βίωμα πως δεν είναι μόνον η πνευματική υποδούλωση μισητή στον Θεό. Είναι και η εθνική ταπείνωση απαράδεκτη για τους Χριστιανούς.
 
Ιδιαίτερα σήμερα, σε καιρούς κρίσιμους για την ίδια την εθνική, αλλά και την φυσική επιβίωσή μας, όταν κυκλωνόμαστε από στίφη βαρβάρων που μας απειλούν με την αριθμητική και στρατιωτική υπεροχή τους, με την κόπωση μερικών και τον ενδοτισμό άλλων, η Εκκλησία καλείται και πάλιν να μπει στην πρωτοπορία του αγώνα για απελευθέρωση. Δεν εννοούμε, μ’ αυτό την υποκατάσταση της Κυβέρνησης ή της πολιτικής ηγεσίας του τόπου. Αντίθετα, εννοούμε την με κάθε τρόπο ενίσχυσή τους, με την υπόδειξη της εμμονής, με τρόπο αταλάντευτο, στα δίκαιά μας, τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα οποία κόπτονται, τάχα, οι ισχυροί της γης. Ο ρόλος της Εκκλησίας είναι σημαντικός, αφού θα πρέπει να επαναφέρει και να στηρίξει στους πιστούς μιαν κλίμακα αξιών, στην κορυφή της οποίας βρίσκονται οι έννοιες της πατρίδας και της ελευθερίας.
 
Θα πρέπει, λοιπόν, και εσύ, Πανιερώτατε, να εμψυχώνεις το λαό. Οφείλουμε όλοι μαζί, γύρω από τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας μας, να προωθήσουμε μια γραμμή αγώνα για ελευθερία που επιβάλλουν τόσο η δικαιοσύνη, όσο και η εθνική μας καταγωγή. Να φωνάξουμε προς δικούς μας και ξένους, ότι δεν υπάρχουν περιθώρια άλλων υποχωρήσεων. Αν ο φόβος χειρότερων δεινών, όπως προβάλλεται από μερικούς, μας οδηγήσει στην παλιννόστηση σε απορριφθείσες προτάσεις και σ’ ένα εξόφθαλμα άδικο, συμβιβασμό, τότε και τα χειρότερα δεινά δεν θα αποφευχθούν, και η λύση, που πιθανόν να εξευρεθεί, θάναι θνησιγενής. Και να μην ξεχνούμε πως δεν υπάρχουν χειρότερα δεινά από τον εθνικό εξευτελισμό.
 
Αυτές είναι σε γενικές γραμμές οι κύριες ευθύνες της νέας αποστολής που από σήμερα αναλαμβάνεις, άγιε αδελφέ. Ευχόμαστε νάναι η ποιμαντορία σου πολύχρονη και καρποφόρα. Συγχαίρουμε και τον θεοσεβή λαό της περιοχής, τόσο για την ανύψωσή της σε αυτόνομη Μητρόπολη, όσο και γιατί στο πρόσωπό σου βρήκαν τον καλό ποιμένα.
 
Οι ευχές του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας κ. Χρυσοστόμου, καθώς και όλων των μελών της Ιεράς ημών Συνόδου, «είησαν μετά σου και μετά πάντων υμών».