English  Αρχική Σελίδα   Μητρόπολη   Μητροπολίτης   Eπισκοπή Αρσινόης  Επικοινωνία

       
  Δελτίο Κηρυγμάτων    

  
   Τυπικαί Διατάξεις
 
  
      Εορτολόγιον
 

  
Καταστατικό Εκκ. Κύπρου

 

  
Περιοδικό Απ. Βαρνάβας
 

 

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Απόστολος: Ρωμ. β΄ 10-16
Ευαγγέλιο: Ματθ. δ΄ 18-23
6 Ιουνίου 2010
 
"Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων.
Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ" (Ματθ. δ΄ 19-20)
 
            Μέσα από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή, βλέπουμε τον Χριστό να αρχίζει τη δημόσια δράση Του. Περνώντας από την όχθη της λίμνης που βρισκόταν στη Γαλιλαία είδε δύο αδέλφια να ψαρεύουν και έπειτα άλλα δύο να ασχολούνται και αυτοί με την ίδια εργασία. Και τους καλεί με ένα απλό τρόπο, χωρίς πολλά λόγια, να Tον ακολουθήσουν: "Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων". Και τα αδέλφια τον ακολουθούν αμέσως. "Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ". Χωρίς χρονοτριβή και χωρίς να ζητούν εξηγήσεις και να θέτουν όρους τον ακολουθούν αμέσως και γίνονται οι πρώτοι μαθητές, που αποτέλεσαν μαζί με άλλους οκτώ τον κύκλο των δώδεκα μαθητών του Χριστού.
            Η ευαγγελική περικοπή μπορεί να μας διδάξει πολλά. Πρώτα τον τρόπο που καλεί ο Χριστός τους μαθητές Του αλλά και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Έπειτα τον τρόπο που ανταποκρίθηκαν οι μαθητές που θα πρέπει να αποτελεί πρότυπο της δικής μας ανταπόκρισης στο κάλεσμά Του. Κι η κλήση αυτή είναι διπλή: Κλήση προς το Χριστιανικό αξίωμα και κλήση προς το Ιερατικό λειτούργημα. 
·   Ο Κύριος καλεί τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, όπως κάλεσε σήμερα τους τέσσερις αλιείς. Επαφίεται στον καθένα αν θα ακολουθήσει τον Χριστό. Ο Θεός προσκαλεί όλους στην χριστιανική πίστη, επαφίεται όμως σε μας η ανταπόκριση. Ο Θεός έδωσε την ελευθερία στον άνθρωπο να κάνει τις επιλογές του, επιλέγοντας την σωτηρία αυτόβουλα. Άλλωστε αν η σωτηρία ήταν αποτέλεσμα εκβιασμού και εξαναγκασμού, τότε θα ήμασταν άβουλα όντα μη έχοντας δική μας προσωπική υπόσταση, και βούληση. Η ελευθερία είναι το μεγαλύτερο δώρο που δόθηκε από τον Θεό στον άνθρωπο, το οποίο δεν μπορεί να του το αφαιρέσει κανείς. Στην πρόσκληση του Θεού, κάνοντας ορθή χρήση της ελευθερίας μας, θα πρέπει να τον ακολουθήσουμε χωρίς περιστροφές αλλιώς θα χάσουμε τον δρόμο μας και θα ψαχνόμαστε χωρίς διέξοδο σε όλη μας τη ζωή. Ο Θεός σε όλους στέλνει μηνύματα. Μας καλεί μία ή και περισσότερες φορές. Αν όμως δεν ανταποκριθούμε δεν μας εκβιάζει. Μας καλεί ο Θεός να τον ακολουθήσουμε, ιεραρχώντας αξίες και καθήκοντα στη ζωή μας, θέτοντας ως πρώτο στόχο την σωτηρία. Εμείς θα φροντίσουμε πρώτα τα πνευματικά, για τα άλλα θα μεριμνήσει ο Θεός. "Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν" μας λέγει αλλού ο Χριστός.Αν έλεγαν οι ψαράδες "δεν μπορούμε τώρα έχουμε τα δίχτυα, έχουμε το ψάρεμα, τον πατέρα μας, την οικογένειά μας, έχουμε την περιουσία μας, άλλη φορά όταν τελειώσουν οι δουλειές", δεν θα γίνονταν απόστολοι θα ξεχνιόντουσαν στην αφάνεια. Αν πει και ο καθένας μας σήμερα δεν με αφήνουν οι δουλειές η οικογένεια, πρέπει να φροντίσω να μαζέψω χρήματα, να φροντίσω πρώτα γι' αυτά, τοποθετώντας τον Θεό και την κλήση Του σε δεύτερη μοίρα, θα χάσουμε το μείζον που είναι ο Θεός. Πρέπει φυσικά να μεριμνούμε και για την οικογένειά μας, αλλά να μην γίνεται η ενασχόλησή μας με τα γήινα αφορμή άρνησης της πρόσκλησης του Θεού. Η ακόρεστη κατανάλωση και η ατέλειωτη απόκτηση, πολλές φορές όχι σημαντικών και αναγκαίων πραγμάτων, μας δημιουργεί μία ευχαρίστηση που δεν διαρκεί περισσότερο από μερικές ώρες, το πολύ μερικές μέρες. Δεν φέρνει την μόνιμη ευτυχία και την χαρά στον άνθρωπο ούτε και τη σωτηρία.
·   Είναι και η δεύτερη πτυχή της κλήσης της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, που είναι η ιερατική κλήση. Ο Χριστός κάλεσε σήμερα τους μαθητές του, όχι μόνο να γίνουν χριστιανοί, αλλά να γίνουν ψαράδες και ποιμένες ανθρώπων. Παράλληλα, λοιπόν, προς την πρόσκληση όλων των ανθρώπων βρίσκεται και η πρόσκληση, η κλήση για το ιερατικό λειτούργημα και διακόνημα μέσα στην Εκκλησία. Οι απόστολοι ανέλαβαν στους ώμους τους αυτό το έργο και κατάφεραν με τη δύναμη της αναστάσεως του Χριστού και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος να κηρύξουν και να εδραιώσουν τον Χριστιανισμό σε όλη την οικουμένη. Στη συνέχεια χειροτονούσαν ιερείς και επισκόπους και τους καθιστούσαν ποιμένες στις κατά τόπους πόλεις και ενορίες για να συνεχίσουν το έργο τους, που ήταν έργο της σωτηρίας των ανθρώπων. Έτσι υπάρχει και συνεχίζει η Εκκλησία την πορεία της μέσα στον κόσμο, καλώντας τον κάθε άνθρωπο να επανέλθει από την αφύσικη κατάσταση της αμαρτίας και της πτώσεως στον αγιασμό και τη θέωση. Χωρίς τους αποστόλους και χωρίς τους διαδόχους των αποστόλων, του κληρικούς, η Εκκλησία δεν μπορεί υπάρξει. Οι Χριστιανοί θα ήσαν ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα. Γι' αυτούς μερίμνησε λοιπόν ο Χριστός και μεριμνά με τις ιερατικές κλήσεις που απευθύνει κάθε φορά, να υπάρχουν και να συμπορεύονται με το λοιπό σώμα της Εκκλησίας. Ακούμε τον ίδιο τον Χριστό αλλού να τους παρομοιάζει με θεριστές: ''Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι· δεήθητε ουν του κυρίου του θερισμού όπως εκβάλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού.
         Ας μην υποτιμούμε λοιπόν την ιερωσύνη όπως συνήθως γίνεται σήμερα και ας μην κωφεύουμε στην κλήση του Θεού. Όποιος έχει την κλίση ας ανταποκριθεί και στην κλήση, υπηρετώντας και τον Θεό και τον συνάνθρωπο.
            Όσο αφορά τη γενικότερη κλήση από τον Θεό για τον καθένα μας, ας μη γίνουμε απειθείς και οι μέριμνες του βίου τούτου ας μην καταπνίγουν την προσπάθεια για σωτηρία και θέωση. Να ξέρουμε ότι πέρα από το λογικό και το παράλογο υπάρχει και το υπέρλογο που εδράζεται στην πίστη και στη δύναμη του Θεού. Δεν πρέπει να τα βλέπουμε όλα με τη δική μας λογική, αλλά με την πίστη και την ελπίδα ότι ο Θεός θα φροντίσει, αν εμείς φροντίσουμε πρώτα για τα πνευματικά, κι αν αγαπήσουμε τον Θεό, απορρίπτοντας τα είδωλα και τις προκλήσεις του κόσμου.
 
Αρχιμανδρίτης Τυχικός
 
 
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ                                                                                   
Απόστολος: Ρωμ. ε΄ 1 – 10  
Ευαγγέλιο: Ματθ. στ΄ 22 – 33
13 Ιουνίου 2010                                                                  
    
«Μη ουν μεριμνήσητε λέγοντες, τι φάγωμεν ή τι πίωμεν ή τι περιβαλώμεθα;»
 
Καθημερινή και βασανιστική προβάλλει η μέριμνα, ή φροντίδα όλων μας, για το τι θα φάμε, τι θα πιούμε, τι θα φορέσουμε. Είναι πράγματι αδύνατο να διώξουμε, να αποβάλουμε αυτή την φροντίδα από την σκέψη μας. Και η φροντίδα αυτή κατατρίβεται ακατάπαυστα σε σχεδιασμούς για την αυριανή μέρα και την μεθαυριανή και για ένα απροσδιόριστο μέλλον. Και πάντοτε όλη αυτή η μέριμνα βασίζεται στις δικές μας προσπάθειες, στην προσωπική μας ικανότητα, στα δικά μας μέσα. Μας κυριεύει το άγχος, νύχτα και μέρα. Υποφέρουμε. Για να είμαστε σίγουροι ότι θα απαλλαγούμε, από το άγχος, προσπαθούμε να κάνουμε τέλεια σχέδια. Καταναλώνουμε γι’ αυτό το σκοπό, πολύ χρόνο. Διαθέτουμε πολλή σκέψη. Χρησιμοποιούμε για τους υπολογισμούς μας, τον ηλεκτρονικό μας υπολογιστή. Τέλος, προβλέψαμε τα πάντα, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Κοπιάσαμε πολύ, αγαπητοί μου αδελφοί, έτσι νοιώθουμε τώρα πια, απόλυτα ασφαλείς.
Και ενώ όλα είναι τέλεια και νομίζουμε ότι μπορούμε πλέον να αναπαυθούμε παρακολουθώντας την πορεία της εφαρμογής των σχεδίων μας, έρχεται μια αναπάντεχη ανατροπή. Παρουσιάζεται μία σοβαρή επιδημία, γίνεται ένας σεισμός, μια μεγάλη οικονομική κρίση, εκρήγνυται ένα ηφαίστειο. Σταματά η πορεία των σχεδίων μας. Αναβάλλονται ή ματαιώνονται τα προγράμματά μας. Αποδιοργανώνεται η ζωή μας. Ανατρέπονται οι υπολογισμοί μας. Κάποιες επιδημίες εμφανίζονται, κάθε τόσο, με σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή μας και κίνδυνο να μας μολύνουν. Πριν από λίγο καιρό είδαμε να ανατρέπει τη καθημερινότητά μας, τα σχέδια μας, η έκρηξη ενός μακρινού ηφαιστείου. Σταμάτησαν οι αεροπορικές συγκοινωνίες, κατακλύστηκε η ατμόσφαιρα με επικίνδυνη σκόνη. Αποκλείστηκαν άνθρωποι για μέρες μακριά από το σπίτι τους, τη δουλειά τους και την οικογένειά τους. Έμειναν πίσω τα έργα πολλών σοφών σχεδιασμών, τέλειων υπολογισμών. Σε παρόμοια γεγονότα και φαινόμενα, πολλές ζωές χάνονται. Μεγάλες οικονομικές καταστροφές συνοδεύουν τα φαινόμενα αυτά. Δύσκολη ή και αδύνατη προβάλλει η αντιμετώπισή τους με τα μέσα και τις ικανότητες που διαθέτουμε.
Φαίνεται λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, ότι δεν μπορούμε να σχεδιάζουμε το μέλλον μας στηριζόμενοι απλώς και μόνον στον εαυτό μας και τις δυνάμεις μας. Φαίνεται ότι και κάποιος άλλος υπολογισμός και παράγοντας πρέπει να καλύπτει τα προγράμματά μας. Είναι κάποιος που άλλωστε, είτε το θέλουμε είτε και δεν το θέλουμε, γνωρίζει τις ανάγκες μας, μας προσφέρει αφειδώλευτα τα δώρα Του. «Οίδε γαρ ο πατήρ υμών ο ουράνιος ότι χρήζετε τούτων απάντων» λέγει ο Κύριος. Ο πατέρας μας ο ουράνιος γνωρίζει ότι έχουμε ανάγκη από όλα αυτά και μας τα δίνει.
Άρα δεν χρειάζεται να μεριμνούμε για τίποτε; Αυτό είναι το συμπέρασμα; Παύουμε και σταματούμε κάθε σχεδιασμό, κάθε πρόβλεψη; Αφήνουμε τα πάντα να γίνουν μόνα τους, στην τύχη τους; Θα ήταν ασφαλώς παραλογισμός μια τέτοια αντιμετώπιση της καθημερινότητάς μας. Θα ήταν μια παιδιάστικη νοοτροπία, μια αφελής σκέψη. Όχι, αγαπητοί μου αδελφοί. Δεν παύουμε να μεριμνούμε για την αύριο. Ωστόσο δεν κυριευόμαστε από το άγχος, αλλά η μέριμνά μας στηρίζεται στην εμπιστοσύνη μας στο Θεό. Υπολογίζουμε με προσοχή και λεπτομέρεια τις ενέργειές μας για την πραγμάτωση των σχεδίων μας. Μελετούμε εναλλακτικές λύσεις για τις περιπτώσεις ανατροπής των οραμάτων και ονείρων μας, για την οικογένειά μας, για τα παιδιά μας. Αλλά πάντοτε συμπεριλαμβάνεται στους σχεδιασμούς μας ο αστάθμητος παράγοντας που δεν μπορούμε να φανταστούμε. «Οίδε γαρ ο πατήρ υμών ο ουράνιος ότι χρήζετε τούτων απάντων». Δεν ξεχνούμε ότι έχουμε κάποιον που οπωσδήποτε φροντίζει για ό,τι έχουμε ανάγκη, για ό,τι πράγματι συμφέρει στην ψυχή μας. Γιατί τελικά δεν είμαστε μόνον σώμα και υλικές ανάγκες. Έχουμε ψυχή, αθάνατη ψυχή. Και πρέπει για εκείνη να αγωνιζόμαστε. Για τις ανάγκες εκείνης να νοιαζόμαστε, να μεριμνούμε, χωρίς φυσικά να παραλείπουμε και την υλική και πρόσκαιρη φροντίδα για τον εαυτό μας, την οικογένειά μας, τον τόπο μας. «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν». Δεν μπορεί κανείς να δουλεύει σε δυο κύριους, για δυο αντίθετους σκοπούς. Φροντίζουμε συνεπώς για τα υλικά, χωρίς να γινόμαστε δούλοι και απόλυτα εξαρτημένοι από αυτά. Φροντίζουμε για τις υλικές μας ανάγκες, και έχουμε υποχρέωση να διατηρούμεθα υγιείς, για όσο χρόνο βρισκόμαστε στη ζωή, χωρίς να υποδουλωνόμαστε στα βασανιστικά μας άγχη. Γιατί τότε μπορεί να παραλείψουμε την φροντίδα της αθάνατης ψυχής μας, να λησμονήσουμε τον ουσιαστικό σχεδιασμό και στόχο για την βασιλεία του Θεού. «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν». Πρώτα-πρώτα να ζητάτε τα πνευματικά αγαθά της βασιλείας του Θεού και την επικράτηση της δικαιοσύνης Του, και όλα τα άλλα τα αγαθά θα σας δοθούν, μας λέγει ο Κύριος. Αυτή είναι υπόσχεση του Θεού πατέρα μας, που δίδεται σ’ όλους μας, σε όλους τους ανθρώπους, χωρίς την παραμικρή εξαίρεση, επιφύλαξη ή διάκριση.
 
                                                                                 Δ.Γ.Σ.


 

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Απόστολος: Ρωμ. στ΄ 18-23
Ευαγγέλιο: Ματθ. η΄ 5-13
20Ιουνίου 2010
 
«Αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον».
Ο Κύριος στην επί γης παρουσία Του άρχισε να φανερώνει στον κόσμο τη δύναμη Του, κηρύττοντας και θαυματουργώντας, αλλά και να μορφώνει τους Μαθητές Του κατά την Εαυτού εικόνα, μεταδίδοντας τους θείο λόγο και πνευματικά χαρίσματα.
Όσοι Τον περιέβαλλαν, κατανοούσαν βέβαια εν μέρει τη θεϊκή Του προέλευση και γι’ αυτό έδιναν ποικίλες απαντήσεις. Ο Εκατόνταρχος στο Ευαγγέλιο της Κυριακής Δ΄ Ματθαίου ομολογεί την πίστη του στον Χριστό, πριν ακόμα ο Κύριος θεραπεύσει το άρρωστο παιδί του. Το γεγονός αυτό κάνει τον Χριστό να θαυμάσει αυτή την πίστη και λέγει: «Σας βεβαιώνω πώς τόση πίστη ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δε βρήκα. Και σας λέγω πώς θα έλθουν πολλοί από ανατολή και δύση και θα καθίσουν μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ στο τραπέζι της Βασιλείας των Ουρανών, ενώ οι κληρονόμοι της Βασιλείας θα πεταχτούν έξω στο σκοτάδι…».
Είναι δυστυχώς γεγονός ότι πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι είτε θεωρούμε τον εαυτό μας μεγάλο, είτε αισθανόμαστε ως οι κηδεμόνες των αδελφών μας. Μερικές φορές δε, πλάι στη χριστιανική μας ταυτότητα, αποδίδουμε στον εαυτό μας μια γήινη ταυτότητα που μας γεμίζει έπαρση, και νομίζουμε ότι είμαστε πιο πιστοί από τους άλλους ή τους απορρίπτουμε. Δεν υπάρχει τίποτα πιο μάταιο από την επίδειξη ιστορικών τίτλων δόξας για να καυχιέται κανείς γι’ αυτούς απέναντι στους αδελφούς του. Είναι ακριβώς σημείο παρακμής μιας ανθρώπινης ομάδας να αναφέρεται δια μακρών στο παρελθόν της, σαν να φοβάται μήπως δεν εκτιμάται αρκετά στο παρόν. Έτσι δεν αντιδρούν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, όταν έβλεπαν τον Χριστό να θεραπεύει, να συνομιλεί με αμαρτωλούς και αλλοεθνείς; Ο ιουδαϊκός λαός είναι ο πρώτος που δεν πίστεψε το μυστήριο της καθολικότητας της σωτηρίας, την οποία ήλθε να μας χαρίσει ο Θεάνθρωπος Κύριος. Γι’ αυτό και ο Χριστός, όταν οι Ιουδαίοι Του είπαν: «Είμαστε απόγονοι του Αβραάμ…» (Ιω. 8.33). Αυτός τους απάντησε: «Γνωρίζω ότι είστε απόγονοι του Αβραάμ κι όμως γυρεύετε να με σκοτώσετε» (Ιω. 8.37).
Η πίστη που προκάλεσε τον θαυμασμό του Χριστού δεν ήταν η πίστη ενός μαθητή Του, ούτε κάποιου συμπατριώτη Του Ιουδαίου, αλλά η πίστη ενός ειδωλολάτρη, ενός Ρωμαίου αξιωματικού. Ο Χριστός ανοίγεται στα Έθνη και αποστέλλει προς αυτά τους Μαθητές Του, για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο της Βασιλείας, να βαπτίσουν αυτά στο όνομα της Τριαδικής Θεότητας και να θεραπεύουν κάθε ασθένεια του λαού του Θεού.
Γ’ αυτό και η Eκκλησία επιτελεί το ιεραποστολικό της έργο σε λαούς που βρίσκονται «εν γη ερήμω, εν δίψει καύματος, εν γη ανύδρω» (Δευτερ. 32.10) για να είναι όλα τα έθνη εμπιστευμένα στον Χριστό και να βρουν τον εαυτό τους μόνο σ’ Αυτόν.
Η καθολικότητα, ως αποδοχή των πάντων εν Χριστώ, είναι για τους χριστιανούς λαούς η μεγαλειώδης διάσταση της οικουμενικότητας τους. Οι Χριστιανοί μέσα στην Εκκλησία είμαστε εκείνοι που κατέχουμε τα πάντα και είμαστε σαν εκείνους που δεν έχουν τίποτα, γιατί η καθολικότητα είναι ουσιαστικά μοιρασιά, μοιρασιά του πνευματικού πολιτισμού που είναι πάντα ταπείνωση, λεπτότητα και τρυφερότητα καρδιάς. Η εκκλησία που ξέρει ότι δέχεται τα πάντα από τον Κύριο της, που πήρε υπόσταση μόνο από το βλέμμα Του, αναγνωρίζει τον εαυτό της ως τον απόλυτα φτωχό, και ο φτωχός δεν έχει ούτε καν τη συνείδηση μιας υπάρξεως που του ανήκει. Οι Χριστιανοί αισθανόμαστε ότι λαμβάνουμε τα πάντα από τον Κύριο μας και από την παρηγοριά των αδελφών μας.
Η προέκταση του μυστηρίου του Χριστού στη ζωή της Εκκλησίας μέχρι της συντέλειας του αιώνα συνεπάγεται όχι μόνο την πρόσληψη των εθνών στην Εκκλησία με την όλη πολιτιστική τους ταυτότητα, αλλά και την υπέρβαση τους στη λειτουργία του ενιαίου εκκλησιαστικού σώματος.
Η αλήθεια αυτή κάνει την Ορθοδοξία να συμβάλει ουσιαστικά στην πραγματικότητα του κόσμου και στη λειτουργική πληρότητα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, και μέσα σε εποχές δύσκολες, να διακονεί με αγάπη και θυσία τον κάθε άνθρωπο, τον άνθρωπο της εποχής μας, τον όπου γης, ο οποίος καθημερινά αγωνίζεται και αγωνιά για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και την ενότητα του σύμπαντος κόσμου.
Γιώργος Σαββίδης


 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Απόστολος: Ρωμ ε΄ 1 – 10
Ευαγγέλιο: Ματθ. η΄ 28 – θ΄1
27 Ιουνίου 2010
«Και ιδού πάσα η πόλις εξήλθεν εις συνάντησιν του Ιησού, και ιδόντες αυτόν παρεκάλεσαν όπως μεταβή από των ορίων αυτών»
(Ματθ. η΄ 34).
Ο Ιησούς, αφού είχε εκδηλώσει πριν λίγο την εξουσία του πάνω στις φυσικές δυνάμεις, με την κατάπαυση της τρικυμίας και των ανέμων, προχωρεί σήμερα, κατά τον Ευαγγελιστή Ματθαίο, στην εκδήλωση της εξουσίας του πάνω στις υπερφυσικές δυνάμεις. Δηλαδή, εκδηλώνει την εξουσία του πάνω στον αόρατο κόσμο, τον κόσμο του διαβόλου. Κατά συνέπεια, δεν έχουμε σήμερα ακόμα ένα θαύμα του Ιησού για κάποια ασθένεια, ή θεραπεία ένεκα μιας αμαρτωλής κατάστασης του ανθρώπου, αλλά συντριβή του κόσμου του διαβόλου.
Ο διάβολος παρουσιάζεται να ενεργεί σήμερα με δύο τρόπους. Πρώτον άμεσα με την είσοδό του μέσα σε δύο ανθρώπους και με την άσκηση πλήρους ελέγχου στη ζωή και τη συμπεριφορά τους. οι άνθρωποι αυτοί έχουν χάσει το όνομά τους, έχουν χάσει την προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή και ζώντας σε νεκροταφεία, κινούνται επιθετικά εναντίον των συνανθρώπων τους.
Ο δεύτερος τρόπος με τον οποίον ενεργεί ο διάβολος είναι φαινομενικά πιο «ακίνδυνος», αλλά στην πραγματικότητα εξ ίσου καταστροφικός. Γιατί, στο βωμό του εύκολου κέρδους οδηγεί τον άνθρωπο ενσυνείδητα στην παράβαση των εντολών του Θεού. Στην προκειμένη περίπτωση, ενώ ο νόμος του Θεού απαγόρευε να τρώνε χοιρινό κρέας, οι κάτοικοι των Γεργεσηνών έχουν δημιουργήσει ολόκληρες επιχειρήσεις με την εκτροφή χοίρων.
Ο Ιησούς, μέσα από το σημερινό θαύμα, θα ενεργήσει διπλά. Πρώτον, ελευθερώνοντας τους δύο δαιμονιζομένους από την κυριαρχία του διαβόλου, καθιστώντας παράλληλα ασφαλή την περιοχή και δεύτερον ενεργεί τιμωρητικά με την καταστροφή της αγέλης των χοίρων. Θεραπεία, λοιπόν, των ανθρώπων που κυριεύθηκαν από τους δαίμονες, παρά τη θέλησή τους, και τιμωρία των ανθρώπων που με τη βούλησή τους έγιναν συνεργοί στο καταστροφικό έργο των δαιμόνων, με την παράβαση των εντολών του Θεού. Μια τιμωρία έμμεση, γιατί ο Ιησούς απλά επέτρεψε την καταστροφή των χοίρων, ενώ ουσιαστικά την καταστροφή την επέφεραν και πάλι οι ως τώρα συνεργάτες των ανθρώπων, αφού ευθύς μετά την είσοδο των δαιμόνων «ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων κατά του κρημνού εις την θάλασσαν και απέθανεν εν τοις ύδασιν».
Το σημερινό θαύμα φανερώνει το μέγεθος της τραγωδίας του ανθρώπου όταν βρεθεί κάτω από την εξουσία του διαβόλου, αλλά παράλληλα και την ελπίδα της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά του διαβόλου δια της δυνάμεως του Ιησού.
Ναι, της δυνάμεως του Ιησού. Και αυτή η δύναμη ασκείται τόσο επί των επιγείων, όσο και επί των επουρανίων και καταχθονίων δυνάμεων. Αυτή η δύναμη αναγνωρίζεται από τον κόσμο των δαιμόνων. «Τι δουλειά έχεις εσύ με μας Ιησού Υιέ του Θεού; Ήρθες εδώ για να μας βασανίσεις πριν την ώρας μας;». Αναγνωρίζουν οι δαίμονες τη δύναμη του Ιησού, τον οποίον επίσης αναγνωρίζουν ως Υιό του Θεού. Όμως, παρά την αναγνώριση αυτή δεν προχωρούν και στην πίστη προς Αυτόν, μέσα από τη μετάνοια και την επιστροφή. Αντίθετα, συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο. Μάλιστα, και γι’ αυτό το έργο καθίστανται αδύναμοι, για τούτο και ζητούν «άδεια» για να το κάνουν.
Ο Θεός επιτρέπει ακόμα και την «τιμωρία», με σκοπό τη μετάνοια και την επιστροφή του ανθρώπου. Αρκεί ο άνθρωπος να αναγνωρίσει αυτό τον παιδαγωγικό τρόπο της τιμωρίας και να ωφεληθεί από αυτήν. Αρκεί ο άνθρωπος να συνειδητοποιήσει ότι «ο Ιησούς παραδόθηκε στο θάνατο για τις ανομίες μας κι αναστήθηκε για τη σωτηρία μας» (Ρωμ. ε΄ 25). Πολύ αποκαλυπτικός είναι ο σημερινός Απόστολος: «Αφού, λοιπόν, ο Θεός μας έσωσε επειδή πιστέψαμε, οι σχέσεις μας με το Θεό αποκαταστάθηκαν με τη μεσολάβηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτός μας οδήγησε με την πίστη στο χώρο αυτής της χάρης του Θεού, στην οποία είμαστε στεριωμένοι και καυχόμαστε για την ελπίδα της συμμετοχής μας στη δόξα του Θεού. Μα δε σταματά εκεί η καύχησή μας. Καυχόμαστε ακόμα και στις δοκιμασίες, επειδή ξέρουμε καλά πως οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή, η υπομονή στο δοκιμασμένο χαρακτήρα, κι ο δοκιμασμένος χαρακτήρας στην ελπίδα. Κι η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει. Μαρτυρεί γι’ αυτό η αγάπη του Θεού, με την οποία το Άγιο Πνεύμα που μας δόθηκε γέμισε και ξεχείλισε τις καρδιές μας».
Αλήθεια, αδελφοί μου, πόση δύναμη αντλούμε από τα σημερινά αναγνώσματα (Απόστολο και Ευαγγέλιο). Η θαυματουργική και παιδαγωγική δράση του Κυρίου αποσκοπεί στη σωτηρία μας. Οι δοκιμασίες, παρά το σωματικό πόνο, γίνονται πρόξενοι εσωτερικής χαράς, σε σημείο που, όπως είδαμε πιο πάνω, να μετατρέπουν τον πόνο σε χαρά και τέλος μέσα από την υπομονή να καλλιεργείται η ελπίδα της βεβαιότητας ότι ο Θεός είναι μαζί μας και μας στηρίζει. Ομολογεί σε άλλη περίπτωση ο Απόστολος Παύλος: «Όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμί» (Β΄ Κορ. ιβ΄ 10). Γιατί όταν φαίνεται πως έχω χάσει κάθε δύναμη, τότε είμαι πραγματικά δυνατός.
Αυτό το παράδοξο συναίσθημα της δύναμης, την ώρα μάλιστα που με την ανθρώπινη λογική χάνονται τα πάντα, είναι ένα συναίσθημα που προσφέρεται από το Θεό, μέσα από τη δύναμη της πίστης. Μιας πίστης που οδηγεί τον άνθρωπο στο Θεό και στη συνέχεια παραδίνεται στη χάρη και τη δύναμή του. Έτσι, εκεί που όλα δείχουν ότι ο άνθρωπος χάνεται, όπως και ο Πέτρος στη θάλασσα, ακριβώς εκείνη την ώρα επεμβαίνει σωστικά ο Θεός.
Είναι αλήθεια ότι αυτό το συναίσθημα το ζήσαμε αρκετοί πολλές φορές και παρά το φαινομενικό καταποντισμό ο Θεός μάς οδήγησε εις αναψυχήν. Αυτό το συναίσθημα ας προσπαθήσουμε να βιώσουμε κάθε φορά που ο άνεμος είναι ενάντιος και αξεπέραστα τα κύματα της καθημερινής μας ζωής.
Αδελφοί μου, η μεγαλύτερη τραγωδία για τους Γεργεσηνούς δεν ήταν η καταστροφή των κοπαδιών των χοίρων. Η μεγαλύτερη τραγωδία για τους Γεργεσηνούς ήταν ότι δε δέχθηκαν την τραγωδία σαν αφορμή να βρεθεί ανάμεσά τους ο Ιησούς που θα τους οδηγούσε στη σωτηρία. Όπως μαζικά οδηγήθηκαν στην παράβαση των εντολών του Θεού, έτσι μαζικά «πάσα η πόλις εξήλθεν εις συνάντησιν του Ιησού». Κι όταν τον είδαν όχι μόνο δεν εχάρησαν για την τιμή που τους έκανε να είναι ανάμεσά τους, όχι μόνο δεν μετανόησαν, αλλά αντίθετα, δυστυχώς, «τον παρεκάλεσαν να φύγει από την περιοχή τους». Ας παραδειγματιστούμε από τούτο το γεγονός, προφυλάσσοντας τον εαυτό μας. Ας πούμε καλοδεχούμενη οποιαδήποτε επίσκεψη του Θεού, έστω και μέσα από δοκιμασίες. Να είμαστε σίγουροι ότι θα μας οδηγήσει στο τέλος σε μια διέξοδο λυτρωτική. Αμήν.
Θεόδωρος Αντωνιάδης


 

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ
ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
ΛΟΓΟΣ Δ΄
Είτε αυτό λοιπόν θέλει είτε η σοφία του Θεού οικονομεί κάτι άλλο, όλη η λογική φύση μοιράζεται χωρισμένη στη διπλή αυτή ζωή. Η ασώματη έλαχε τη μακαριότητά της στον ουρανό, ενώ η ένσαρκη περιστρέφεται στη γη, επειδή είναι συγγενής μ' αυτήν. Η επιθυμία τώρα του καλού και του αγαθού εισήλθε ισοδύναμα στην ουσία κάθε μιας φύσης και εξίσου και στις δύο ο επόπτης του πα­ντός έδωσε το αυτοκυβέρνητο και αυτεξούσιο κι ελεύθερο από κάθε καταναγκασμό, ώστε να κυβερνάται καθετί που έχει τιμηθεί με λόγο και νόηση με αυτόνομη προαίρεση. Αλλά η άνω ζωή είναι τελείως καθαρή από κακία και δε συνυπάρχει μαζί της κανένα από όσα νοούνται εκ του αντιθέτου, ενώ κάθε εμπαθής κίνηση και διά­θεση περιβάλλει την κάτω ζωή, όπου κινείται ο άνθρωπος. Γι' αυτό κι ο θεόπνευστος λόγος γνωρίζει ότι η ουράνια πολιτεία των αγίων δυνάμεων είναι άσχετη από την κακία και καθαρή από κάθε μολυσμό της αμαρτίας. Ενώ όλη η κακία όση έλαβε ύπαρξη από το αγα­θό με την ίδια του την αποχώρηση, γύρω από την κοιλότητα αυτής της ζωής, συγκεντρώθηκε σαν καταπότι και σαν λάσπη, που μολύ­νει τον άνθρωπο, καθώς εμποδίζεται από αυτό το σκοτάδι ν' αντικρύσει το θείο φως της αλήθειας.
Αν λοιπόν η ουράνια ζωή είναι απαθής κι άθικτη από κακό, ενώ σε κάθε λογής πάθη και ταλαιπωρίες έχει βουλιάξει η εδώ άθλια ζωή, είναι φανερό ότι η άνω πολιτεία, επειδή είναι καθαρή από κάθε κακό, κατορθώνεται με το αγαθό θέλημα του Θεού· γιατί, όπου δεν υπάρχει κακό, είναι απόλυτη ανάγκη να υπάρχει το αγαθό. Η δική μας τώρα ζωή, έχοντας ξεπέσει από τη μετουσία του αγα­θού, ξέπεσε συνάμα κι από το θείο θέλημα. Γι' αυτό η προσευχή μας διδάσκει να καθαρίσομε έτσι τη ζωή μας, ώστε όμοια με τη ζωή στον ουρανό να ζούμε και στη γη ανεμπόδιστα με το θέλημα του Θεού, έτσι όπως θα μπορούσε να πει κάποιος· Όπως εκτελεί­ται το θέλημα σου ανάμεσα στους θρόνους, τις αρχές και τις εξουσίες και τις κυριότητες και σε όλη την υπερκόσμια δύναμη, χωρίς να παρεμποδίζει καθόλου η κακία την εκδήλωση του αγαθού, έτσι και ανάμεσα σ' εμάς να πραγματωθεί το αγαθό, για να ευοδωθεί με όλα το θέλημα του μέσα στις ψυχές μας, αφού εκδιωχθεί κάθε κακία. Ίσως όμως ν' αντιπαρατηρήσει κάποιος· Μα πώς είναι δυνατό η καθαρότητα των ασώματων δυνάμεων να κατορθωθεί από όσους έλαχαν τη ζωή της σάρκας, αφού η ψυχή καταποντίζεται από τις άπειρες φροντίδες για τις σωματικές ανάγκες; Γι' αυτό νομίζω καλό, αντιμετωπίζοντας κατά κάποιο τρόπο την απορία αυτή, να διαλύσω τη δυσχέρεια για το προκείμενο ζήτημα με τον ακόλουθο λόγο.
Νομίζω μας διδάσκει με τους λόγους αυτούς, προστάζοντας μας δηλαδή να ζητούμε το καθημερινό ψωμί, ότι στην έλλειψη φυ­σικών αναγκών αντιστοιχεί σύμφωνα με το νόημα της απάθειας η ολιγάρκεια και η μετριοπάθεια. Ό άγγελος βέβαια δε ζητεί να του χορηγηθεί ψωμί, γιατί έχει φύση που δεν της χρειάζονται τα παρό­μοια. Έλαβε όμως τη διαταγή να τα ζητεί ο άνθρωπος, γιατί όποιο αδειάζει έχει πάντοτε ανάγκη από αυτό που θα το γεμίζει. Η σύ­σταση της ανθρώπινης ζωής κυλά και περνά κι επιζητεί στη θέση εκείνου που εξαντλήθηκε αυτό που ανανεώνει. Όποιος λοιπόν αποβλέπει στην εξυπηρέτηση της φύσης του και δεν προσπαθεί να τραβήξει με μάταιες φροντίδες τίποτα πέρα από το απαραίτητο, δε θα φανεί να υστερεί πολύ από την αγγελική πολιτεία, αντιγράφο­ντας στον εαυτό του με την ολιγάρκεια του την απουσία κάθε ανά­γκης από αυτούς. Γι' αυτό έχομε τη διαταγή να ζητούμε ό,τι φτάνει για τη διατήρηση της σωματικής μας ουσίας. «Το ψωμί δώσε μας» λέμε στο Θεό· δε ζητούμε απόλαυση ούτε πλούτο ούτε πορφύρες λαμπερές, ούτε κοσμήματα χρυσά, ούτε αστραφτερά πετράδια, ούτε ασημένια σκεύη, κτηματική περιουσία, διοίκηση στρατοπέδου, αρχηγία πολέμων και ηγεμονία εθνών, ούτε κοπάδια άλογα και βόδια και άπειρα πλήθη άλλα ζωντανά, ούτε κατοχή πολλών δούλων, ούτε τη λάμψη της αγοράς, ούτε επιγραφή σε στήλες ούτε πίνακες, ούτε μεταξωτά υφάσματα, ούτε ακροάσεις μουσικής, τίποτε κάτι παρόμοιο, από όσα αποσπούν την ψυχή από τις θείες και προτιμό­τερη από άλλη φροντίδα, άλλα το ψωμί.
Βλέπεις την έκταση της φιλοσοφίας, πόσα λόγια περιέχονται στα δύο αυτά λόγια; Είναι σα να λέει κατά κάποιο τρόπο σ' όσους ακούν Παύσετε, άνθρωποι, να σκορπίζετε τις επιθυμίες σας σε μά­ταια πράγματα. Παύσετε να συγκεντρώνετε επάνω σας αφορμές δεινών. Είναι λίγο το χρέος σου στη φύση σου. Στο σαρκίο σου χρωστάς τροφή μόνο, πράγμα μηδαμινό κι εύκολο, αν αποβλέπεις σε ό,τι σου χρειάζεται. Γιατί πολλαπλασιάζεις σε βάρος σου τις εισφορές σου; Για ποιο λόγο έζεψες τον εαυτό σου στο ζυγό τόσων οφειλών, ανασκάπτοντας μεταλλεία για άργυρο και ορυχεία για χρυσάφι κι αναζητώντας τις διάφανες πέτρες; Σίγουρα για ν' απο­λαμβάνει με όλα αυτά η κοιλιά, ο αχόρταγος φορολογητής, που το χρέος μας σ' αυτήν είναι το ψωμί, για ν' αναπληρώνει ό,τι λείπει στο σώμα. Εσύ όμως ταξιδεύεις για εμπόριο στις Ινδίες και κινδυ­νεύεις σε βαρβαρικές θάλασσες και ρίχνεσαι σε ταξίδια ολοχρόνια, για να καρυκεύσεις την τροφή σου με φορτία από τα μέρη αυτά και δε σκέφτεσαι ότι το όριο όπου φτάνει η αίσθηση της ηδονής είναι ο ουρανίσκος. 'Όμοια και η ομορφιά και το άρωμα και το εύγευστο προσφέρουν στην αίσθηση μια σύντομη και ακαριαία χάρη στην αί­σθηση. Η διαφορά όσων περνούν από τον ουρανίσκο και πέρα δε διακρίνεται, καθώς η φύση μας τα μεταβάλλει όλα σε εξίσου δύσο­σμα. Βλέπεις πού καταλήγει η μαγειρική; Βλέπεις το αποτέλεσμα της απάτης των καρυκευμάτων; Ζήτα το ψωμί σου για την καθημε­ρινή ανάγκη της ζωής· γι' αυτό μόνο σ' έκανε η φύση σου χρεώστη στο σώμα. Τα συμπληρωματικά που βρίσκουν με τις επινοήσεις τους όσοι αγαπούν τις απολαύσεις, είναι η παρασπορά των ζιζανίων. Ο σπόρος του νοικοκύρη είναι το σιτάρι κι από το σιτάρι γί­νεται το ψωμί· η απόλαυση είναι το ζιζάνιο που έσπειρε ο εχθρός στο σιτάρι. Άφησαν όμως οι άνθρωποι την απαραίτητη υπηρεσία τους προς τη φύση τους, πνίγονται στ’ αλήθεια, όπως λέει κάπου ο Λόγος, με τις ασχολίες τους γύρω από τα μάτια και μένουν δίχως αποτέλεσμα και η ψυχή ασχολείται μ' αυτά αιώνια.
Νομίζω ότι κι ο Μωυσής κάτι τέτοιο διδάσκει συμβολικά παρασταίνοντας ως σύμβολο της γνωστικής ηδονής το φίδι. Λένε ότι το ζώο αυτό το φίδι, αν περάσει το κεφάλι του σε μια ραγισματιά, όπου μέσα τρυπώνει, δεν μπορούν να το βγάλουν εύκολα από τη σχισμή όσοι το τραβούν από την ουρά, επειδή τα λέπια αντιστέκο­νται στη βία εκείνων που τραβούν δυνατά. Κι όποιο με το πρόσθιο μέρος δεν έχει κανένα κώλυμα να εισδύσει γλιστρώντας με τη λειότητα των λεπιών, αυτό έχει αδύνατη την επιστροφή του προς τα πίσω καθώς την εμποδίζει η αντίσταση των λεπιών. Νομίζω η Γρα­φή θέλει να δείξει ότι πρέπει να φυλάγομε την ηδονή, όταν εισέρ­χεται και τρυπώνει μέσα στη ρωγμή της ψυχής και όσο καλύτερα γίνεται να κλείνομε τη ραγισματιά του βίου. Γιατί έτσι θα μπορέσει να φυλαχθεί η ανθρώπινη ζωή καθαρή από την επιμιξία με τα θη­ρία. Αν όμως διαλυθεί η εσωτερική αρμονία της ζωής μας και βρει κάποιο τρόπο να εισέλθει μέσα μας το φίδι της ηδονής, θα φωλιά­σει εκεί και θα είναι αδύνατο εξαιτίας των λεπιών ν' αποσπαστεί από το χώρο της ψυχής. Ακούοντας λέπια να φέρεις στο νου σου με το συμβολισμό αυτόν τις ποικίλες αφορμές των ηδονών. Γιατί με μια γενική έννοια το πάθος της ηδονής είναι ένα θηρίο και τα ποικί­λα και διάφορα είδη των ηδονών που έχουν ανακατευθεί στην αν­θρώπινη ζωή αυτά είναι οι φολίδες του φιδιού, κατάστικτες από την ποικιλία των παθών.
.
(ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
«ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ»
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ ΕΡΓΑ
ΤΟΜΟΣ 8ος Σελ. 85 – 91)

 

 

 

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
 
 
ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ.κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Κυριακή            6 Ιουνίου                         :               ΜΗΛΙΟΥ
Πέμπτη             10 Ιουνίου (Εσπερινός)      :               ΜΕΣΟΓΗ
Σάββατο           12 Ιουνίου                       :               ΠΑΦΟΣ, Άγιος Θεόδωρος
Κυριακή            13 Ιουνίου                       :               ΚΕΛΟΚΕΔΑΡΑ
Κυριακή            20 Ιουνίου                       :               ΧΟΥΛΟΥ
Κυριακή            27 Ιουνίου                       :               ΜΑΡΑΘΟΥΝΤΑ
Δευτέρα            28 Ιουνίου (Εσπερινός)      :               ΠΑΦΟΣ, Αγίων Παύλου και Βαρνάβα
Τρίτη                29 Ιουνίου                       :               ΠΑΦΟΣ, Αγίων Παύλου και Βαρνάβα
Τρίτη                29 Ιουνίου (Εσπερινός)      :               ΚΑΤΩ ΠΑΦΟΣ, Στήλη Αποστόλου Παύλου
 
 
ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΧΩΡΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Κυριακή            6 Ιουνίου                         :               ΑΡΟΔΕΣ
Παρασκευή        11 Ιουνίου                       :               ΛΕΥΚΩΣΙΑ
Κυριακή            13 Ιουνίου                       :               ΑΝΑΒΑΡΓΟΣ
Κυριακή            20 Ιουνίου                       :               ΙΝΝΙΑ
Δευτέρα            21 Ιουνίου (Εσπερινός)      :               ΑΝΑΔΙΟΥ
Κυριακή            27 Ιουνίου                       :               ΠΟΛΙΣ ΧΡΥΣΟΧΟΥΣ
Δευτέρα            28 Ιουνίου (Εσπερινός)      :               ΑΡΓΑΚΑ
Τρίτη                29 Ιουνίου                       :               ΚΑΤΩ ΠΑΧΝΑ
Τρίτη                29 Ιουνίου (Εσπερινός)     :               ΚΑΤΩ ΠΑΦΟΣ, Στήλη Αποστόλου Παύλου
 
 
ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ κ. ΤΥΧΙΚΟΥ
Κυριακή             6 Ιουνίου                        :               ΠΑΦΟΣ, Άγιος Θεόδωρος
Πέμπτη              10 Ιουνίου                      :               ΒΑΣΑ
Κυριακή             13 Ιουνίου                      :               ΠΡΟΔΡΟΜΙ
Κυριακή             20 Ιουνίου                      :               ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Τρίτη                 22 Ιουνίου                      :               ΑΝΑΔΙΟΥ
Κυριακή             27 Ιουνίου                      :               ΔΟΡΑ
Δευτέρα             28 Ιουνίου (Εσπερινός)     :               ΚΑΤΩ ΠΑΧΝΑ
Τρίτη                 29Ιουνίου                       :             ΑΡΓΑΚΑ
 
 
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ
 
 
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
Κυριακή           6 Ιουνίου: ΜΑΡΑΘΟΥΝΤΑ
Κυριακή           27 Ιουνίου: ΛΥΣΟΣ
 
ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ
Κυριακή            6 Ιουνίου : ΟΜΟΔΟΣ
Κυριακή            13 Ιουνίου : ΧΟΛΕΤΡΙΑ
Κυριακή            20 Ιουνίου: ΣΑΛΑΜΙΟΥ
Κυριακή            27 Ιουνίου: ΚΟΥΚΛΙΑ
 
ΝΙΚΟΣ ΖΑΒΡΙΔΗΣ
Κυριακή           6 Ιουνίου : ΑΝΑΡΙΤΑ
Κυριακή           13 Ιουνίου: ΤΡΕΜΙΘΟΥΣΑ
Κυριακή           20 Ιουνίου: ΝΑΤΑ
 
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή            6 Ιουνίου : ΓΟΥΔΙ
ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΚΟΥ
Κυριακή            13 Ιουνίου : ΚΡΗΤΟΥ ΤΕΡΡΑ
Κυριακή            20 Ιουνίου : ΧΡΥΣΟΧΟΥ
 
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΙΤΣΙΟΥΝΗΣ                        
Κυριακή            13 Ιουνίου : ΜΕΣΑΝΑ
Κυριακή            20 Ιουνίου: ΕΛΕΔΙΩ
 
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ                            
Κυριακή           13 Ιουνίου : ΑΧΕΛΕΙΑ
Κυριακή           27 Ιουνίου : ΤΙΜΗ
 
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΚΑΝΗΣ                                   
Κυριακή          6 Ιουνίου: ΠΑΦΟΣ, Παντάνασσα
Κυριακή          20 Ιουνίου : ΧΡΥΣΟΡΡΟΓΙΑΤΙΣΣΑ
Κυριακή          27 Ιουνίου: ΠΑΦΟΣ, Άγ. Θεόδωρος
 

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Θεόδωρος Αντωνιάδης Θεολόγος, Γεώργιος Σαββίδης, Θεολόγος, Δημήτριος Σμυρλής Θεολόγος, Φιλόλογος.
 
 
Όλο το περιεχόμενο του παρόντος δελτίου κηρυγμάτων μπορείτε να το βρείτε και στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου: www.impaphou.org