English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 

ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Απόστολος: Α΄ Κορ. ιστ΄ 13-24
Ευαγγέλιο: Ματθ. κα΄ 33-42
2 Σεπτεμβρίου 2012

 

 

«Δια τούτο λέγω υμίν ότι αρθήσεται αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής» (Ματθ. κα΄ 43).

Αδελφοί μου, ιδιαίτερα σημαντική, αλλά και προφητική η σημερινή παραβολή των κακών γεωργών. Γιατί, διατυπώνει καθαρά την διαχρονική, σταθερή και αμετάβλητη φροντίδα του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου και παράλληλα την αδιόρθωτη στάση των Ιουδαίων σε ότι αφορά αυτή τη σωτηρία.. Παρά το ότι η σωτηρία του ανθρώπου είναι έργο της πρόνοιας και της συγκαταβάσεως του Θεού, εντούτοις δεν επιβάλλεται αναγκαστικά εις τον άνθρωπο. Ο Θεός δημιουργεί τις προϋποθέσεις, προσφέρει όλα τα δυνατά μέσα και αφήνει στον άνθρωπο την δυνατότητα της αποδοχής. Όμως, ανεξάρτητα από την αποδοχή ή όχι της προσφερόμενης σωτηρίας από μέρους των ανθρώπων, το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων δεν ματαιώνεται.

Ο Θεός, λοιπόν, διαχρονικά επεξεργάζεται το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου, κατ’ αρχάς μέσω του πρωτευαγγελίου και αργότερα με τη «φύτευση του αμπελώνα». Κατά τη σημερινή παραβολή, «αμπελώνας» είναι ο Ιουδαϊκός λαός τον οποίο εγκατέστησε ο Θεός στη γη της Επαγγελίας. Γι’ αυτό το λαό τοποθέτησε σαν «περίφραξη» το νόμο του, προκειμένου να τον προστατεύσει από τους γειτονικούς ειδωλολατρικούς λαούς. Ακόμα έφτιαξε ληνό-πατητήρι, δηλαδή θυσιαστήριο στο οποίο θα χυνόταν το αίμα των θυσιών και τέλος έχτισε πύργο, δηλαδή το ναό.

Αυτό το έργο το εμπιστεύθηκε στα χέρια των ιερέων. Δυστυχώς, όμως, οι ιερείς τους οποίους ο Ιησούς ονομάζει «γεωργούς», καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη του οικοδεσπότη και αντί να παρουσιάσουν ανάλογους καρπούς, αυτοί  οικειοποιήθηκαν  τον αμπελώνα, θανάτωσαν τους απεσταλμένους του Θεού, τους Προφήτες, και τέλος θανάτωσαν και τον ίδιο τον Υιό του Θεού.

Ο Ιησούς, λοιπόν, δεν αναφέρεται μόνο στην προαιώνια φροντίδα του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Δεν κακίζει μόνο τη συμπεριφορά  των Γραμματέων, των Φαρισαίων και των αρχιερέων, καθώς και του λαού, αλλά προαναγγέλλει και το δικό του θάνατο και την Ανάσταση Του. Παράλληλα προαναγγέλλει τόσο την τιμωρία, ηγεσίας και λαού, όσο και τη συνέχιση του έργου της σωτηρίας των ανθρώπων.

Εκφραστική της απογοήτευσης, αλλά και της αποκαρδιωτικής συμπεριφοράς, γενικά θρησκευτικής ηγεσίας και Ιουδαϊκού λαού, αποτελούν τα λόγια του Ιησού που επιβεβαιώνουν τη σημερινή παραβολή. «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ που σκοτώνεις τους Προφήτες και λιθοβολείς όσους, στέλνει ο Θεός σ’ εσένα, πόσες φορές θέλησα να συνάξω τα παιδιά σου, όπως η κλώσα συνάζει τα κλωσόπουλα κάτω από τις φτερούγες της, κι εσείς δεν το θελήσατε. Γι’ αυτό θα ερημωθεί ο τόπος σας. Σας βεβαιώνω, δε θα με δείτε πια, ως την ώρα που θα πείτε: «Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο».

Ο Ιησούς θεωρεί ένοχο και συνένοχο το λαό για τα εγκλήματα που εγίνοντο από τους αντιπροσώπους του σε διάφορες εποχές. Γιατί, κάθε γενιά που καταδικάζει την κακία, τα λάθη των προηγούμενων γενιών, όμως, επαναλαμβάνει κι αυτή όσα κακά έκαμαν οι προηγούμενες γενιές, τότε είναι περισσότερο ένοχη και αναπολόγητη από κάθε προηγούμενη γενιά.

Όμως, παρά την αρνητική συμπεριφορά, τόσο των θρησκευτικών αρχόντων, όσο και του ίδιου του Ιουδαϊκού λαού, ο Θεός παρουσιάζεται ως πανάγαθος που θέλει να οδηγήσει λαό και ηγεσία στο δρόμο της σωτηρίας. Για τούτο, παρά την αποκαρδιωτική συμπεριφορά τους, ο Θεός κάνει μια τελευταία προσπάθεια με την αποστολή του Υιού του.

Δυστυχώς και πάλι θρησκευτική ηγεσία και λαός παραμένουν αδιόρθωτοι. Αντί να συνέλθουν και να μετανοήσουν, αντίθετα θανατώνουν και τον ίδιο τον Υιό του. Αντί να εργαστούν στον αμπελώνα και να γίνουν μέσα από τα έργα των αρετών τους μέτοχοι και κληρονόμοι του αμπελώνα, αντίθετα γίνονται σφετεριστές της κληρονομιάς. Η ανοχή όμως τερματίζεται. Ηγεσία και λαός τιμωρούνται, ιδιαίτερα με τη στέρηση της συμμετοχής στον αμπελώνα, δηλαδή τη βασιλεία του. Τότε ο αμπελώνας εκμισθώνεται σε άλλους γεωργούς, τους Χριστιανούς, από τους οποίους περιμένει να προσφέρουν τον καρπό της αρετής τους. Η βασιλεία  του Θεού δεν είναι δεδομένη για κανένα. Αυτή εξασφαλίζεται μέσα από το σεβασμό και την τήρηση των εντολών του Θεού καθώς και με την παρουσίαση των ανάλογων έργων της αρετής. Άρνηση συμμόρφωσης με τα πιο πάνω σημαίνει άμεσα και στέρηση της ίδιας της βασιλείας του Θεού.

Έτσι και έγινε. Ο Θεός κατάργησε  την άκαρπη Ιουδαϊκή συναγωγή, την δε Ιερουσαλήμ που λιθοβολούσε και σκότωνε τους προφήτες επέτρεψε να καταστραφεί από τα Ρωμαϊκά στρατεύματα. Στη θέση της Ιουδαϊκής Συναγωγής ίδρυσε τη Χριστιανική Εκκλησία. Έδωσε νέο νόμο μέσω του Ιησού και κατασκεύασε νέο θυσιαστήριο. Σ’ αυτό το θυσιαστήριο δεν προσφέρονται θυσίες ζωών αλλά προσφέρεται η αναίμακτη θυσία του σώματος και του αίματος του Χριστού. Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται η οικονομία του έργου της σωτηρίας των ανθρώπων. Μια σωτηρία, που αν και είναι δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, εντούτοις αυτή δεν προσφέρεται αναγκαστικά. Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο μέτοχο, κοινωνό και συνεργάτη στο έργο της σωτηρίας. Περιμένει από τον άνθρωπο να γίνει μέλος της Εκκλησίας και συνειδητά να προσφέρει τους καρπούς της αρετής. Αν σήμερα ή σε κάποια εποχή δεν υπάρχουν πολλά κλήματα να καρποφορήσουν και πολλοί Χριστιανοί δεν είναι άξιοι της δωρεάς που τους προσφέρεται, τότε θα έρθει η στιγμή που θα υπάρξουν  Χριστιανοί που να είναι αληθινοί και άξιοι του ονόματος, αλλά και του αίματος του Ιησού.

Αδελφοί μου, αυτή η αλήθεια είναι μια υπενθύμιση και την ίδια στιγμή και μια προειδοποίηση για όλους αλλά και για τον καθένα από μας ξεχωριστά. Ότι δηλαδή η προσφορά του Θεού υπάρχει. Αρκεί ο άνθρωπος να την αποδεχθεί και να την αξιοποιήσει. Εμείς την έχουμε αποδεχθεί; Αν ναι, τότε την έχουμε αξιοποιήσει στο βαθμό που πρέπει; Ας ελπίσουμε ότι η απάντηση που θα δώσει ο καθένας από μας είναι θετική. Διαφορετικά θα ισχύει για μας η σημερινή προειδοποίηση του Ιησού. «Γι’ αυτό σας βεβαιώνω πως ο Θεός θα σας αφαιρέσει το προνόμιο να είστε ο λαός της βασιλείας του, και θα το δώσει σε ένα λαό που θα παράγει τους καρπούς της βασιλείας». Ας προσφέρουμε, λοιπόν, τους ανάλογους καρπούς για να καταστούμε άξιοι της βασιλείας του Θεού. Αμήν

Θεόδωρος Αντωνιάδης


 

Κυριακή πρό Υψώσεως Τ.Σταυρού
Απόστολος: Γαλ. στ' 11 - 18 
Ευαγγέλιον:  Ιωάν. γ ΄ 13 - 17
Κυριακή 9 Σεπτεμβίου  2012

 

«Οὓτω γάρ γάπησεν Θεός τόν κόσμον, στε τόν υόν ατο τόν μονογεν δωκεν, να πς πιστεύων ες ατόν μή πόληται, λλ’ χ ζωήν αἰώνιον»

 

Σε μερικές μέρες τιμούμε τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου μας, και με αυτή την τιμή αναγνωρίζουμε και τιμούμε την θυσία του Κυρίου μας. Θυσία για την οποια πρέπει να είμαστε ευγνώμονες. Θυσία που έγινε για να σωθεί ο κόσμος, οι άνθρωποι, εμείς. Σύμβολο ο Τίμιος Σταυρός, σύμβολο που ενώνει τους χριστιανούς. Σύμβολο που θα εκπλήρωνόταν η ευχή και η επιθυμία του Κυρίου, στην αρχιερατική Του προσευχή, αν τελικά περιλάβει όλους τους ανθρώπους. Ευλογία μοναδική, αν όλοι οι χριστιανοί με το ενωτικό αυτό συμβολο και την αγάπη του Κυρίου που συμβολίζει, ενώνονταν όλοι μαζί πάλι, όπως ξεκίνησαν με την ίδρυση της Εκκλησίας του Χριστού. Όλοι μαζί, χωρίς εγωισμούς και μισαλλοδοξίες. Όλοι μαζί στο όνομα του Κυρίου μας. Όλοι μαζί με την απεραντη αγάπη του Χριστού μας. Για όλους εμάς λοιπόν θυσιάστηκε ο Κύριος. Για να μας απαλλάξει από την αμαρτία.

Τόσο πολύ λοιπον, αγάπησε ο Θεός τους ανθρώπους, ώστε παράδωσε στον σταυρικό θάνατο τον μονογενή Του γιο, ώστε κάθε ένας που πιστεύει σ’ Αυτόν να μη χαθεί, αλλά να ζήσει αιώνια.

Η αγάπη του Θεού, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι δεδομένη. Θα ήταν παράλογο και απίθανο να μη αγαπά ο Θεός τα πλάσματά Του. Τα πλάσματα που με τόση αγάπη και σοφία δημιούργησε. Ωστόσο το μέγεθος της αγάπης αυτής φανερώθηκε και πρακτικά με την θυσία του μονογενούς Του γιου. Ασφαλώς δεν είχε καμιά υποχρέωση να δώσει τον γιο Του για τη σωτηρία των ανθρώπων. Άλλωστε έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο ώστε να μπορεί να κάμει τις επιλογές του. Να επιλέγει τον δρόμο που θα ακολουθήσει. Κι όμως ο άνθρωπος δεν έκαμε την καλύτερη επιλογή πάντοτε. Λησμόνησε τον Θεό του. Λησμόνησε τις εντολές Του. Γιαυτό όταν πλέον ο άνθρωπος ξεφυγε από τον δρόμο που του υπέδειξε ο Θεός έστειλε τον γιο Του. Δεν ήθελε να χαθεί ο άνθρωπος στον αιώνιο θάνατο.  Γιατί ενώ ο άνθρωπος είναι θνητό πλάσμα, έχει την αθάνατη ψυχή που του παραχωρεί την δυνατότητα να παραμείνει αθάνατος. Αυτή τη δυνατότητα πρέπει να αξιοποιήσει μένοντας κοντά στο Θεό και τηρώντας τις εντολές Του.

Σημειώνει ο Κύριος στη συνομιλία Του με τον άρχοντα Νικόδημο, που ήταν μέλος του συνεδρίου των Ιουδαίων, αγαπητοί μου: «ἳνα πς πιστεύων ες ατόν μή πόληται». «Πς πιστεύων». Δεν υπάρχει διάκριση χρώματος, φυλής ή άλλων διαφορών που ξεχωρίζουν συνήθως τους ανθρώπους. Μόνο μια προϋπόθεση υπάρχει: « πιστεύων ες αὐτόν». Να πιστεύει στον Κύριο, στον Γιο του Θεού, που θυσιάστηκε για μας, τους ανθρώπους. Η πίστη μοναδική προϋπόθεση, όρος απαράβατος. Φυσικά η εμπιστοσύνη στον Κύριο, δεν είναι ένας απλός λόγος, μια διακήρυξη. Δεν είναι άσχετη από την διδασκαλία Του. Γιαυτό πρέπει ο άνθρωπος να γνωρίζει το περιεχόμενο της πίστης. Να γνωρίζει και να μελετά. Και βέβαια δεν είναι θεωρητική η αντιμετώπιση της αλήθειας του ευαγγελίου. Έχει και την πρακτική της όψη. Έχει σχέση με τις εντολές του Θεού. Η εμπιστοσύνη στον λόγο του Θεού πρέπει να χρωματίζει κάθε μας πράξη. Δεν υπάρχουν πράξεις που να είναι άσχετες από την πίστη μας στον Θεό. Και όχι μόνο οι πράξεις, αλλά και τα λόγια και ακόμη περισσότερο και οι σκέψεις μας.

Ο χριστιανός εφαρμόζει σε κάθε στιγμή της ζωής του τον ηθικό νόμο του ευαγγελίου. Σταθερα και με συνέπεια. Και προς όλους με την ίδια συνέπεια. Περήφανος γιατι είναι χριστιανός. «Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχσθαι ε μή ν τ σταυρ τοῦ Κυρίου». Όσο για μένα, σημειώνει ο απόστολος Παύλος στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να καυχιέται για τίποτε άλλο από τον σταυρό του Κυρίου,. Καύχημα πραγματικά μοναδικό, αγαπητοί μου αδελφοί, η καύχηση και υπερηφάνεια για την ιδιότητα μας τη χριστιανική, για το σύμβολο του σταυρού. Για το σύμβολό που χαρακτηρίζει τη ζωή μας. Το σύμβολο που υπενθυμίζει την σταυρική θυσία του Κυρίου μας. Για το σύμβολο που στερεώνει την πίστη μας για την απολύτρωσή μας από τα δεσμά της αμαρτίας, τα δεσμά του θανάτου. Σύμβολο που μας θυμίζει ακόμη την ανάσταση του Κυρίου μας, γιατί μετά την σταυρική θυσία, αναστήθηκε. Σε μια αναστημένη ζωή καλούμαστε και μπορούμε να οδηγηθούμε και εμείς όταν ζούμε με εμπιστοσύνη στον Κύριό μας και ακολουθούμε τις εντολές Του στην καθημερινή μας ζωή. Γιαυτό προσευχόμαστε και αυτό ελπίζουμε.

 

δ.γ.ς.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ
Απόστολος:     Γαλ.  β΄ 16 – 20
Ευαγγέλιο :  Μάρκ.  η΄ 34 -  θ΄ - 1
16 Σεπτεμβρίου 2012

«Ος  γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν». 

 

Στο σημερινό ιερό Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί, ο Κύριος, μας φανερώνει την  ανεκτίμητη αξία της ψυχής μας. Εκείνος, μας λέει, που θέλει να σώσει την ψυχή του, θα ξέρει ότι θα χάσει τη ζωή του. Αυτό είναι το νόημα των λόγων του Κυρίου, που μοιάζουν με πολεμικό προσκλητήριο. Σάλπισμα επαναστατικό είναι οι λόγοι αυτοί του Κυρίου. Σάλπισμα που καλεί σε ανατροπή της νοοτροπίας και ζωής των υλιστών και κοσμικοφρόνων ανθρώπων. Σάλπισμα που χαράσσει νέα πορεία στη ζωή μας και που αντηχεί προς όλες τις κατευθύνσεις και διακηρύσσει ότι  δεν  είναι το πάν στη ζωή μας τα υλικά αγαθά. Και ότι θα πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι, να τα θυσιάσουμε όλα, ακόμα να υποστούμε και θάνατο, για χάρη της σωτηρίας της ψυχής μας. Γιατί αν χάσουμε τη ψυχή μας, χάνουμε τον Θεό και επομένως τη σωτηρία μας. Αξίζει, λοιπόν, ν΄ασχοληθούμε κι εμείς σήμερα με την αξία της ψυχής και τη φροντίδα και τις θυσίες που χρειάζονται για την σωτηρία της.

Είναι , πράγματι, μοναδική η αξία της ψυχής μας γιατί είναι δημιούργημα εξαίρετο του Τριαδικού Θεού. Όταν ο Θεός εδημιούργησε το ανθρώπινο σώμα, ενεφύσησε στο πρόσωπον αυτού « πνοήν ζωής» ( Γέν. Β΄ 7) Το εμφύσημα αυτό του Θεού εδημιούργησε την ψυχή μας. Και είναι το εμφύσημα αυτό « η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος» , όπως λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Δεν έγινε δηλαδή το Αγιον Πνεύμα ψυχή του ανθρώπου, αλλά με την ενέργειά Του έκτισε την ψυχή του ανθρώπου. Γι΄αυτό και  ο άνθρωπος είναι « κατ΄εικόνα Θεού» (Γέν   Α΄26).

Η ψυχή μας σαν τέτοια έχει τα χαρακτηριστικά του Θεού. Το λογικό, την ελευθερία, το δημιουργικό. Στοιχεία τα οποία δεν έχουν τα ζώα, γιατί ακριβώς δεν έχουν ψυχή. Η θέληση, η αγάπη προς την ελευθερία, όλα μας τα συναισθήματα και όλα όσα μας κάμνουν, να μοιάζουμε με τον Θεό, είναι λειτουργίες και εκδηλώσεις της ψυχής. Η ψυχή είναι εκείνη που κινεί και διευθύνει το σώμα. Γι΄αυτό και όταν φύγει η ψυχή το σώμα είναι  ακίνητο , νεκρό. Όλος ο κόσμος, με όλα του τα αγαθά, δεν αντισταθμίζει την αξία της ψυχής. Δεν υπάρχει κανένα αντάλλαγμα ισάξιο της ψυχής μας. Αν υπήρχε τρόπος να ζυγίσουμε από το ένα μέρος όλα τα αγαθά του κόσμου και από το άλλο την ψυχή, η ψυχή θα βάρυνε περισσότερο.

Εκτός τούτου, η ψυχή μας είναι και αθάνατος. Δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ. Θα υπάρχει πάντοτε, και όταν ακόμα πεθάνει το σώμα μας, η ψυχή μας θα εξακολουθεί να ζεί. Ο θάνατος δεν αγγίζει ποτέ την ψυχή μας. Οι ψυχές μας είτε στον Παράδεισο, είτε στην  Κόλαση, δεν  θα νεκρωθούν. Η αθανασία είναι βασικό  χαρακτηριστικό των ψυχών  μας. Όλα τα άλλα επίγεια   αγαθά, τα πλούτη, οι τιμές, οι απολαύσεις δεν ισοφαρίζουν την αξία της ψυχής μας. Κι αν όλα αυτά φανερώνουν καθαρά και ζωηρά την αξία της ψυχής μας, υπάρχει κάτι ακόμα, που προσδίδει ακόμα μεγαλύτερη αξία στην ψυχή μας. Είναι η θυσία του Κυρίου στο Σταυρό και το τίμιο αίμα Του. Που χύθηκε για την απολύτρωση των ψυχών μας, από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο.

 Γι΄αυτό κι εκείνο που φανερώνει προ πάντων την αξία της ψυχής μας και κάμνει επιβεβλημένη κάθε θυσία για χάρη της,   είναι  το   ότι για τη σωτηρία της, εχύθη το Αίμα του Θεανθρώπου Ιησού.  Κι΄  έπρεπε να χυθεί το Αίμα του Χριστού στο   Γολγοθά,  προκειμένου   να σωθεί η ψυχή μας. Η θυσία εκείνη, επι   πλέον μας λέει, ότι πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να πονέσουμε κι εμείς, αν θέλουμε να σώσουμε την ψυχή μας. Χωρίς κόπο, χωρίς βία, χωρίς διάθεση , να τα θυσιάσουμε  όλα, όσα βέβαια εμποδίζουν την σωτηρία της ψυχής μας, είναι αδύνατο να σωθούμε. Σωτηρία ψυχής και άνετος  χριστιανισμός, δηλαδή  ζωή, που δεν θα μας κοστίζει καθόλου, είναι πράγματα  ασυμβίβαστα. Γι΄ αυτό και χρειάζονται θυσίες, αν θέλουμε να σώσουμε την ψυχή μας.

Η προσωρινότητα και η ματαιότητα των αγαθών του κόσμου τούτου, τα καθιστούν ανίκανα να ικανοποιήσουν τους ευγενείς και υψηλούς  πόθους, που έχουμε όλοι μας. Είναι σπάνιο φαινόμενο και εξαίρεση, το να υπάρχει κάποιος, που να απολαμβάνει τα υλικά αγαθά και να είναι συγχρόνως και πλήρως ικανοποιημένος και ψυχικά  αναπαυμένος.  Αν  θέλουμε, λοιπόν, ν΄ ακολουθήσουμε τον Σωτήρα, που χαρίζει τη σωτηρία της ψυχής, χρειάζεται αυταπάρνηση. Να αρνηθούμε τον εαυτό μας. Να απαλλαγούμε από κάθε τι που είναι ένοχο και αμαρτωλό. Να διώξουμε από μέσα μας το φθόνο και το θυμό, το ψεύδος και την  πλεονεξία. Να θυσιάσουμε γενικά τον εγωϊσμό μας και ό,τι άλλο θέλει ο κακός εαυτός μας. Η θυσία αυτή είναι βασική  και πρωταρχική, είναι όμως  και δύσκολη. Γιατί μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, η αμαρτία έγινε ένα  με το είναι μας. Η διάνοια του ανθρώπου έγκειται επιμελώς επί τα πονηρά εκ νεότητος αυτού. Γι΄ αυτό και χρειάζεται πνεύμα  θυσίας και αγώνας αποφασιστικός, αλλά και διαρκής προσπάθεια, για να απαλλαγεί η ψυχή μας από το κακό και να πετάξει προς τον Πλάστη και Δημιουργό της.

Είναι σε όλους γνωστό, ότι κανένα σπουδαίο έργο δεν επιτυγχάνεται, χωρίς κόπους και θυσίες. Για να μορφωθεί ο φοιτητής, να προοδεύσει ο επιστήμονας, να εξελιχθεί ο έμπορος, να τακτοποιηθεί  καλά ο οικογενειάρχης, να συγκομίσει καρπούς ο γεωργός, χρειάζονται θυσίες. Θυσίες πολλές και μάλιστα μερικές φορές και πολύ σκληρές. Αν, λοιπόν, για τα θέματα αυτά της παρούσας ζωής, απαιτούνται θυσίες, πολύ περισσότερο χρειάζεται διάθεση για θυσίες, για τη σωτηρία της ψυχής μας. Και να ξέρουμε ότι αντί των φθαρτών πραγμάτων που θυσιάζουμε εδώ, θα μας χαρισθούν τα άφθαρτα, αντί των προσκαίρων τα αιώνια και αντί των επιγείων τα επουράνια.

Αδελφοί μου! Ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος , λέει, ότι το ενδιαφέρον για  τη σωτηρία της ψυχής μας, μοιάζει με το εμπόριο.  Όπως, λέει, κάθε βράδυ ο έμπορος υπολογίζει το κέρδος και τη ζημιά της ημέρας, έτσι όλοι εμείς θα πρέπει κάθε βράδυ, να κάνουμε τον απολογισμό μας. Να εισερχόμαστε στα άδυτα της καρδιάς μας και να ρωτούμε τον εαυτό μας. Μήπως με κάποιο τρόπο σήμερα παρώξυνα τον Θεό;  Μήπως  είπα κάποιο λόγο αργό; Μήπως αδιαφόρησα για κάτι;  Μήπως εξώργισα τον αδελφό μου; Μήπως κατέκρινα κάποιο; Μήπως ήλθε μέσα μου κάποια επιθυμία σαρκική και την δέχτηκα με ευχαρίστηση; Μήπως νικήθηκα από γήϊνες φροντίδες; Αυτός ο απολογισμός, λέει, θα μας βοηθήσει να επανορθώνουμε τις ζημιές και να αποκτούμε πνευματικά κέρδη για την ψυχή μας, που πρέπει το δίχως άλλο, παραδίνοντάς την καθημερινά στον Σωτήρα μας, να την ασφαλίσουμε και να την σώσουμε.

 

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος


 

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ
Απόστολος: Γαλ. δ΄ 22-27
Ευαγγέλιο: Λουκ. ε΄1-11
23 Σεπτεμβρίου 2012  

 

«Από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών»

Χαριτωμένη εικόνα να βλέπουμε τον Κύριο, τον Ιησού Χριστό, στην ψαρόβαρκα του αποστόλου Πέτρου και από εκεί να μιλά στα πλήθη που είχαν συγκεντρωθεί στην ακρογιαλιά. Ήταν τόσος πολύς κόσμος, ώστε διάλεξε την βάρκα, για να τους έχει όλους απέναντι του. Αυτό το ψαροκάικο μπορούμε να πούμε ότι έγινε ο πρώτος άμβωνας, για να ακουστεί το κήρυγμα του Ευαγγελίου από το στόμα του Ιησού Χριστού. Μικρόφωνο δεν υπήρχε τότε. όμως θα μπορούμε να φανταστούμε με πόση προσοχή, ησυχία, κατάνυξη, με πόση λαχτάρα άκουγε όλος αυτός ο κόσμος τα λόγια του Κυρίου, αλλά και τι γοητεία θα είχαν τα λόγια Του, ώστε να Τον ακολουθούν όπου πήγαινε και να στέκονται ώρες ακούγοντας το κήρυγμα Του.

Πολλές άλλες φορές μιλούσε στο Ιερό, όπως γράφουν οι Ευαγγελιστές δηλαδή, στον τότε ναό του Σολομώντος αλλά και στις κατά τόπους συναγωγές των Ιουδαίων.

Τον είδαμε να μιλά άλλες φορές στην έρημο, όπου τον είχαν ακολουθήσει χιλιάδες λαού, τότε που εκτός από την πνευματική τροφοδοσία των λόγων Του, τους έδωκε και την σωματική τροφή, ευλογώντας και πληθαίνοντας τους πέντε άρτους.

Τον είδαμε να ομιλεί σε σπίτια, με τόσο συνωστισμό, ώστε να μην μπορεί να πλησιάσει κανείς ούτε κοντά στην θύρα.

Τον είδαμε να διδάσκει παρά το φρέαρ του Ιακώβ πηγαίνοντας προς την Σαμάρεια, όπου στο κήρυγμα Του ολόκληρο χωριό πίστευσε.

Τον είδαμε να διδάσκει ιδιαιτέρως τους Αποστόλους κατά την ώρα του Μυστικού Δείπνου. Αλλά Τον είδαμε να διδάσκει και από τον Σταυρό Του στον Γολγοθά, επισφραγίζοντας όλα Του τα κηρύγματα με το κήρυγμα της αγάπης, ζητώντας να συγχωρήσει ο Θεός και αυτούς που Τον σταύρωσαν. Αυτά όλα μας διδάσκουν πόση σημασία έδινε ο Κύριος στο κήρυγμα, στη διδασκαλία και πόσο εμείς οι χριστιανοί πρέπει να ζητάμε με δίψα, με πόθο, με ενδιαφέρον θερμό να φωτιζόμαστε από τον λόγο του Θεού ακούοντας ή διαβάζοντας τον.

Το δεύτερο που πρέπει να προσέξουμε, είναι η υπακοή του αποστόλου Πέτρου στα λόγια του Κυρίου, αν και ακόμα δεν ήταν μαθητής του Χριστού. Του ζητά να μπει στην βάρκα του και το δέχεται ο Πέτρος. Παραχωρεί τη βάρκα του στον Κύριο. Παραχωρούμε άραγε εμείς με την ίδια προθυμία κάτι που μας ζητά ο Κύριος μας; Την αγάπη μας ζητά. Να είμαστε κοντά Του μας ζητά. Να είμαστε φίλοι Του, μας ζητά. Να έλθει και να βρίσκεται στο σπίτι μας, στην οικογένεια μας ζητά. Τον δεχόμαστε; Τον θέλουμε ή του κλείνουμε την πόρτα της ψυχής μας, του σπιτιού μας, της ζωής μας;

Να προσέξουμε και πάλι την υπακοή του Πέτρου. Αφού τελείωσε το κήρυγμα Του ο Κύριος, του λέγει: Πάμε τώρα στα βαθιά νερά να ρίξουμε τα δίκτυα. Του λέγει με παράπονο ο Πέτρος. «Κύριε, δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες, ουδέν ελάβομεν». Μια ολόκληρη νύκτα κοπιάσαμε και δεν πιάσαμε ένα ψάρι, αλλά αφού το θέλεις, θα ξαναρίξουμε τα δίκτυα.

Έδειξε αξιοθαύμαστη υπακοή. Θα μπορούσε να πει: Δάσκαλε, βλέπε τη δουλειά σου και μη μιλάς για ψάρεμα. Αφού την νύκτα, στην κατάλληλη ώρα δεν πιάσαμε κανένα ψάρι, τώρα, μέρα μεσημέρι, θα ρίξουμε τα δίκτυα; Φτάνει η κούραση της νύκτας. Θα μα κοροϊδεύουν και οι άνθρωποι, όταν βλέπουν να ψαρεύουμε σε ώρα ακατάλληλη.

Όμως έδειξε υπακοή. Αφού το λες, θα πάμε. Και το θαύμα έγινε. Έπιασαν τόσα ψάρια, ώστε κινδύνευε η βάρκα να βυθιστεί και αναγκάστηκαν να φωνάξουν, τον Ιωάννη με τη βάρκα του, για να μοιράσουν τα ψάρια και πάλι με κίνδυνο να βυθιστούν και οι δυο ψαρόβαρκες,  ήρθαν στη στεριά, αναγνωρίζοντας και ομολογώντας το θαύμα.

Βλέπουμε στη συνέχεια και την ανταμοιβή της υπακοής. Ο Κύριος σαν να ήθελε να πληρώσει ενοίκιο στον Πέτρο που διέθεσε σαν άμβωνα το πλοίο του, αλλά αμείβοντας και την υπακοή του, τον ικανοποιεί, βέβαια, υλικά δίνοντας του τόσα ψάρια που δεν είδε ποτέ στη βάρκα του.

Αλλά το κυριότερο: Ο Κύριος πληρώνει πλουσιότερα την οποιαδήποτε προσπάθεια μας για ένα καλό έργο που κάναμε. Δεν έφτανε η υλική αυτή ικανοποίηση αλλά η πνευματική καταξίωση, η μεγάλη, η αφάνταστη σε αξία τιμή που έκαμε στον Πέτρο. Από τώρα, του λέγει ο Κύριος θα γίνεις ψαράς ανθρώπων· «από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών».

Δεν υπήρχε πιο μεγάλη ανταμοιβή για τον Πέτρο. Που να το φανταστεί, ότι στα δίκτυα των λόγων του θα έπιανε ψυχές ανθρώπων! Τα ψάρια που έπιανε με την βάρκα πέθαιναν, σε λίγη ώρα. Απεναντίας, οι άνθρωποι  τους οποίους έπιανε με τα δίχτυα του Ευαγγελίου κέρδιζαν ζωήν αιώνιον.

 

Γιώργος Σαββίδης


 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ
Απόστολος: Β΄ Κορ. στ΄ 16-ζ΄ 1
Ευαγγέλιο: Λουκ. στ΄ 31-36
30 Σεπτεμβρίου 2012

 

«Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως» (Λουκ. στ΄31)  

 

Από τη στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι διαφέρει από την υπόλοιπη άλογη δημιουργία, αισθάνεται την ανάγκη να οργανωθεί κοινωνικά για να μπορέσει να συμβιώσει με τους άλλους ανθρώπους. Για να είναι η ζωή του υποφερτή και όχι «βίος αβίωτος» άρχισε να συντάσσει κανόνες λειτουργίας αυτών των κοινωνιών. Αυτοί οι κανόνες, όσο κι αν βελτιώνονταν με την πάροδο του χρόνου εντούτοις παρέμεναν ατελείς, όπως και ο άνθρωπος. Σε ότι αφορά την ηθική συμπεριφορά αυτή αποτύπωνε και πάλι την ανθρώπινη ατέλεια. Ηθικό και δίκαιο γι’ αυτόν ήταν η επιβολή του δυνατού στον αδύνατο, η δε εκδίκηση κυριαρχούσε στην καθημερινή ζωή του.

Όμως, αυτός ο τρόπος ζωής και συμπεριφοράς τον κρατούσε δέσμιο σε συμπεριφορά παρόμοια με εκείνη των ζώων. Και τούτο γιατί, με την πτώση, ο άνθρωπος αποξενώθηκε από το Θεό και απομακρύνθηκε από το σκοπό της δημιουργίας του, δηλαδή «το καθ’ομοίωσιν Θεού».

Ο Κύριος, μέσα από το σημερινό ευαγγέλιο, υπενθυμίζει στον άνθρωπο ότι προορισμός του παραμένει η ομοίωση του με το Θεό και ο οποίος όμως θα γίνει κατορθωτός με τη δική του προσπάθεια. Παράλληλα προσφέρει στον άνθρωπο μια νέα ηθική διδασκαλία με επίκεντρο την αγάπη. Μια αγάπη που προσφέρεται από το Θεό στον άνθρωπο, όχι απλά σαν διδασκαλία, αλλά και έμπρακτα με την ενανθρώπιση και τη σταυρική θυσία του Κυρίου.

Αυτή η αγάπη σαν ηθική διδασκαλία είναι πρωτόγνωρη, γιατί ξεφεύγει από τα όρια της συναλλαγής. ξεπερνά την ισοδύναμη προς τον εαυτό μας αγάπη και φτάνει στη θυσία. Αγάπη ίσον θυσία. Αγάπη σημαίνει να νικάς και να θυσιάζεις κάθε τι δικό σου και να το προσφέρεις στο συνάνθρωπο σου. Σε οποιοδήποτε συνάνθρωπο σου, ακόμα και στον εχθρό σου.

Και αυτή η διδασκαλία είναι πρωτάκουστη, αφού προχωρεί πέρα από τη διδασκαλία του Μωσαϊκού νόμου που συνιστούμε το «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» και η οποία διαφοροποιήθηκε από τους Ιουδαίους με την προσθήκη «και μισήσεις τον εχθρόν σου». Άρα η Ιουδαϊκή αγάπη επανερχόταν στον καθιερωμένο νόμο της εκδίκησης και μάλιστα κατά τρόπο νόμιμο με το γνωστό «οφθαλμό αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος».

Όμως, αυτή η διδασκαλία του Ιησού ξεπερνά και την αγάπη, όπως εκφράστηκε από την Αντιγόνη ότι: «δεν πλάστηκα για να μισώ αλλά για ν’ αγαπώ». Αυτή η αγάπη της Αντιγόνης ήταν τέλεια για την εποχή της αφού παραμέριζε την εκδίκηση, όμως δεν έφτανε στο ύψος της Χριστιανικής αγάπης που συνιστά θυσία κάθε τι δικού μας υπέρ των άλλων.

Αυτή η διδασκαλία της αγάπης, «της σταυρικής» αγάπης μας υπενθυμίζει η Εκκλησία με την εικόνα του εσταυρωμένου Χριστού, αλλά και του σταυρού. Αυτή η αγάπη προσφέρεται από το Θεό στον άνθρωπο και επιστρέφει από τον άνθρωπο σαν αγάπη στο Θεό, μέσα από την αγάπη προς το συνάνθρωπο. Αυτή η «μίμηση» του Χριστού από τον άνθρωπο τον οδηγεί στην τελείωση και την ομοίωση του με το Θεό. Μάλιστα αυτή η «μίμηση» του Χριστού δε γίνεται από εξαναγκασμό, αλλά με την ελεύθερη θέληση του ανθρώπου.

Ακούσαμε στην αρχή του σημερινού ευαγγελίου: «Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείται αυτοίς ομοίως». Δηλαδή, όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να συμπεριφέρεστε κι εσείς. «Χρυσό κανόνα» ονόμασαν τα λόγια αυτά του Κυρίου, γιατί με την εφαρμογή του ο άνθρωπος ελευθερώνεται από οποιοδήποτε άλλο νόμο. Ακόμα, γιατί θεμέλιο αυτού του κανόνα είναι ο σεβασμός και η εκδήλωση της αγάπης. Αυτό που ξεκινά σαν επιθυμία από μέσα μας, στο τέλος γίνεται πράξη. Αυτό το «ποιείτε» είναι το κύριο χαρακτηριστικό της Χριστιανικής αγάπης. Κατά τον Ιησού «μεγάλος» στη βασιλεία του θα θεωρηθεί εκείνος που θα τηρήσει τις εντολές και θα διδάξει έτσι και τους άλλους. «Ος δ’αν ποιήσει και διδάξει, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. ε΄ 19). Αυτή η έμπρακτη αγάπη προς το συνάνθρωπο θεωρείται από τον Ιησού σαν προσφορά προς τον ίδιο: «Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε΄40).

Η αγάπη, λοιπόν, είναι η εσωτερική επιθυμία που στην πορεία γίνεται πράξη και μάλιστα ανιδιοτελής, δηλαδή προσφέρεται χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα. Αγάπη που προσφέρεται και περιμένει να πάρει δεν είναι αγάπη, αλλά πράξη συναλλαγής. Η Χριστιανική αγάπη είναι πάνω από τα ανθρώπινα μέτρα. Η Χριστιανική αγάπη είναι θυσία, είναι αγάπη σταυρική. Μέσα από την αγάπη προσφέρω τα πάντα χωρίς να διεκδικώ τίποτε.

Η αγάπη, λοιπόν, δεν είναι συναλλαγή. Είναι υπέρβαση αδυναμιών και εγωισμού. Η αγάπη είναι προσφορά. Όταν αγαπάς δίνεις χωρίς να απαιτείς να πάρεις. Και αυτή η χωρίς όρια προσφορά προσφέρεται στον κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από φυλετική ή εθνική καταγωγή, ακόμα και στον εχθρό.

Αυτός είναι ο κόσμος της αγάπης. Ένας κόσμος τον οποίο οραματιζόμαστε μεν, αλλά στην πράξη τον βλέπουμε από μακριά ή τον κρατάμε μακριά. Μέρος αυτού του κόσμου είμαστε κι εμείς, πότε σαν διαμορφωτές και πότε σαν χαλαστές. Σαν μέλη αυτού του κόσμου ποια η δική μας συμβολή; Ποια η δική μας επιθυμία; Ποιο το δικό μας θέλω; Κι αν ακόμα παραδεχτούμε ότι κινούμαστε στα όρια της συναλλαγής του «παίρνω για να δώσω» γιατί να μην αντιστρέψουμε, για χάρη της συζήτησης, αυτή τη συναλλαγή, μετατρέποντας την σε «δώσε για να πάρεις». Δώσε πρώτος αυτό που απαιτείς ή περιμένεις να σου δώσουν οι άλλοι. Δώσε πρώτος. Γίνε διαμορφωτής του κόσμου που οραματίζεται. Κάνε σήμερα την αρχή.

Αδελφοί μου, όσοι συνειδητοποιούμε τη χάρη του Θεού και τη μέχρι θανάτου προσφορά της αγάπης του σε μας, ας απαντήσουμε, μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων του ο καθένας, με αγάπη σ’ αυτήν την αγάπη. Ας προσέξουμε κι ας υπακούσουμε στα σημερινά λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Συνεργάτες του Θεού καθώς είμαστε, σας παρακαλούμε να μην αφήσετε να πάει χαμένη η χάρη του Θεού που δεχτήκατε, γιατί η Γραφή λέει: Στον καιρό της χάρης σε άκουσα και την ημέρα της σωτηρίας σε βοήθησα. Να, τώρα είναι ο καιρός της χάρης, τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας. Η σημερινή μέρα ας είναι η συνειδητή απάντηση στην αποδοχή της χάρης του Θεού, η δε έμπρακτη αγάπη μας ας είναι η επισφράγιση και η επιβεβαίωση της σημερινής ημέρας σαν ημέρας και της δικής μας σωτηρίας. Αμήν.

 

Θεόδωρος Αντωνιάδης



 

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
 
ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ.κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Σάββατο               1 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)       :               ΜΗΛΙΑ
Κυριακή               2 Σεπτεμβρίου                         :               ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Παρασκευή           7 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)       :               ΚΟΙΛΗ
Σάββατο               8 Σεπτεμβρίου                          :               ΜΑΛΛΙΑ
Κυριακή               9  Σεπτεμβρίου                         :               ΤΙΜΗ
Πέμπτη                13 Σεπτεμβρίου(Εσπερινός)       :               ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΕΓΕΙΑΣ
Παρασκευή           14 Σεπτεμβρίου                        :               ΟΜΟΔΟΣ               
Κυριακή               16 Σεπτεμβρίου                        :              ΑΡΜΙΝΟΥ
Τετάρτη                19 Σεπτεμβρίου(Εσπερινός)      :              ΠΙΣΣΟΥΡΙ
Κυριακή                23 Σεπτεμβρίου                       :              ΒΑΣΑ   
Τετάρτη                26 Σεπτεμβρίου                       :              ΠΡΑΣΤΕΙΟ
Κυριακή                30 Σεπτεμβρίου                       :              ΚΕΛΟΚΕΔΑΡΑ
 
 
ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΧΩΡΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Σάββατο                1 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)       :               ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Κυριακή                2 Σεπτεμβρίου                         :               ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Παρασκευή            7 Σεπτεμβρίου (Εσπερινός)       :               ΓΙΟΛΟΥ
Σάββατο                8 Σεπτεμβρίου                         :               ΑΡΣΟΣ
Κυριακή                9  Σεπτεμβρίου                        :               ΠΟΛΙΣ ΧΡΥΣΟΧΟΥΣ
Παρασκευή           14 Σεπτεμβρίου                        :               ΣΤΑΥΡΟΣ ΨΩΚΑΣ           
Κυριακή               16 Σεπτεμβρίου                         :               ΣΚΟΥΛΛΗ
Κυριακή               23 Σεπτεμβρίου                         :               ΘΕΛΕΤΡΑ            
Παρασκευή           28 Σεπτεμβρίου                         :               ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΥ
               
 
 
 
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου  : ΤΡΕΜΙΘΟΥΣΑ
Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου  : ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ
Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου: ΚΟΛΩΝΗ

 

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Θεόδωρος Αντωνιάδης Θεολόγος, Γεώργιος Σαββίδης, Θεολόγος, Δημήτριος Σμυρλής  Θεολόγος, Φιλόλογος.

 

Όλο το περιεχόμενο του παρόντος δελτίου κηρυγμάτων μπορείτε να το βρείτε και στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου: www.impaphou.org