English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 

 

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

 

 

Στο Συνέδριο «200 χρόνια Παλιγγενεσίας. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού». Σάββατο 10.4.2021

 

Του Μητροπολίτη Πάφου Γεωργίου

Ευχαριστώ θερμά τους διοργανωτές του σημερινού συνεδρίου, που μου δίνουν την ευκαιρία αυτού του χαιρετισμού, προκειμένου να εκφράσω τα αισθήματά μου για τη λαμπρή επέτειο της εθνικής μας παλιγγενεσίας, αλλά και την αγωνία μου για την πορεία του εθνικού μας θέματος και την τύχη της ιδιαίτερης πατρίδας μας.

            Διακόσια χρόνια από το 1821, ο χρόνος, ο πιο αντικειμενικός κριτής του κάθε πράγματος, έχει εκδώσει την ετυμηγορία του: το 1821 συνιστά την υψηλότερη κορυφή της  νεότερης Ιστορίας μας. Απ’εκεί μπορούμε να αγναντέψουμε την πορεία της φυλής μας  μέσα στα περασμένα.  Να σταθούμε χωρίς ντροπή, με παρρησία, μπροστά στις άλλες κορυφές της ελληνικής ζωής. Γιατί από καμιά τους , ούτε από τον Μαραθώνα, ούτε από τη Σαλαμίνα, ούτε από τις Θερμοπύλες, ούτε κι από το κονταροκτύπημα του 1453 στην Πόλη, δεν σταθήκαμε πιο κάτω. Και το’  χουμε ανάγκη, ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες της Κύπρου, σήμερα που γυρίζουμε σκεφτικοί στη σκλαβωμένη πατρίδα μας κι ανασκοπούμε τα χαλάσματα της ψυχής μας.

            Η Ελληνική επανάσταση υπήρξε μέγα γεγονός. Σηματοδοτεί, ύστερα από σκληρό αγώνα κι ύστερα από 400 χρόνια επαχθούς δουλείας, την αφετηρία της ελεύθερης ζωής για τους Έλληνες.  Έφερε το έθνος στη ζωή, όταν κινδύνευε να εξαφανιστεί και το κατέταξε στη χορεία των ελευθέρων κρατών του κόσμου, δίνοντας του τη δυνατότητα για κατοπινή γεωγραφική ολοκλήρωση.

            Έκτοτε, από το 1821, το Ελληνικό έθνος αγωνίζεται τον ίδιο αγώνα για ελευθερία εναντίον εναλλασόμενων εχθρών. Ουδέποτε υπέστειλε τη σημαία του αγώνα. Γι’αυτό κι επιβάλλεται να εγκύψουμε, με προσοχή, στα μεγάλα διαχρονικά μηνύματα της μεγάλης επετείου. Πέρα από το μέγιστο μήνυμα της αγάπης προς την πατρίδα, η επέτειος μας δίδει μαθήματα αυτογνωσίας, περισυλλογής και μνήμης, συναγωγής συμπερασμάτων από την πορεία του  αγώνα και τις αντιξοότητες που παρουσιάστηκαν στον δρόμο του.

            Στην άμετρη φιλοπατρία των προγόνων μας οφείλεται το ότι ενώ γνώριζαν την τρομερή δύναμη και υπεροπλία των Τούρκων,  επαναστάτησαν εναντίον τους, έτοιμοι να θυσιαστούν για την ελευθερία, το ιδανικό  που πληρώνεται πάντα  με αίμα. Το να έχεις άγνοια κινδύνου δεν σε καθιστά γενναίο. Σε καθιστά μάλλον άμυαλο και ηλίθιο. Οι ήρωες του ’21, όμως, δεν ήταν άνθρωποι που είχαν άγνοια κινδύνου· ήταν άνθρωποι που, παρά την απόλυτη συναίσθηση του κινδύνου που είχαν, επέλεξαν να αγωνιστούν για το υπέρτατο ιδανικό. Εξάλλου, πότε η Ελλάδα σύγκρινε τις δυνάμεις της με τις δυνάμεις του αντιπάλου για να δει αν έχει τη δυνατότητα να υπερασπιστεί την τιμή της κι ύστερα να δράσει; Η Ελλάδα δεν έδωσε μόνο στην ανθρωπότητα το φως του πολιτισμού, τα γράμματα και τις τέχνες, αλλά και διαχρονικά το παράδειγμα του ηρωισμού και της αυτοθυσίας.

Μέγιστο μήνυμα του αγώνα είναι και ότι το έθνος θα πρέπει να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις σε ό,τι θα επιχειρεί.΄Ελεγε χαρακτηριστικά ο Κολοκοτρώνης: «Είδα τότε ότι  ό,τι θα κάμωμε, θα το κάμωμε μονάχοι και δεν έχομε καμιά ελπίδα από τους ξένους». Ο ξένος βοηθά πρώτιστα τον εαυτό του και σε οποιαδήποτε στιγμή, αν το συμφέρον του κλίνει αλλού, δεν θα διστάσει να αποσυρθεί. Αγωνίζεται κανείς καλά, όταν βασίζεται μόνο στον εαυτό του.

            Η φετινή διακοσιοστή επέτειος της έναρξης του απελευθερωτικού αγώνα του 1821 επισημαίνει πως δύο ήταν τα κύρια κίνητρά του: Ήταν πρώτα η βαθιά θρησκευτική πίστη των Ελλήνων, η μετουσίωση του χριστιανικού πνεύματος της θυσίας και της εγκαρτέρησης σε πράξη. Πολλές φορές το έθνος ταύτισε την ιστορική του πορεία με  τη μαρτυρική επίγεια ζωή του Χριστού. Γι’αυτό και πάντα πίστευε ότι πίσω από τη σταύρωση υπάρχει και η ανάσταση. Η Ορθόδοξη πίστη των Ελλήνων ήταν κάτι παραπάνω από θρησκευτικό δόγμα. Ήταν το πνευματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκινείτο ολόκληρος ο κόσμος τους· μια ακένωτη πηγή θάρρους και ψυχικής δύναμης για τους αγωνιστές της ελευθερίας. Αυτή η πίστη τους οδηγούσε στη βεβαιότητα ότι ο Θεός ο ίδιος υπέγραψε την απελευθέρωση της Ελλάδος και δεν έπαιρνε την υπογραφή του πίσω.

Ήταν ύστερα και το ένδοξο προγονικό παρελθόν, η άλλη συνισταμένη του αγώνα. Οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι και οι 300 του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, είχαν θέσει στερεά το αξιολογικό υπόβαθρο της φυλής. Ήταν αδύνατο οι Έλληνες να κωφεύσουν στη φωνή της Ιστορικής ευθύνης τους.  Κι ήταν αυτό το στοιχείο που τους διαφοροποιούσε από τους άλλους ομόδοξους λαούς της Βαλκανικής. Εκείνοι δεν είχαν τέτοιο παρελθόν. Δεν μπορούσαν να ενωτισθούν τέτοιες φωνές.

Τον συνεκτικό αυτό δεσμό των Ελλήνων προς τους προγόνους τους περιγράφει συγκλονιστικά ο Μιχαήλ Στασινόπουλος. Παρευρέθη στις 31 Μαρτίου του 1947 στους μεγαλειώδεις εορτασμούς στη Ρόδο, για την ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα και λέει: « Μακρά πομπή, από Ροδίους πολίτας, οδεύει σοβαρά και σιωπηλή προς το νεκροταφείο της πόλεως. Έφθασε κάποτε εκεί, εστάθη και έκαμε τι; Ανήγγειλεν εις τους νεκρούς, εις τους κεκοιμημένους  Δωδεκανησίους, το μέγα, το ασύλληπτο άγγελμα: Ότι η ελευθερία, την οποίαν επί αιώνας είχον ποθήσει, διά την οποίαν επί αιώνας είχον θυσιασθεί, έφθασεν επί τέλους σήμερον, και ότι η πατρίς ανέπνεε πλέον ελεύθερα…» Και συνεχίζει: «Δεν  θα ευρεθή ίσως, εκδήλωσις που να συμβολίζει με ζωηρότερον και παραστατικότερον τρόπον την ψυχική ενότητα της φυλής, την αδιάρρηκτον ενότητα των ελληνικών γενεών εν τη θυσία των διά την ελευθερίαν».

Τιμώντας σήμερα και όλη τη φετινή χρονιά το έπος του ΄21, παρά τη μεγάλη θλίψη για την κατοχή της πατρίδας μας, συνειδητοποιούμε ότι ο αγώνας εκείνος δεν ετέλειωσε ακόμα κι ότι έχουμε χρέος, απέναντι στους προγόνους μας, να τον ολοκληρώσουμε επιτυχώς. Κι είναι αυτό το δεύτερο σκέλος του συνεδρίου μας.

Δυστυχώς , η Κύπρος δεν μπόρεσε να περιληφθεί στα εδάφη που ελευθερώθησαν τότε, ούτε και στις μετέπειτα επιτυχείς εξορμήσεις του έθνους. Αφότου, μάλιστα, αλλάξαμε δυνάστη, το 1878, το θέμα της απελευθέρωσής μας περιεπλάκει, λόγω των στυγνών συμφερόντων και των δολιοπλοκιών των Βρεττανών. Η σημερινή δεινή θέση μας, εν πολλοίς, στους Βρετανούς οφείλεται.  Δεν θα σταθώ σε λάθη και παραλείψεις μας, ούτε στη  βουλιμία της Τουρκίας, ούτε στην επίζηλη γεωγραφική μας θέση, που έγινε πολλές φορές αιτία δεινών για μας. Δεν εμπίπτουν σ’ένα χαιρετισμό αυτά. Θα’θελα μόνο να εκφράσω την  αγωνία μου, την αγωνία ενός μέσου λογικά σκεπτόμενου ανθρώπου, για το πού πάμε.

Παρατηρούμε στην Ιστορία των λαών περιόδους ηθικής ακμής, εθνικής ανάτασης και αισιοδοξίας, πετάγματα σε ύψη ουρανοφόρα. Υπάρχουν, όμως και χρόνοι κατάπτωσης  και ταπείνωσης, σύγχυσης, καμάτου και απαισιοδοξίας.  Οι εναλλαγές αυτές ίσως να’ ναι απαραίτητες στην ιστορική διεργασία και τους βιορρύθμους των λαών, όπως συμβαίνει και στις περιπτώσεις των ατόμων.

Αν στους καιρούς της κάμψης και της έκπτωσης δεν επικρατήσει η αποκαρδίωση, η έσχατη απογοήτευση και κατάρρευση, είναι δυνατόν ο πόνος να αποβεί δημιουργική δύναμη, που να οδηγήσει τον λαό σε αυτοσυνειδησία, σε προβληματισμό για την μοίρα, τον προσανατολισμό και το μέλλον του.

Αισθάνομαι πως βρισκόμαστε,  ως Κυπριακός Ελληνισμός, σε μιαν περίοδο κατάπτωσης και σύγχυσης,  καμάτου και απαισιοδοξίας. Ξεχάσαμε τις αξίες και τα ιδανικά μας. Εγκαταλείψαμε την αμυντική μας θωράκιση, αγόμαστε και φερόμαστε από τις αξιώσεις των Τούρκων. Πολλές φορές, μάλιστα, τους ξεπερνούμε, υπερασπιζόμενοι τις αξιώσεις τους και κατηγορώντας την πλευρά μας. Τυφλωμένοι από ιδεολογικές ή άλλες αγκυλώσεις αναφερόμενοι στους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες μιλούμε για τους φτωχούς πρόσφυγες,  που χρειάζονται την προστασία και τη συμπαράσταση μας, παραθεωρώντας ότι αυτοί έγιναν δεύτερη μειονότητα στην πλευρά μας, παραβλέποντας ότι μας τους στέλλει ξεπίτηδες η Τουρκία. Διαδηλώνουμε εναντίον του κράτους μας και χρησιμοποιούμε τις ορολογίες αποδόμησης της κρατικής οντότητάς μας.

Θα πρέπει ενωμένοι ως ένας άνθρωπος να αντιμετωπίσουμε τις Αγγλοτουρκικές πλεκτάνες, την αβουλία του Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών και τα συμφέροντα των μεγάλων που μας σύρουν σε άτυπη, δήθεν, πενταμερή, χωρίς την παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως εκλιπούσας, με ορατές τις αφόρητες πιέσεις, που εξασκούνται ήδη, για λύση τουρκικών προδιαγραφών, πολιτική ισότητα και κατάργηση του διεθνώς αναγνωρισμένου κράτους μας.

            Για να αναστραφεί η κατάσταση και η ταλαιπωρία μας να αποβεί δημιουργική δύναμη, που να οδηγήσει προς ένα μέλλον ελπιδοφόρο, χρειάζεται να δούμε με οξυδερκές βλέμμα πάνω από την αχλύ. Όσοι έχουμε κάποια θέση στην κοινωνία, στην Εκκλησία, στην εκπαίδευση, χρειάζεται να δονήσουμε τους μουδιασμένους αρμούς της Ιστορίας, να εμφυσήσουμε στην καρδιά του λαού θάρρος και αυτοπεποίθηση, θέληση για αγώνα. Θα’ μαστε ανάξιοι της Ιστορίας και των προγόνων μας αν, με την ολιγωρία μας, επιτρέψουμε υλοποίηση των τουρκικών σχεδίων που ξεκάθαρα διαλαμβάνουν τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου.

            Ελπίζω να ακούσουμε ενθαρρυντικές αναλύσεις από τους διακεκριμένους ομιλητές μας τους οποίους και καλωσορίζουμε στην πόλη μας.