English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 

ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2014
 
Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Απόστολος: Εβρ, ζ΄7-17
Ευαγγέλιο: Λουκ. β΄22-40
2 Φεβρουαρίου 2014
 

 

 

«Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν
πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον».
 

Με χέρια που τρέμουν από θαυμασμό και συγκίνηση, υποδέχεται σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, ο Πρεσβύτης Συμεών τον Σωτήρα Κύριο. Κι’ ενώ με τα σωματικά του μάτια βλέπει μπροστά του ένα βρέφος σαράντα ημερών, που προσφέρεται στο Θεό, σύμφωνα με τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου, που ήταν συνηθισμένο να γίνεται στα πρωτότοκα παιδιά, με τα μάτια της πίστης, διακρίνει τον Χριστό Κυρίου. Πρόκειται για τον Μεσσία, που περίμεναν έθνη και λαοί και για τον Οποίον ο Συμεών είχε λάβει από το άγιον Πνεύμα την υπόσχεση, ότι δεν θα πέθαινε προτού Τον δεί. Κι ενώ τα γεροντικά του μάτια βουρκώνουν για την εκπλήρωση της Θείας υπόσχεσης, η γλώσσα κινείται. Κινείται για να ευλογήσει την Παρθένο Μητέρα και τον σεμνό προστάτη της, αλλά συγχρόνως για να διατυπώσει και μια προφητεία. Λέει, λοιπόν, ο Συμεών στην Θεοτόκο και μητέρα του Ιησού: «Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον». Δηλαδή Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί Ισραηλίτες. Θα είναι σημείον αντιλεγόμενο, για να φανερωθούν οι πραγματικές διαθέσεις πολλών. Με την ευκαιρία αυτή, καλό θα είναι να δούμε κι εμείς σήμερα, σε ποιο από τα δύο στρατόπεδα ανήκουμε και αν στη ζωή μας αυτή αγωνιζόμαστε ή αν αδιαφορούμε και δεν νοιαζόμαστε για τη σωτηρία της ψυχής μας.

Πράγματι, από τη στιγμή της παρουσίας του Χριστού στον κόσμο το Πρόσωπό Του ήταν και είναι σημείο αντιλεγόμενο. Η μορφή Του δεν άφησε και δεν αφήνει κανένα αδιάφορο. Όλοι οι άνθρωποι, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, από τη στιγμή που θ’ ακούσουν γι’ Αυτόν, θ’ ασχοληθούν μαζί Του. Κι άλλοι θα Τον πιστέψουν, όπως και είναι, Υιόν του Θεού και Θεόν αληθινό, Λυτρωτή και Σωτήρα, Παντοδύναμο και Πανάγαθο Κύριο και πρόσωπο λατρευτό και προσκυνητό. Και άλλοι, οι άπιστοι, θα Τον αποκηρύξουν, θα Τον κατακρίνουν και θα Τον μισήσουν. Θα προσπαθήσουν ακόμα να Τον πολεμήσουν και να εξαλείψουν, αν είναι δυνατό, το Όνομα Του και ό,τι σχετίζεται με αυτό.

Κι αυτό, βέβαια, δεν είναι μόνο φαινόμενο της εποχής μας. Όπως είπαμε και πιο πάνω, από τη στιγμή της γέννησής Του, το ίδιο συνέβη. Με την εμφάνιση Του στη γή επολεμήθη και πολεμάται όσον ουδείς άλλος. Με την γέννησή Του οι Μάγοι Τον προσκυνούν και ο Ηρώδης Τον καταδιώκει. Οι μαθητές Του Τον πιστεύουν και οι Φαρισαίοι Τον αποκαλούν Βεελζεβούλ. Ο ένας ληστής, όταν βρίσκεται στον Σταυρό, τον ομολογεί Θεόν και Βασιλέα και ο άλλος Τον βλασφημεί. Αργότερα, οι μάρτυρες πεθαίνουν γι’ Αυτόν, ενώ οι αυτοκράτορες Τον πολεμούν. Και δια μέσου των αιώνων υπάρχουν πάντοτε οι πιστοί και οι άπιστοι. Οι χριστιανοί και οι αντίχριστοι. Κι έτσι, μένει η μορφή του Χριστού, όσο καμιά άλλη μορφή στην ιστορία του κόσμου, σημείον αντιλεγόμενον. Και δημιουργεί, χωρίς κανένα λόγο, κρίση στις ψυχές, χωρίζει τους ανθρώπους και δημιουργεί «πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Οι εχθροί Του πέφτουν, συντρίβονται και εξαφανίζονται. Κι από την άλλη πλευρά ψυχές που έχουν πίστη κερδίζονται, μετανοούν, γίνονται παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της Ουράνιας Βασιλείας Του.

Όμως, σαν Πανάγαθος που είναι ο Θεός, θέλει όλων των ανθρώπων την σωτηρία. Κι όχι απλώς την θέλει, αλλά και δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις και ευκαιρίες για όλους, να Τον γνωρίσουν, να Τον λατρεύσουν σαν Θεό και να Τον κάμουν Σωτήρα τους. «Ήρθα», μας λέει, «για να φέρω σε κρίση τον κόσμο, έτσι ώστε αυτοί που δεν βλέπουν να βρουν το φώς τους κι εκείνοι που βλέπουν ν’ αποδειχθούν τυφλοί» (Ιωάνν. Θ΄39). Θέτει, λοιπόν, σ’ εφαρμογή για κάθε άνθρωπο Θείο σχέδιο, μέχρις ότου επιτευχθεί η σωτηρία. Η πολυποίκιλη  σοφία Του, χρησιμοποιεί για κάθε ηλικία, για κάθε χαρακτήρα, για κάθε ψυχοσύνθεση τρόπους διάφορους για να ελκύσει κοντά Του, να ενθαρρύνει στην μετάνοια και να μας κερδίσει όλους. Και υπάρχουν οι άνθρωποι που σπεύδουν να Τον εγκολπωθούν, να συμμορφωθούν προς  όλα όσα Εκείνος διατάσσει, να θυσιάσουν κάθε τι που τους χωρίζει από την αγάπη Του, να Του παραδώσουν ολόκληρη την καρδιά τους και να Τον κάμουν Κύριο και Θεό τους, Σωτήρα τους και Λυτρωτή τους. Είναι οι ευτυχισμένοι και τρισμακάριοι, οι αναστημένοι και κληρονόμοι της Βασιλείας Του.

Δυστυχώς, είναι και οι άλλοι, που θεληματικά Τον αρνούνται. Κλείουν ερμητικά τα αυτιά τους, για να μην ακούσουν την άγια διδασκαλία Του. Απιστούν στην θεότητά Του και δεν δέχονται τη σωτηρία που τους προσφέρει. Πολλές φορές γίνονται πολέμιοι και εχθροί Του. Αυτοί οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι και ταλαίπωροι, αποτυχημένοι και αξιοκατάκριτοι. Τέτοιος ήταν ο Ηρώδης που με πείσμα Τον αρνήθηκε και βρήκε τραγικό θάνατο. Τέτοιος ήταν ο Ιούδας που Τον πρόδωσε και συνετρίβη κυριολεκτικά. Τον αρνήθηκε, κατά ένα μεγάλο μέρος, το Ιουδαϊκό Έθνος και δοκίμασε τη φρίκη της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, με τα ποτάμια του αίματος και τα εκατομμύρια των νεκρών και αιχμαλώτων. Τον αρνήθηκαν σύγχρονα καθεστώτα και Τον πολέμησαν με μίσος και μανία και ζήτησαν με κάθε τρόπο να εξαφανίσουν τους πιστούς οπαδούς του Εσταυρωμένου. Για όλους αυτούς ισχύει και θα ισχύει η προφητεία του δικαίου Συμεών: «ούτος κείται εις πτώσιν πολλών».

Αγαπητοί μου! Ο Χριστός είναι όχι μόνο, το κέντρο της ιστορίας, γύρω από τον Οποίο στρέφεται ο κόσμος όλων των αιώνων και όλων των εποχών, αλλά και ο λίθος του προσκόμματος και η πέτρα του σκανδάλου. Όσοι Τον δέχονται σώζονται και λυτρώνονται. Όσοι Τον αρνούνται πέφτουν και συντρίβονται. Προσκόπτουν και χάνονται. Όσοι έχουν καλή διάθεση, όσοι αγαπούν την αρετή και τον Θεό, σώζονται και ανίστανται. Όσοι έχουν κακή διάθεση και αγαπούν το σκοτάδι και τα πονηρά έργα πέφτουν και καταδικάζονται. Δεν θέλουν αυτοί τον Χριστό και τη σωτηρία που τους προσφέρει και γι’ αυτό απομακρύνονται και χωρίζονται από Αυτόν. Ας παρακαλούμε, λοιπόν, τον Κύριο να μας στηρίζει στην αγάπη Του και το θέλημα Του. Και να είναι για μας όχι σημείον αντιλεγόμενον, αλλά «ο Κύριος και Θεός μας».

 

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος

 
 
Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου
Απόστολος: Β΄ Τιμ. γ΄10 - 15
Ευαγγέλιον: Λουκά ιη΄ 10–14
9 Φεβρουαρίου 2014
 

 

 

«Ο Θεός, ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων»

 

 

 

Αυτή είναι η αρχή της προσευχής του Φαρισαίου. Άνθρωπος πιστός, ευγνωμονεί τον Θεό, γιατί δεν είναι όπως οι άλλοι άνθρωποι, τουλάχιστο σ’ αυτά που αναφέρει και οπωσδήποτε όπως ο αμαρτωλός τελώνης. Απαριθμοί στη συνέχεια ορισμένες παραβάσεις του θείου νόμου, χαρακτηριστικές των άλλων ανθρώπων.  Συμπληρώνει τη προσευχή του με τις αγαθές του πράξεις. Και νοιώθει ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Δεν προβληματίζεται για τίποτε. Δεν έχει καμιά ανησυχία. Έχει καθορισμένο ένα πλαίσιο και μέτρο θρησκευτικότητας, όπως το καθόρισε ο ίδιος. Αυτό που τον βολεύει καλύτερα, για να έχει ήσυχη τη συνείδησή του.

Δεν είναι άρπαγας, άδικος ή μοιχός, όπως αναφέρει στην προσευχή του, αγαπητοί μου αδελφοί. Και αντί να κρίνει τον εαυτό του με βάση το θείο νόμο, που καλά γνωρίζει, τον συγκρίνει με τον αμαρτωλό, όπως νομίζει, τελώνη.

Έχει επηρεάσει πολύ σημαντικά τη ζωή μας η παραβολή αυτή. Αποτελεί κριτήριο περιγραφής χαρακτήρων και συμπεριφοράς στις ανθρώπινες σχέσεις.

Και ενώ ο καθένας μας, δικαίως πιστεύει, ότι δεν όμοιος με τους άλλους, διαφέρει από τους άλλους, είναι αδύνατο να γνωρίζει επακριβώς την ποιότητα των άλλων. Μπορεί να βλέπουμε τις πράξεις των άλλων, να ακούμε τα λόγια τους. Δεν γνωρίζουμε όμως τις ενδόμυχες σκέψεις τους κι ακόμη δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για τις προθέσεις τους ή τις πράξεις τους. Εικασίες μόνο μπορεί να κάνουμε για το λόγο που προκάλεσαν τις διάφορες ενέργειές τους ή για τη σκοπιμότητα που εξυπηρέτησαν.

Άρα δεν διαθέτουμε την δυνατότητα να κρίνουμε κανένα. Και φυσικά δεν μας επιτρέπεται να τους αξιολογούμε αρνητικά και να τους κατακρίνουμε. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να βρούμε ένα δικαιολογητικό για μια παράξενη πράξη και συμπεριφορά κάποιου φίλου ή γνωστού μας ή και κάποιου ξένου και εχθρού. Να είμαστε ακόμη έτοιμοι να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας με καλοσύνη, αν υποθέσουμε ότι διαφαίνεται κάποιο πρόβλημα πίσω από την παράξενη συμπεριφορά του. Αλλά, αγαπητοί μου, η τελική θέση μας είναι ότι μοναδικός κριτής των πράξεων, λόγων και σκέψεων μας, είναι ο Θεός. Έλεγαν οι παλιοί: Κάθε άνθρωπος έχει δυο σακούλια. Ένα μπροστά, που έχει τα ελαττώματα των άλλων και ένα πίσω που έχει τα δικά του. Γιαυτό ενώ μελετούμε και κρίνουμε τις πράξεις και τα λάθη των άλλων, τις δικές μας δεν τις βλέπουμε και πιστεύουμε ότι είμαστε τέλειοι. Επεκράτησε και χαρακτηρίζεται αυτού του είδους η αντιμετώπιση, φαρισαϊσμός. “ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων”. Είναι η παράλογη εγωκεντρική υπερηφάνεια, που περιφρονεί και παραμερίζει τον συνάνθρωπο, ή απλώς  με δυσκολία ανέχεται την παρουσία του κοιτάζοντάς τον με υπεροψία.

Το πρόβλημα, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι όταν φτάσουμε σε μια παρόμοια του Φαρισαίου κατάσταση, χάνουμε την επαφή με την δική μας παραβατική συμπεριφορά. Χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητα του εαυτού μας. Δικαιολογούμε εύκολα και με θυμό, αν κάποτε μας υποδείξουν κάποια λάθη μας, που εμείς φυσικά δεν τα βλέπουμε ή προφασιζόμαστε ότι δεν τα βλέπουμε, γιατί ασχολούμαστε με τους άλλους. Και υπάρχουν λανθασμένες μεθοδεύσεις που μπορεί να αποδειχτούν προσβλητικές και που μπορεί να έχουν σοβαρές ή και καταστρεπτικές συνέπειες στη ζωή μας. Και πολλές από αυτές να είναι καθαρές παραβάσεις του νόμου του Θεού.

Συνεπώς, αγαπητοί μου, το συμπέρασμα είναι απλό. Άμεσα πρέπει να φέρουμε το δικό μας σακούλι, με τις λανθασμένες ενέργειες μας μπροστά μας. Να το ελέγξουμε και να αρχίσουμε να το καθαρίζουμε. Να δούμε τον εαυτό μας στις λεπτομέρειες. Να μελετήσουμε τις σκέψεις και επιθυμίες μας που μας οδηγούν σε πράξεις που με τον καιρό γίνονται αυτόματες συνήθειες. Δυστυχώς,αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα βρούμε πολλά που πρέπει να διορθωθούν. Κάποια από αυτά που κατάντησαν παραβατικές του θείου νόμου συνήθειες, θα χρειαστούν χρόνο και κόπο πολύ για να αποβληθούν. Ίσως κάποτε να απογοητευθούμε για τις πολλές αδυναμίες μας. Εκεί όμως, στον αγώνα μας θα βρούμε συμπαραστάτη τον Κύριό μας. Θα προσφύγουμε με τις προσευχές μας, τις ειλικρινείς και ταπεινές, για να ζητήσουμε το έλεος και την βοήθεια του Κυρίου μας. Τα δύο παραδείγματα της σημερινής παραβολής καθορίζουν το στίγμα που θα μας καθοδηγεί. Ο εγωιστής αυτοθαυμαζόμενος Φαρισαίος, παρά τη σχετική τήρηση του θείου νόμου, δεν έδειξε έστω και λίγη κατανόηση ή καλοσύνη στον αμαρτωλό τελώνη, και καταδικάστηκε λόγω της άκριτης και παράλογης υπερηφάνειάς του. Ο άλλος, ο τελώνης, αμαρτωλός και αυτός, παραδέχτηκε τα λάθη του και κυρίως προσέφυγε στο Θεό με απόλυτη ταπεινοφροσύνη συναισθανόμενος την αμαρτωλότητά του. Και δικαιώθηκε, «κατήλθε ούτος δεδικαιωμενος», όπως ρητά μας διαβεβαιώνει ο ίδιος ο Χριστός, φανερώνοντας πόση σημασία αποδίδει στην ταπεινοφροσύνη. «Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν», σημειώνει ο απόστολος Πέτρος. Ας περιοριστούμε λοιπόν στον έλεγχο του εαυτού μας και με ταπεινοφροσύνη να ζητήσουμε την βοήθεια του Κυρίου μας, για να επιτύχουμε αυτό που όλοι επιζητούμε. Να κατέλθουμε στον «οίκο» του Κυρίου μας «δεδικαιωμένοι». Γένοιτο.

 

δ.γ.σ

 
 
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ (ΑΣΩΤΟΥ)
Απόστολος: Α΄ Κορ. στ΄ 12-20
Ευαγγέλιο: Λουκ. ιε΄ 11-32
16 Φεβρουαρίου 2014
 

 

 

«Ευρανθήναι δε και χαρήναι έδει, ότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλός ην και ευρέθη» (Λουκ. ιε΄ 32).

 

Η παραβολή ή αλληγορική διδασκαλία χρησιμοποιείται  συχνά από τον Ιησού σαν μέσο διδασκαλίας. Με εικόνες παρμένες από τη θρησκευτική, κοινωνική ή γεωργική ζωή των ανθρώπων και που δεν απέχουν από την πραγματικότητα προσπαθεί να διδάξει ύψιστες θρησκευτικές ή ηθικές αλήθειες. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς προτάσσει των παραβολών σύντομες σημειώσεις μέσα από τις οποίες εξηγεί τους λόγους που οδηγούν τον Ιησού στο να διηγηθεί μια παραβολή. Με τη σημερινή παραβολή του ασώτου υιού ολοκληρώνεται η τριλογία των παραβολών που αναφέρεται στη χάρη του Θεού και που αποκαλύπτει το μέγεθος της φιλανθρωπίας του Θεού. Έτσι, μετά την παραβολή του απολωλότος προβάτου και της απολεσθείσας δραχμής, ο Ευαγγελιστής Λουκάς παραθέτει την τρίτη κατά σειρά παραβολή, αυτή του ασώτου υιού και που αποτελεί το μαργαριτάρι των παραβολών. Έχει λεχθεί χαρακτηριστικά ότι εάν από όλη τη διδασκαλία διεσώζετο μόνο αυτή η παραβολή τότε αυτή θα ήταν αρκετή για να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του Θεού και μάλιστα ως Θεού της αγάπης.

Οι τρεις αυτές παραβολές αποτελούν απάντηση στους Γραμματείς και Φαρισαίους της εποχής του, όπως και σε όλους τους όμοιους τους δια μέσου των αιώνων, «ότι αμαρτωλούς προσδέχεται και συνεσθίει αυτοίς». (Λουκ. ιε΄2). Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, πίστευαν ότι οι τελώνες και οι αμαρτωλοί, με την αμαρτωλότητα τους δεν ήταν άξιοι να δεχθούν τα μέσα της χάριτος του Θεού, όπως η μετάνοια. Γι’ αυτούς, οι τελώνες και οι αμαρτωλοί ήταν καταδικασμένοι όχι μόνο στη δική τους συνείδηση, αλλά και στην κρίση του Θεού. Γι’ αυτούς δεν υπήρχε ελπίδα σωτηρίας.

Αντίθετα ο Ιησούς, μέσα από τις παραβολές αυτές, προβάλλει την αγάπη του Θεού σαν κίνητρο για τη μετάνοια του ανθρώπου καθώς και τη χαρά που γίνεται στον ουρανό όταν ένας αμαρτωλός μετανοεί. Αυτή η αγάπη λειτουργεί λυτρωτικά και μέσα από τη δύναμη της ελευθερίας οδηγεί τον άνθρωπο στη μετάνοια. Στις δυο πρώτες παραβολές ο Ιησούς μας παρουσιάζει τη θεία πλευρά της Χάριτος που ξέρει να αγαπά, που ξέρει να συγχωρεί και που αναζητά τον αμαρτωλό και στη συνέχεια, αφού τον βρει, καλεί και τους Αγγέλους να γίνουν συμμέτοχοι αυτής της χαράς. Στην τρίτη παραβολή, αυτή του ασώτου, μας παρουσιάζει την αναζήτηση του Θεού μέσα από τη δύναμη της μετάνοιας.

Μέσα από την αποδοχή του αμαρτωλού ανθρώπου δεν προβάλλει μόνο την αγάπη του Θεού, αλλά και συνιστά αντίστοιχη αγάπη από μέρους των ανθρώπων. Μέσα από την αποδοχή της μετάνοιας του συνανθρώπου και τη συμμετοχή στη χαρά της επιστροφής του αδελφού μας αποκαλύπτεται και η έκταση της πνευματικής μας τελειότητας. Γιατί πολλές φορές μετέχουμε με σχετική ευκολία στη θλίψη του συνανθρώπου μας, αλλά με δυσκολία μετέχουμε και μάλιστα με ειλικρίνεια στη χαρά του συνανθρώπου μας.

Η παραβολή του ασώτου, που ακούσαμε σήμερα, ονομάστηκε «Ευαγγέλιο των Ευαγγελίων», λόγω των σημαντικών μηνυμάτων που εκπέμπονται μέσα από αυτήν και που είναι η μετάνοια, ιδιαίτερα όμως το μέγεθος της αγάπης του Θεού. Μια αγάπη που προσφέρει αφειδώλευτα στον άνθρωπο που είναι παραβάτης του νόμου του Θεού, είτε με την αποστασία και την αμαρτία, όπως του ασώτου υιού, είτε με την αυτοδικαίωση, όπως του μεγαλύτερου  υιού και που αρνείται την αγάπη στο μετανοημένο αδελφό ή συνάνθρωπο.

Αποστασία ή αμαρτία και αυτοδικαίωση οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Απομακρύνουν τον άνθρωπο από το Θεό, που είναι η πηγή της ελευθερίας και της αγάπης. Ο μικρότερος γιος μέσα από τη φαινομενική ελευθερία του κατέστη στην πραγματικότητα ανελεύθερος και δούλος. Μέσα από την ελευθερία, που την μετέτρεψε σε ασυδοσία, οδήγησε τον εαυτό του στην ασωτία και κατ’ επέκταση στην τραγωδία. Από κύριος και με αφθονία αγαθών κατάντησε δούλος και στερημένος που προσπαθούσε να ικανοποιήσει την πείνα του με τα ξυλοκέρατα των χοίρων.

Πίστεψε ότι φεύγοντας από την πατρική επίβλεψη θα απολάμβανε την ελευθερία. Όμως η ελευθερία που οδηγεί στην αθλιότητα και την αμαρτία δεν είναι ελευθερία, αλλά δουλεία, όπως αποδείχθηκε στην πράξη με τον άσωτο. Όμως και η ελευθερία που είναι συνδεδεμένη με ιδιοτελείς σκοπούς και εφαρμόζει το νόμο του Θεού εξ’ ανάγκης ή από συμφέρον και όχι από αγάπη, όπως στην περίπτωση του μεγαλύτερου γιου της παραβολής, είναι και πάλι πράξη ανελεύθερου. Η εφαρμογή του νόμου του Θεού πρέπει να είναι πράξη ελευθερίας και αγάπης και όχι πράξη σκοπιμότητας ή ανάγκης. Σαν τέτοια πράξη ελευθερίας πρέπει να έχει τη δύναμη να διακρίνει τις καθημερινές φανερές και αφανείς ευεργεσίες του Θεού προς αυτόν που θα τον οδηγούν με δύναμη στην εφαρμογή του θελήματος του. Αλλά και όταν αμαρτάνει θα αποτελούν κίνητρο για επιστροφή, όπως έγινε σήμερα με τον μικρότερο γιο της παραβολής. Δυστυχώς, η μεγαλύτερη τραγωδία του ανθρώπου δεν είναι, ίσως, την ώρα που αμαρτάνει και που έχει την ελπίδα και τη δυνατότητα να μετανοήσει και να σωθεί, αλλά την ώρα της αυτοδικαίωσης. Την ώρα που θεωρώντας τον εαυτό του τέλειο, αρνείται τη μετάνοια του αδελφού του, όπως έγινε σήμερα με το μεγαλύτερο γιο της παραβολής, καθώς και το Φαρισαίο του ευαγγελίου της περασμένης Κυριακής. Γιατί και οι δυο τους σταμάτησαν στην αμαρτία του αδελφού ή αντίστοιχα του τελώνη και όχι στην ειλικρινή τους μετάνοια και επιστροφή. Γι’ αυτούς η λέξη «μετάνοια» είναι άγνωστη καθώς και η λέξη χαρά. Γιατί μετάνοια σημαίνει χαρά.

Αδελφοί μου, το ότι η μετάνοια ενός αμαρτωλού είναι πηγή χαράς τόσο στον κόσμο των αγγέλων όσο και στους ανθρώπους επιβεβαιώνεται από το ίδιο τον Κύριο: «Ούτε, λέγω υμίν, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. ιε΄10). Το επιβεβαιώνει και σήμερα με τη σφαγή του μόσχου του σιτευτού και την πρόσκληση για συμμετοχή των δούλων καθώς και του μεγαλύτερου γιου. Και εξηγεί γιατί. «Ευρανθήναι δε και χαρήναι έδει, ότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ήν και ανέζησε, και απολωλός ην και ευρέθη». Υποκλινόμαστε με σεβασμό σε τούτη την άπειρη αγάπη του Θεού, που δεν αρνείται τίποτε στο νεώτερο γιο, αλλά και δε στερεί τίποτε από το μεγαλύτερο, αφού, κατά το σημερινό ευαγγέλιο, «συ πάντοτε μετ’ εμού ει, και πάντα τα εμά σα εστίν». Ας ανταποκριθούμε επάξια σ’ αυτή την αγάπη, είτε μέσα από τη δική μας μετάνοια, είτε με την αποδοχή της επιστροφής των συνανθρώπων μας. Ξεκάθαρο το μήνυμα του σημερινού ευαγγελίου. Οι μετανιωμένοι άσωτοι θα γίνουν δεκτοί στη βασιλεία του Θεού. Αντίθετα οι εγωιστές και φθονεροί θα μείνουν έξω, έστω κι αν δεν υπήρξαν άσωτοι κι ακόλαστοι. Ας ανταποκριθούμε στην πρόσκληση για μετάνοια αλλά και συμμετοχή στη χαρά της επιστροφής του αδελφού μας. Αμήν.

 

Θεόδωρος Αντωνιάδης

 
 
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ
Απόστολος: Α΄ Κορ. η΄ 8-θ΄2
Ευαγγέλιο: Ματθ. κε΄31-46
23 Φεβρουαρίου 2014
 

 

 

«Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων,
εμοί εποιήσατε»

 

Για την έσχατη ημέρα, αγαπητοί αδελφοί, τη μεγάλη κι επιφανή ημέρα της Κρίσεως, δεν μίλησαν μόνο οι προφήτες, αλλά κι ο ίδιος ο Υιός του Θεού. Μίλησε για το πότε και πώς θα έλθει η ημέρα εκείνη, αλλά και για το τι θα γίνει μέσα σε αυτή. Και το σπουδαιότερο απ’ όλα όσα θα συμβούν τότε, περιέχεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε. Είναι η διαδικασία της κρίσεως, οι ερωτήσεις που θα απευθύνει ο βασιλεύς Χριστός σε όλους μας, κι οι απαντήσεις που θα του δώσουμε, σύμφωνα με τις οποίες άλλοι θα τοποθετηθούν στα δεξιά του κι άλλοι θα καταδικαστούν σε αιώνια κόλαση.

Με φρικτή συντομία ο Ιησούς προφητεύει και παριστάνει τη διαδικασία αυτή, που ο ίδιος έχει καθορίσει από πριν. Ήλθε στον κόσμο από αγάπη, ως αγάπη, για την αγάπη. Και την αγάπη, που  μας ζητά ως ανταπόδοση προς τη δική του, μας ειδοποιεί ρητά, ότι πρέπει να του τη δείξουμε αγαπώντας τον διπλανό μας. Στο πρόσωπο του πλησίον μας, ιδίως του φτωχού, του κατατρεγμένου, του πάσχοντος, πρέπει να βλέπουμε τον ίδιο.

Κατά τη Δευτέρα, λοιπόν, Παρουσία, όταν θα σταθούμε μπροστά στο φοβερό βήμα του Χριστού, δεν θα μας ζητηθεί για τίποτε άλλο παρά για το αν εκπληρώσαμε το πρωταρχικό και μεγάλο αυτό χρέος. Αν αγαπήσαμε τον αδελφό μας.

Στη φυλακή ήμουν και με επισκεφτήκατε. Γυμνός ήμουν και ρίξατε στους ώμους μου ένα ρούχο. Πεινούσα και μου προσφέρατε ψωμί. Διψούσα και μου δώσατε νερό. Ήμουν άρρωστος και με περιποιηθήκατε. Ξένος και μου ανοίξατε την πόρτα σας. Δεν ξεχωρίζει ο Ιησούς τον εαυτό του από όλους τους ενδεείς αυτούς. Αυτοί τον υποδύονται, αυτοί τον εκπροσωπούν. Όσοι παραβλέπουν και περιφρονούν αυτούς τους ελάχιστους αδελφούς του, παραβλέπουν και περιφρονούν τον ίδιο.

Χριστιανός, λοιπόν, αληθινός και προσκυνητής γνήσιος του Χριστού είναι όποιος επιδιώκει τη συναναστροφή των ταπεινών, των καταδικασμένων από τον κόσμο, των αποκλήρων, των πασχόντων. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκεται ο Κύριος Ιησούς. Στο πρόσωπο αυτών τον προσκυνούμε και τον λατρεύουμε, όταν προστρέχουμε στις ανάγκες τους, όταν τους προσφέρουμε την αγάπη μας.

Αλλά, θα ρωτήσει τώρα κανείς, γιατί άραγε ο Κύριος παρέλειψε στη σημερινή ομιλία του για τη μέλλουσα κρίση, την αγάπη προς τους εχθρούς και περιορίζεται μονάχα στη στοργή και στη σύντρεξη των ενδεών αδελφών μας; Ποια άλλη αγάπη είναι ανώτερη που στρέφεται προς τους εχθρούς; Το ερώτημα είναι δικαιολογημένο. Η αγάπη προς τους εχθρούς είναι υψηλότερη από την αγάπη προς τους πάσχοντες. Ωστόσο, αν σκεφτείς και προσέξεις, θα δεις ότι και οι εχθροί περιλαμβάνονται στους πεινασμένους, τους διψασμένους, τους αρρώστους, τους φυλακισμένους και τους ξένους.

Τι είναι ο εχθρός σου; Η καρδιά του πεινά για αγάπη, είναι μια έρημος από αγάπη. Έχει, λοιπόν, ο άνθρωπος αυτός ανάγκη να του προσφέρεις το ψωμί και το νερό της αγάπης, είναι ένας άρρωστος χίλιες φορές πιο αξιοσυμπόνετος από όποιον υποφέρει στο σώμα. Πρέπει, λοιπόν,, να του συμπαρασταθείς με την αμνησικακία, τη συγχωρητικότητα, την ανταπόδοση καλού αντί κακού, για να τον γιάνεις με τη ζωοποιό αγάπη. Είναι ένας δέσμιος του μίσους, της ιδιοτελείας, του ψεύδους. Και πρέπει άρα να τον επισκεφτείς στα δεσμά του, για να του δώσεις όχι μια απλή παρηγοριά, αλλά να του λύσεις αυτά τα δεσμά με τη φλόγα της αγάπης σου. Είναι ένας ξένος, που χτυπά με τη συμπεριφορά του όχι το δίκιο σου, όχι τα αγαθά σου, αλλά την πόρτα της καρδιάς σου. Χωρίς να το θέλει, με τα πλήγματα που καταφέρει εναντίον σου, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να κρούει τη θύρα της καρδιάς σου και να ζητά φιλοξενία μέσα εκεί.

Αν ο Ιησούς δεν ανέφερε ρητά τους εχθρούς, δεν το έκαμε για να τους παραλείψει, αλλά γιατί θα ήταν πολύ να πει ότι τον εκπροσωπούν κι αυτοί, Οι κατατρεγμένοι, οι πονεμένοι, οι φτωχοί μπορούν να τον εκπροσωπούν, γιατί εκουσίως ανέλαβε όλη την ταπείνωση και τις θλίψεις του ανθρώπινου γένους. Ο δίκαιος, ο αθώος, είναι ο κατ’ εξοχήν πάσχων σ’ αυτόν τον κόσμο. Αλλά ο εχθρός, ο κινούμενος από τον Διάβολο, όσο αξιολύπητος κι αν είναι, δεν μπορεί να σταθεί ως σύμβολο του Χριστού.

Πρότυπο, αγαπητοί αδελφοί, σ’ αυτά που  μας ζητά, είναι ο ίδιος ο Ιησούς. Αυτός αγάπησε και συμπαραστάθηκε όχι μόνο στους φτωχούς, τους άρρωστους και τους απόκληρους, αλλά και τους εχθρούς του. Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, το ανθρώπινο γένος, για το οποίο έγειρε τους ουρανούς και κατέβηκε στη γη, δεν ήταν μονάχα μια μάζα οδύνης, αλλά κι ένας εχθρός του Θεού.

Αν ο εχθρός μας δεν είναι ο Χριστός, όπως είναι ο νηστικός, ο διψασμένος, ο αδικημένος, ο άρρωστος, γινόμαστε εμείς σαν τον Χριστό, όταν αγαπάμε τον εχθρό μας. Γιατί κι ο Υιός του Θεού μας αγάπησε, «εχθρούς όντας αυτού», όπως λέγει ο μέγας Παύλος.

Γιώργος Σαββίδης
 

 
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ
ΣΤΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥΣ
ΛΟΓΟΣ Ζ΄
«Μακάριοι είναι οι ειρηνοποιοί, γιατί αυτοί
θα ονομαστούν υιοί του Θεού».

 

Της ιερής σκηνής του μαρτυρίου, που ο νομοθέτης κατασκεύασε για τους Ισραηλίτες σύμφωνα με τον τύπο που του έδειξε ο Θεός επάνω στο όρος, όλα τα μέρη ένα ένα ήταν άγια και ιερά όσα περιλαμβάνονταν μέσα στον περίβολο. Το ενδότατο όμως σημείο ήταν άδυτο και άβατο και λεγόταν Άγια των αγίων. Κι αυτή η αναδίπλωση της λέξης δείχνει νομίζω ότι εκείνο δε μετέχει την ίδια αγιότητα με τα άλλα. Αλλά όσο διέφερε το αφιερωμένο και άγιο από το κοινό και βέβηλο, τόσο εκείνος ο άδυτος χώρος ήταν ιερότερος και καθαρότερος από τους γύρω του άγιους χώρους. Εγώ λοιπόν νομίζω, με τον ίδιο τρόπο., όλα τα σημεία των μακαρισμών που είδαμε προηγουμένως στο όρος αυτό είναι το καθένα τους ιερά και άγια, όσα πριν από λίγο κατασκεύασε ο λόγος. Αυτό όμως που τώρα πρόκειται να εξετάσουμε είναι αληθινά άδυτο και Άγια των αγίων. Αν δηλαδή το να δει κανένας το Θεό δεν έχει άλλο αγαθό ανώτερο του, το να γίνει υιός του Θεού είναι οπωσδήποτε πέρα από κάθε ευτυχία. Ποια επινόηση λέξεων, ποια σημασία ονομάτων μπορεί να περιλαμβάνει τη δωρεά της τόσο μεγάλης υπόσχεσης. Όποιο όνομα κι αν σκεφτεί ο νους μας οπωσδήποτε το νόημα του είναι ανώτερο από το ίδιο το όνομα. Αν ονομάσεις ότι επαγγέλλεται ο μακαρισμός αυτός αγαθό ή τίμιο ή υψηλό. Αυτό που δηλώνουν οι λέξεις αυτές είναι πάνω από ότι σημαίνουν. Η επιτυχία είναι πάνω από την ευχή, το δώρο πάνω από την ελπίδα, η χάρη πάνω από τη φύση.

Τι είναι ο άνθρωπος σε σύγκριση με τη θεία φύση; Τίνος από τους αγίους το λόγο να αναφέρω, που εξουθενώνει τον άνθρωπο; Κατά τον Αβραάμ είναι χώμα και τέφρα κατά τον Ησαΐα χόρτο• κατά το Δαβίδ ούτε και χόρτο, αλλά μοιάζει με χόρτο. Ο Ησαΐας λέει «κάθε άνθρωπος είναι χόρτο», ενώ ο Δαβίδ «ο άνθρωπος είναι όπως το χόρτο». Κατά τον Εκκλησιαστή είναι ματαιότητα, ενώ κατά τον Παύλο ταλαιπωρία. Γιατί με αυτά τα ονόματα που ο Παύλος απέδωσε στον εαυτό του εκφράζεται οίκτος προς όλους τους ανθρώπους. Αυτά είναι ο άνθρωπος και ο Θεός τι είναι; Πώς να πω ‘τι είναι’, αφού ούτε είναι δυνατό να τον δούμε ούτε να τον χωρέσει η ακοή μας, ούτε η καρδιά να τον περιλάβει; Με ποιους λόγους να εξαγγείλω τη φύση του; Ποιο υπόδειγμα του αγαθού αυτού να βρω ανάμεσα σε όσα ξέρω; Ποιες καινούργιες λέξεις να πλάσω, για να δώσω τη σημασία του ανέκφραστου και του ανεκφώνητου; Άκουσα από τη θεόπνευστη Γραφή να εκθέτει υψηλές έννοιες για την υπερκείμενη φύση. Τι σχέση όμως έχουν αυτά με τη φύση του; Όσο μπορούσα εγώ να καταλάβω, τόσο μου φανέρωσε ο λόγος, όχι βέβαια όσο είναι αυτό που δηλώνει. Όπως όσοι αναπνέουν τον αέρα καθένας κατά την ευρύτητα του στέρνου του, άλλος παίρνει περισσότερο κι άλλος λιγότερο αέρα (κι όποιος κρατά μέσα του πολύ αέρα, δε θα πει ότι αναπνέει όλο το στοιχείο, αλλά κι αυτός παίρνει από το σύνολο του αέρα όσο μπορεί και το σύνολο υπάρχει), έτσι κι οι λόγοι της Αγίας Γραφής περί του Θεού, που έχουν διατυπωθεί από όσους εμφορούνται από το άγιο Πνεύμα ανάλογα με το μέτρο της διάνοιας μας είναι υψηλοί και μεγάλοι και υπερβαίνουν κάθε μέγεθος, ούτε καν όμως πλησιάζουν το αληθινό μέγεθος. «Ποιος μέτρησε», λέει. «τον ουρανό με τη σπιθαμή του, το νερό με το χέρι του και με τη φούχτα του όλη τη γη»; Βλέπεις τη μεγαλοφυΐα εκείνου που περιγράφει την άφραστη δύναμη; Τι σχέση όμως έχουν αυτά με το πραγματικό ον; Με τα μεγαλόπρεπα αυτά λόγια ο προφητικός λόγος έδειξε ένα μέρος μονάχα της θείας ενέργειας, αλλά την ίδια τη δύναμη, από την οποία προέρχεται η ενέργεια, για να μην πω τη φύση, από την οποία προέρχεται η δύναμη ούτε την είπε ούτε και είχε σκοπό να την πει. Αλλά ακόμα κατηγορεί εκείνους που απεικονίζουν το θείο με κάποιες φαντασίες μιλώντας με κάποιο τρόπο εκ μέρους του Θεού και λέγοντας το εξής: «Με ποιον με παρομοιώσατε»; Λέει ο Κύριος. Συμβουλή ταυτόσημη με τα δικά του λόγια εκθέτει και ο Εκκλησιαστής· «μη βιαστείς να προφέρεις λόγο κατά πρόσωπο του Θεού• γιατί ο Θεός είναι στον ουρανό επάνω και συ κάτω στη γη». Με τη διάσταση των στοιχείων μεταξύ τους δείχνει νομίζω, με πόση διαφορά η θεία φύση υπερβαίνει τους γήινους λογισμούς.

Με αυτό το πράγμα, που είναι τέτοιου είδους και τόσο μεγάλο και ούτε να το δούμε μπορούμε ούτε να το ακούσουμε, ούτε να το σκεφτούμε, γίνεται οικείος ο άνθρωπος, που είναι μηδαμινή η αξία του μέσα στα όντα, που είναι τέφρα και χόρτο και ματαιότητα, προσλαμβανόμενος από το Θεό των όλων στη θέση υιού. Ποια ευχαριστία μπορεί να βρεθεί αντάξια γι’ αυτή τη χάρη; Ποια φωνή, ποια σκέψη, ποια κίνηση του νου, για να ανυμνήσει την υπερβολική χάρη; Βγαίνει από τη φύση του ο άνθρωπος, γίνεται από θνητός αθάνατος, από φθαρτός άφθαρτος, από εφήμερος αιώνιος, και με ένα λόγο γίνεται από άνθρωπος Θεός. Γιατί αυτός που αξιώθηκε να γίνει υιός του Θεού, θα έχει οπωσδήποτε μέσα του το αξίωμα του Πατέρα, και γίνεται κληρονόμος όλων των πατρικών  αγαθών. Μεγάλη η δωρεά του πλούσιου Κυρίου, ανοικτό και γενναιόδωρο το χέρι. Πελώρια τα χαρίσματα των απορρήτων θησαυρών. Σε ομοτιμία σχεδόν με τον εαυτό του οδηγεί από φιλανθρωπία τη φύση που έχασε τις τιμές της. Αν δηλαδή ότι είναι αυτός κατά τη φύση, αυτό το χαρίζει να το οικειωθούν οι άνθρωποι, τι άλλο υπόσχεται με τη συγγένεια αν όχι κάποια ομοτιμία;

Το έπαθλο λοιπόν είναι τόσο μεγάλο· ποιο όμως είναι το άθλημα; Αν συντελέσεις στην αποκατάσταση ειρήνης, λέει, θα στεφανωθείς με τη χάρη της υιοθεσίας. Εγώ νομίζω ότι και το έργο, για το οποίο υπόσχεται τόσο  μισθό, είναι άλλο δώρο. Γιατί ποιο από όσα επιδιώκουμε στη ζωή μας οι άνθρωποι είναι γλυκύτερο από την ειρηνική  ζωή; Όποιο κι αν πεις από τα ευχάριστα της ζωής χρειάζεται την ειρήνη για να είναι ευχάριστο. Αν υπάρχουν όλα όσο τιμούμε στη ζωή, πλούτη, υγεία γυναίκα, παιδιά, σπίτια, γονείς, υπηρέτες, φίλοι, γη,. Θάλασσα, με άφθονα κάθε μια τα δικά της αγαθά, περιβόλια, κυνήγια, λουτρά, παλαίστρες, γυμναστήρια, χώροι διασκεδάσεων για τους νέους και όλα όσα αποτελούν εφευρέσεις γι’ απολαύσεις, κι ας προστεθούν σ’ αυτά τα ευχάριστα θεάματα και τα μουσικά ακροάματα και ότι άλλο συντελεί στην ευχαρίστηση της ζωής όσων διασκεδάζουν, αν λοιπόν υπάρχουν όλα αυτά, αλλά απουσιάζει το αγαθό της ειρήνης, ποια είναι η ωφέλειά τους, αν ο πόλεμος εμποδίζει την απόλαυση των αγαθών; Ώστε η ειρήνη και η ίδια είναι ευχάριστη για όσους τη ζούνε και ευχάριστα κάνει όσα τιμούμε στη ζωή μας. Αλλά, αν σαν ανθρώπους μας βρει σε καιρό ειρήνης μια συμφωνία, το κακό αναμιγμένο με το καλό γίνεται πιο εύκολο γι’ αυτούς που το έπαθαν. Όταν όμως τη ζωή μας την ταράζει ο πόλεμος, δε νιώθουμε καμιά ανακούφιση στις περιπτώσεις αυτές των λυπηρών. Γιατί η κοινή συμφορά ξεπερνά ως προς τον πόνο τις ατομικές. Κι όπως οι γιατροί διδάσκουν για τους σωματικούς πόνους, πως όταν συμπέσουν δυο πόνοι στο  ίδιο σώμα γίνεται αισθητός μόνο ο ισχυρότερος, ενώ περνάει κάπως απαρατήρητος ο μικρότερος πόνος παραμερισμένος από τον επικρατέστερο, έτσι και τα δεινά του πολέμου, επειδή υπερέχουν στον πόνο, κάνουν τον καθένα να μην προσέχει τις ατομικές του συμφορές.

 

(ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ ΕΡΓΑ
ΤΟΜΟΣ 8ος ΣΕΛ. 249-255.)


ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
 
ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ.κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Σάββατο               1 Φεβρουαρίου (Εσπερινός)         :               ΛΑΣΑ
Κυριακή                2 Φεβρουαρίου                           :               ΑΡΟΔΕΣ
Παρασκευή           7 Φεβρουαρίου, (Εσπερινός)        :               ΠΑΦΟΣ, Άγιος Θεόδωρος
Σάββατο               8 Φεβρουαρίου                           :               ΑΥΔΗΜΟΥ
Κυριακή                9 Φεβρουαρίου                           :               ΠΑΦΟΣ,Απ.Παύλου και Βαρνάβα
Δευτέρα               10 Φεβρουαρίου                          :               ΕΜΠΑ
Κυριακή               16 Φεβρουαρίου                          :               ΚΑΛΛΕΠΕΙΑ
Κυριακή               23 Φεβρουαρίου                          :               ΒΑΣΑ ΚΟΙΛΑΝΙΟΥ
 
 
 
 
ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Σάββατο               1 Φεβρουαρίου                           :                ΣΤΕΝΗ
Κυριακή                2 Φεβρουαρίου                           :               ΛΑΣΑ
Παρασκευή           7 Φεβρουαρίου, (Εσπερινός)        :               ΛΕΤΥΜΠΟΥ
Κυριακή                9 Φεβρουαρίου                           :               ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Κυριακή                9 Φεβρουαρίου (Εσπερινός)        :                ΤΡΑΧΥΠΕΔΟΥΛΑ
Δευτέρα                10 Φεβρουαρίου                         :               ΛΥΣΟΣ
Κυριακή                16 Φεβρουαρίου                         :               ΝΕΟ ΧΩΡΙΟ
Κυριακή                23 Φεβρουαρίου                         :               ΘΕΛΕΤΡΑ
 
 
 
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑ
Κυριακή  9 Φεβρουαρίου  : ΑΓ.ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Κυριακή 23 Φεβρουαρίου : ΝΑΤΑ
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή 9 Φεβρουαρίου : ΓΟΥΔΙ
Κυριακή 16 Φεβρουαρίου : ΚΕΛΟΚΕΔΑΡΑ
Κυριακή 23 Φεβρουαρίου : ΛΥΣΟΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΙΤΣΙΟΥΝΗΣ                                    
Κυριακή  9 Φεβρουαρίου : ΕΠΙΣΚΟΠΗ
Κυριακή 16 Φεβρουαρίου: ΑΛΕΚΤΟΡΑ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ                                    
Κυριακή   9 Φεβρουαρίου : ΑΧΕΛΕΙΑ
Κυριακή 23 Φεβρουαρίου : ΚΟΝΙΑ

 
 
 
 
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Θεόδωρος Αντωνιάδης Θεολόγος, Γεώργιος Σαββίδης, Θεολόγος, Δημήτριος Σμυρλής  Θεολόγος, Φιλόλογος.
 
 
Το περιεχόμενο του παρόντος τεύχους υπάρχει αυτούσιο και στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου www.impaphou.org