Χαιρετισμός

            στο Συνέδριο:Ο Πόντος των Ελλήνων. Ο Πόντος της Οικουμένης

                                                                                    Αθήνα 23.11.2019

                                                            Του Μητροπολίτη Πάφου Γεωργίου

 

            Ευχαριστώ ιδιαίτερα τους διοργανωτές του επιστημονικού αυτού Συνεδρίου, που μου δίνουν την ευκαιρία, εκτός προγράμματος, για τον σύντομο αυτό χαιρετισμό.

            Έρχομαι από την Πάφο στην οποία ζει και δραστηριοποιείται ο μεγαλύτερος αριθμός των Ελλήνων Ποντίων, που έφθασαν στην Κύπρο μετά την πτώση του Κουμμουνισμού, από τη Γεωργία και τη Ρωσία κυρίως, αλλά και τις άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Η συναναστροφή μου μαζί τους, με βοήθησε να καταλάβω και την ευσέβεια και τη φιλοπατρία τους. Η σκέψη τους δεν είναι  στραμμένη στις χώρες από τις οποίες μας έχουν έλθει, αλλά στον Πόντο, την καθ’αυτό πατρίδα τους.

            Η διοργάνωση τον περασμένο Μάιο και στην Κύπρο συνεδρίου, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, η διεξαγωγή εκ μέρους της Μητρόπολης Πάφου μαθητικών διαγωνισμών, στα Λύκεια και Γυμνάσια, για τα ίδιο θέμα, η αφιέρωση του Εορτολογίου της Εκκλησίας της Κύπρου του 2019, «Τοις  εν στόματι μαχαίρας και εν λιμώ και δίψη και παντοίαις θλίψεσι και ταλαιπωρίαις τελειωθείσιν  Έλλησι   Ποντίοις αδελφοίς ημών, κατά την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού», αλλά και «τοις εν παντί τόπω της Δεσποτείας Κυρίου διαβιούσιν Έλλησι Ποντίοις», κι η αφιέρωση από τον Δήμο Πάφου δύο πάρκων στη μνήμη των Ποντίων, θυμάτων της Γενοκτονίας, μας έφεραν πιο κοντά στον Πόντο και την Ιστορία του, τα ήθη και τα έθιμα αυτών των συμπατριωτών μας.

            Είχα την ευκαιρία πριν λίγα χρόνια να επισκεφθώ, σ’ ένα δεκαήμερο ταξίδι-προσκύνημα, με μια δεκαπενταμελή  ομάδα από την Πάφο τον Πόντο. Ήταν ένα προσκύνημα για άντληση διδαγμάτων από την Ιστορία μας, αλλά και για επανατροφοδότηση του συναισθηματικού μας κόσμου. Και πράγματι! Κάθε κτίσμα, κάθε ναός μας, έστω και ερειπωμένος, ή με αλλαγή  της χρήσης του, κάθε ψηφίδα, κάθε πέτρα και μάρμαρο εκεί, έχουν κάτι να πουν στην ψυχή μας.

            Στον ακραίο εκείνο γεωγραφικό χώρο ο υπόδουλος Ελληνισμός υπέφερε, για αιώνες, τα πάνδεινα. Αγωνίστηκε για την ελευθερία, αλλά και την πίστη του,  μόνο με τις δικές του υλικές  και ηθικές δυνάμεις. Το ελεύθερο ελληνικό κράτος κράτησε αποστάσεις ασφαλείας απ’ όσα φρικτά και κατ’εξακολούθηση, για χρόνια πολλά, γίνονταν εκεί. Κώφευσε στις πολλές και αγωνιώδεις εκκλήσεις για στήριξη και ουσιαστική συμπαράσταση. Αν η Κύπρος ήταν μακριά για το Ελλαδικό κράτος, και μας το είπαν ξεκάθαρα όταν ο Τούρκος  βίαζε και σκότωνε,   μοίραζε με τη βία των όπλων την πατρίδα μας, θα ήταν πιο κοντά ο Πόντος;

            Ίσως εσείς, οι ελεύθεροι Έλληνες αδελφοί, να μη καταλαβαίνετε την αξίωσή μας να τυγχάνουμε της ίδιας φροντίδας με τα ελεύθερα τμήματα του έθνους. Μας δίνει αυτό το δικαίωμα η κοινή μας καταγωγή, η διατήρηση της ελληνικότητας του τόπου μας, της εθνικής ταυτότητάς του, με ποταμούς αιμάτων, η θεώρηση εκ μέρους μας ως ενιαίου όλου του Ελληνικού  χώρου.

Διερωτώμαι, μεταφερόμενος στο παρόν, αν ως Ελληνισμός γενικά, αλλά και ως Έλληνες της Κύπρου ειδικότερα, πήραμε από την τραγωδία του Πόντου, τα μηνύματα από τα συμφέροντα των ξένων, τη βουλιμία της Τουρκίας και τις ιδιοτροπίες της Ιστορίας. Γιατί Κύπρος και Πόντος έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Κι ο Πόντος πανάρχαιη Ελληνική κοιτίδα, κι η Κύπρος, σε εξίσου νευραλγικές γεωγραφικές θέσεις. Επήλυδες οι Τούρκοι κι εκεί κι εδώ, πεισματικά αρνούμενοι τον οποιονδήποτε εκπολιτισμό, πλήττοντας διά του αριθμού κι όχι της ποιότητάς τους. Αναλλοίωτα και τα συμφέροντα των ξένων, καθώς κι η επιτηδειότητα των Τούρκων να τα εκμεταλλεύονται. Χωρίς προσχήματα, ή οποιαδήποτε συγκάλυψη, οι στόχοι της Τουρκίας και τότε και σήμερα. Επιδιώκουν σήμερα μεθοδικά Τουρκοποίηση της Κύπρου, όπως το επεδίωξαν και το πέτυχαν, τότε, για τον Πόντο.

Και το χειρότερο: ο Ελληνισμός υπνώττει και σήμερα, χωρίς να μελετά στα σοβαρά τις μεθοδεύσεις της Τουρκίας, να παίρνει μαθήματα από το παρελθόν. Εξαντλείται σε προτάσεις καλής θέλησης. Σαγηνεύεται από τις ψευδαισθήσεις καλής γειτονίας. Στρουθοκαμηλίζει μπροστά στον ξεκάθαρο προγραμματισμό των Τούρκων.

Λέει χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Ψαθάς, Πόντιος κι αυτός, από την Τραπεζούντα, πως από τότε  που χαράκτηκε η λεγόμενη  «ελληνοτουρκική φιλία», επιχειρείται συσκότιση των πραγματικών γεγονότων της Ιστορίας μας, καθώς και της έκβασης των πραγμάτων στη Μικρά Ασία και στον Πόντο. Η άστοχη τακτική της αποσιώπησης των γεγονότων της Ιστορίας ήταν ένας, ίσως και ο κυριότερος, λόγος που εξελίχτηκε τόσο άσχημα η  «φιλία» με τους Τούρκους. Μια  «φιλία» που από τότε ξερίζωσε τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, που στραγγάλισε το Πατριαρχείο μας, που αμφισβητεί το Αιγαίο και τη Δυτική Θράκη, που κατέλαβε τη μισή Κύπρο και επιβουλεύεται την υπόλοιπη. Το να ρίξουμε τον πέπλο της λήθης στο παρελθόν είναι ένα πράγμα. Πρέπει, όμως, να ξέρουμε τα γεγονότα, όχι να τα κρύβουμε. Έτσι μόνο θα αποφύγουμε τη διάπραξη νέων λαθών.

Εύχομαι το συνέδριο και τα πορίσματα που θα εξαχθούν να μας  οδηγήσουν σε εθνική αφύπνιση και εγρήγορση.

Και πάλι ευχαριστώ.