English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

  

 

 

 

Προσφώνηση

σε εκδήλωση του 4ου Γενικού Λυκείου και του Μουσικού Σχολείου Τρίπολης για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη.

                                                                                                     Τρίπολη 29/04/2015.

                                                                         Του Μητροπολίτη Πάφου Γεωργίου.

 

 

          Για ήρωες, όπως τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ο χρόνος που κυλά από την αναχώρησή τους από τον κόσμο τούτο δεν είναι «πανδαμάτωρ» και δεν ενεργεί καταλυτικά. Γιατί τα στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητά τους δεν είναι παρμένα από τον χρόνο, αλλά από την αιωνιότητα. Και ανήκουν στην αιωνιότητα. Γι’αυτό και όσο ξεμακραίνουν, τόσο η μορφή τους φεγγοβολεί. Και όσο ο χρόνος του αποχωρισμού αυξάνει, τόσο-κατά μιαν παράξενη διαλεκτική-το άνοιγμα της απουσίας κλείνει.

          Πενηνταοκτώ ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την ηρωική θυσία του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Μέσα σ’αυτό το διάστημα έγιναν βαθύτατες αλλαγές στη ζωή ολόκληρης της ανθρωπότητας. Αξίες έχασαν τη λάμψη τους, φαντακτερά ονόματα καταποντίστηκαν στο πέλαγος της λησμονιάς. Θεσμοί ξεριζώθηκαν και ιδανικά ξεθώριασαν. Ο ρυθμός λειτουργίας των κοινωνιών μεταβλήθηκε και ο άνθρωπος ο ίδιος άλλαξε. Δεν άλλαξε όμως ούτε και λιγόστεψε ο σεβασμός και ο θαυμασμός της Κυπριακής αλλά και όλης της Ελληνικής κοινωνίας στο πρόσωπο και στην ανυπέρβλητη θυσία του Ευαγόρα Παλληκαρίδη.

          Δεν ήταν το πέρασμά του από τον κόσμο τούτο σαν   «πάτημα διαβάτη ανυπόμονου, που φάνηκε στην άμμο μιαν αυγή» και κατά τον ποιητή, τον Βαλαωρίτη, «άγριο το κύμα πέρασε τη νύκτα και το σβει». Ήταν πέρασμα διαβάτη που τ’αχνάρια του χαράκτηκαν βαθιά, άσβηστα, δημιουργικά, έστω κι αν η επίγεια ζωή του περιορίστηκε σε μόλις 19 χρόνια. Το μεγαλύτερο αχνάρι το έχει αφήσει στις ψυχές των μαθητών, στον στενότερο Κυπριακό αλλά και στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο που τις έκανε να δονούνται στον ρυθμό των δικών του ιδανικών και αξιών.

          Δεν ήταν τυχαία η πορεία του και η καταλυτική παρουσία του τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή στα δρώμενα της Κύπρου. Τριανταπέντε Ελληνικοί αιώνες στην Κύπρο, απέθεσαν στη γενιά του ’55 την ευθύνη για την απελευθέρωση του τόπου. Κι ο Παλληκαρίδης αφουγκραζόταν καλά και τα βήματα και τις υποθήκες των προγόνων. Με την ευγονία, τη βιολογική και την ψυχοπνευματική, με την οποία τον προίκισαν εκατόν αδιάλειπτες Ελληνικές γενιές των Ελλήνων προγόνων του, οικοδόμησε αδαμάντινο τον χαρακτήρα του, καθαρή την σκέψη του, άτρωτο το ηθικό του ανάστημα, ηρωική την ψυχή του. Αυτή η συνεχής Ελληνική παρουσία στην Κύπρο, ήταν το ιστορικό υπέδαφος, πλούσιο σε αξίες και ιδανικά, καθοριστικό ενός ορισμένου τρόπου ζωής, πάνω στο οποίο φάνηκε και παρουσίασε τις μοναδικές αρετές του ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Όλοι εκείνοι οι πρόγονοι δίδαξαν με την καρτερία και τον ηρωισμό τους, τα συχνά κινήματα προς αποτίναξη του δουλικού ζυγού, πως έσχατο περιεχόμενο και σκοπός της ζωής κάθε Κυπρίου θα’πρεπε να είναι η εθνική του αποκατάσταση.

          Κι ο Παλληκαρίδης ανδρώθηκε με το όραμα της ελευθερίας, με το όραμα της ελληνικής πατρίδας. Έθρεψε μέσα του ανόθευτο, διαλεκτό τον Έλληνα, όπως τον γνώρισαν οι αιώνες και όπως τον σπούδασαν οι λαοί της γης για ν’ανεβούν τα σκαλοπάτια του πολιτισμού. Στο ύφος των ποιημάτων του, αλλά και στο ήθος της προσωπικότητάς του, διαβάζει κανείς τους πόθους του Ελληνικού Κυπριακού λαού και το πάθος του για ελευθερία και ένωση με την μητέρα Ελλάδα. Η φλόγα, που οιστρηλατούσε την ανήσυχη ψυχή του, βρήκε διπλή διέξοδο: Θεωρητική και πρακτική. Θεωρητική στα γραφόμενά του: Εξύμνησε την ελευθερία και την Ελλάδα με «λόγον μουσική κεκραμένον», κατά τον Πλάτωνα. Πρακτική, στη μίμηση στην πράξη, των παλιών αρματωλών και κλέφτών. Η πράξη του εκείνη, να εγκαταλείψει τα μαθητικά θρανία και να ζωστεί τα άρματα για αποτίναξη του αγγλικού ζυγού, ενήργησε ως ύμνος για γρηγορούντες και βροντή για καθεύδοντες, θέτοντας τον καθένα απέναντι των ευθυνών του.

          Όταν επρόκειτο να επιστρέψει στην Κύπρο από την Ελλάδα που επισκέφθηκε στα πλαίσια των μαθητικών εκδρομών, που γίνονταν και τότε, έγραψε σε μερικούς στίχους μιαν μοναδική στο είδος της επίκληση: «Στην Κύπρο σαν θα πάμε, στ’ωραίο μας νησί, σε θέλουμε να φτάσεις, Ελλάδα μας και συ». Ήταν μια επίκληση καταστάλαγμα της επίκλησης των 35 ελληνικών κυπριακών αιώνων.

          Αργότερα, βέβαια, επίσημα πρωθυπουργικά χείλη, την ώρα που ο Τούρκος εισέβαλλε στο νησί μας, βίαζε ολόκληρο το έθνος και προσφυγοποιούσε το λαό μας, μάς είπαν ότι είμαστε μακρυά και επιβεβαίωσαν ανάλγητα την τραγική κατάρρευση του Κυπριακού αλυτρωτικού ονείρου.

          Ωστόσο ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης παραμένει και σήμερα και θα παραμένει για πάντα ως ο οραματιστής των εθνικών ανατάσεων και προπάντων ο οραματιστής του λυτρωμού της ιδιαίτερης πολύπαθης πατρίδας του. Εκείνος που θα εμπνέει τις νεότερες γενιές για να πραγματοποιήσουν ό,τι η γενιά εκείνου άφησε ημιτελές: Την απελευθέρωση της Κύπρου.

          Η ιστορία του νησιού μας μπορεί να χωρέσει σε δυο λέξεις: Σφαγές και μνήματα. Είναι όμως η ιστορία αυτή και χιλιάδες χρόνια ελληνικού πολιτισμού. Και αυτή η αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια μάς δίνει κουράγιο και μας εμψυχώνει για συνέχιση του αγώνα και στους σημερινούς δύσκολους καιρούς.

          Είναι αλήθεια πως τα σαρανταένα χρόνια που πέρασαν από την Τουρκική εισβολή και κατοχή, κούρασαν μερικούς. Και στο εσωτερικό της Κύπρου αλλά και στο εθνικό κέντρο, όπου κάποιοι θεωρούν το Κυπριακό σαν ανοικτή πληγή που δεν αφήνει την Ελλάδα να πορευθεί στο δρόμο της απερίσπαστα. Οι πρόγονοί μας όμως στην Κύπρο έζησαν οκτώ αιώνες υπόδουλοι σε ξένους αφέντες, μέχρι το ηρωϊκό 1955 που μάς απάλλαξε από την αποικιοκρατία. Κι ολόκληρο το έθνος έζησε 400 χρόνια υπόδουλο στους Τούρκους. Και δεν δελεάστηκε ούτε από τις υποσχέσεις, ούτε από τις φοβέρες του κατακτητή. Στη διαλεκτική της Ιστορίας τα σαρανταένα χρόνια λογίζονται ως μια στιγμή. Κι είμαστε σίγουροι πως αν η έκβση του αγώνα μας είναι θετική, και δεν μπορεί παρά να είναι θετική, για τους απογόνους μας η περίοδος αυτή θα μοιάζει μ’ένα απλό εφιαλτικό όνειρο. Κι από την άλλη, δεν είμαστε μακρινοί συγγενείς που εκλιπαρούμε τη βοήθεια και συμπαράσταση του ελληνικού έθνους. Είμαστε κι εμείς Έλληνες, φύτρα της ίδιας φυλής, που απαιτούμε δικαιωματικά την συμπαράσταση και την συμπόρευση του έθνους στον αγώνα μας. Αν, μη γένοιτο, χαθεί η Κύπρος, θα πάρουν σειρά και άλλα τμήματα της Ελληνικής πατρίδας: το Αιγαίο, η Θράκη, η Μακεδονία. Στην Κύπρο διακυβεύεται η ακεραιότητα του Ελληνικού χώρου. Κι η ευθύνη είναι συλλογική˙ πέφτει στους ώμους όλων μας.

          Συγχαίρω γι’αυτό τον λόγο θερμά το 4ο Γενικό Λύκειο και το Μουσικό Σχολείο Τρίπολης για την πρωτοβουλία του που οδήγησε στη σημερινή εκδήλωση, την οποία δεν θεωρώ απλώς ως εκδήλωση τιμής προς τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ένα ήρωα των Πανελλήνων. Η γενικότερη πράξη σας, της σύνδεσης του σχολείου και των μαθητών του με τις αξίες και τα ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκε και χάριν των οποίων θυσιάστηκε ενσυνείδητα ο έφηβος μαθητής, συνιστά τον ομφάλιο λώρο που συνδέει την Κύπρο,εμάς τους αλύτρωτους Έλληνες, προς την μακρινή πατρίδα μας. Η κοινή ελληνική μας Παιδεία υπήρξε και εξακολουθεί να είναι το μεγάλο και δραστικό όπλο της διατήρησης της ενότητας και της εθνικής αυτοσυνειδησίας μας.

          Συγχαίρω ξεχωριστά όλους εκείνους που συνέβαλαν στην επιτυχία της εκδήλωσης: Τη διεύθυνση και το διδακτικό προσωπικό του σχολείου, τον κ. Μανώλη Στεργιούλη, τους μαθητές και τους γονείς τους.       Ευχαριστώ και όλους τους τοπικούς παράγοντες που μας  πρόσφεραν την αγάπη και την φιλοξενία τους. Περιμένουμε να τους ανταποδώσουμε την ίδια φιλοξενία στην Κύπρο.

          Και πάλιν θερμά συγχαρητήρια.