English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 


ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΜΑΪΟΣ 2012


 

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ)
Απόστολος: Πράξ. Θ΄32-42
Ευαγγέλιο: Ιωάν. Ε΄1-15
6 Μαΐου 2012
 
 
 
«Κύριε, άνθρωπον ουκ  έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ,
βάλη με εις τηνκολυμβήθραν» (Ιωάν. Ε΄,7)

 

Στο υπαίθριο νοσοκομείο της Βηθεσδά, μας μεταφέρει το σημερινό Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί. Εδώ υπάρχουν τυφλοί, χωλοί, ξηροί και κάθε λογής άρρωστοι που γεμίζουν το υπαίθριο αυτό νοσοκομείο περιμένοντας τη θεραπεία τους. Περιμένουν να ταραχθεί κάποια στιγμή το νερό της δεξαμενής, από ένα άγγελο που κατά διαστήματα κατέβαινε και ανατάραζε το νερό της. Ο πρώτος άρρωστος που έπεφτε στο ταραγμένο αυτό νερό γινόταν υγιής από οποιαδήποτε αρρώστια κι αν έπασχε. Εκεί σ’ αυτό το χώρο του πόνου και της αγωνίας, ανάμεσα σ’ αυτά τα πλήθη των αρρώστων, ο Κύριος διακρίνει ένα πολύ βασανισμένο άνθρωπο. Ένα παράλυτο αφάνταστα ταλαιπωρημένο, αφού για τριάντα οχτώ  ολόκληρα χρόνια είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι παράλυτος. «Θέλεις να γίνεις καλά;» τον ρωτά ο Κύριος και αυτός με παράπονο απαντά: «Κύριε, δεν έχω κάποιο άνθρωπο για να με ρίξει στο νερό, όταν αυτό ταραχθεί. Και ενώ εγώ προσπαθώ να συρθώ μόνος μου, κάποιος άλλος με προλαβαίνει και κατεβαίνει πρώτος». Γεμάτος στοργή τότε ο Κύριος του λέει: «Σήκω πάνω πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Και αμέσως ο παράλυτος γίνεται καλά. Παίρνει το κρεβάτι του και περπατά. Με αφορμή το παράπονο αυτό του παραλύτου, «ότι άνθρωπον ουκ έχω», ας μιλήσουμε σήμερα για τη βοήθεια και τη συμπαράστασή μας προς τους ανθρώπους αυτούς και για τον ατομισμό που μαστίζει δυστυχώς μεγάλη μερίδα του λαού μας.

Αλήθεια πόσο δραματική ήταν η ζωή αυτού του ανθρώπου; Σκεφτήκαμε ποτέ τις δύσκολες συνθήκες που ζούσε τόσα χρόνια; Ποιος του ετοίμαζε φαγητό; Ποιος τον περιποιείτο και ποιος τον διακονούσε στις καθημερινές του ανάγκες; Μπορούμε να φανταστούμε το δράμα του στα τριάντα οχτώ χρόνια της δοκιμασίας του; Μπορούμε να κατανοήσουμε την αγωνία του  εκεί στην κολυμβήθρα;  Μόνος και αβοήθητος ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους. Και από τον τρόπο που αποκρίνεται στον Κύριο, φαίνεται ότι ο παράλυτος αυτός υποφέρει με καρτερία τη δοκιμασία του γι’ αυτό και δεν γογγύζει. Βλέπει την περιφρόνηση και δεν βλασφημεί, ούτε και κατηγορεί κανένα. Αντίθετα περιμένει. Περιμένει την κάθοδο του Αγγέλου και την επίσκεψη της Θείας Χάριτος.

Αν ρίξουμε και σήμερα μια ματιά γύρω μας, θα αντικρύσουμε καταστάσεις παρόμοιες με την κατάσταση του παραλύτου, παρ’ όλον ότι ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα. Πόσοι και σήμερα, σε διαφορετικές βέβαια συνθήκες, υποφέρουν όπως ο παράλυτος του Ευαγγελίου. Μόνοι κι εγκαταλελειμμένοι, σ’ ένα απόμακρο χωριό, σ’ ένα γηροκομείο ξεχασμένων ψυχών, σ’ ένα παρατημένο διαμέρισμα, σ’ ένα σπίτι χωρίς αγάπη.  Όλοι αυτοί, ακούγοντας σήμερα το ιερό αυτό Ευαγγέλιο, θα πρέπει να διδαχθούν από δυο μεγάλες αλήθειες. Πρώτον ότι μέσα στην μοναξιά τους,  αντί να κλαίνε για την κατάστασή τους  έχουν χρέος να καλλιεργούν μέσα τους  την αρετή, να συνειδητοποιούν τη μηδαμινότητα μας, και να εξαγιάζουν τους εαυτούς τους. Και δεύτερον να κατανοήσουν ότι στον αγώνα τους αυτό δεν είναι μόνοι. Δίπλα τους είναι ο Κύριος μας ο Ιησούς Χριστός. Μπορεί βέβαια να μην επεμβαίνει στο δράμα τους, αλλά ξέρει τον πόνο τους και τη μοναξιά τους.

Αλλά το ίδιο δεν συμβαίνει και σε όλους εμας;  Πόσες φορές κι εμείς δοκιμάσαμε και δοκιμάζουμε μοναξιά και πόνο; Πόσες φορές αντιμετωπίσαμε και αντιμετωπίζουμε σοβαρά προβλήματα υγείας, προβλήματα οικογενειακά, εργασιακά, οικονομικά, κοινωνικά. Και σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις και εμείς  στηρίζουμε τις ελπίδες μας σε κάποιους ανθρώπους. Περιμένουμε από αυτούς να μας βοηθήσουν. Δυστυχώς όμως και οι άνθρωποι συχνά μας απογοητεύουν. Δεν μπορούν πάντοτε να μας καταλάβουν  ή δεν θέλουν να μας βοηθήσουν. Αλλά και δεν μπορούν πάντοτε να μας συνδράμουν. Γιατί οι δυνατότητες τους είναι περιορισμένες. Κι εμείς κλεισμένοι στη μοναξιά μας σαν τον παράλυτο του Ευαγγελίου  κραυγάζουμε το «άνθρωπον ουκ έχω». Και τα χάνουμε και πελαγοδρομούμε μόνοι μας, επειδή ξεχνούμε πως έχουμε κοντά μας, όχι ένα άνθρωπο, αλλά τον Θεάνθρωπο Κύριο. Ξεχνούμε ότι έχουμε δίπλα μας τον Χριστό, τον μόνο που μας γνωρίζει στην εντέλεια και θέλει και μπορεί να μας βοηθήσει. Και λησμονούμε ότι  δεν περιμένει να τον βρούμε εμείς. Έρχεται πρώτος Αυτός να μας βοηθήσει και να μας ευεργετήσει. Πέρα από αυτό όμως στέλλει και δικούς του ανθρώπους δίπλα μας για να μας συντροφεύουν στη μοναξιά μας και να μας ενισχύουν στον αγώνα μας. Δεν είμαστε λοιπόν μόνοι. Έχουμε βοηθό τον Παντοδύναμο και Πανάγαθο Κύριο και Θεό μας που αντιστρέφει τις αντίξοες περιστάσεις και κάνει το θαύμα. Όπως τότε με τον παράλυτο του Ευαγγελίου.

Δυστυχώς, πολλοί είναι σήμερα οι άνθρωποι, που πάσχουν από την ψυχική παράλυση του ατομισμού. Πολλοί είναι οι φίλαυτοι και οι άστοργοι (Β΄ Τιμ. Γ, 2-3), οι άνθρωποι που λόγω της κακίας τους εψυχράνθη  η αγάπη. Εκείνοι που αδιαφορούν για τους άλλους και δεν συγκινούνται ούτε από τα δάκρυα των ορφανών, ούτε από το πένθος των χηρών, ούτε από τα πονεμένα βλέμματα των εγκαταλελειμμένων γερόντων.  Έχουν υψώσει πελώρια τείχη γύρω τους και δεν δίνουν καμιά προσοχή ούτε και στο γείτονα τους που τον βλέπουν να υποφέρει. Στόχος και επιδίωξή τους είναι να μη στερηθούν, να μην χαλάσουν την ησυχία τους οι ίδιοι κι ας γίνουν ότι θέλουν όλοι οι άλλοι.

Και ο ατομισμός, με μεγάλη μας λύπη μεταδίδεται σαν άλλο μεταδοτικό νόσημα πολύ εύκολα από τον ένα στον άλλο. Οι συνθήκες της ζωής των μεγαλουπόλεων ευνοούν ιδιαίτερα την εξάπλωσή του. Διπλοκλειδώνεται κανείς στο διαμέρισμα του και ζει άγνωστος μεταξύ  αγνώστων. Σε τούτο συμβάλλουν πολύ ο φόβος εξαιτίας των κακοποιών και η διαφοροποίηση της ζωής μας λόγω του τουρισμού και της επικοινωνίας μας με ξένους ανθρώπους, που δεν έχουν τα ίδια ήθη και την ίδια πίστη μ’ εμάς. Υπάρχει φόβος λοιπόν να γίνουμε ατομιστές γιατί δεν έχουμε μόνο την ευπάθεια και εσωτερική τάση του εγωισμού, που μας κάμνει να φροντίζουμε μόνο για τον εαυτό μας, αλλά  υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που μας ωθούν να περιορισθούμε στο άτομο μας. Μια αποτελεσματική και δυναμική αντίδραση, κατά του ατομισμού είναι η φροντίδα να κάμνουμε κάθε μέρα τουλάχιστον μια πράξη αγάπης. Αν ένας σοφός της αρχαιότητας θεωρούσε χαμένη την μέρα του, όταν δεν έκαμνε κατά τη διάρκειά της κάποια καλοσύνη, πολύ περισσότερο πρέπει να στεναχωρούμαστε εμείς οι χριστιανοί όταν κλείσει η μέρα μας χωρίς έργο αγάπης. Εμείς σαν χριστιανοί έχουμε ακούσει από το στόμα του ίδιου του Ιησού Χριστού, ότι τα έργα αγάπης έχουν πρωταρχική σημασία για την ευτυχία μας στην αιωνιότητα. (Ματθ. ΚΕ΄, 34-40). Έχουμε επίσης διδαχθεί από το θεοφώτιστο Απόστολο Παύλο ότι δεν πρέπει   να φροντίζουμε ο καθένας μας μόνο για ό,τι ενδιαφέρει τον εαυτό του, αλλά και για ο,τι ωφελεί τους άλλους. (Φιλιπ.Β΄,4).

Αδελφοί μου! Ένα άνθρωπο ήθελε να έχει κοντά του ο παράλυτος, για να τον ρίξει στο νερό της κολυμβήθρας. Άνθρωπο περίμενε και βρήκε τον Θεάνθρωπο. Τον Θεάνθρωπο στον οποίο όλα είναι δυνατά. Βρήκε τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό, τον Σωτήρα, τον Ιατρό, τον Ευεργέτη και Προστάτη των πονεμένων ανθρώπων. Στον Θεάνθρωπο Κύριο, ας προσκολληθούμε και όλοι εμείς και με ενθουσιασμό ας αναλάβουμε τον καλό αγώνα και τότε να είμαστε βέβαιοι, ότι ο φιλάνθρωπος Κύριος, που θεράπευσε τον άταφο εκείνο νεκρό, τον παράλυτο, θα παρέχει τη Θεία Χάρη Του και θα ευλογεί και όλους εμάς. Αμήν.

 

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
Απόστολος: Πραξ. ια΄ 19-30
Ευαγγέλιο: Ιωάν. δ΄5-42
13 Μαΐου 2012

 

 

«Πιστεύομεν• αυτοί γαρ ακηκόαμεν, και οίδαμεν ότι ούτως εστιν αληθώς ο σωτήρ του κόσμου ο Χριστός» (Ιωάν. δ΄42).

        Υποκλινόμαστε  με θαυμασμό, αγαπητοί μου αδελφοί, μπροστά στο μεγαλείο της συγκατάβασης του Θεού προς τον αμαρτωλό άνθρωπο. Ο Θεός όχι μόνο δεν αποστρέφεται τον αμαρτωλό άνθρωπο, αλλά αντίθετα ως καλός ποιμήν τον αναζητά και στο τέλος τον οδηγεί στο δρόμο της σωτηρίας. Υποκλινόμαστε ακόμα σήμερα στο μεγαλείο της συγκατάβασης του Θεού, γιατί εμπιστεύεται στον αμαρτωλό άνθρωπο ύψιστες αλήθειες γι’ Αυτόν καθώς και τον τρόπο λατρείας του. Υποκλινόμαστε ακόμα στη δεκτικότητα του αμαρτωλού ανθρώπου στο λόγο του Θεού τον οποίο διατηρεί σαν σπίθα κάτω από τη στάχτη των αμαρτιών του, περιμένοντας τη στιγμή που ο Θεός θα απομακρύνει αυτή τη στάχτη και θα μετατρέψει τη σπίθα σε φλόγα που θα κάψει όλες τις αμαρτίες του. Κι όταν πια αυτή η στάχτη της αμαρτίας απομακρυνθεί, τότε διαπιστώνουμε και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής που ως τώρα ήταν αθέατο λόγω των αμαρτιών, όπως έγινε σήμερα με τη Σαμαρείτισσα.

Αλήθεια, αδελφοί μου. Για ακόμα μια φορά επιβεβαιώθηκε ο λόγος ότι «τα φαινόμενα απατούν». Γιατί, στο βάθος της ψυχής της αμαρτωλής Σαμαρείτισσας κρυβόταν ένας πραγματικός θησαυρός που περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία για να αναδειχθεί. Αυτή την ευκαιρία της την έδωσε σήμερα ο Ιησούς στο πηγάδι του Ιακώβ για να αντλήσει από το πηγάδι της ψυχής της τη λάσπη των αμαρτιών της. Κι αφού απομακρύνθηκε αυτή η λάσπη, τότε εφάνει η καθαρότητα της ανθρώπινης ψυχής.

Ελπιδοφόρο, λοιπόν το μήνυμα του σημερινού ευαγγελίου για κάθε αμαρτωλό. Ότι, ανεξάρτητα από την έκταση και το βάρος των αμαρτιών του, ο Θεός προσφέρει την κατάλληλη ευκαιρία. Αρκεί ο άνθρωπος να δεχθεί αυτή την προσφορά και να απαντήσει θετικά μέσα από τη δική του μετάνοια και επιστροφή. Γιατί, όσο κι αν η σωτηρία είναι δώρο του Θεού προς εμάς τους ανθρώπους, εντούτοις ο Θεός δεν μας εξαναγκάζει να τη δεχθούμε. Παρά το ότι ο Θεός «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄Τιμ. β΄ 4), εντούτοις δεν σώζονται όλοι, γιατί υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι αρνούνται την προσφερόμενη σωτηρία. Τότε, ο Θεός σεβόμενος την ελευθερία του ανθρώπου αποσύρεται, αποσύροντας ταυτόχρονα και την προσφορά του.

Στην περίπτωση που ο άνθρωπος αποδεχθεί την προσφορά της χάριτος του Θεού, τότε αυτή  «θα γίνει μέσα του πηγή που θ’ αναβλύζει νερό αιώνιας ζωής», όπως έγινε σήμερα με τη Σαμαρείτισσα. Η Σαμαρείτισσα δέχθηκε τη δωρεά του Θεού, με τη συγχώρεση των αμαρτιών της. Όμως την ίδια στιγμή δέχθηκε και την αποκάλυψη ύψιστων αληθειών της πίστεως, όπως: «Ο Θεός είναι πνεύμα», ως πνεύμα ευρίσκεται παντού, άρα και η προς αυτόν λατρεία μπορεί να γίνεται παντού, αρκεί αυτή η λατρεία να είναι πνευματική. Τέλος, της αποκάλυψε ότι ο ίδιος είναι ο Μεσσίας.

Η Σαμαρείτισσα αποδέχθηκε τις ύψιστες αυτές αλήθειες και ιδιαίτερα την παρουσία του Ιησού ως Μεσσία. Αυτό επιβεβαιώνεται από το ότι δεν αντέδρασε όταν της αποκάλυψε την αμαρτωλότητα της, ούτε και επιτέθηκε φραστικά στο συνομιλητή της. Αντίθετα μετέτρεψε την «προσβολή» σε ευκαιρία για μετάνοια και σωτηρία. Αλλά και πάλι δεν οικειοποιήθηκε ούτε και αυτή τη σωτηρία. Αυτό το πολύτιμο δώρο του Θεού που λέγεται «σωτηρία» θέλησε να το μοιραστεί με άλλους ανθρώπους. Για τούτο και κάλεσε τους συμπατριώτες της για να γίνουν συμμέτοχοι στη σωτηρία.

Αυτός ο τρόπος δράσης είναι το μεγάλο ευχαριστώ του ανθρώπου στο Θεό για τη σωτηρία που του προσφέρει. Είναι παράλληλα η βεβαιότητα την οποία είχε εκφράσει και ο Φίλιππος για τον Ιησού και την οποία θέλησε να μοιραστεί με το φίλο του το Ναθαναήλ. Μέσα από τα λόγια του «ευρήκαμεν Ιησούν» (Ιωάν. α΄45) εκφράζει την απόλυτη βεβαιότητα για τον Ιησού. Με την προτροπή δε «έρχου και ίδε» αισθάνεται την ανάγκη να κάνει συμμέτοχο της χαράς της σωτηρίας και το φίλο του.

Μπορεί η Σαμαρείτισσα να μην αντέδρασε με την ίδια βεβαιότητα όπως το Φίλιππο, όμως με την επιστροφή της στην πόλη απευθύνθηκε στον κόσμο. Από την πόλη της πίστεψαν πολλοί οι οποίοι στη συνέχεια ομολόγησαν πως η πίστη τους δε στηρίζεται στα δικά της λόγια αλλά, όπως της είπαν: «Εμείς οι ίδιοι τον έχουμε τώρα ακούσει και ξέρουμε πως πραγματικά αυτός είναι ο σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός».

Δεν στηρίχθηκαν απόλυτα στα δικά της λόγια, όμως ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση της γυναίκας. Μέσα από τα λόγια τους «η πίστη μας δεν στηρίζεται πια στα δικά σου λόγια» δεν υποτιμούν τη Σαμαρείτισσα, αλλά αντίθεα εκφράζουν την εκτίμηση τους για την προσφορά της. Παράλληλα όμως θέλουν να τονίσουν ότι χρειάζεται και η προσωπική γνωριμία με τον Ιησού. «Δεύτε ίδετε». Ελάτε να δείτε, είπε η Σαμαρείτισσα στους συμπατριώτες της. Ελάτε να δείτε και άρα να γευθείτε κι εσείς τη σωτηρία. Και η προτροπή δεν έμεινε εκεί. Αφήνοντας τη στάμνα, αλλά και την ως τώρα αμαρτωλή ζωή της, έγινε φωτεινή στη ζωή και αναγνωρίστηκε σαν ισαπόστολος για τη μεγάλη προσφορά της στη διάδοση του ευαγγελίου.

Αυτό είναι το ευχαριστώ κάθε ανθρώπου που δέχθηκε το «ύδωρ το ζων». Όπως της Σαμαρείτισσας, του Φιλίππου, του Παύλου και όπως ακούσαμε στο σημερινό «Απόστολο» του Βαρνάβα και αρκετών «ανώνυμων» συμπατριωτών μας. Όλοι τους δέχθηκαν το χαρμόσυνο μήνυμα ότι ο Ιησούς είναι ο Κύριος και αυτό το μήνυμα θέλησαν να το μοιραστούν με όλο τον κόσμο. Αδελφοί μου, είπε σήμερα ο Ιησούς στη Σαμαρείτισσα: «Αν ήξερες τη δωρεά του Θεού και ποιος είναι αυτός που σου λέει «δωσ’ μου να πιω», τότε εσύ θα του ζητούσες τη δωρεά του Θεού». Η Σαμαρείτισσα ανταποκρίθηκε σ’ αυτή τη δωρεά του Θεού. Όμως εμείς έχουμε ανταποκριθεί και σε ποιο βαθμό;  Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αυτό που παίρνουμε είναι δωρεά και ότι αυτή τη δωρεά θα πρέπει να την αξιοποιήσουμε βελτιώνοντας τον εαυτό μας και προσφέροντας στους γύρω μας. Αν εμείς δεν πεισθούμε, τότε δεν θα μπορέσουμε και να πείσουμε. Και θα πείσουμε τόσο με την πίστη όσο και ιδιαίτερα με τα έργα μας. Τόσο η Σαμαρείτισσα όσο και οι Χριστιανοί της Αντιοχείας πίστεψαν και βοήθησαν και άλλους να πιστέψουν. Όμως, πέρα από την πίστη οι Χριστιανοί της Αντιοχείας καλλιέργησαν και την ενεργούμενη αγάπη προσφέροντας βοήθεια στους αδελφούς της Ιουδαίας που αντιμετώπιζαν πρόβλημα επιβίωσης. Σήμερα ο λαός μας ανταποκρίνεται στο κάλεσμα για βοήθεια των αδελφών της Ελλάδος ή και της χώρας μας. Αυτή είναι ένδειξη ότι ξαναγυρίζουμε στις ρίζες της πίστης  και της παράδοσης μας. Ας συνεχίσουμε δίνοντας την καλή μαρτυρία της πίστεως μας. Αμήν.

 

Θεόδωρος Αντωνιάδης

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
Απόστολος: Πράξ. ιστ΄16-34
Ευαγγέλιο: Ιω. θ΄1-38
20 Μαΐου 2012
 
 
 
Εγκύκλιος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Πάφου κ.Γεωργίου
για διεξαγωγή εράνου υπέρ των τυφλών
 
 
 

Μεγάλο αλλά και πρωτοφανές το σημερινό θαύμα του Χριστού στον εκ γενετής τυφλό. Με το σάλιο του και με το χώμα του δρόμου, ο Χριστός έκαμε πρώτα πηλό. Τον τοποθέτησε, ύστερα, στις κόγχες του τυφλού, απ’όπου έλειπαν τα μάτια. Κι όπως σε κάθε περίπτωση απαιτούσε και την προσωπική πίστη αυτού προς τον οποίο απευθυνόταν το θαύμα, έτσι κάμνει και τώρα. Τον στέλλει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Και το θαύμα ολοκληρώθηκε. «Ήλθε βλέπων». Αν ο τυφλός δεν διέθετε πίστη, θα αρνείτο να πειθαρχήσει στην υπόδειξη του Χριστού.

Πέραν από την ευσπλαχνία του Χριστού, ο οποίος χαρίζει το φως σ’έναν εκ γενετής τυφλό, η σημερινή θαυματουργία θέλει να διδάξει κι άλλα πράγματα στους πιστούς.

·         Διακηρύττει, πρώτα, ξεκάθαρα ότι ο Χριστός είναι ο δημιουργός του ανθρώπου αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Ήταν αυτός «δι ου τα πάντα εγένετο». Ο Χριστός χρησιμοποιεί τον πηλό για να δημιουργήσει το ελλείπον μέρος του σώματος του τυφλού, τα μάτια, όπως ακριβώς, πριν από χρόνια πολλά, με το ίδιο υλικό δημιούργησε τον όλο άνθρωπο. Λέγει χαρακτηριστικά ο Ζιγαβηνός: «Εχρήσατο τω χοϊ προς το διδάξαι ότι αυτός εστιν ο κατ’αρχάς εκ χοός πλάσας το σώμα του Αδάμ».

·         Αποκαλύπτει, ύστερα, ότι η Μεσσιανική εποχή έφτασε. Οι προφήτες εξαγγέλοντας τη Μεσσιανική εποχή έλεγαν ότι σ’αυτήν «τυφλοί αναβλέπουσι και χωλοί περιπατούσι». Η θεραπεία του τυφλού διαμηνύει, λοιπόν, ότι ο Μεσσίας βρίσκεται ήδη στη γη κι ότι ο λαός θα πρέπει να ετοιμάζεται για ένα νέο τρόπο ζωής.

·         Μαρτυρεί, ακόμα, ότι «μείζων ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω». Μπορεί η αναπηρία να ταλαιπώρησε τον εκ γενετής τυφλό. Δεν άντεξε, όμως, ή δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην παρουσία του Χριστού. Τον τελευταίο λόγο στη ζωή των ανθρώπων δεν την έχει ο άρχων του κόσμου τούτου, αλλά ο Θεός.

·         Η σημερινή ευαγγελική περικοπή διαμηνύει, τέλος, ότι ο Χριστός χαρίζει και τον Θείο φωτισμό σ’όσους τον επιζητούν με πίστη. Όπως κι η υμνολογία μάς πληροφόρησε ψες, ο Χριστός είναι «το ανέσπερον φως...το λάμψαν τω κόσμω και μέχρις Άδου κατελθόν και το εκείσε σκότος λύσαν». Ο σημερινός τυφλός πήρε από τον Χριστό πρώτιστα τον Θείο φωτισμό και ύστερα τη σωματική όραση. Γι’αυτό και τον βλέπουμε να υπερασπίζεται με πάθος τη θεότητα τού Χριστού μπροστά στους Φαρισαίους, αψηφώντας και όλες τις απειλές τους. Μπόρεσε, μ’αυτό τον φωτισμό, αγράμματος ο ίδιος, να ελέγξει τους μελετητές του Νόμου. «Ει μη ην ούτος παρά Θεού, ουκ ηδύνατο ποιείν ουδέν», τους λέγει. Και παρόλο που οι Φαρισαίοι είχαν αποφασίσει να κηρύξουν «αποσυνάγωγο» όποιον ομολογούσε τη θεότητα του Χριστού, αυτός δεν διστάζει να διακηρύξει «πιστεύω Κύριε» και να προσκυνήσει τον Χριστό.

Οι Φαρισαίοι στερούνταν το θείο φωτισμό κι αρνούνταν πεισματικά να το δεκτούν. Γι’αυτό ούτε τον Χριστόν αναγνώρισαν ούτε και το συνάνθρωπό τους, τον ιαθέντα τυφλό, αποδέκτηκαν. Αντίθετα κράτησαν μια στάση εντελώς εχθρική προς αυτόν. Αντί να χαρούν για τη θεραπεία του, τον λοιδορούν, τον υβρίζουν σκαιότατα λέγοντας του «εν αμαρτίαις συ εγεννήθης όλος» και τον «εκβάλλουν έξω».

Διαφορετική είναι η στάση των ανθρώπων με τον Θείο φωτισμό. Όντας θεοσεβείς αυτοί, γίνονται και φιλάνθρωποι. Στρέφονται προς τον πλησίον τους, χαίρουν μαζί του στις χαρές του και συμπάσχουν στις θλίψεις του. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι ως μέλη του σώματος του Χριστού οφείλουν να ενδιαφέρονται και για τα πάσχοντα μέλη του ιδίου σώματος. Η αγάπη προς τον πλησίον και το ενδιαφέρον γι’αυτόν, προηγούνται πολλών άλλων χριστιανικών υποχρεώσεων.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ελέγχει όσους δεν ενδιαφέρονται και παραμελούν την ελεημοσύνη προς τους συναθρώπους τους, έστω κι αν δωρίζουν πανάκριβα χρυσά σκεύη στους ναούς. Λέγει χαρακτηριστικά: «Ου σκευών χρείαν έχει χρυσών ο Θεός, αλλά ψυχών χρυσών....Ποτήριον χρυσούν ποιείς και ποτήριον ψυχρού ύδατος ου δίδεις;»

Κι ο Μέγας Βασίλειος σημειώνει επί του προκειμένου: «Οίδα πολλούς νηστεύοντας, προσευχομένους, στενάζοντας, πάσαν την αδάπανον ευλάβειαν ενδεικνυομένους, οβολόν δε ένα μη προϊεμένους τοις θλιβομένοις. Τι το όφελος τούτοις λοιπόν; Ου παραδέχεται αυτούς η Βασιλεία των Ουρανών». Δεν θα εισέλθουν δηλ. στη βασιλεία των Ουρανών, παρόλο ότι νηστεύουν και προσεύχονται, όσοι δεν ελεούν το παραμικρό τους έχοντας ανάγκη.

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Σήμερα που διεξάγεται ο καθιερωμένος έρανος για τους τυφλούς καλούμαστε κι εμείς να δείξουμε έμπρακτα τα φιλάνθρωπα αισθήματά μας. Καλούμαστε να συμβάλουμε, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, στην απάμβλυνση του πόνου και των προβλημάτων αυτής της ομάδας των συναθρώπων μας. Στο δίσκο που θα περιαχθεί ας δώσουμε όλοι εκ του περισσεύματος της αγάπης μας. Η Ιερά Μητρόπολη Πάφου θα αναλάβει να αποστείλει στον προορισμό τους τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν. Είθε ο Θεός να ανταποδώσει, στον καθένα, στο πολλαπλάσιο, τις ευλογίες του.

 

 

Εν Χριστώ ευχέτης
 
 
 
†Ο Πάφου Γεώργιος

 

 

Σημείωση: Το ποσόν που θα συγκεντρωθεί να παραδοθεί, με ευθύνη της Εκκλησιαστικής Επιτροπής, έναντι αποδείξεως, στην Ιερά Μητρόπολη Πάφου, ή στην Επισκοπή Αρσινόης, μέχρι το Σάββατο 26 Μαΐου 2012, απ' όπου θα σταλεί στον προορισμό του.

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΉ ΑΓΊΩΝ ΠΑΤΈΡΩΝ
Απόστολος: Πραξ. κ' 16  - 18
Ευαγγέλιον:  Ιωάν. ιζ΄ 1 – 13
27 Μαΐου2012
 
 
 
«Εγώ περί αυτών ερωτώ. Ού περί του κόσμου ερωτώ, αλλά περί ών δέδωκάς μοι, ότι σοί εισι»
 

Προσεύχεται στον Θεό Πατέρα ο Ιησούς για το ανθρώπινο γένος, που Του ανέθεσε να χειραγωγήσει στην αλήθινή πίστη, να απομακρύνει από την αμαρτία και τον αιώνιο όλεθρο. Προσεύχεται, αγαπητοί μου αδελφοί, φανερώνοντας την άπειρη αγάπη Του για τους ανθρώπους που Του παρέδωσε ο εν τοις ουρανοίς Πατέρας, να σώσει από το σκοτάδι της αμαρτίας που ζούσαν. Προσεύχεται ως ο μέγας αρχιερεύς που φροντίζει για την σωτηρία του λαού Του. Μέσα στην προσευχή Του διακρίνεται όλη η μεγάλη Του αγάπη για τα δημιουργήματά Του. Είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα για όλους μας, για το αιώνιο μέλλον μας.

Σε παρακαλώ για αυτούς που μου έχεις δώσει για να τούς φέρω κοντά Σου, αναφέρει στην προσευχή Του, γιατί είναι δικοί σου. Τούτη τη στιγμή δε σε παρακαλώ για τον κόσμο της αμαρτίας και της απιστίας.

Είναι οι λίγες τελευταίες ώρες που βρίσκεται στον κόσμο αυτό, ο Θεάνθρωπος Ιησούς, με την ανθρώπινη φύση του.  Είναι στιγμές αγωνίας για τον κόσμο που φρόντισε να διδάξει, να οδηγήσει στην μόνη αληθινή πίστη. Είναι αυτοί που αγάπησε και τώρα τους αφήνει να ζήσουν στηριγμένοι στο λόγο Του.

Έχει τελειώσει πλέον την αποστολή Του. Δίδαξε τους ανθρώπους ότι είναι ο Γιος του Θεού, ο απεσταλμένος του Θεού. Με το έργο Του και τη διδασκαλία Του, οδήγησε τους ανθρώπους, που Του ανέθεσε ο Θεός Πατέρας, μακριά από την αμαρτία. Με την διδασκαλία Του, τη γνώση της πραγματικής αλήθειας, γνώρισαν οι άνθρωποι τον αληθινό Θεό και απέδωσαν την τιμή και δόξα με την λατρεία Του. Με το έργο Του, ο Κύριος, επί της γης, πέτυχε να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τον Θεό. Τον βοήθησε να γνωρίσει την πίστη και να την κάνει καθημερινή εφαρμοσμένη ζωή.

Αυτή η προσευχή του Χριστού, που δίκαια χαρακτηρίζεται η αρχιερατική προσευχή του Κυρίου, φανερώνει τον δεσμό ή μάλλον τη σχέση του Θεού Πατέρα με τον Υιό . Είναι στενή η σχέση. Η σχέση πατέρα και γιου. Και είναι τόσο στενή ώστε όπως αναφέρει στην προσευχή προς τον Θεόν- Πατέρα, «τά μά πάντα σά στι καί τά σά μά..» Όλα όσα εχω είναι δικά σου, σου ανήκουν, και όσα έχεις στην κατοχή Σου, είναι και δικά μου, μου ανήκουν. Δεν ξεχωρίζει κάτι δικό Του, εκτος από την ενανθρώπιση και αποστολή Του στον κόσμο. Ο Πατέρας δίνει την εντολή και ο εντολοδόχος Γιος, αναλαμβάνει να την εκτελέσει. Και το περιεχόμενο αυτής της προσευχής, είναι ο απολογισμός του τεράστιου σωτηριολογικού έργου και τα προσδοκόμενα εκπλητικά αποτελέσματα του.

Εδίδαξε τους ανθρώπους τα τρία χρόνια που περιόδευσε πόλεις και χωρία. Δόξασαν τον Θεό, αυτοί που παρακολούθησαν την διδασκαλία, αυτοί που δέχτηκαν και απλώς είδαν τα θαύματά Του. Πίστεψαν ότι πράγματι ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, αλλά όχι σαν επίγειος βασιλιάς, αλλά σαν ο μοναδικός σωτήρας από την αμαρτία, Αυτός που υπόσχεται την αιώνια ζωή στους πιστούς που ακολουθούν τις.εντολές Του, τον νόμο Του.

«Τό ργον τελείωσα  δεδωκάς μοι να ποιήσω». Τέλειωσα όλο το έργο που που ανέθεσες να εκτελέσω αναφέρει στην προσευχή Του, για να συμπληρώσει λίγο πιο κάτω «πάτερ γιε, τήρησον ατούς ν τ ονόματί σου». Κράτησέ τους κοντά Σου, να πιστεύουν σε Σένα. Είναι φανερή, αγαπητοί μου, η αγωνιώδης φροντίδα, όπως θα εκφραζόταν από ένα πατέρα για τα παιδιά του, αλλά και η μεγάλη Του αγάπη. Εκτέλεσε ο Κύριος το έργο που Του ανετέθει. Δεν το άφησε στην τύχη του. Ενδιαφέρεται γιαυτούς που θα πιστέψουν στο όνομά Του. Είναι μια θεία υπόσχεση για τη σωτηρία μας. Ωστόσο η πίστη στον Θεό έχει και ηθικό περιεχόμενο, γιατί αναφέρεται στην εφαρμογή του λόγου του Θεού στην καθημερινή ζωη, «να χωσι τήν χαράν τήν μήν πεπληρωμένην  ν ατος»,  και  όπως συνεχίζει στην προσευχή Του, να είναι γεμάτη η ζωή των πιστών από την χαρά που προέρχεται από τον Χριστό με την ήρεμη και ειρηνεμένη ζωή του πιστού οπαδού Του.

Η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου αδελφοί, έχει αφιερώσει την Κυριακή αυτή στη μνήμη Αγίων Πατέρων, λειτουργών της. Προσπάθησαν και αυτοί στη ζωή τους, μιμούμενοι τον μέγα αρχιερέα Χριστό, ως εντολοδόχοι Του, να εύχονται για το ποίμνιο που τους ανέθεσε ο Κύριος. Ήταν « πόλις ...  πάνω ρους κειμένη» που όλοι την βλέπουν, βλέπουν το παράδειγμά τους. Έγιναν το λυχνάρι που τοποθετημενο «πί τήν λυχνίαν, ... λάμπει πσι τος ν τ οικί». Φωτεινό παράδειγμα με την άγια ζωή τους, έγιναν αφορμή να δοξάζεται το θείο όνομα. Μετελαμπάδισαν σ’ όλους, τους γύρω τους, το φως του Ευαγγελίου.  Καθοδήγησαν τους πιστούς και με τις Συνοδικές αποφάσεις και έλαβαν και την ερμηνεία του λόγου του Θεού, που κατέγραψαν, για να γνωρίσουν τον μόνον αληθινό Θεό, διδάσκοντας τον θείο λόγο και τις εντολές του Θεού. Φρόντισαν τον λαό του Κυρίου να είναι αγαπημένος και ενωμένος. Δεν παρέλειψαν και την υλική ακόμη βοήθειά, προς το ποίμνιο που τους ενεπιστεύθη ο Κύριος, όταν είχε ανάγκη. Προβάλουν ως υποδείγματα, για όλους τους πιστούς αλλά και  για τους λειτουργούς της Εκκλησίας μας, με την προσωπική ζωή, τα έργα τους, το γενικό παράδειγμά τους  και τη διδασκαλία τους, που κάποιοι από αυτούς απετύπωσαν σε γραπτά κείμενα που μας κληροδότησαν.

Ασφαλώς και αυτοί, οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, θα πρέπει να ανέφεραν στις καθημερινές τους προσευχές προσευχόμενοι για το ποίμνιό τους, αυτό που ο μέγιστος αρχιερεύς Χριστός έλεγε: «γώ περί ατν ρωτ. Ο περί το κόσμου ρωτ,λλά περί ν δέδωκάς μοι, τι σοί εσι»

 

Δ.Γ.Σ

 

 

 

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
ΛΟΓΟΣ Β΄
ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟΝ, ΄Η ΠΕΡΙ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ

 

Μηχανεύονται δε πολλά πίσω από την πλάτην μας οι αμαρτωλοί. Και εκείνα τα οποία επινοεί ο ένας κατά του άλλου τα χρησιμοποιούν αυτοί εναντίον όλων. Και έχουμε γίνει νέον και παράδοξον θέαμα όχι εις τους αγγέλους και τους ανθρώπους, όπως ο πιο γενναίος από τους αθλητές Παύλος ο οποίος αγωνιζόταν προς τας αρχάς και τας εξουσίας, αλλά εις όλους σχεδόν τους πονηρούς και εις κάθε καιρόν και τόπον, εις τας  αγοράς, εις τα καπηλεία, εις ώρας χαράς και εις ώρας πένθους. Έχουμε δε φτάσει κιόλας εις την σκηνήν, πράγμα το οποίον λέγω έτοιμος να κλάψω, και μας διακωμωδούν μαζί με τα πιο διεφθαρμένα πρόσωπα. Και τίποτα από αυτά που ακούομεν και βλέπουμε δεν είναι τόσο ευχάριστον, όσον ο Χριστιανός ο οποίος διακωμωδείται.

Αυτά μας δημιουργεί το μίσος και η μεταξύ μας έχθρα. Αυτά εκείνοι οι οποίοι αγωνίζονται δια το αγαθόν και την ειρήνην. Αυτά εκείνοι οι οποίοι αγαπούν τον Θεόν περισσότερον από όσον συμφέρει. Και δεν επιτρέπεται μεν να παλεύει κανείς έξω από τα κεκανονισμένα όρια, ούτε να αγωνίζεται κατ’ άλλον τρόπον. Διότι θα αποδοκιμαστεί και θα εντροπιασθεί και θα χάσει την νίκην εκείνος ο οποίος ξεφεύγει από τα όρια και αγωνίζεται κατ’ άλλον τρόπον, χωρίς να εφαρμόζει τους όρους του αγώνος. έστω και αν είναι γενναίος και πολύ τεχνίτης. Εάν δε αγωνιστεί κάποιος δια τον Χριστόν, αλλά κατά τρόπον αντίθετον προς τας εντολάς του Χριστού, μήπως προσφέρει τίποτε εις την ειρήνην με το να αγωνίζεται δι’ αυτήν κατά τρόπον μη επιτρεπόμενο;

Και ο μεν δαίμονες αισθάνονται ακόμη φρίκην, όταν ακούουν το όνομα του Χριστού και δεν έχει εξαφανιστεί εξ αιτίας της κακίας μας η δύναμις του ονόματος αυτού. Ημείς δε δεν εντρεπόμενα να εξευτελίζωμεν το σεβαστόν αυτό όνομα και πρόσωπον. Και μόνο που δεν τον ακούομεν δι’ αυτό να φωνάξει κάθε ημέραν: «το όνομά μου υβρίζεται εξ’ αιτίας σας από τους ειδωλολάτρας».

Και τον μεν εξωτερικόν πόλεμο δεν τον φοβούμαι, ούτε επίσης το θηρίον, το οποίον έχει ξεσηκωθεί τώρα εναντίον της Εκκλησίας, ούτε όλην την κακίαν του δαίμονος, έστω και αν απειλεί με φωτιάν, με ξίφη, μη θηρία, με κρημνούς και με βάθρα, έστω και να γίνει πιο φοβερός και απάνθρωπος από όλους όσοι μέχρι σήμερα έχουν καταληφθεί από μανίαν, έστω και αν εφεύρει χειρότερα βασανιστήρια από εκείνα τα οποία υπάρχουν τώρα. Ένα φάρμακον έχω δι’ όλα αυτά και ένα τρόπον διά να νικώ – «θα καυχηθώ διά τον Χριστόν» -, θάνατον του Χριστού.

Διά τον ιδικόν μου όμως εσωτερικόν πόλεμον δεν ξέρω τι πρέπει να γίνω, ποια συμμαχίαν να εύρω, ποιον λόγον σοφίας και με ποίαν πανοπλίαν να οπλισθώ διά να αντιμετωπίσω τα τεχνάσματα του διαβολου. Ποίος Μωϋσής θα τον νικήσει με το άπλωμα των χεριών του επάνω εις το όρος, εις τρόπον ώστε να σχηματίζεται και να προμηνύεται ο τύπος του σταυρού; Ποίος Ιησούς ύστερα απ’ αυτόν, ο οποίος αγωνίζεται μαζί με θείας δυνάμεις; Ποίος Δαβίδ, ο οποίος με την ψαλμωδίαν, τον αγώνα με την σφενδόνα και ενδεδυμένος με την δύναμιν του Θεού και με τα δάκτυλά του γυμνασμένα διά τον αγώνα; Ποίος Σαμουήλ, ο οποίος κάνει θυσίας και προσεύχεται να νικά; Ποίος Ιερεμίας, ο οποίος γράφει θρήνους διά τον Ισραήλ, θα ημπορέσει να θρηνήσει επαξίως δι’ αυτά;

Ποίος θα φωνάξει «Λυπήσου, Κύριε, τον λαόν σου και μη επιτρέψεις να εντροπιασθεί η κληρονομιά σου και να κατακτηθεί από τους ειδωλολάτρας»; Ποίος Νώε και ποίος Ιώβ ή Δανιήλ, οι οποίοι συμπροσεύχονται και αναφέρονται μαζί, θα προσευχηθούν δι’ ημάς διά να σταματήσει επ’ ολίγον ο πόλεμος, διά να συνέλθωμεν, δια να γνωρίσωμεν κάποτε ο ένας τον άλλον, διά να μη είμεθα χωρισμένοι εις Ιουδαίους και Ισραηλίτας, αντί να είμεθα όλοι Ισραηλίται, διά να μην υπάρχει πλέον Ροβοάμ και Ιεροβοάμ, Ιερουσαλήμ και Σαμάρεια, αι οποίαι  έχουν παραδοθεί χωριστά εις τους εχθρούς εξ αιτίας των αμαρτιών των και θρηνούνται επίσης χωριστά;

Διότι εγώ μεν ομολογώ ότι δεν διαθέτω τας απαραιτήτους δυνάμεις διά τον πόλεμον αυτόν, και διά τούτο ετράπην εις φυγήν, εσκέπασα το πρόσωπον μου από εντροπήν και εκάθισα μόνος μου, διότι εγέμισα από λύπην, και εζήτησα να σιωπήσω, επειδή αντελήφθην ότι ο καιρός δεν είναι κατάλληλος. Διότι απεμακρύνθησαν από τον Θεόν οι ηγαπημένοι του, διότι εγίναμεν αποστάτες υιοί, ημείς οι οποίοι είμεθα το αμπέλι με τα ωραία κλήματα, το αμπέλι το αληθινό, το οποίο φυτρώνει από τας σταγόνας αι οποίαι πίπτουν από τον ουρανόν. Διότι έχει μετατραπεί εις σύμβολον ατιμίας το διάδημα του κάλλους το οποίον εφορούσα, το σύμβολο της δόξης μου, το στεφάνι διά το οποίον εκαυχόμουν. Εάν δε κάποιος, ύστερα από όλα αυτά, εξακολουθεί να παραμένει τολμηρός και γενναίος, αυτός είναι δι’ εμέ ευτυχής διά το θάρρος και την γενναιότητα του.

Και δεν αναφέρομαι ακόμη εις τον εσωτερικόν πόλεμον ο οποίος διεξάγεται μέσα μας, τον πόλεμον των παθών, ο οποίος γίνεται καθ’ όλην την ημέραν και κατά την νύκτα από το σώμα της ταπεινώσεώς μας πότε κρυφά και πότε φανερά. Και επιθυμίας προς τα άνω ή προς τα κάτω μας στροβιλίζει και μας δημιουργεί τρικυμίαν με τας αισθήσεις και το περιδίνισμα των άλλων τερπνών της ζωής αυτής, με τον πηλόν και την λάσπην εις την οποίαν είμεθα χωμένοι, και με τον νόμον της αμαρτίας, ο οποίος είναι αντίθετος και πολέμιος προς τον νόμον του πνεύματος και προσπαθεί να καταστρέψει την βασιλικήν εικόνα και το θεϊκόν μέρος τα οποία υπάρχουν μέσα μας. Ώστε μόλις και μετά βίας να ημπορεί κανείς να κυριαρχήσει εις την ύλην η οποία τον παρασύρει προς τα κάτω, αφού θα έχει εκπαιδεύσει τον εαυτόν του με μακράν άσκησιν και θα έχει αποχωρίσει ολίγον κατ’ ολίγον το ευγενές και φωτεινόν τμήμα της ψυχής του από το ταπεινόν το οποίον είναι ηνωμένον με το σκότος, ή αφού θα έχει τύχει ευσπλαγχνίας εκ μέρους του Θεού, ή αφού θα έχουν συμβεί και τα δυο μαζί, και αφού θα έχει καταβάλει μεγάλην προσπάθειαν να στρέψει το βλέμμα του προς τα άνω. Προτού δε να ανυψώσει την ψυχήν του με όσην δύναμιν διαθέτει και να καθαρίσει ικανοποιητικώς την διάνοιαν του και να ξεχωρίσει κατά πολύ από τους άλλους ως προς το πλησίασμα προς τον Θεόν, γνωρίζω ότι είναι επικίνδυνον να αναλάβει την καθοδήγησιν ψυχών ή την μεσολάβηση μεταξύ Θεού και ανθρώπων (διότι αυτός περίπου είναι ο ρόλος του ιερέως).

 

(ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
«ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ»
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΕΡΓΑ
ΤΟΜΟΣ 1ος σελ. 179-185)


 

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
 
ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ.κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Τρίτη                1 Μαΐου                                    :               ΚΟΛΩΝΗ
Παρασκευή       4 Μαΐου (Εσπερινός)                  :               ΤΙΜΗ
Σάββατο           5 Μαΐου                                     :               ΑΓΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Κυριακή            6 Μαΐου                                     :               ΦΟΙΝΙ
Σάββατο           12 Μαΐου                                   :               ΑΣΠΡΟΓΙΑ
Κυριακή            13  Μαΐου                                  :               ΓΙΟΛΟΥ
Κυριακή            20 Μαΐου                                   :               ΚΑΤΩ ΠΑΦΟΣ,Άγιοι Ανάργυροι
Κυριακή            27 Μαΐου                                   :               ΓΑΛΑΤΑΡΙΑ
 
ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Παρασκευή       4 Μαΐου (Εσπερινός)                    :               ΕΛΕΔΙΩ
Κυριακή            6 Μαΐου                                      :               ΛΑΡΝΑΚΑ
Σάββατο           12 Μαΐου                                     :               ΔΡΟΥΣΙΑ
Κυριακή            13  Μαΐου                                    :               ΚΡΗΤΟΥ ΤΕΡΡΑ
Κυριακή            20 Μαΐου                                     :               ΚΟΥΚΛΙΑ
Κυριακή            27 Μαΐου                                     :               ΓΕΡΟΣΚΗΠΟΥ,Αγ.Παρασκευή
 
 
ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ κ. ΤΥΧΙΚΟΥ
Παρασκευή        4 Μαΐου (Εσπερινός)                     :               ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ
Σάββατο            5 Μαΐου                                        :               ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ
Κυριακή             6 Μαΐου                                        :               ΠΑΦΟΣ, Παναγία Παντάνασσα
 
 
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ
 

 
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
Κυριακή  6 Μαΐου   : ΑΛΕΚΤΟΡΑ
Κυριακή  13 Μαΐου : ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ ΧΡΥΣΟΧΟΥΣ
 
ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ
Κυριακή 6 Μαΐου   : ΠΑΝΑΓΙΑ
Κυριακή 13 Μαΐου : ΣΤΑΤΟΣ-ΑΓΙΟΣ ΦΩΤΙΟΣ
Κυριακή 27 Μαΐου : ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΝΟΣ
 
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή 13 Μαΐου : ΜΑΝΔΡΙΑ
Κυριακή 20 Μαΐου : ΝΙΚΟΚΛΕΙΑ
Κυριακή 27 Μαΐου : ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΑ
                                      
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΙΤΣΙΟΥΝΗΣ                                
Κυριακή 13 Μαΐου: ΜΕΣΑΝΑ
Κυριακή 27 Μαΐου: ΕΛΕΔΙΩ
 
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ                                    
Κυριακή 13 Μαΐου : ΑΧΕΛΕΙΑ
Κυριακή 27 Μαΐου : ΕΜΠΑ
 
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΚΑΝΗΣ                                
Κυριακή 6 Μαΐου: ΜΕΣΑ ΧΩΡΙΟ
Κυριακή 13 Μαΐου: ΤΣΑΔΑ
Κυριακή 27 Μαΐου: ΠΑΦΟΣ, Αγ.Θεόδωρος
 

 

 

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Θεόδωρος Αντωνιάδης Θεολόγος, Γεώργιος Σαββίδης, Θεολόγος, Δημήτριος Σμυρλής  Θεολόγος, Φιλόλογος.

 

Το περιεχόμενο του παρόντος τεύχους υπάρχει αυτούσιο και στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου www.impaphou.org