English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 
 
ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014
 
 
ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Απόστολος: Α΄ Κορ. α΄10-17
Ευαγγέλιο: Ματθ. ιδ΄14-22
3 Αυγούστου 2014
 

 «Και ήραν το περισσεύον των κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις»

 

 

Ο Κύριος, αγαπητοί μου αδελφοί, μετά από μια κοπιαστική διδασκαλία στις πόλεις της Γαλιλαίας, αποσύρεται σε έρημη τοποθεσία. Επιθυμεί να βρεί λίγη ανάπαυση στο ήσυχο περιβάλλον της ερήμου. Τα πλήθη όμως πολύ γρήγορα μαθαίνουν που είναι και έρχονται κοντά Του. Τρέχουν στον Χριστό, παρ’ όλο που ο δρόμος είναι μακρύς, ο κόπος πολύς, η ταλαιπωρία μεγάλη. Δεν έχουν μαζί τους τρόφιμα. Είναι νηστικοί κι όμως δεν εννοούν ν’ αποσυρθούν. Δεν θέλουν κατ’ ουδένα λόγο ν’ αφήσουν τον Κύριο. Ο πόθος τους είναι να μείνουν κοντά Του, ν’ ακούσουν την διδασκαλία Του, να δούν τα θαύματά Του, να δεχθούν την ευλογία Του. Και πλησιάζει  το βράδυ. Οι Μαθητές υπενθυμίζουν τον Κύριο ότι η ώρα είναι περασμένη και ο τόπος έρημος. Γι’ αυτό και Τον παρακαλούν να τους απολύσει. Ο Κύριος όμως δεν θέλει ν’ αφήσει τους ανθρώπους αυτούς να γυρίσουν νηστικοί στα σπίτια τους. Θέλει ν’ ανταμείψει το ζήλο τους. Διατάζει, λοιπόν, να δώσουν οι Μαθητές τροφές σ’ αυτούς. Με πέντε άρτους, όμως και δύο ψάρια που έχουν, ποιος να πρωτοφάει και ποιος να χορτάσει; Τότε καλεί τους Μαθητές Του να Του φέρουν τους άρτους και τα ψάρια, και διατάζει τον κόσμο να χωρισθεί σε ομάδες και να καθίσει πάνω στο χορτάρι. Έπειτα παίρνει τους άρτους και τα ψάρια, κοιτάζει  προς τον ουρανό, τα ευλογεί, τα κόβει και τα δίνει στους Μαθητές Του για να τα μοιράσουν στον κόσμο. Και τρώγουν όλοι και χορταίνουν και περισσεύουν. Περισσεύουν συνολικά δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Με αφορμή το γεγονός αυτό καλό θα είναι να δούμε κι εμείς σήμερα γιατί μαζεύτηκαν τα περισσεύματα, γιατί το σημειώνει αυτό ο Ευαγγελιστής και τι σημαίνει αυτό για την εποχή μας και ποια η σημασία της ευλογίας Του.

Το ερώτημα, γιατί μάζεψαν οι Μαθητές τα περισσεύματα, έρχεται πολύ φυσιολογικά σαν απορία, σε κάποιο που ακούει αυτό το θαύμα. Γιατί είναι παράδοξο να μαζεύει κάποιος τα τρόφιμα από την έρημο για να τα πάρει στην πόλη, όπου αυτά υπάρχουν άφθονα. Έπειτα και γιατί αυτό ήταν δουλειά πολύ κουραστική. Και στο να τα συγκεντρώσουν και στο να τα μεταφέρουν. Άλλωστε, θα μπορούσαν να πάρουν λίγα κομμάτια μόνο και αν χρειαζόντουσαν και άλλα, ο Κύριος με ένα νέο θαύμα, θα μπορούσε να τα πολλαπλασιάσει. Στο εύλογο αυτό ερώτημα η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Όπως μας πληροφορεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, αυτό ήταν εντολή του ίδιου του Κυρίου, που μάλιστα πρόσθεσε και τον λόγο για τον οποίο έδωσε αυτή την εντολή. «Ίνα μη τι απόληται» (Ιωαν. ΣΤ΄12), δηλαδή, για να μη πάει τίποτε χαμένο. Δεν έχει σημασία, αν υπάρχει πράγματι ανάγκη να μαζευτούν. Ούτε ακόμα έχει σημασία αν ο Ίδιος θα επαναλάμβανε αυτό το θαύμα. Σημασία έχει ότι δεν έπρεπε να πάει τίποτε χαμένο. Θα έλεγε κάποιος πως, μια και όλα αυτά ήταν δώρα του Θεού, που Εκείνος τόσο άφθονα τα χάρισε, δεν υπήρχε λόγος να καθίσουν να μαζέψουν τα περισσεύματα. Όμως αυτό θα ήταν σοβαρό αμάρτημα και αγνωμοσύνη προς τον Θεό που τα δώρισε.

Κι ερχόμαστε στο δεύτερο ερώτημα, αν άξιζε μια τέτοια εκ πρώτης όψεως λεπτομέρεια, να την σημειώσει ο ιερός Ευαγγελιστής. Η επιμονή αυτή του Ευαγγελιστού Ματθαίου, όπως και των λοιπών Ευαγγελιστών, φανερώνει ότι δεν πρόκειται για λεπτομέρεια, αλλά για σημαντικό στοιχείο. Σημαντικό, πρώτα μεν, γιατί υπογραμμίζει την αλήθεια του θαύματος, ότι δηλαδή δεν πρόκειται για κάτι φανταστικό. Ένα φαινόμενο, δηλαδή, αυθυποβολής, αλλά για θαύμα χειροπιαστό, που μπορούσαν να το ελέγξουν και άνθρωποι, που δεν ήταν εκεί και να πουν είδαμε τα δώδεκα κοφίνια γεμάτα με τα κομμάτια που περίσσευσαν. Σημαντικό, επίσης γιατί αποτελεί έμπρακτη απάντηση και κατεύθυνση στο να αντιμετωπισθούν σ’ ένα βαθμό τα οικονομικά προβλήματα όλων των αιώνων και ιδιαίτερα τα προβλήματα της εποχής μας.

Είναι αλήθεια ότι ένα από τα οξύτερα προβλήματα της εποχής μας είναι η οικονομική κρίση. Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, στη λύση αυτού του προβλήματος, θα μπορούσε να βοηθήσει η ενέργεια της περισυλλογής των περισσευμάτων. Γιατί δυστυχώς, σήμερα το οικονομικό πρόβλημα είναι κυρίως πρόβλημα υπερκαταναλωτισμού. Καταναλώνουμε, δηλαδή, περισσότερα απ’ όσα έχουμε ανάγκη και ταυτόχρονα πετάμε σαν άχρηστα πράγματα που ακόμα είναι χρήσιμα. Ποτέ μας δεν σκεπτόμαστε να μαζέψουμε τα περισσεύματα, τα οποία και πετάμε. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τα τρόφιμα αλλά και για τα ενδύματα και για όλα γενικά τα πράγματα που χρησιμοποιούμε. Επομένως, στο «ίνα μη τι απόληται», υπάρχει μια κατεύθυνση λύσης του προβλήματος για να μην πηγαίνει τίποτε χαμένο. Αρκεί να εγκολπωθούμε αυτό το πνεύμα. Γιατί, αν όλοι το εφαρμόζαμε, θα άλλαζε και γενικότερα η οικονομική κατάσταση. Δεν θα υπήρχε πληθωρισμός και θα έσβηνε το εξωτερικό χρέος της χώρας, εφ’ όσον θα εμειώνοντο οι εισαγωγές και όλα τα σχετικά. Βέβαια, τούτο είναι κάτι που δεν εξαρτάται απόλυτα από εμάς. Από εμάς εξαρτάται αν το εφαρμόζουμε στην οικογένειά μας. Αλλά στην εντολή αυτή του Κυρίου, μπορούμε να δούμε και μια ακόμα κρυμμένη διάσταση, τη φροντίδα να μείνει το περιβάλλον καθαρό. Γιατί το περιβάλλον μολύνεται και από την υπερβολική κατανάλωση και σπατάλη και το αλόγιστο πέταγμα στα σκουπίδια χρήσιμων πραγμάτων. Το φαινόμενο τούτο το βλέπουμε πιο έντονα την περίοδο αυτή των θερινών διακοπών.

Κι ερχόμαστε, τέλος, στην σημασία της ευλογίας του Θεού που είναι πλούτος και χορτασμός και περίσσεια και αφθονία. Την ευλογία Του όμως αυτή ο Κύριος δεν την παρέχει στον οποιονδήποτε, αλλά μόνο σ’ εκείνους που ζητούν τα πνευματικά και ποθούν τα αιώνια. Οι Γαλιλαίοι εχόρτασαν Λόγο Θεού για το φωτισμό της ψυχής. Εχόρτασαν και τροφή υλική που είχε ανάγκη το σώμα. Εμείς σήμερα στερούμεθα πολλών αγαθών. Φτώχεια, ανεργία, κρίση και ποικίλη κακοδαιμονία μαστίζει τον  τόπο μας. Το ψωμί που τρώμε και αυτό δεν μας ευχαριστεί. Δεν χορταίνουμε και δεν μας ικανοποιεί τίποτε γιατί ακριβώς λείπει από μας η ευλογία του Θεού που πληθαίνει και χορταίνει και νοστιμίζει τα πάντα. Εφύγαμε από τον Θεό και ξεχάσαμε την αθάνατη ψυχή μας. Οι περισσότεροι εγκαταλείψαμε την Εκκλησία. Δεν θέλουμε ν’ ακούσουμε κήρυγμα. Καταργήσαμε την προσευχή. Περιφρονούμε την θρησκεία και βλασφημούμε τον Θεό. Επαύσαμε να είμαστε χριστιανοί. Γίναμε υλιστές και σαρκολάτρες. Σκεπτόμαστε μόνο την ύλη. Φροντίζουμε μόνο για το σώμα μας. Γι’ αυτό κι ο Θεός μας τιμωρεί και γι’ αυτό σήκωσε το χέρι από εμας και πήρε την ευλογία Του.

Αδελφοί μου! Είθε όλοι μας να διδαχθούμε από την σημαντική αυτή λεπτομέρεια του σημερινού Ευαγγελίου, να εγκολπωθούμε δηλαδή το πνεύμα της απλότητας, της αποφυγής, της σπατάλης και του σεβασμού προς το περιβάλλον. Για να ζήσουμε όμορφα όσο χρόνο ο Θεός μας χαρίσει, μέσα στον όμορφο κόσμο Του, που είναι ένα απαύγασμα της αιωνιότητας, προς την οποία βαδίζουμε.

 

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος

Κυριακή Θ΄ Ματθαίου
Απόστολος: Α΄ Κορ. γ΄ 9 - 17
Ευαγγέλιον: Ματθ. ιδ΄ 22 – 34
10 Αυγούστου 2014
 

 

 

«Το δε πλοίον ήδη μέσον της θαλάσσης ην, βασανιζόμενον υπό των κυμάτων• ην γαρ εναντίος ο άνεμος;»

 

Με λίγες και απλές λέξεις παρουσιάζεται, με την χαρακτηριστική κλασική λιτότητα του ευαγγελικού λόγου, αγαπητοί μου αδελφοί, η πραγματικά πολύ δύσκολη θέση που βρίσκονται οι μαθητές του Κυρίου μας. Το πλοίο, ένα ψαροκάϊκο, με επιβάτες τους μαθητές βρίσκεται στο μέσο της θάλασσας.   Κτυπιέται από τα αγριεμένα κύματα. Άνεμος ισχυρός πνέει αντίθετα στην πορεία τους για την απέναντι όχθη. Κινδυνεύει να ανατραπεί το πλοίο. Η θάλασσα δεν είναι άλλη από την λίμνη Γεννησαρέτ που με το μέγεθός της δικαιολογώντας την ονομασία θάλασσα, παρουσιάζει ισχυρούς και κάποτε επικίνδυνους κυματισμούς. Τα ψηλά βουνά και οι χαράδρες που την περιβάλλουν δημιουργούν συχνά δυνατά ρεύματα και ισχυρούς ανέμους που σηκώνουν ψηλά κύματα.

Σε μια τέτοια περίπτωση αναφέρεται και η σημερινή περικοπή. Ο Κύριος μετά τον θαυματουργικό χορτασμό του τεραστίου πλήθους των ακροατών Του, των πεντακισχιλίων, που είχε προηγηθεί, έδωσε εντολή στους μαθητές του να περάσουν στην απέναντι όχθη με το πλοίο. Εκείνος, ανέβηκε σε ένα ύψωμα πάνω από την παραλία για να προσευχηθεί, να επικοινωνήσει με τον Πατέρα Του. Και έμεινε εκεί προσευχόμενος. Λίγο πριν τα ξημερώματα πορεύεται προς το πλοιάριο περπατώντας πάνω στη θάλασσα. Οι μαθητές φοβήθηκαν. Δεν Τον κατάλαβαν αμέσως. Νόμισαν ότι είναι φάντασμα. Και όταν τους ενθαρρύνει λέγοντας «εγώ ειμί• μη φοβείσθε», ζητεί ο Πέτρος να τον διατάξει να περπατήσει και αυτός πάνω στα νερά της ταραγμένης θάλασσας. Ο Κύριος τον καλεί. Ο Πέτρος περπατά πάνω στα νερά και κατευθύνεται στον Χριστό. Ξαφνικά αντιμετωπίζει πάνω του ισχυρό τον άνεμο, φοβάται και αρχίζει να βουλιάζει. «Σώσον με, Κύριε», είναι η απελπισμένη κραυγή του, και ο Ιησούς τον πιάνει από το χέρι και τον σώζει, λέγοντάς του: «ολιγόπιστε! εις τι εδίστασας;». Τι φοβήθηκες, ολιγόπιστε; Τόσο λίγη είναι η εμπιστοσύνη σου σε Μένα; Όταν πλέον ανέβηκαν στο πλοιάριο, και σταμάτησε και η τρικυμία, οι επιβάτες του πλοιαρίου, προσκύνησαν τον Κύριο λέγοντας: «αληθώς Θεού υιός ει». Αληθινά είσαι Γιος του Θεού.

Δεν θα σχολιάσω το πραγματικά θαυματουργικό περπάτημα τόσο του Κυρίου, όσο και του Πέτρου πάνω στα τρικυμισμένα νερά της μεγάλης λίμνης. Πρόκειται οπωσδήποτε για μια ανατροπή των φυσικών νόμων, όπως τους έχει παρατηρήσει και περιγράψει η ανθρώπινη λογική. Ωστόσο δεν πρέπει να λησμονούμε ότι Εκείνος που όρισε τους φυσικούς νόμους έχει την δυνατότητα να προκαλεί την προσωρινή αναστολή τους ή και την ανατροπή τους.

Γι αυτό και στην περίπτωσή μας βλέπουμε τον Κύριο της φύσης και του κόσμου να περπατά πάνω στην τρικυμισμένη θάλασσα. Στη συνέχεια καλεί και τον Πέτρο, που για λίγο, κατορθώνει και αυτός να περπατήσει πάνω στη θάλασσα. Αλλά οι δισταγμοί του Πέτρου αφαίρεσαν την δυνατότητα που του παρεχώρησε ο Κύριος. Εκείνη τη στιγμή είδε, και δικαιολογημένα με τα ανθρώπινα μέτρα, βέβαια, τα ψηλά κύματα, ένοιωσε την δύναμη του ανέμου, σκέφτηκε ότι κάτω από αυτόν ήταν πολύ βαθιά ο πυθμένας, και τρόμαξε. Ξέχασε την παρουσία του Κυρίου και τη δύναμή Του. Πίστεψε μόνο στις δικές του δυνάμεις που δεν ήταν προφανώς ικανές να τον σώσουν. Ίσως δεν γνώριζε και κολύμπι και μάλιστα με τέτοια θαλασσοταραχή!  Και ενώ βυθιζόταν σκέφτηκε τον Ιησού. Σώσε με!

Αλλά, αγαπητοί μου, ζούμε και εμείς σε μια τρικυμισμένη θάλασσα. Μια θάλασσα γεμάτη δυσκολίες, ποικίλα προβλήματα. Πιστεύοντας απόλυτα στις δυνάμεις του εαυτού μας αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα της ζωής μας. Ωστόσο, ορθώνονται ξαφνικά μπροστά μας ανυπέρβλητα κύματα, προβλήματα αναπάντεχα. Κινδυνεύουμε να βυθιστούμε στα άλυτα προβλήματά μας και να πνιγούμε, αβοήθητοι. Και για να μην επαναλαμβάνουμε το τι μας συμβαίνει κάθε μέρα, απλώς θα σημειώσω ότι υπάρχουν και αντιμετωπίζουμε προβλήματα και δυσκολίες, προσωπικές, οικογενειακές, κοινωνικές και εθνικές. Θέματα υγείας ή οικονομικά, προσωπικά μας και των παιδιών μας. Είναι φανερό ότι πολλά από αυτά είναι σχεδόν αδύνατο να τα λύσουμε, χωρίς τουλάχιστον, τη βοήθεια κάποιων συνανθρώπων μας. Αλλά για όλα, έχουμε απόλυτη ανάγκη από την θεία βοήθεια. Και βέβαια στην αγωνία μας επάνω, φωνάζουμε Θεέ μου, Παναγία μου επικαλούμενοι την θεία βοήθεια και συμπαράσταση. Ασφαλώς δεν είναι λάθος αυτό. Και καλά κάνουμε. Γιατί δεν πρόκειται να μας αρνηθεί ο Θεός τη βοήθειά Του. Περιμένει πάντοτε και μας παρακολουθεί, έτοιμος να πιάσει το χέρι μας, να μας σώσει.

Και φυσικά, αγαπητοί μου, οι δυσκολίες της ζωής δεν σταματούν πουθενά.  Η θεία βοήθεια και η προσφυγή μας σ’ αυτήν είναι αναγκαία, και σε μικρές και μεγάλες αντιξοότητες. Η σχέση μας λοιπόν με τον Θεό, δεν μπορεί να είναι περιστασιακή, αλλά συνεχής και συνεπής.

Εκείνο όμως που είναι αναγκαίο, είναι να εναρμονίσουμε τη ζωή μας με το θείο θέλημα. Και ακόμη να μην ξεκινούμε οποιαδήποτε προσπάθειά μας χωρίς πρώτα να επικαλεσθούμε τη συμπαράσταση Εκείνου. «Κύριε κέλευσόν με προς σε ελθείν επί τα ύδατα», ήταν η παράκληση του Πέτρου. Ζήτησε από τον Χριστό να καλέσει να περπατήσει πάνω στη θάλασσα. Αυτό που έλειψε από τον Πέτρο, εκείνη τη στιγμή ήταν η σταθερότητα της πίστης του στον Κύριο. «Ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;» Έδειξε ολιγοπιστία. Είχε δισταγμούς. Λησμόνησε ότι με τη δύναμη του Θεού περπατούσε πάνω στα νερά.

Λησμονούμε και εμείς τις πιο πολλές φορές, ότι είναι αδύνατο να κάνουμε ο,τιδήποτε χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Νομίζουμε ότι μόνο με τις δικές μας δυνάμεις, που και αυτές Εκείνος μας παρεχώρησε, μπορούμε να πετύχουμε το κάθε τι. Αλλά και πάλι ο Θεός δεν θα μας αφήσει εφόσον προσφύγουμε σ’ Αυτόν. Ας έχουμε λοιπόν σταθερή, βεβαία και βαθιά την πίστη μας στον Θεό μας, για να αντιμετωπίζουμε με επιτυχία τα καθημερινά μας προβλήματα.

 

δ.γ.σ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Απόστολος: Α΄ Κορ. δ΄9-16
Ευαγγέλιο: Ματθ. ιζ΄ 14-23
17 Αυγούστου 2014
 

 

 

«Τούτο δε το γένος ουκ εμπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία»
 

Ο πατέρας του δαιμονισμένου παιδιού, αγαπητοί αδελφοί, πριν το πάει στον Κύριο, το είχε πάει στους μαθητάς. Αλλά εκείνοι δεν μπόρεσαν να το κάμουν καλά. Γιατί δεν κατόρθωσαν οι απόστολοι να θεραπεύσουν το αξιολύπητο εκείνο πλάσμα; Ο Ιησούς τους είχε δώσει – όπως αναφέρουν σε άλλα σημεία τα Ευαγγέλια – τη δύναμη να διώχνουν ακάθαρτα πνεύματα και να κάνουν και άλλα λογής – λογής θαύματα. Κι όχι μόνο στους δώδεκα είχε δώσει τέτοια χάρη, αλλά και στους άλλους, τους εβδομήκοντα, που καθώς σημειώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς γύρισαν κάποτε με χαρά και είπαν στον Κύριο: «Και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματί σου».

Οι δώδεκα, λοιπόν, οι υπερεκλεκτοί, οι πρώτοι, δεν κατόρθωσαν σ’ αυτή την περίπτωση να βγάλουν το δαιμόνιο, που είχε φωλιάσει σ’ εκείνο το παιδί. Γιατί; Η συνέχεια της περικοπής το δείχνει καθαρά. Την ίδια απορία είχαν και οι μαθηταί. Πήγαν ιδιαιτέρως, όπως ακούσαμε, και ρώτησαν τον Ιησού:

-        Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε τα δαιμόνια;

Και ο Υιός του Θεού τους αποκρίθηκε:

-        Εξ αιτίας της απιστίας σας. Σας βεβαιώνω και σας λέγω, ότι αν έχετε πίστη έστω και σαν το σπυρί του σιναπιού, θα πείτε σ’ αυτό το βουνό πήγαινε παρά πέρα και θα πάει. Και τίποτε δεν υπάρχει, που να μη μπορείτε να το κάνετε. Αλλά, ειδικά για το διώξιμο των δαιμονίων, μάθετε ότι χρειάζονται, για αυτό δυο όπλα. Μονάχα με τα όπλα αυτά εξοστρακίζεται ο δαίμων από τις ψυχές και τα σώματα. Με ποια όπλα; Την προσευχή και τη νηστεία.

Αν η πίστη σας ήταν κάπως δυνατή, θα είχατε πραγματοποιήσει το θαύμα που έκαμα κατόπιν εγώ. Η δύναμη μου βρισκόταν στα χέρια σας. Αλλά δεν έπρεπε να διστάσετε, να αμφιβάλετε. Σας χρειαζόταν, όμως, ειδικά για μια τέτοια περίπτωση, κι η προσευχή, η θερμή κι επίμονη προσευχή. Κι ακόμα η νηστεία. Θα έπρεπε με τη φλόγα της προσευχής να χτυπήσετε το δαιμόνιο. Και να κινηθείτε εναντίον του με τν ελαφράδα, που χαρίζει η νηστεία, ανταλλάσοντας την ψυχή από το βάρος του σώματος, από τους δεσμούς με την ύλη.

Αυτή η σύσταση του κυρίου, αγαπητοί αδελφοί, έχει παντοτινή επικαιρότητα. Κι η Εκκλησίας σε κάθε τέτοια περίσταση χρησιμοποιεί τα όπλα αυτής της συστάσεως. Διώχνει τον δαίμονα από τις ψυχές και τα σώματα, θέτοντας κυρίως σ’ ενέργεια την προσευχή και τη νηστεία.

Ο διάβολος και οι Άγγελοι του τίποτε άλλο δεν τρέμουν, σε τίποτε άλλο δεν υποχωρούν προτροπάδην, όσο μπροστά στην προσευχή και τη νηστεία.

Η προσευχή δεν είναι μονάχα λόγια που απευθύνουμε στον Κύριο, ζητώντας τη βοήθεια του. Είναι συνάμα και καταπέλτης, που συντρίβει τα τείχη της αμαρτίας κι επιτρέπει στη χάρη την είσοδο μέσα στις ψυχές και μέσα στα σώματα. Είναι πύρινα βλήματα, που κατατροπώνουν τις σκοτεινές δυνάμεις και τις διώχνουν απ’ όπου είχαν κάμει κατοχή.

Αλλά στον πόλεμο αυτόν, για να είναι το αποτέλεσμα του η νίκη, χρειάζεται και η νηστεία. Διότι αυτή μαραίνει τα πάθη, ισχυροποιεί την ψυχή και της χαρίζει την ευκινησία εκείνη, που είναι απαραίτητη για τις επιθέσεις εναντίον του Πονηρού.

Πραγματικά, όπως το είπαν τα άψευστα χείλη του Κυρίου, όπως το μαρτυρεί η πείρα της Εκκλησίας, όπως το βλέπει κάθε χριστιανός στον ίδιο του τον βίο, η προσευχή και η νηστεία είναι τα απαραίτητα και σχεδόν μοναδικά μέσα, για να εκδιωχθεί το πονηρό γένος, για να ελευθερωθούμε από την επήρεια του και την κυριαρχία του.

«Τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία».

Φιλεύσπλαχνε Κύριε. Αξίωσε μας να χειριστούμε σαν καλοί οπλίται της θείας σου παρατάξεως αυτά τα δυο όπλα, που έβαλες στη διάθεση μας με το νόμο σου. Κάμε μας να τα αγαπήσουμε, να μη τα παρατάμε και να τα κινούμε πάντα εναντίον του εχθρού. Αυτά είναι που δίνουν τη νίκη κι εξασφαλίζουν από την ήττα και την υποχώρηση. Αυτά είναι που και στα χέρια τα δικά σου, όταν έζησες ως άνθρωπος πάνω στη γη, και στα χέρια των αγίων σου, έκαμαν ώστε να καταισχυνθεί ο σατανάς και να θριαμβεύσει η βασιλεία σου. Αυτά μένουν και σε μας η εγγύηση για τη μίμηση σου και για τη σωτηρία μας. Αυτά είναι που θα μας εξασφαλίσουν τον αμάραντο στέφανο της νίκης όταν μετά τον αγώνα και τα τρόπαια εδώ κάτω, μας καλέσεις στην εξέδρα του φοβερού σου βήματος, κατά την ημέρα της Κρίσεως, για να μας ανταμείψεις ως αθλοθέτης της.

 

Γιώργος Σαββίδης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Απόστολος: Α΄ Κορ. θ΄ 2-12
Ευαγγέλιο: Ματθ. ιη΄ 23-35
24 Αυγούστου 2014
 

 

 

«Ουκ έδει και σε ελεήσαι τον συνδουλόν σου, ως και εγώ σε ηλέησα;» (Ματθ. ιη΄ 33)

 

Η συγχώρηση, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι βασικό γνώρισμα του χριστιανισμού, η οποία στην ουσία είναι έκφραση αγάπης. Ο Θεός από αγάπη συγχωρεί τον άνθρωπο. Τούτο το επιβεβαιώνει πρώτον με την αποστολή του Υιού στον κόσμο και την σταυρική του θυσία και δεύτερον με την εξουσία που έδωσε στους Μαθητές Του μετά την Ανάσταση να συγχωρούν τις αμαρτίες των ανθρώπων. Είπε ο Κύριος στους Μαθητές του: «Λάβετε Άγιο Πνεύμα. Σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες θα είναι συγχωρημένες• σε όποιους τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα κρατηθούν έτσι» (Ιωάν. κ΄ 23).

Ο Κύριος επανέρχεται συχνά, μέσα από τη διδασκαλία Του στο θέμα της συγχώρησης. Στην Κυριακή προσευχή (Πάτερ ημών) μας προτρέπει να ζητούμε από το Θεό τη συγχώρηση των αμαρτιών μας και την ίδια στιγμή μας συστήνει να δίνουμε τη διαβεβαίωση ότι κι εμείς θα συγχωρούμε τους δικούς μας οφειλέτες, δηλαδή τους συνανθρώπους μας. «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» (Ματθ. στ΄ 12). Στη συνέχεια μας διευκρινίζει πως θα λογοδοτήσουμε για τη συμμόρφωση ή μη στην πιο πάνω διαβεβαίωση μας. «Αν συγχωρήσετε τους ανθρώπους για τα παραπτώματα τους, θα σας συγχωρήσει κι εσάς ο ουράνιος Πατέρας σας. Αν όμως δε συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα παραπτώματα τους, ούτε και ο Πατέρας σας θα συγχωρήσει τα δικά σας παραπτώματα» (Ματθ. στ΄14).

Ρώτησε κάποτε ο Πέτρος: «Κύριε πόσες φορές θα οφείλει σ’ εμένα ο αδελφός μου και θα τον συγχωρήσω: Ως εφτά φορές»; Τότε του λέει ο Ιησούς: «Δε σου λέω ως εφτά, αλλά ως εβδομήντα φορές εφτά» (Ματθ. ιη΄ 21-22).

Με αφορμή την πιο πάνω ερώτηση του Πέτρου, αλλά και διευκρινίζοντας τη δική του απάντηση, διηγήθηκε την παραβολή του κακού δούλου που ακούσαμε στο σημερινό ευαγγέλιο. Όπως είπαμε και πιο πάνω, όλοι οι άνθρωποι θα κλιθούμε να λογοδοτήσουμε τόσο για τις πράξεις μας, όσο και για τις παραλείψεις μας. Ο κάθε άνθρωπος, που έχει το προνόμιο να είναι μέλος της βασιλείας των ουρανών, πέραν των σημαντικών προνομίων που απολαμβάνει, έχει παράλληλα και υποχρεώσεις, όχι μόνο έναντι του βασιλιά, αλλά και όλων των άλλων που είναι μέτοχοι αυτής της βασιλείας.

Βασικά γνωρίσματα αυτής της βασιλείας είναι η αγάπη, αλλά και η δικαιοσύνη. Δυο γνωρίσματα που το ένα δεν αναιρεί το άλλο, αλλά το ένα συμπληρώνει το άλλο και που θεμελιώνονται στην αρετή της επιείκειας. Μας προτρέπει ο Απόστολος Παύλος: «Το επιεικές υμών γνωσθήτω πάσιν ανθρώποις» (Φιλιπ. Δ΄ 5). Σ’ όλους να δείχνετε την καλοσύνη σας.

Αυτή την επιείκεια που εκδηλώνει ο Θεός σε μας, αυτή την επιείκεια καλούμαστε να μεταφέρουμε στις σχέσεις μας με τους άλλους. Όμως η επιείκεια είναι βασικό μας γνώρισμα; Συμπεριφερόμαστε με επιείκεια στο συνάνθρωπο, όπως με επιείκεια μας φέρεται ο θεός;

Ο Θεός φέρθηκε με επιείκεια στον πρώτο δούλο της παραβολής. Όχι μόνο εκδήλωσε φιλανθρωπία, αλλά και του χάρισε το χρέος των δέκα χιλιάδων ταλάντων. Υπέρογκο χρέος αν υπολογιστεί ότι το τάλαντο ισοδυναμεί με διακόσιες σαράντα χρυσές λίρες ή έξι χιλιάδες δηνάρια.

Η συμπεριφορά του πρώτου δούλου του σημερινού Ευαγγελίου είναι αντιφατική. Ενώ ο Κύριος του εκδηλώνει όχι μόνο μακροθυμία, αλλά και του φέρεται με υπερβολική επιείκεια, αφού του χαρίζει το υπέρογκο χρέος, εν τούτοις ο ίδιος αρνείται αυτή την επιείκεια στον σύνδουλο του, έστω κι αν το οφειλόμενο χρέος ήταν ασυγκρίτως μικρότερο, αφού ανερχόταν μόνο στα εκατό δηνάρια!

Και οι δυο δούλοι ζήτησαν ανθρώπινη επιείκεια. Ο πρώτος εξασφάλισε θεία συγκατάβαση, αλλά αρνήθηκε την ίδια στιγμή να προσφέρει στον σύνδουλο του ανθρώπινη  επιείκεια. Αντίθετα συμπεριφέρθηκε απάνθρωπα.

Δυστυχώς η πιο πάνω αντίφαση δεν παρατηρήθηκε μόνο στον δούλο της παραβολής. Αυτή η αντίφαση παρατηρείται και σε μας τους χριστιανούς. Γιατί απλούστατα ενώ «πολλά γαρ πταίομαι άπαντες» (Ιακ. γ΄1), εν τούτοις ζητούμε το έλεος του Θεού, ενώ  την ίδια στιγμή παραμένουμε μνησίκακοι, ασυνεπείς και διπρόσωποι, αφού αρνούμαστε να συγχωρήσουμε τους άλλους ανθρώπους. Ενώ εκκλησιαζόμαστε, νηστεύουμε, προσευχόμαστε και συμμετέχουμε στα μυστήρια, εντούτοις αυτή η πνευματικότητα δεν αντανακλάται πολλές φορές στις σχέσεις μας με το συνάνθρωπο με πράξεις ανοχής και αγάπης.

Είναι στ’ αλήθεια εξωφρενικό και παράδοξο να μας ενδιαφέρει η συγχώρηση του Θεού, αλλά να μας εξοργίζει το παραμικρό φταίξιμο του συνανθρώπου μας. Με τον τρόπο αυτό επιβεβαιώνονται και για μας οι λόγοι του Κυρίου προς τους φαρισαίους ότι διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο (Ματθ. κγ΄ 24).

Αδελφοί μοι, εκείνο που χρειαζόμαστε περισσότερο είναι η αυτοκριτική και όχι η κριτική σαν πράξη αυτοδικαίωσης της μνησικακίας μας. Πηγή όλων των αρετών είναι η αγάπη. Όποιος αρνείται ενσυνείδητα να συγχωρήσει, αυτός  αρνείται την αγάπη, και κατ’επέκταση αρνείται τον ίδιο το Θεό.

Δυστυχώς αδελφοί μου, μεγάλη είναι η κραυγή που ακούεται σήμερα στα σπίτια μας, στην κοινωνία μας, στην πατρίδα μας και σε ολόκληρο τον κόσμο. Γιατί αφήνουμε τις μικροδιαφορές να εξελιχθούν σε έχθρα και μίσος. Αδειάσαμε τον εαυτό μας από την αγάπη. Η βαναυσότητα έγινε συνώνυμη με τον τρόπο της ζωή μας, άλλοτε σαν ανοχή και άλλοτε σαν ενεργός συμμετοχή. Ως πότε όμως θα κωφεύουμε στη γοερή κραυγή που ακούεται σαν παράκληση: «μακροθύνησον επ’ εμοί». Ως ότου δώσουμε θετική απάντηση αμείλιχτο θ’ ακούεται το σημερινό ερώτημα του Κυρίου: «Ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλον σου, ως και εγώ σε ηλέησα». Σ’ αυτό το ερώτημα ας φροντίσουμε η απάντηση μας να είναι απάντηση μακροθυμίας. Αμήν.

 

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Απόστολος: Εβρ. θ΄ 1-7
Ευαγγέλιο: Ματθ. ιθ΄16-26
31 Αυγούστου 2014
 

 

 

«Ει θέλεις τέλειος είναι … δεύρο ακολούθει μοι» (Μτθ. ιθ΄21)

 

Πολλές φορές η εικόνα που εκπέμπουμε προς τα έξω, προς τους άλλους ανθρώπους, είναι διαφορετική από αυτή που δεχόμαστε από μέσα και τούτο γιατί όταν ο καθένας μας βρεθεί μόνος, τότε η συνείδηση σαν αντικειμενικός, αλλά και αυστηρός παρατηρητής μας αποκαλύπτει μια τραγική πραγματικότητα. Δηλαδή, ενώ έχουμε πληθώρα υλικών αγαθών, εν τούτοις  δε νιώθουμε ευτυχισμένοι. Επίσης όταν η εφαρμογή του νόμου του Θεού καταντά μια πράξη τυπική και πάλι δεν αισθανόμαστε πληρότητα. Νιώθουμε ένα «κενό» μέσα μας που μας προκαλεί λύπη αντί την αναμενόμενη χαρά.

Αυτό το «κενό», αυτό το ανικανοποίητο συναίσθημα που συνοδεύεται από λύπη, αισθάνεται και ο άνθρωπος του σημερινού ευαγγελίου, για τούτο και απευθύνεται στον Ιησού προκειμένου να πάρει και τις σωστές απαντήσεις. Και πολύ σωστά έπραξε, γιατί ο Ιησούς είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει απάντηση στο ερώτημα που αφορά την αιώνια ζωή και άρα και τη σωτηρία του ανθρώπου. Γιατί ο Ιησούς είναι ο μόνος από τον οποίο μπορεί να προέλθει η σωτηρία. Είναι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στη σωτηρία. Μετά από τις προϋποθέσεις που έθεσε, η προτροπή που του απευθύνει είναι «δεύρο ακολούθει μοι».

Ο Απόστολος Πέτρος είναι σαφής και κατηγορηματικός στο θέμα της σωτηρίας: «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα έστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένο εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πραξ. δ΄ 12). Δηλαδή, «Από κανέναν άλλο δεν μπορεί να προέλθει η σωτηρία ούτε υπάρχει άλλο πρόσωπο κάτω από τον ουρανό δοσμένο στους ανθρώπους με το οποίο να μπορούμε να σωθούμε».

Από κανένα άλλο, λοιπόν, δεν μπορεί να προέλθει η σωτηρία εκτός από τον Ιησού. Γιατί ο Ιησούς ως Θεός είναι τέλειος, είναι ο τέλειος. Κατά συνέπεια και όποιος θέλει να γίνει τέλειος θα πρέπει να μιμηθεί τον τέλειον Θεόν, τον Ιησού. Όμως πως θα γίνει κατορθωτό το έργο της τελείωσης; Απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει σήμερα ο Ιησούς.

Στο έργο της τελείωσης συμβάλλουν τρεις σημαντικοί παράγοντες. Πρώτον η θέληση του ανθρώπου. Δεύτερον η εφαρμογή των εντολών του Θεού με αποκορύφωμα εκείνη της αγάπης και τρίτον το να ακλουθεί σταθερά τον Ιησού απαλλαγμένος από οποιεσδήποτε υλικές εξαρτήσεις.

Πρώτος σημαντικός παράγοντας, λοιπόν είναι η θέληση του ανθρώπου. Ναι μεν ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, αλλά αυτό το δώρο δεν το προσφέρει αναγκαστικά. Για τούτο και στο σημερινό ευαγγέλιο προτάσσει δυο φορές το «ει θέλεις». Αν θέλεις να μπεις στη ζωή, αν θέλεις να γίνεις τέλειος. Η σωτηρία και κατ’ επέκταση η τελείωση αν και είναι δώρα του Θεού την ίδια στιγμή μετατρέπονται και σε άθλημα. Κατά τον Απόστολο Παύλο: «Εάν δε και αθλή τις, ου στεφανούται, εάν μη μομίμως αθλήση» (Β΄ Τιμ. β΄5). Κι όταν κάποιος μετέχει σε αθλητικούς αγώνες, δεν παίρνει το στεφάνι της νίκης, αν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους κανόνες.

Και τους κανόνες δεν πρέπει απλά να τους γνωρίζουμε. Τους κανόνες πρέπει να τους εφαρμόζουμε. Αυτή την αναγκαιότητα της πράξης και όχι μόνο της θεωρητικής γνώσης, αναγνωρίζει και ο άνθρωπος του σημερινού ευαγγελίου αρχικά μέσα από την ερώτηση «Τι αγαθόν ποιήσω» και στη συνέχεια στην απάντηση που δίνει στον Ιησού μετά από τη σύσταση «τήρησον τα εντολάς» ότι; «Πάντα ταύτα εφυλαξάμην εκ νεότητος μου».

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι και οι έξι εντολές, την εφαρμογή των οποίων συνιστά ο Ιησούς, έχουν σχέση με τον άνθρωπο και όχι το Θεό. Η αληθινή πίστη και Θεογνωσία περνά μέσα από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Για τούτο και επιβεβαιώνει στην περικοπή που αναφέρεται στην δεύτερα παρουσία και την τελική κρίση ότι «εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε΄40).

Η εφαρμογή των εντολών το Θεού δεν είναι πράξη που περιορίζεται μόνο στον τύπο, είναι πράξη ουσίας. Είναι πράξη συνειδητή. Η ενσυνείδητη πράξη πάλιν δεν εξαντλείται σε μια στιγμιαία εκδήλωση, αλλά είναι τρόπος ζωής εφ’ όρου ζωής. «Δεύρο ακολούθει μοι» είπε σήμερα ο Ιησούς. Έλα να με ακολουθήσεις. Αγωνίζομαι, λοιπόν, σημαίνει ότι εφαρμόζω το νόμο του Θεού στην καθημερινή μου ζωή. Σε όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής μου, είτε είναι ατομικοί, είτε οικογενειακοί είτε κοινωνικοί, οι εντολές του Θεού αποτελούν για μένα φάρο καθοδηγητικό. Για τούτο δεν μπορώ τη μια στιγμή να καθοδηγούμαι από το νόμο του Θεού και την άλλη να τον αγνοώ ή και  να τον ποδοπατώ. Πως θα ζητήσω από το Θεό «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών» Τη στιγμή που αγνοώ τη δική μου δέσμευση «ως και ημείς αφιέμεν τοις οφειλέταις ημών» με το να αρνούμαι πεισματικά να συγχωρήσω στους άλλους. Σαν άνθρωποι και σαν Χριστιανοί ζητούμε από το Θεό συγκατάβαση, αγάπη, κατανόηση και όταν έρθει η σειρά μας απαντούμε με απάθεια, ακόμα και σκληρότητα. Με τον τρόπο αυτό εκπροσωπούμε ένα Χριστιανισμό που περιορίζεται σε ληξιαρχική πράξη ζωής και θανάτου. Κι ενώ δεχόμαστε το δώρο της ζωής, με τις πράξεις μας μετατρέπουμε τόσο τη ζωή μας, όσο και τη ζωή των συνανθρώπων μας σε ένα διαρκή θάνατο. Και τούτο γιατί αφήσαμε τις μικροδιαφορές μας να εξελιχθούν σε μίσος και επειδή αδειάσαμε τον εαυτό μας από τη μοναδική συνεκτική δύναμη την αγάπη. Η σκληρότητα έγινε συνώνυμη με τον τρόπο της ζωής μας, άλλοτε σαν ανοχή και άλλοτε σαν συνενοχή.

Αδελφοί μου, στώμεν καλών. Ας ξυπνήσουμε από το λήθαργο. Ας αναλογιστούμε την αγάπη του Θεού που εκδηλώνεται καθημερινά σε μας. Η αναγνώριση αυτής της προσφοράς ας εκφραστεί με τον τερματισμό της μνησικακίας. Διαφορετικά ο δρόμος που άνοιξε με αγάπη θα κλείσει με δικαιοσύνη, αφού κατά την προειδοποίηση του Κυρίου: «Έτσι θα κάνει και σε σας ο ουράνιος Πατέρας μου, αν ο καθένας δεν συγχωρήσει τα παραπτώματα του αδελφού του με όλη του την καρδιά». Ας υπακούσουμε σ’ αυτή την προτροπή. Αμήν.

 

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
 
ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ.κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
 
Κυριακή               3 Αυγούστου                              :              ΝΑΤΑ
Τρίτη                   5 Αυγούστου(Εσπερινός)             :             ΔΡΥΜΟΥ
Τετάρτη               6 Αυγούστου                               :             ΣΤΑΤΟΣ-ΑΓΙΟΣ ΦΩΤΙΟΣ
Κυριακή               10 Αυγούστου                             :             ΠΑΧΥΑΜΜΟΣ
Πέμπτη                14 Αυγούστου(Εσπερινός)           :              ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΡΡΟΪΑΤΙΣΣΗΣ
Παρασκευή          15 Αυγούστου                             :              ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΡΡΟΪΑΤΙΣΣΗΣ
Κυριακή               17 Αυγούστου                             :              ΠΩΜΟΣ
Τρίτη                   19 Αυγούστου                             :              ΤΡΕΜΙΘΟΥΣΑ             
Κυριακή               24 Αυγούστου                             :              ΣΙΜΟΥ
Παρασκευή          29 Αυγούστου                             :              ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Παρασκευή          29 Αυγούστου(Εσπερινός)            :              ΜΑΝΔΡΙΑ,Αγ.Βρυαίνη
Κυριακή               31 Αυγούστου                             :   ΠΟΛΕΜΙ
                                                                                                                                 
 
 
 
 
 
ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Κυριακή               3 Αυγούστου                              :               ΓΟΥΔΙ
Τρίτη                   5 Αυγούστου(Εσπερινός)            :               ΚΙΣΣΟΝΕΡΓΑ
Τετάρτη               6 Αυγούστου                              :               ΑΥΔΗΜΟΥ
Κυριακή               10 Αυγούστου                            :               ΓΙΟΛΟΥ
Πέμπτη                14 Αυγούστου(Εσπερινός)           :               ΚΙΝΟΥΣΑ
Παρασκευή          15 Αυγούστου                             :               ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΡΟΟΔΙΤΙΣΣΗΣ
Κυριακή               17 Αυγούστου                            :               ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Κυριακή               24 Αυγούστου                            :               ΑΚΟΥΡΔΑΛΙΑ ΑΝΩ
                                                                                                                                 
 
 
 
 
 
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Θεόδωρος Αντωνιάδης Θεολόγος, Γεώργιος Σαββίδης, Θεολόγος, Δημήτριος Σμυρλής  Θεολόγος, Φιλόλογος.
 
Όλο το περιεχόμενο του παρόντος δελτίου κηρυγμάτων μπορείτε να το βρείτε και στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου: www.impaphou.org